Well...I'm back [Whisperwind][Finished]

Er zat een fluistering in de wind en hij wist niet of hij het zich maar verbeelde of dat die er echt was. Een fluistering die hem naar huis leidde. Het was heerlijk geweest om Bravesoul weer terug te zien, maar nou begon hij weer te aarzelen. Zouden ze hem wel terug willen hebben? Er was zo veel veranderd. Hij was veranderd, maar de Riverclan ook. Stormwise en Smoketear dood. Twee katten die hij heel erg gerespecteerd had en waarvan hij nog steeds niet kon bevatten dat hij ze nooit meer terug zou zien. Niet in de Riverclan dan tenminste. Hij kende Dawnstar niet zo goed en hij hoopte dat hij geaccepteerd zou worden, dat ze hem niet vernietigend aan zouden gaan kijken. Hij rook nog steeds anders, maar de geur van Bravesoul hing ook aan zijn vacht. De geur van de Riverclan hing weer een beetje in zijn vacht, maar nog niet genoeg om de andere geuren te overstemmen. Het voelde goed om de vertrouwde weg naar het kamp te bewandelen. Het kriebelde in zijn buik, een zenuwachtige maar ook gelukkige kriebeling. Hij was op weg naar huis, de enige plek waar hij zich echt ooit thuis had gevoeld. Waar hij gelukkig was geweest. Voor de grens van het kamp stond hij stil, even lag er tweestrijd in zijn ogen. Het had deze plek gemist, maar het had ook nare herinneringen verdreven toen hij weg was gegaan. Hij was niet voor niets weggegaan, maar toen zuchtte hij. Hij wilde echt graag weer naar huis. Kijken wat er over was van zijn oude leven en daarna opnieuw beginnen. Hij wilde weer gelukkig zijn. Hij slikte en stapte toen de grens over het kamp in. Daar bleef hij staan, de blik in zijn lichtblauwe ogen was afwachtend en behoedzaam. Hij wilde niet vijandig overkomen, maar toch waren zijn spieren wat aangespannen. Je wist het immers maar nooit.

[Whisperwind]

Twee gele ogen schoten open in de warriors den waarna de gitzwarte poes ongemakkelijk even iets opschoof. Ze vond de drukte nu niet echt geweldig om in te slapen, maar ze kon niks veranderen daaraan. Ze kon moeilijk naar Dawnstar gaan en haar vragen of ze haar geheel eigen den mocht. Ze mocht de meeste warriors wel, hoewel er uitzonderingen waren. Nog altijd was het vertrouwen nog niet helemaal daar, maar daar moest ze nog aan werken. In een soepele beweging stond de poes op en liep stram naar buiten om daar uitgebreid haar massieve lichaam uit te rekken. Terwijl haar ogen in het rond gleden zuchtte ze. Zelfs in de korte tijd dat ze hier was was er zoveel gebeurd. Stormstar was geen leider meer en ze had hem min of meer vertrouwd om hierheen te komen. Maar Dawnstar deed haar best, meer kon je niet van de poes verwachten. Maar toch voelde het vreemd dat ze nu al twee leaders had moeten achterlaten sinds haar vertrek. Ze draaide zelf niet mee met de grenspatrouilles, gewoon omdat ze niet wilde vechten. Ze moest haar diensten maar bewijzen in de jacht in plaats van in een horde vechtende katten. Een beweging in haar ooghoek trok haar aandacht en de zwarte poes keek even verbaasd op. Die kater had ze eerder gezien maar hij was verdwenen. Ze keek even om zich heen voor ze opstond en zo zacht mogelijk op hem af liep. ''Heey, Creamypaw toch?'' Ze hoopte dat ze zijn naam goed onthouden had na alle commotie. Met nog geen enkele warrior of elder durfde ze echte nabijheid te delen dus boog ze haar kop iets. ''Waar ben je geweest?'' Vroeg ze zacht voor ze het katertje aankeek en zich langzaam tot zitten bracht.

