The sun is shining [Rukia]

Loci stak zijn neus in de lucht. Zelf nu de zon eindelijk scheen had hij vandaag nog geen prooi gevonden. De zon stond hoog aan de hemel. Even richtte hij zijn kop op en keek ver voor zich uit. Hij bevond zich op een open heide vlakbij een klein bos. Rustig bewoog hij zijn poten in de richting van het bos zodat hij zich na een tijdje in de schaduw van de bomen bevond. Rusteloos hoorde hij de bladeren ruisen. Misschien zou hij terug naar de stad gaan. Misschien was Miki daar. Even keek hij om zich heen en hield halt, hij dacht dat hij iets gehoord had. Niets, mmh. Loci liep voort. Waarom dacht hij zoveel aan de poes. Ze was nog meer in zijn gedachten dan zijn broer. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Hij had nog nooit zoveel aan iemand anders dan hemzelf gedacht. Hij spitste zijn oren. Deze keer had hij toch echt wel iets gehoord. Rap sprong hij in een groep struiken en hield zijn ogen op de plek waar hij net nog gestaan had gefixeerd. Er verscheen een kat op de open plek. Even keek hij de poes aan, het leek erop dat de kat nooit van hem zou kunnen winnen, welja, niemand kon van hem winnen. ‘Bijna niemand’ dacht hij verbeten. ’Hallo’ Riep hij de poes vriendelijk toe terwijl hij uit de struiken kwam. ’Ook op jacht?’

Rukia liep rond in het bos. Ze was al een paar maanden alleen sinds haar zus was gestorven, dus moest ze nu voor zichzelf zorgen. Na een tijdje kwam ze uit op een open heide. Ze stopte even om te kijken of er geen andere katten in de buurt waren. Omdat haar zus zo vroeg gestorven was was de poes nogal onervaren dus rook ze niet dat er hier een andere kat was. "Hallo." hoorde Rukia plots. Geschrokken keek ze in de richting van de stem en zag ze dat er een zwarte kater uit de struiken kwam. "Ook op jacht?" vroeg de kater terwijl hij naar haar toestapte. "Nee, ik kwam hier gewoon voorbij." antwoordde ze. De grijze poes wist niet of ze de kater kon vertrouwen of niet.

"Nee, ik kwam hier gewoon voorbij." Loci grijnsde kort. ’Jou ik heb ik nooit gezien. Ik ben Loci en jij bent?’ zei hij zo lief mogelijk. Een vlam speelde in zijn ogen. Hij lachte de poes toe. Ze was ongeveer 6 moons. De poes was nog iets kleiner dan hijzelf was. Hij keek haar nieuwsgierig aan. ’En als ik het mag vragen. Wat kom je hier dan wel doen? hij keek haar rustig aan. Ze mocht van geluk spreken dat hij er niet van hield om anderen te vermoorden of om anderen van alles aan te doen. Hij hield meer van een diplomatieke aanpak. Met woorden kon hij zich overal uit krijgen. Loci kon altijd het gewenste effect bekomen door gewoon een paar woorden te zeggen.

Onderwerp: Re: The sun is shining [Rukia]