Memories hurts, but it's difficult to forget [Valerie]

Hij wist eigenlijk niet waarom hij nou juist hier naar terug gegaan was. De plek die hem het meeste pijn deed, want het was de plek waar zijn moeder gestorven was voor hem. Het was lang geleden, maar het stond nog steeds in zijn geheugen gegrift. Door het schuldgevoel over haar dood was hij weggegaan. Dat was een van de grootste reden waarom hij helemaal weggegaan was. Toch was hij teruggekomen en stond hij nou op deze plek. Het beeld van de grijns van de zwerfkat achter zijn netvlies en het gekrijs van zijn moeder in zijn oren. Zijn crèmekleurige vacht stond recht overeind en hij siste zacht. Het verdriet in zijn lichtblauwe ogen duidelijk zichtbaar. Toen dwong hij zichzelf om te ontspannen en het gevoel van zich af te schudden. Hij stapte van de plek af waar zijn moeder in elkaar gezakt was en liep er vandaan. Hij snapte niet wat hem bezielde om daar naar terug te gaan. Het ging net zo goed, maar ergens wist hij het eigenlijk ook wel. Hij wilde weten hoe het voor hem voelde om weer op die plek te staan, om te zien of het schuldgevoel echt afnam. Dat was inderdaad zo, want hij voelde alleen nog maar afkeer die een bittere smaak in zijn bek achterliet. Zijn moeder had de zwerfkat vermoord dus hij kon geen wraak meer nemen en hem was ook geleerd dat wraak niet hielp, dat dat even goed voelde maar dat dat snel weer verdween. Pijn deed het wel en hij moest echt eens ophouden om daar over na te denken. Hij moest het achter zich laten en verder gaan. Zijn plek weer vinden in de Riverclan en vooral van nut voor ze zijn, dat was wel erg belangrijk voor hem. Hij was een stuk langs de bosrand gelopen toen een verse geur zijn zintuigen prikkelde. Hij stopte met lopen en keek om zich heen zijn haren weer wat overeind. Hij wist dat er iemand in de buurt was en dat die hem best zou kunnen gaan bespringen, want de kat had niet de geur van de Riverclan. Hij spande zijn spieren aan, klaar om te vechten als dat nodig was. De blik in zijn ogen scande zijn omgeving.

[Valerie]