Memories and so much more from the past{Abysspaw}

Een klein konijn hupte over het veld heen,niet jong,gewoon klein van stuk. Hij zocht naar iets te eten en ging zo op in zijn zoektocht dat hij de wereld om zich heen een beetje vergat. Dat waren van die momenten dat een Warrior zijn kans nam en dat was voor Silhouetteheart ook het geval. Hij hield het kleine diertje al een tijdje in de gaten en toen hij merkte dat ze meer opging in haar zoektocht was hij in sluiphouding gegaan. Langzaam ging hij op het konijn af,stilletjes en tegen de wind in die als een wilde over hun land waaide. Zijn ogen traande en hij knipperde af en toe,meestal om en om,zodat hij het konijn niet kon verliezen uit zijn gezichtsveld. Ze was inmiddels gaan knagen aan stengels die eenzaam vanuit de grond staken. Haar geknaag was tot hier te horen en Silhouetteheart hoopte dat het zou helpen bij de jacht. Hij ging nog ietsje dichterbij en zorgde er voor dat hij bijna op het konijn stond. Toen hield hij zijn adem in en liet het even helemaal stil zijn om zich heen. Hij ontspande zich. Toen gingen zijn achterpoten voorzichtig omhoog en daarna volgde de rest van zijn lichaam. Van springstand sprong hij meteen boven op het konijn.Hij drukte haar tegen de grond aan en beet in haar keel. Ze gilde helaas,dus hij was niet op tijd geweest. Toch lag al vlug het dood op de grond. Bloed liep van de nekwond en de geur verspreidde zich met de wind mee. Straks was er geen enkele prooi meer hier. Ach,wat kon hem dat schelen. Hij had zijn vangst gedaan en hoe de andere hun prooi kregen moesten ze zelf uitzoeken. Met het plan om meteen terug te keren naar het Camp pakte hij het konijntje op. De smaak van bloed maakte hem hongerig,maar hij kon niet terugkeren zonder prooi als hij eerst zelf wat wou eten. Hij moest inmiddels een maskering hebben. In jagen had hij geen zin meer,de wind loeide hard op het veld heen en maakte zijn vacht in de war. Wat heel wat zei,aangezien hij een kortharige was en aan zulke vachten weinig in de war kon raken. Zijn linkeroor was koud vanwege de wind die er inwaaide en zijn ogen traande nog steeds. Wel,het was duidelijk waarom ze Windclan heten. In verte zag Silhouetteheart echter ook dat de bomen van Thunderclan flink heen en weer zwiepte. Waarschijnlijk ging het dan stormen zo. Hij keek even omhoog en zag inderdaad de donkere wolken al aankomen. Hopelijk was hij op dat bij het camp. De kater versnelde voor de zekerheid zijn pas en rende nu richting hun Camp. Toen hij echter bijna Moorland was overgestoken kwam er een kat in zijn ooghoek. Hij remde af en keek opzij. In de helse wind stond ze,wat verderop. Abysspaw,ooit bekend als Cattlekit. Gevallen in de Gorge en dat was zijn schuld geweest. Hij had haar meegenomen en achter gelaten. Ze was alles vergeten en had zichzelf Abysskit genoemd. Dankzij hem. Als Mintpool haar niet gevonden had was ze dood geweest en dan hoefde hij niet mee geconfronteerd te worden elke keer dat hij haar zag. Maar zou het dan niet zijn herinneringen zijn die hem elke dag zouden lastigvallen. Het slechtste wat hij ooit gedaan had en hij dacht er nog steeds aan. Och,wat was hij toch een zwakkeling. Silhouetteheart bleef kijken naar de poes,niet goed wetend wat te doen. Misschien moest hij doorlopen,het verleden negeren en zijn toekomst ingaan. De toekomst waarbij hij eindelijk wat waard zou zijn. Waarin hij niet jammerde over een slechte daad. Hij draaide zijn kop van haar weg en liep weer verder. Toch was het alsof iemand hem een zetje gaf en voordat hij het wist liep hij richting haar. Hij wou omkeren,maar het was alsof zijn poten niet meer naar hem luisterde. Het konijn bungelde nog steeds in zijn bekje en ze begon inmiddels al hard te worden. Helaas moest hij tegen de wind inlopen en de harde poten bonkte al vlug tegen zijn borst aan. Het deed pijn,alsof iemand hem de hele tijd daar met een stevige poot sloeg. Hij liet het konijn vallen en keek op. Oh,ze was nog maar twee vossensprongen ver. Zou ze hem doorhebben? Misschien kon hij nog terugkeren? Hij pakte gewoon het konijn weer op en rende vlug weg,voordat ze iets in de gaten had. En dan kon hij dit allemaal weer vergeten en iets lekkers pakken van de Fresh-kill. Ja,dat ging hij doen. Hij pakte het konijn weer op,maar hield haar nu wat anders vast,zodat hij geen last meer had van poten tegen zijn borst. Voorzichtig draaide hij zich weer om en beval zijn poten om naar hem te luisteren. Net toen hij een klein stukje gelopen had,hoorde hij een geluid achter zich. Zijn oren gingen in zijn nek en hij bleef doodstil staan. Ze had hem door,het kon gewoon niet alles. Hij had haar sinds het ongeluk niet meer gesproken. Wat zou ze doen en wat zou ze zeggen. Ze was veel vergeten en hij ging er vanuit dat ook hij niet meer in haar geheugen voorkwam. Al was hij de laatste die ze gezien had voor de val. Voorzichtig keek hij achterom. Zijn oranje ogen glommen door de tranen erin. Hopelijk begreep ze dat niet verkeerd en dat ze niet dat hij hier een potje stond te janken. Dat was wel het laatste wat hij kon hebben. "Cattle...Abysspaw"mompelde hij en keek toen weer naar voren of eigenlijk naar de grond. Hij wou haar niet onder ogen komen,hij was er nog niet klaar voor. Nog lang niet. Ze was een spiegel voor hem naar het verleden. Naar wat hij zou graag gewild had. Slechtheid, bekendheid. Maar ze deed hem enkel denken aan hoe stom hij geweest was. Waarom kon hij wel de Borders oversteken en katten aan de andere kant aanvallen zonder schuldgevoel aanvallen,maar niet een kitten van zijn eigen clan achterlaten bij een gevaarlijke plek zonder schuldgevoel erbij te hebben. Hij wist het antwoord eigenlijk al. De andere katten hoefden hij niet meer te zien en hij had niks met hun. Maar zij was van zijn eigen clan. En zelfs voor hem was dat al te moeilijk. Wanneer ging het stormen? Dan kon ze naar het Camp gaan om te schuilen. Hij bleef wel achter,dat was zijn verdiende loon.