Zijn blik gleed naar een zwarte poes die zich voor de warrior den uitrekte. Er lag een nieuwsgierige blik in zijn ogen terwijl hij haar bewegingen volgde. Toen keken haar gele ogen in de zijne ze had hem gespot. Toen ze op hem afkwam ging hij zitten. Het zag er niet naar uit dat ze hem kwaad zou willen doen. ''Heey, Creamypaw toch?'' Hij glimlachte omdat ze zijn naam nog wist. Hij moest even nadenken om weer op haar naam te komen. Hij had alles ver weg gedrukt ook de namen van de katten in de clan, maar langzaam begon het hem allemaal weer te dagen. “Goedendag Whisperwind. Hoe gaat het met jou?” Hij keek haar geïnteresseerd aan. Het interesseerde hem echt hoe het met haar ging. ''Waar ben je geweest?'' Hij had de vraag verwacht, maar hij had eigenlijk gehoopt dat het nog een hele tijd zou duren voordat die vraag gesteld zou worden. Hij trok even met zijn schouders. “Ach, overal en nergens. Buiten de clangebieden in ieder geval.” Ontweek hij haar vraag. “Hoe gaat het in de clan?” stelde hij snel als wedervraag. Opnieuw keek hij geïnteresseerd.

Ze had geen haast om antwoorden te krijgen maar was alleen maar nieuwsgierig naar de apprentice die een behoorlijke tijd was weggeweest van zijn Clanleven. Bij het horen van het antwoord van de jonge kater neeg ze haar kop langzaam iets. ''Het gaat, ik heb betere tijden gekend.'' Antwoordde ze doodeerlijk, wetend dat ze beter de waarheid kon spreken zodat anderen er rekening mee konden houden als ze dat nodig vonden. Het antwoord op haar vraag probeerde hij overduidelijk niet te geven, maar ze vond het niet erg. Ergens kon ze het ook wel begrijpen, het was de vraag die iedereen zou stellen aan hem. ''Je wil er niet over praten?'' Vroeg ze zacht en keek het jonge katertje vriendelijk aan. Het was eigenlijk geen vraag voor haar, ze stelde een feit vast wat haar duidelijk was geworden. Zijn wedervraag deed haar even nadenken voor ze rondkeek. Hoe ging het met de Clan? ''Ze moeten nog steeds over de dood van Stormwise en Smoketear heen komen, niet iedereen heeft het er even makkelijk mee.'' Antwoordde ze en zuchtte even. ''Maar heb je toevallig een zwartwitte poes gezien in je tijd buiten de Clan, een die wel rook naar de RiverClan?'' Vroeg ze toch en slikte voor ze haar kop schudde. ''Als je niet wil antwoorden geeft het niet, voel je niet verplicht.'' Murmelde ze zacht en tilde een van haar poten op om deze een korte wasbeurt te geven. Naast haar leek het katertje toch nog best wel klein in vergelijking met zichzelf.

Whisperwind deed hem aan hem denken voordat hij weg was gegaan. De respectvolle manier waarop ze met hem omging maakte hem verlegen. Zij stond hoger in rang dan hem en toch behandelde ze hem zo. Zelfs ondanks dat hij zo’n tijd weg was geweest. Hij gaf haar een kort knikte en neeg ook even zijn kop voor haar, om ook zijn respect naar haar te tonen. Hij ging er niet verder op in toen ze zei dat ze betere tijden gekend had. Er verscheen alleen maar even een waterig glimlachje om zijn lippen. “Hopelijk is de Starclan jou dan snel weer gunstig gestemd.” Zei hij alleen maar. Hij vroeg niet waarom ze zich zo voelde, dat was iets wat ze wel zou vertellen als ze wilde. Hij zou er niet naar vragen, maar als ze zou willen zou ze haar hart bij hem kunnen luchten. Hij was een goede luisterraar.''Je wil er niet over praten?'' Het waterige glimlachje kwam weer terug om zijn lippen. “Het is niet iets waar ik trots op ben en er is veel gebeurt. Veel dingen waarover ik liever niet meer na wil denken. Als ik er over ga vertellen dan komt dat allemaal boven.” Legde hij haar uit. Hij knikte toen ze over Stormwise en Smoketear begon. Even werd de blik in zijn ogen wat afwezig. “Ja, dat kan ik heel goed begrijpen. Het waren katten die ons respect verdienden. Ik zal ze ook missen en ik vind het erg dat ik er niet bij heb kunnen zijn toen ze naar de Starclan gingen, maar de tijd kun je niet terug draaien.” Hij bewoog iets met zijn oren toen een vogel kwetterend vlak over hun hoofd scheerde. Hij volgde het diertje kort voordat hij haar weer aankeek. ''Maar heb je toevallig een zwartwitte poes gezien in je tijd buiten de Clan, een die wel rook naar de RiverClan?'' Hij keek haar vragend aan. “Ik ben veel katten tegen gekomen. Ook katten die vaag naar Riverclan roken, maar ik heb nooit met ze gesproken. Ik heb ze altijd ontweken, dus ik heb geen idee of er een zwart witte poes bijzat.” Hij likte zijn poot voordat hij verder ging. “Is ze vermist?” Zijn blik hield de hare vast.

