No prey, still good hunting

Het was tijd voor Sushi's rondje langs zoveel mogelijk grenzen. Ze probeerde in de gaten te houden wat er in de clans gebeurde, wat en waarneer hun zwakke plekken waren. Ze wist niet of de andere dit vaak deden maar dat maakte haar ook eigenlijk niet uit. Zij deed het en dat moest genoeg zijn. Rustig wendde de poes zich naar de windclan grens. Vandaag was het hun beurt om bekeken te worden. Snel zette ze een flinke pas in en rende richting de grens. Echter daar remde ze niet af. Het zou toch leuk zijn om hier een konijntje mee te pakken. En zo niet een konijn, dan wel ander prooi, of zelfs een kat. Ze wou met alle liefde helpen hun naar hun geliefde Starclan te helpen. Even stopte ze en keek om zich heen.

{Quietnight, after her death open}

Ik liet mijn geurmarkering achter in het lange gras. Mijn poten brachten me naar de grenzen en al snel stapte ik uit het lange gras en kwam op het vertrouwde stuk heide terecht. Verschillende konijnen geuren kwamen aandrijven, maar ze waren zeker al twee dagen oud. Mijn slanke lichaam verstrakte toen ik een vreemde geur rook. Ik herkende het niet maar het rook niet naar WindClan. Haastig versnelde ik mijn pas en na een tijdje zag ik in de verte een grijze veeg. Ik verhoogde mijn tempo tot ik duidelijk zag dat het een kat was. Woede vlamde in me op. Een paar konijnenlengtes voor mij stond een poes stil om zich heen te kijken. Ik remde af en dook soepel in vechthouding. "Wat doe je hier?", vroeg ik met een trillende stem.

Even likte Sushi haar bek af terwijl ze wachtte op een kat, een windclanner die haar zou zegen te vertrekken. Wat... zij had ook zo haar spelletjes nodig. En zoals wel bekend stond bij clanpoesies hoefde ze niet lang te wachten voor ze een trillende stem hoorde. "Wat doe je hier?" sprak de stem. Sushi draaide meteen haar kop naar de poes die het geluid had gemaakt, ze stond al in de vechthouding. Ontspannen bleef ze staan, de poes licht bekijkend. "O niets, gewoon een beetje lopen, kijken... jagen" sprak ze het laatste woord uitsprekend met een kille grijns. Ze hoope dat de poes hierop inging, haar zou vertellen het gebied te verlaten, dan had zij ook weer wat te doen deze middag. Sushi's nagels gleden wel uit hun hulzen ook al bleef haar lichaam zelf ontspannen tegenover de witte poes staan.

Ik slikte angstig. "O niets, gewoon een beetje lopen, kijken... jagen" Verbaasd keek ik haar aan. Het was moeilijk om boos te klinken. "Gewoon? Noem je dat gewoon? Wij moeten vechten voor elk stukje land en prooi. Dus als je nu het territorium van de WíndClan wil verlaten." Ze zwaaide met haar donkerkleurige staart naar de grens.

"Vechten voor elk stukje land en prooi, he?" Ik knikte en duwde mijn witte borstkas vooruit. "Kijk daar hebben we een probleem. Jij wil me hier niet hebben, maar ik ga toch echt niet weg" Ik gromde en liet mijn tanden zien. "Niemand wil je hier hebben." Mijn ogen flitsten angstig heen en weer. Ik slaakte een beverige zucht. "Ga weg."

Het arm poesje. Ze was nu al bang en ze had Sushi's nagels nog geeneens gevoeld. Ze grijnsde even en keek haar strak aan. "Okey, laat ik het makkelijk houden: Nee" sprak ze het woord Nee overduidelijk makend. "Zoals je al zei, je moet vechten voor alles" Even lachtte Sushi kil en stapte langzaam dichterbij de poes. "Come on then, make me leave" siste ze uitdagend.

"Okey, laat ik het makkelijk houden: Nee. Zoals je al zei, je moet vechten voor alles" Ik rilde en kroop angstig achteruit bij de kille lach van de poes. "Come on then, make me leave" Angstig schudde ik mijn kop. Verdedig de clan. Ik slikte en sprong naar voren. Hoewel ik altijd had gedroomd dat ik iedereen versloeg was ik totaal niet goed in vechten. Jagen was eerder mijn ding. Daarom was elke beweging aarzelend. Ik stond dichtbij de poes en rook haar ranzige adem. We raakten elkaars neus bijna aan. Ik boog angstig trillend mijn kop, maar haalde wel uit naar het oor. Ooh please StarClan, laat ze weg gaan.

