Swimming = Dying. (Creamypaw and RiverClan)

Met een soepele sprong kwam Branchpaw het struiken uit gesprongen. De bladeren ritselde over haar bruine pels en de dauwdruppels gleden over haar glimmende haren. Toen ze landde en het dauw op haar voetkussentjes voelde, speurde ze de omgeving af met haar smaragdgroene ogen. Met een vertrouwt blik op de Rivier trippelde de jonge poes naar de oever, en ze likte wat fris water op. Aan de donkere kleur en aan de hoogte te zien, was het een zeer slecht idee om te gaan zwemmen, zeker voor kittens en leerlingen, zoals zij. Het bruine water kolkte tegen de oever, en er stonden schuimkoppen op ieder golfje. Branchpaw trippelde een stukje heen en weer, en toen hoorde ze een ritseling. Ze rook RiverClan, maar de geur van modder maskerde wie het was. 'Eh, hallo?'

Het miezerde een beetje, waardoor er kleine druppels tussen zijn crèmekleurige vacht stonden. Zijn vacht was dik genoeg, waardoor het water niet op zijn huid terecht kwam. Hij was niet vies van water. Hij vond het juist prettig als zijn omgeving begeven werd met dauw of regen. Daardoor leek de wereld stiller te worden en hij kon echt genieten van die rust. Zijn poten lieten de bladeren ritselen terwijl hij stilletjes tussen de bomen door schoot. Het briesje wind die soms aantrok sloeg in zijn gezicht. Hij rende in de richting van de rivier om even bij het kamp vandaan te kunnen. De katten waren nieuwsgierig naar hem, natuurlijk waren ze nieuwsgierig naar hem. Het gebeurde niet dagelijks dat een kat gewoon verdween en al helemaal niet dat hij dan ook weer terug kwam. Natuurlijk kreeg hij vragen, maar dat waren vragen die hij niet wilde beantwoorden. Dus dat maakte het niet makkelijk, maar hij overleefde het wel. Hij was veel te blij om weer thuis te zijn, dat liet hij niet bederven door de vragen die gesteld werden. Hij had Dawnstar nog niet gesproken en hij wist dat dat nodig moest, maar ook tegen haar vragen zag hij op. Hij zou ze moeten beantwoorden zeker tegen haar. Hij wist dat hij geen keus had, dat werd van hem verwacht. Hij remde af toen hij de rivier hoorde. De geur van een Riverclanpoes drong zijn neus binnen en hij stopte helemaal. Hij was hier eigenlijk gekomen om alleen te zijn en hij zuchtte. Ze had hem vast al geroken en hij kon nou moeilijk omdraaien en weer weglopen. 'Eh, hallo?' Ja, dus… Hij zette zichzelf weer in beweging en liep naar haar toe. Snel plakte hij een glimlach rond zijn lippen. “Hallo daar,” zei hij vriendelijk. “Ook een wandelingetje aan het maken?”

'Hallo daar,' klonk het vriendelijk. 'Ook een wandelingetje aan het maken?' Branchpaw zag een crèmekleurig kopje door de struiken steken. Er fonkelde blauwe ogen in het ochtendlicht.
'Hé! Creamypaw!' miauwde Branchpaw verrast. Ze kende Creamypaw al een tijd, maar ze hadden nog nooit een woord gewisseld. Hij was al twee manen ouder, en Branchpaw vond hem knap en indrukwekkend. Ze trippelde dichterbij, en ze sprak: 'Ik heb het water geïnspecteerd, en ik denk dat ik onze leider moet vertellen dat het gevaarlijk is.' Ze wierp een blik op de lucht, alsof ze meteen een hoosbui verwachte. Opnieuw keek ze in de blauwe ogen van Creamypaw. Er plakte een kwaadaardig grijnsje om haar lippen. 'Maar dat is toch geen probleem?' Ze lachte. 'Wat dacht je van een potje jagen in een monsterrivier?'

Hij ging zitten en kneedde even de grond met zijn nagels, voordat hij haar weer aankeek. Hij glimlachte toen ze zijn naam zei. “Goedendag Branchpaw, hoe gaat het met jou?” Hij keek even naar de rivier die behoorlijk tegen de kant aanbeukte. Toen Branchpaw over de rivier begon keek hij haar weer aan en knikte bedenkelijk. “Ja misschien wel inderdaad. We kunnen hem in ieder geval beter niet oversteken.” Hij fronste zijn voorhoofd toen ze hem met een kwaadaardig grijnsje aankeek. Wat ging er in haar kop om? Hij had nooit echt kitten kunnen zijn. Zijn ouders waren al heel vroeg gestorven en hij was al heel snel geconfronteerd met dood en schuldgevoel, dus had hij nooit zo veel met leeftijdgenoten opgetrokken. Het avontuur buiten Clangebied had hem nog rustiger gemaakt. Hij leek ouder dan dat hij in werkelijkheid was. Hij was een denker en een dromer, maar dat betekende niet dat hij geen plezier wilde maken. Dat wilde hij best alleen hij had geen flauw idee hoe. 'Wat dacht je van een potje jagen in een monsterrivier?' Hij keek haar verrast en bezorgd aan. Dat leek hem in ieder geval niet de manier om lol te maken. Zijn blik gleed naar de rivier. Het was geen dag voor twee apprentices om in de rivier te gaan zwemmen. Het hielp ook niet echt mee dat hij klein van stuk was en geen goede jager. Er zouden sowieso ongelukken gebeuren, dus schudde hij zijn kop. “Dat lijkt mij niet zo’n slim plan Branchpaw, dat kan nog wel eens onze dood worden.” Hij keek opnieuw naar de rivier en het kolkende water. Hij vroeg zich af hoe het kwam dat de rivier zo wild was. “We zullen sowieso op onze kop krijgen als we het zouden proberen.” Hij keek haar weer aan.

Onderwerp: Re: Swimming = Dying. (Creamypaw and RiverClan)