Ze was opgelucht dat de jonge kater toch de keus had gemaakt om terug te keren, het toonde dat dit werkelijk zijn plek was in het leven. haar ogen gleden niet van hem af maar ze bleef geduldig wachten op zijn reacties, waarderend dat hij haar wel met respect behandelde alsof ze altijd al bij de RiverClan hoorde. Zijn woorden dede haar oren even onzeker heen en weer schieten. ''Wellicht, maar ik ga er niet meer op hopen. De Clan heeft een goede Medicine Cat en een goede apprentice. StarClan heeft me nu op het pad van een warrior gezet en dat zal ik moeten accepteren. De Clan heeft geen derde Medicine Cat nodig.'' Antwoordde ze langzaam maar keek hem weer aan bij zijn korte uitleg. ''Ik begrijp het. En ik denk dat de rest dat ook wel zal begrijpen.'' Mauwde ze zacht en wendde haar kop toch weer iets af. Ze had natuurlijk wel het een en ander gehoord over de jonge kater maar ze kwam liever zelf achter haar informatie dan dat ze het van derden hoorde. Ze luisterde naar hem en knikte. ''Ik snap het, Stormwise was de reden dat ik koos om naar RiverClan te gaan. Hij was een wijze leider en beide waren ze dapper.'' Zei ze zacht en slikte toch weer even. haar kop schoot even omhoog terwijl ze naar het vogeltje keek, maar haar aandacht werd al snel weer getrokken door de stem van Creamypaw. Teleurstelling schoot even door haar ogen maar ze schudde het weg. ''Dat is jammer,'' Mompelde ze en keek hem aan. ''Ze is net als jij vertrokken zonder een spoor achter te laten en ik maak me zorgen om haar.'' Antwoordde ze eerlijk en staarde neer op haar pootjes. ''Ze heeft een hoop meegemaakt en ik vrees dat al die dingen haar kwetsbaarder maken dan zelfs de jongste kit van de Clan.'' Vervolgde ze om vervolgens haar vacht iets uit te schudden.

Hij keek haar met een begrijpelijk knikje aan toen ze begon over de Medicine Cat. Opeens drong het besef weer tot hem door. “jij was de Medicine Cat van de Skyclan.” Het was geen vraag, eerder een constatering. Hij fronste even. “Ik heb eigenlijk nog niks over de Skyclan gehoord, wat is er mee gebeurt?” De geur van de Skyclan was verdwenen uit het gebied, maar hoe dat kwam dat wist hij niet. ''Ik begrijp het. En ik denk dat de rest dat ook wel zal begrijpen.'' Hij glimlachte naar haar. “Dankjewel,” zei hij zacht. “Het doet mij goed om dat te horen.” Even werd zijn blik weer afwezig toen ze over Stormwise begon. “Dat was hij zeker. Hij gaf mij het idee dat ik nodig was. Ook al kan ik niet zo goed jagen. Het zelfde deed Smoketear. Hij heeft mij altijd aangemoedigd. Gelukkig is Bravesoul er nog.” Er verscheen een respectvolle blik in zijn ogen terwijl hij aan zijn vriend dacht. ''Dat is jammer,'' Hij keek haar weer aan en luisterde naar haar woorden. “Mag ik vragen over wie je het hebt? Misschien herinner ik mij dan iets. Soms sla je dingen op in je onderbewuste.” Even gleed zijn blik naar de prooibult die opvallend klein was voor de tijd van het jaar. Opnieuw fronste hij. “Hebben jullie hier ook last van prooischaarste?” Hij had er ook behoorlijk onder te lijden gehad, maar blijkbaar was hij niet de enige.