De witte poes kroop eerst achteruit en schudde haar kop maar na even twijfelen kwam ze dan toch naar voren. Ze wachtte op haar eerste aanval. Maar de poes hield zich even stil. Sushi zuchtte even en keek naar het ding. Toen ze uithaalde naar haar oor sloeg Sushi haar poot tegen de borstkas van de poes. Snel zette ze zich af en legde haar lichaam half over de rug van de Windclanner. "Zeg, ooit afgevraagd hoe "Starclan" is" vroeg ze sissend en keek naar de kop waarna ze haar nagels in het vlees van de poes zette en haar poten op die manier een stukje over de poes trokken.

Ik miste en de poes voor me maakte daar gebruik van. Tranen sprongen in mijn ogen toen ze op mijn rug viel. "Zeg, ooit afgevraagd hoe "Starclan is" Ik huilde en trilde. "Nee!" Het was een mengelmoes van gillen en een antwoord op de vraag. Tot mijn afschuw voelde ik hoe de vlijmscherpe klauwen van de poes zich in mijn lip boorde en zo een weg naar boven kraste. Hevige pijn schoot in mijn neus en bijna twee seconden later ook in mijn ogen. Alles werd donker en ik bleef verstijfd staan. Ik knipperde angstig denkend dat er bloed in mijn ogen zat. Niets. Alles bleef een donkere massa. Het besef dat ze mijn ogen stuk had gereten sloeg in als een bom. Ik krijste het uit van angst en sloeg wild om me heen. Toen ik iets raakte klauwde ik me daaraan vast. Angstig huilend zette ik er mijn tanden in. Ik was blind, ooh StarClan ik was blind.

Vlak na haar vraag begon de poes angstig nee te krijsen. Dit was toch geen tegenstander, dit was slechts een speeltje zo. Ze zette haar nagels in de kop van de poes en maakte die kapot. eerst de bek, toen de neus en toen het leukste deel. De ogen. Snel haalde ze met beide poten haar nagels over de ogen waarna de poes begon te krijsen. Slechts even nam Sushi afstand, kijkend naar hoe de poes zich begon te beseffen dat ze blind was geworden. Het was best zielig maar Sushi kan het niet op krijgen om medelijden met het ding te krijgen. Het poesje begon alleen maar harder te krijsen toen ze een aantal keer had geknipperd. Yup ze was echt blind. Sushi lachtte even kil en keek naar haar. Toen de poes om zich heen sloeg wou ze net weg springen maar het ding kreeg haar te pakken, werkte zich vast en beet zich aan het vast. Het poesje leek wel te huilen. Ze gromde har door de tanden die in het vlees van haar achterpoot zaten. "Wie weet is Starclan wel goed genoeg om jou je zicht terug te geven" siste ze en greep het het poesje met voorpoten was en dwong het tegen de grond. Snel haalde ze de schouders van het beestje open en kek toe hou de witte vacht zich rood begon te kleuren. Snel liet ze het beestje weer los. Ze trok haar poot los en zette haar tanden even in de neus van de kattin.

"Wie weet is Starclan wel goed genoeg om jou je zicht terug te geven" Ik snikte maar liet niet los. Voordat ze het wist lag ik op de grond. Ik had de klap niet zien aankomen evenals de klauwen die nu pijnlijk in mijn schouder boorden. Ik voelde iets warms langs mijn schouder vloeien en ik hoorde het op de heide ploffen. Drup, drup. Het was best een eng geluid. Ik was duizelig van de pijn en kromp ineen toen ik tanden in mijn neus voelde. Het blokkeerde de zuurstof zodat ik naar adem moest happen met mijn mond. Wat niet erg goed ging omdat de schouderwond dicht bij mijn luchtpijp lag. Ik lag doodstil en ik wist dat een echte clankat zou vechten. Dus raapte ik mijn moed bij elkaar en haalde uit over het gezicht dat in mijn neus beet. Ik voelde hoe er bloed over me heen klotste en in mijn mond terecht kwam. Als een kitten begon ik te kronkelen. Maar ik kon niet spugen, de poot die mijn schouder had opengehaald stond daar nog steeds. Ik probeerde te gillen en tegelijkertijd te ademen, maar er kwam alleen een vreemd gegorgel.

Het was wel duidelijk dat de poes niet echt tegen wou werken. Wat was dit nou voor warrior die liever weg kroop dan dat ze zou vechten voor hun gebied. Waren meerdere katten in Windclan zo, dan was het een makkie om deze clan over te nemen met de Terror claws. Vergeleken met dit was het gevecht met de shadowclan zelfs bete geweest. Ze hier haar tanden in de neus van de poes tot ze de nagels van het beest in haar kop voelde. Hehe, wat tegenslag. Ze liet de kop los en hapte naar de poot maar mistte. Sushi verplaatste de poot van de schouders naar de keel van het poesje. "Laatste woorden?" vroeg ze terwijl ze op het poesje ging liggen om haar tegen de grond te houden en tikte zacht met haar nagels tegen de keel. "You know, it was very nice of you to let me hunt here, thanks for that" sprak ze rustig en grijnsde even ookal kon het ding het toch niet meer zien. Langzaam zette ze een beetje druk op de poot en prikte door de vel heen. Heel langzaam ging ze dieper. Dat er nog geen andere windclanners waren. Ze had toch best hard gegild. "Oh almost forgot" zei ze bijna vrolijk en haalde haar nagels weel op de nek en wende zich naar de flank waardoor ze van het poesje af stapte. Snel duwde ze haar nagels in het vlees en krasde er een T en een C in.

