Seeking and found {Sunset}

De kater was die morgen naar het grensgebied gelopen van WindClan, maar bleef wel op eigen kant van de grenzen. Hij was gewoon uit op een wandeling, gewoon genieten van Greenleaf. Zonder enig doel strompelde hij wat rusteloos rond aan de grens, verzonken in vele gedachten die zijn hersens lieten kraken. Waarom negeerde StarClan de medicine cats? Ging er binnenkort iets groots gebeuren?

Hoog in de boom staarde Sunset neer op een manke kater, en een vreemde lach vormde op haar gezicht. Niet vriendelijk, niet gemeen, gewoon een lach. Een enorme sprong later landde ze voor de neus van de kater. "Wat is er met jou gebeurd?" Vervolgens staarde ze hem strak aan met haar prachtige zilveren ogen.

Hij had niet opgemerkt dat er van boven naar hem getuurd werd. Vlak voor zijn neus landde een zwarte kattin, die waarschijnlijk een maan of twee ouder was dan hem. "Wat is er met jou gebeurd?" mauwde de poes met een vreemde glimlach op haar gelaat. Hij vertrouwde haar niet. "Gaat je niks aan, BloodClan schorem!" mauwde de kater en vernauwde zijn ogen. Hij moest neutraal staan tussen de clans, maar BloodClan had hier niets te zoeken!

De lach van Sunset verdween meteen. "Niets dus, o dan moet ik je maar als een 'echte warrior' beschouwen" Een grom verliet haar bek. De kater had haar gekwetst door Bloodclan Schorem! te roepen. Ze wilde eenmaal niet bij de bloodclan. "Nou, limping-boy. Dan maar een gevechtje, hm?" Ze sloeg haar klauwen uit, en doordrong de kater met haar prachtige zilveren ogen. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten uitschelden!"

"Niets dus, o dan moet ik je maar als een 'echte warrior' beschouwen." De zwarte poes gromde en nu sloeg ook Sparrowpaw zijn nagels uit. "Nou, limping-boy. Dan maar een gevechtje, hm?" Hij gromde laag. "Eigen schuld, had je me maar niet moeten uitschelden!" mauwde de poes toen. "Ik ben de medicine cat apprentice van WindClan, je hebt het recht niet mij aan te vallen," gromde de kater, maar had zijn nagels uitgeslagen voor een eventueel gevecht.