Ze bleef even stilletjes zitten voor ze opkeek en langzaam knikte bij het feit dat hij vaststelde. ''Dat was ik ja,'' antwoordde ze zacht maar liet haar kop zakken bij zijn laaste vraag. In haar hoofd probeerde ze het juiste antwoord te formuleren maar makkelijk was het niet voor haar. ''Verspreid over de overige Clans na de vernietiging van het kamp en de dood van Duststar.'' Legde ze zacht uit en staarde op naar de lucht. Het was een doorn in haar hart waar ze maar niet vanaf kwam. ''Een aantal hebben zich hier bij de RiverClan gevoegd, maar mijn vroegere apprentice is vertrokken naar de WindClan.'' Vervolgde ze zacht en schudde haar kop kort. Hoe meer ze er aan dacht, hoe meer het haar dwars begon te zitten. Een kleine glimlach kroop toch rond haar snuit en ze knikte. ''Je bent terug en dat is het belangrijkste.'' Zei ze vriendelijk maar merkte toch zijn afwezige blik op om vervolgens maar niet verder te gaan over het onderwerp Stormwise. Ze knikte enkel even maar schrok op van zijn vraag. ''Ik heb het over een jonge zwartwitte voormalige SkyClanpoes genaamd Dovesong. Ze kwam met mij mee hier naar toe omdat ze zich veiliger voelde ver weg van degene die haar voorgoed getekend had.'' Sprak ze zacht al leek het meer op een fluistering in de wind. Ze volgde zijn blik naar de prooistapel en zuchtte langzaam. ''Helaas wel, maar vergeet niet dat er nog wel betere tijden komen. StarClan zal ons nooit laten verhongeren.'' Antwoordde ze eerlijk en slikte. ''Ik doe mijn best om zoveel mogelijk terug te brengen maar het jagen hier is zoveel anders dan wat mij geleerd is. Je kan zeggen dat ik iets te grof ben.'' Het laatste probeerde ze laten klinken als een grap in een poging de sfeer iets op te krikken. ''Maar we komen er wel, de Clan is sterk en er zijn een hoop apprentices.'' Sprak ze en keek even rond voor haar blik weer op de jonge kater viel.

Er kwam een ernstige blik in zijn ogen toen Whisperwind vertelde over de Skyclan. “Jeetje mina, dat wist ik nog niet. Wat erg Whisperwind. Ik hoop dat je je plekje snel vind in de Riverclan. Je mag in ieder geval altijd met mij komen praten als je gezelschap zoekt.” Hij glimlachte naar haar. “En het spijt me van jou apprentice. Ik kan begrijpen dat je jou apprentice mist. Heb je er al over nagedacht om een apprentice in de Riverclan te overwegen? Ik ken Dawnstar nog niet echt, maar ze zou het vast wel willen overdenken.” Hij keek haar afwachtend aan terwijl hij even bemoedigend zijn poot tegen haar schouder legde, daarna ging hij weer normaal zitten. ''Je bent terug en dat is het belangrijkste.'' Er verscheen een grotere glimlach om zijn lippen. “Dat vind ik lief, dankjewel Whisperwind.” Toen begon ze over de poes, een voormalige Skyclanpoes met de naam Dovesong, maar hij schudde spijtig zijn kop. “Nee sorry, die naam komt mij niet bekend voor.” Hij keek haar verontschuldigend aan. ''Helaas wel, maar vergeet niet dat er nog wel betere tijden komen. StarClan zal ons nooit laten verhongeren.'' Hij keek even naar de prooistapel en knikte toen. “Je hebt gelijk, maar ik hoop dat iedereen er rustig onder blijft.” Even fronste hij, dat was soms nog wel eens een probleem. Hij keek haar weer aan toen ze begon over het jagen. “Ik kan begrijpen dat het een hele andere manier van jagen is, maar je krijgt het vanzelf door. Nou ja sommige dan.” Hij dacht aan zijn eigen jachtkunsten. “Ik schijn dat talent niet gekregen te hebben.” Zijn blik werd voor een kort moment weer ernstig, die blik verdween weer toen Whisperwind zei dat ze er wel kwamen. “Daar twijfel ik ook niet aan, daar zal ik altijd op vertrouwen.” Hij volgde haar blik toen ze even rond keek.