Ik was duizelig en blind. Mijn conclusie daarvan; verloren. "Laatste woorden?" Nagels tikten tegen mijn nek. "You know, it was very nice of you to let me hunt here, thanks for that" De druk op mijn keel werd groter. "Oh almost forgot" De poes ging van me af en ik spuugde het bloed uit mijn mond. Ik voelde dat ze iets in mijn flank kraste, niet dat me dat veel kon schelen. Woedend omdat ik als een lafaard deed sprong ik naar mijn flank. Ik raakte eerst mijn vel met mijn nagels maar daarna ook de poes. Grommend duwde ik de poes tegen de grond en voelde een zachte buikvacht. Deze zal eens leren. Mijn klauwen gingen keer op keer over de buik van de poes. Ik wist dat ik ging sterven maar dat was dan op zijn minst zonder deze poes eens een lesje te leren. Mijn tanden zonken in de schouder van de poes en ik schudde mijn kop heen en weer.

Grijnzend keek Sushi naar de T en de C die ze in de flank had gekrast van de poes. Windclan zou vanzelf te weten komen wie dit arme poesje te pakken had kregen. Ook zou Sushi helemaal geen moeite doen om haar vacht tussen die van het andere poesje haar vacht of nagels vandaan te halen. Ze keek op om haar werk af te maken maar werdt op dat moment tegen haar borstkas geraakt en op de grond geduwd. Sissind keek te op wat over ging in grommend mauwend toen de nageld over haar buik heen gingen. Enkele sneeën kwamen erin die haar vacht rod kleurde maar heel erg was het niet. Het zou binnen een paar minuten over zijn met bloeden. 'Okay, I'm totally done with you' siste ze kwaad waarna ze zich omdraaide enopstond waarna de poes op har rug terecht kwam. Ze smeet het beest van zich af en sprong naar haar toe. 'Have fun in starclan, kittycat' siste ze met haar oren in haar nek waarna ze haar nagels hard in de keel van te poes zette en die open kraste, hard genoeg om te stikken in haar eigen bloed. Sushi nam genoeg afstand zodat de blinde poes haar niet nog eens kon grijpen en keek even naar haar buik. Dat kwam wel goed.

~Van mij part is ie nu open~

De nagels van Sushi reten met gemak de keel van de blinde windclanner voor haar open. Angstaanjagend makkelijk. De warrior begon te stikken in haar eigen bloed, iets wat ze vrijwel al haar slachtoffers liet doen. Deze keer nam ze wel een goede afstand zodat de poes niet nog eens haar buik vast kon grijpen. Al was die waarschijnlijk te druk bezig met wanhopig naar adem snakken. De afstand van een kleine vos zat tussen hun in toen Sushi rustig toe keek. Een kille grijns stond op haar gezicht toen de poes haar laatste ademhaling steeds meer tegemoet ging. Tot er een andere kat uit de bosjes sprong. Meteen schoot de poes weer op haar vier poten. Maar legde haar vacht meteen weer rustig neer. Het was maar een apprentice, niets bijzonders. Toch lette ze op hem. Jong of niet, die beesten deden stomme dingen. Zeker aangezien ze een van hun warriors afgemaakt had. Haar oren draaide naar achter en ze keek toe hoe hij naar haar toe sprong, duidelijk zonder na te denken. Hij was jonger, vele jonger, kleiner en veel minder ervaren. Grommend ving ze hem op in de lucht en klapte hem snel tegen de grond aan. Ze zette haar nagels op zijn schouder en keek hem aan. 'You don't want to follow her, do you?' siste ze tegen hem terwijl ze haar nagels langzaam in zijn schouder zette. Het katertje kon zijn warrior mooi meeslepen naar het kamp, waar hij de rest kon melden van haar bezoek.

De nagels werkte zich nog iets dieper terwijl de poes naar het zwarte katertje keek. Zijn woorden gaven haar een reden om hem hard uit te lachen maar ze hield het binnen. Rustig boog ze naar even naar zijn kop toe terwijl ze haar poot iets strakker op zijn schouder drukte om hem op de grond te houden. 'You know that you're the one on the ground here honey' siste ze zacht in zijn kop waarna ze hem kil grijnzend aan keek. 'Now, be a good boy and take her to your camp, darling' sprak ze waarna ze zich ophees. Even gleed haar blik naar het levenloze lichaam van de poes en toen weer naar het katertje. Ze liet hem niet los voordat hij had gezegd dat hij de warrior mee naar het kamp zou nemen.