De kattin had veel gemist. Training, vrienden, familie. Het deerde haar ook niet meer. Het was alsof ze nooit een kitten was geweest. Alles wat ze ooit had gedaan, gevoelt, beleefd. Het deed er niet meer toe. Niemand zou het nog weten. En zelfs zijzelf kon ze niet meer redden van de vergetelheid. Er werd vaak makkelijk gedacht over niks meer weten. Maar je raakt jezelf kwijt onderweg.. Hoe vaak ze ook zullen zeggen wat ze van haar verwachten of hoe haar zagen, het veranderde niks. Maar de laatste tijd had ze iets ondekt. Ze herkende nog één ding. Toen ze wakker werd uit een slaap waaruit ze niet hoorde te ontwaken zat er nog een geur door haar pels geweven. Hij werd overstemt door de geuren met medicijnen en haar eigen vreemde geur.. Toch had hij een indruk op haar achter gelaten. Ze had hem onthouden en gezocht. Deze geur moest het laatste zijn wat haar heeft aangeraakt voor ze viel. Als een spel tussen kittens jij hebt het als laatste aangeraakt dus jij ruimt het op' Die gedachten liet de kattin steeds boos uitsnuiven. Ze was een ware kattin geworden van lichaam maar haar karakger was nu wantrouwig en grim. Maar ja, ze had ook weinig anders om aan te denken.

Met een snel geschud van haar kop rende ze verder. Haar lichaam had volgens verhalen nooit op Windclan geleken maar nu, o nu.. Ze was snel en behendig met haar dunne en wendbare lijfje. Waar forse kracht haar ontnomen was had ze dit ervoor terug gekregen. Ze strekte haar poten in een snelle pas en boog plots af. Een vuilgrijze haas was haar prooi voor nu. Abyss zat hem op de hielen. Het dier was mager maar snel. Het ging haar niet eens om het voedsel wat het beest gaf. Als ze maar wat binnen haalde. Ze moest snel warrior worden om vrij uit te kunnen gaan. En ze was er mee bezig. Haar blauwe ogen zagen hoe het beest weg sprong en ze reageerde gelijk. Met een mooie sprong raakte ze het beestje net aan zijn achterwerk. Deze liet een schreeuw horen en klaagde terwijl het weer weg wou hupsen. Vermoeid maar helder sprong Abysspaw weer op het dier en beet het dood. Het was een scheve beet waardoor het beest nog lang bleef trillen om uiteindelijk te sterven van bloedverlies of een hartaanval door de stres. De poes dacht er maar niet overna, dood was dood.