Ze merkte de ernstige blik op en staarde even neer op haar voorpoten. Ze was verbaasd vanwege zijn open vriendelijkheid naar haar toe terwijl zij toch echt ook de kennis had hem zelfs in zijn slaap te doden, niet dat ze ooit zoiets over haar hart zou kunnen krijgen. ''Dankjewel Creamypaw,'' Antwoordde ze zacht, geen verdere woorden meer kunnen vinden als het ging om haar oude Clan. Bij zijn vraag schudde ze langzaam haar kop. Een apprentice die zij moest trainen om een warrior te worden, hoe zou ze dat ooit moeten gaan doen. ''Ik kan proberen een jonge apprentice te leren jagen, maar ik zal diegene ook moeten leren vechten en vechten is voor mij altijd een laatste optie geweest. Ik kan mijn klauwen niet uitsteken naar iemand van een andere Clan,. Ik geef toe dat er maar een is tegen wie ik het ooit wil opnemen maar zelfs na manen van training kan ik niet tegen hem op.'' Zei ze zacht en keek de jonge kater even aan voor ze zuchtte. ''Wellicht over een paar seizoenen kan ik dat aan en ben ik zelf ook meer een warrior dan een Medicine Cat. Ik heb gewoon meer tijd nodig om me aan te passen dan de rest van mijn Clangenoten.'' Sprak ze er toch even achteraan en keek naar zijn poot en keek voor zich uit om even te knikken. ''Je zou niks anders moeten verdienen.'' Mompelde ze langzaam voor ze haar kop liet zakken. Als hij haar wellicht op zijn terugtocht was tegen gekomen had ze er achteraan gekund maar gezien hij haar niet had gezien kon ze niks anders doen dan de hoop opgeven. ''Dan hoop ik dat StarClan over haar waakt, waar ze ook heen is.'' Zuchtte ze Maar keek hem toch weer aan. ''Dat moeten ze wel, en anders grijpen Dawnstar en Wolfgaze wel in.'' Zei ze en keek kort het kamp rond om te zien of er al meer binnen waren voor ze even geamuseerd met haar oren wiebelde. ''Tijd is het belangrijkst en zo nu en dan kan ik nog terugvallen op wat mij eerst is aangeleerd.'' Zei ze en glimlachte ietsjes voor ze de kater een zachte duw gaf met haar neus. ''Dat komt nog wel, misschien ben je wel een betere vechter dan jager. Daar is niks mis mee.'' Zei ze bemoedigend en knikte vol vertrouwen. ''En zolang jij in je Clan blijft vertrouwen kan niks dat kapot maken.'' Zei ze en gaf een korte lik over haar schouder om een paar haren weg te werken die overeind stonden.

