Where I'm ready to break [&Warpaw]

De lange kater lag opgekruld in zijn nest. Hij had de nacht ervoor gejaagd, en dan niet een zielig jachtje. Nee, hij had de héle nacht gejaagd. Normaal nam hij dan een dagje rust en probeerde zijn slaap in te halen. Maar vandaag zou dat niet lukken. Iemand had hem gevraagd mee te gaan op een jacht groep. Nou, hij was ongeveer een uur geleden fors gepookt in zijn rib met die mededeling. Na een snauw van hem was hij nog wat gaan doezelen. Nu was hij wakker en zou hij toch wat nuttigs moeten doen. Kreunend stond hij op en rekte zich uit waarnaar hij de den uitliep. Zijn korte witte vacht was altijd in model en werd ook altijd gesierd door zijn donker bruine/honing kleurige vlekken. Eenmaal in het kamp liep hij, zoals altijd met zijn kop, rug en staart op een hoogte, langs de prooistapel. Maar nog voor hij kon eten zag hij een grijze hoop. Even fronste hij, hij herkende de hoop. Natuurlijk was hij niet de liefste, hij vond het heerlijk andere te pesten. Heerlijk. Dus ook nu liep hij naar de kater, Battlepaw, en gaf hem een forse por. Maar toen hij opkeek gooide Warpaw zijn oor in zijn nek. De andere apprentice had er nooit goed uitgezien maar nu had hij een limiet bereikt. Battlepaw hoefde ook niet dood. ‘Je moet naar de Med. Den’ sprak hij bevelend en streng. Zijn blauw/witte ogen keken star naar de ander, hij gaf geen medelijden mee. Al was dat ook zeker niet hetgeen wat hij voelde.

Warpaw keek met zijn kille ogen terug in de doffe van de ander. Hij hielt ervan andere zwak te zien, het zorgde dat hij zich machtig voelde. Onaantastbaar. En dat was hetgeen wat hij nodig had. Hij straalde een en al Windclan bloed uit. Het kwam terug in zijn bouw, haren en karakter. En een zo duidelijke halfbloed als hij was moest zich wel van zich af bijten. Zo had hij de positie van mogelijk pest onderwerp ingeruild voor de pester. En o wat voelde dit goed. Toch had zelf deze kater nog een heel klein hartje. En als de kat die je pesten zwak was door ziekte was het spel ook afgelopen. Een half dode kat in de grond boren was een stuk minder leuk dan een gezonde en sterke. ''Ik redt me prima.'' Warpaw trok veelzeggend een wenkbrauw op en keek de ander aan. Hij probeerde op te staan en leek daarbij bijna te stikken in een hoestbui. En dat noemt zich oke? De lange kater snoof fel. Zo wachtte de gevlekte kater tot de ander weer bijtrok. ''Ik hoef helemaal nergens heen.'' Warpaw zette een stap naar voren. ‘Dat moet je wel en dat weet je zelf ook.’ herinnerde hij de ander. Zo kroop hij onder de ander en wachtte even met opstaan. Daarna rechtte hij zich langzaam en probeerde hij Battlepaw stabiel te houden. Echt, als hij nu nog protesteerde sleurde hij die kater langs zijn staart die Med. Den in. Zo liep hij rustig richting de geurige den. Hij vroeg zich af waarom niemand anders dit eerder had gedaan, waren alle warriors blind geworden ofzo?

Aangezien onze lap grijze vacht de beslissing niet kon nemen deed hij het. Warpaw zag er dan fragiel uit, hij was sterk genoeg om de zak botten op te tillen. Jammer genoeg was de zak botten het er niet mee eens. Waarop moest die kat nu nog koppig zijn? Hij kon niet lopen, hij kon het niet zonder hulp en nu gaf iemand hulp wou hij tegen beter weten in het nóg zelf doen. Echt, hoe komt hij erbij? Was het IQ van Riverclan nu al zo erg gezakt? ''Dat moet ik niet.'' Door het verschuiven van het gewicht viel hij bijna met de kater mee. Even wankelde hij opzij, kreunde en pinde zichzelf vacht in de grond om niet verder te vallen. Battlepaw lag ondertussen weer op de grond. Vijandig keek hij naar de ander, ook zijn koppige kant was geraakt en hij ging heus niet opgeven. ‘Starclan sta me bij.’ mompelde hij hopeloos. ''Ik kan het zelf.'' Werd er tegen hem gezegd na een nieuwe hoestbui. Warpaw wachtte netjes af voor de poging van de ander werd gestaakt. Hij zuchtte even diep waarnaar hij zijn kop voor die van de ander zette. Zijn zilver blauwe ogen keken recht in de doffe amberkleurige van de ander. ‘Je weet het evengoed als ik; je moet in die den komen. Ik weet niet waarom ík de eerste ben die dit gaat doen maar ik vertel je nu al dat ik je niet voor dood achterlaat.’ Hij keek even kil. ‘En als meneer tegen blijft stribbelen dan word hij des noods bij zijn stáárt mee gesleurd.’ Warpaw richtte zichzelf op. ‘Nou, wat wil je; op mn rug of bij je staart?’ Om zijn woorden wat daad bij te zetten grijnsde hij even waarnaar hij zijn lange staart een ferme zwiep gaf.

Warpaw was even star als de kater die hij mee probeerde te sleuren. En als eerlijk was wist hij ook niet waarom hij perse de ander mee moest krijgen. Het moest gewoon gebeuren. Wie ging deze zak botten anders meesleuren? Niemand of wel soms? Het lag aan hem. War keek letterlijk en figuurlijk op de kater neer. Hij kon hem moeilijk hier dood laten gaan. De gevlekte kater snoof. Warpaw liet de ander zijn klaagreden opsommen. Hij onderbrak niet, gaf zelfs geen commentaar op al het gekuch en bijna gestik. Al moest hij toegeven dat zijn enorm spottende blik genoeg zou zeggen. Weer probeerde Battlepaw op te staan en echt, ooit ging hij zo nog ten aarde. War gaf hem drie seconden. 1. Zijn kilblauwe blik volgde rustig de bewegingen van de ander. 2. Hij werd trots aangekeken, Warpaw trok veelzeggend zijn wenkbrauw op. 3. Wachten, wachten. En daar ging hij al. Waarschijnlijk had het langer geduurd, hij telde gewoon langzaam. Maar goed. Weer begon het gehoest, het werd bijna saai. Warpaw zuchtte en kwam dichterbij, greep snel de ander zijn staart en begon te slepen. Om de zoveel seconden beet hij er fel in, om de ander op te fokken. ‘Hmm, sta dan op, als je het zo zeker weet.’ Misschien kon de ander wel omhoog komen, anders kreeg hij de ander toch in de den. ‘Kom dan Battlepaw, maak je naam eens waar. Of wil je zeggen dat zelfs je naam een leugen is.’ siste hij door de staart heen waarna hij weer fel beet.