Hij trok even met zijn snorharen toen ze uitlegde waarom ze nog geen apprentice wilde. “Dat begrijp ik Whisperwind, maar wie weet als je je beter op je plek voelt als warrior.” Er verscheen een vriendelijke glimlach om zijn lippen. “Uiteindelijk zal alles weer op zijn plek vallen.” Hij duwde even vriendschappelijk tegen haar schouder, daarna keek hij haar wee aan. Hij fronste en werd weer ernstig toen ze over Dovesong begon. “De Starclan waakt over elke Clankat, daar ben ik van overtuigd. Ook als ze besluiten voor een tijdje dat het kamp niet hun plek is om op dat moment te zijn. Ik heb altijd het idee gehad dat de Starclan toekeek.” Hij knikte toen ze zei dat anders Dawnstar en Wolfgaze wel in zouden grijpen. “Ja precies, ze zullen ons dan wel de opdracht geven om haar te zoeken.” Hij staarde kort voor zich uit en hoopte dat dat dan niet te laat zou zijn, maar goed hij had het ook overleefd. Dan kon een andere kat dat ook. ''Dat komt nog wel, misschien ben je wel een betere vechter dan jager. Daar is niks mis mee.'' Hij schoot in de lach en schudde zijn kop. “Ik ben bang van niet, maar wie weet als ik meer trainingen gehad heb. Je weet het niet natuurlijk. Ik weet alleen niet waar mijn mentor gebleven is, dus misschien krijg ik wel een nieuwe mentor bij de volgende ceremonie. Dat is nog even afwachten.” Hij veegde kort met zijn staart over de grond en stond toen op. “Ik ga eens kijken of ik wat kan vangen. Wil je mee? Anders dan spreek ik je vast snel weer.” Hij glimlachte naar haar en wachtte af wat ze zou willen.

Ze keek hem aan zodra hij antwoordde en knikte langzaam. ''Wie weet, misschien komt er een tijd dat ook ik de taken van een warrior juist kan overdragen aan een jongere generatie.'' Zei ze zacht voor ze hem aankeek. Ergens bewonderde ze de manier waarop de jonge kater sprak, wellicht had hij meer opgepikt buiten de Clan dan de meeste zouden beseffen. ''Op zijn tijd wel ja.'' Zei ze voor er een glimlach rond haar snuit verscheen. Haar blik werd even wat triester voor ze zuchtte. ''StarClan ziet meer dan we denken en soms meer dan we willen.'' Zei ze voor ze luisteren naar de woorden die die van haar ondersteunde. ''Dat zal geen nut hebben, ze zal niet gevonden willen worden.'' Zuchtte ze voor ze met haar kop schudde om alle gedachtes weg te werken. Ze keek even verrast op zodra ze hem naast zich hoorde lachen. Haar blik werd zachter voor ze diep ademhaalde. ''Alles komt wel goed, ik heb er vertrouwen in dat ook jij een geweldige warrior word. Welke mentor je dan ook hebt gehad en zult krijgen. Ze zullen je allemaal trainen zodat jij alles weet wat je moet weten en je sterke punten omhoog komen.'' Zei ze voor ze toekeek terwijl hij opstond. Zijn aanbod klonk goed in haar oren en ze had ook wel zin om even wat te gaan doen. ''Dat lijkt mij een goed idee, wellicht kan ik onderweg zelf ook weer wat leren.'' Antwoordde ze vrolijk en stond op, zich opeens groot voelend naast de veel jongere kater. ''Waar heb je zin om heen te gaan, ik volg wel.'' Miauwde ze vriendelijk en tikte even tegen de grond met de punt van haar staart.

Hij glimlachte toen ze haar vertrouwen in hem toonde door te benadrukken dat hij vast een geweldige warrior zou worden. “Bedankt Wishperwind, ik respecteer jou vertrouwen in mij.” Er lag een respectvolle blik in zijn lichtblauwe ogen. Ook al geloofde hij er zelf niet echt in. Hij vond het aardig dat ze van zijn negatieve idee af wilde helpen. Daarna stond hij op en stelde voor om te gaan jagen. Hij vond het leuk dat ze wel mee wilde gaan. Ergens had hij verwacht dat ze er niet mee in zou stemmen. “Leuk dat je mee wilt.” Je kon zien dat hij dat meende, want zijn houding leek opeens een stuk levendiger te worden. ''Waar heb je zin om heen te gaan, ik volg wel.'' Hij liep in de richting van de uitgang van het kamp. “Zullen we naar de rivier gaan om een kikker of vis te vangen?” Hij keek even achterom om te zien of ze daar mee instemde. Hij liep alvast in de richting van de rivier, als ze dat dan niet wilde kon ze dat altijd zeggen. Dan zou hij een andere plek uitkiezen. Het leek hem alleen dat ze de meeste kans hadden bij de rivier om iets te vangen.

[Moeten wij een nieuw topic openen bij de rivier? Of gewoon in deze verder gaan?]

Onderwerp: Re: Well...I'm back [Whisperwind][Finished]