Eenmaal terug op krachten pakte ze het beest op en liep terug richting het kamp. Het was aan haar te zien dat ze te weinig at maar ze vertikte het niet iets te eten dat ze niet zelf had gevangen. En dankzij haar skills werd het dus vaak verhongeren.. Ineens hoorde ze een geluid. Geschrokken keek ze om recht in de ambere ogen van een clangenoot. Ze draaide zich om naar de warrior, al had ze zelf weinig te zeggen. Hij begon eerst met haar voormalige naam maar bleek zich goed te hebben hervat. "Silhouetteheart," knikte ze uit pure beleefdheid toe. Ze voelde zich duizelig door te weinig eten en teveel fitness. Snel ging ze zitten en legde de prooi voor haar poten. Alsof het zo belangrijk was vocht ze tegen de duizeligheid en probeerde ze weer op te staan. Ze schudde haar kopje weer en keek op naar de kater. Geen verdere interactie meer verwachtend.

Ze zei zijn naam en hij voelde weer een pijnlijke steek. Nu draaide hij zich helemaal om en keek haar aan. Ze was veranderd sinds de val. Van een dik en mollige kitten was ze in vermagerde en snelle poes veranderd. Hij wist ergens dat dat zijn fout was, als ze niet was gevallen was ze waarschijnlijk gewoon hetzelfde gebleven als ze altijd was. Silhouetteheart maakte zich maar groot,om zijn zwakte niet te laten zien. Zou ze hem nog kennen,meer dan enkel zijn naam. Hij was de laatste geweest die ze had gezien in de vorm van Cattle. Die feit voelde raar en hard aan. "Alles oké"mompelde hij. Er viel een druppel op zijn oor.

Abyss wou weer verder gaan. Ze had geen behoefte aan de stille kater of uberhoud sociaal contact. Ze had zichzelf omhoog gedwongen en snel haar kopje geschud. Voor haar zag ze dat de kater zich groter maakte, wantrouwig als altijd stak ze de haar nekhaartjes in de lucht. Bij zijn woorden keek ze hem fel aan met haar ijsblauwe blik en snoof wat afkeurend. "Ik red mezelf wel" sprak ze afwerend. Ze boog naar voren om haar dunne haas op te pakken toen ze de geur van de kater pas echt rook. Verbaast keek ze op. "Je ruikt bekent" haar oortjes schoten naar achter. Ze voelde zich bekent bij deze kater, maar ze wist dat ze deze kater moest haten. Toch stond ze aan de grond genagelt, niet wetend hoe verder nog te reageren.

Ze begreep hem niet goed en weerde hem af met de mededeling dat ze zich zelf wel zou redden. Geschrokken deinsde Silhouetteheart een paar stappen achteruit en keek toen toe hoe de poes haar haas oppakte. "Mooie vangst"complimenteerde hij haar,maar het klonk erg onzeker. Abysspaw keek op,nu met een geschrokken blik. Wat was er mis? "Je ruikt bekent" Silhouetteheart schudde zijn kop even verbaasd bij het horen van dat. Abysspaw leek wel in de war of bang. Het zou toch niet? En zo ja,hoe moest hij dan toegeven. Jep, ik ben diegene die je ontvoert heeft als kitten en je achtergelaten heeft bij de Gorge. Nee,dat klonk niet lekker in zijn kop. Misschien moest hij maar gewoon gaan ontkennen. "Waarschijnlijk gewoon van het Camp"zei hij met de kalmste stem die hij op dit moment kon maken. Een lichte trilling was te horen. Hij keek weer naar de haas op de grond. Een mager beest,net als zij. "Wil je zodadelijk een hapje mee eten bij de Warriors?"

Ze wou alles alleen doen. Ze wou zichzelf kunnen redden. Iets dat ze nog niet wist is rat ze ook hulp aan kon nemen. Als iemand vriendelijk tegen je was betekende dat niet meteen dat ze medelijden met je hadden of ze je zwak voelde. Maar dat moest ze nog de harde manier leren. Bij het compliment knikte ze "Bedankt" Al was er weinig dankbaarheid in haar stem te vinden. Silhouette ging niet diep in op haar verwijzing. Het kamp. Nee, ze haar kop niet zó erg gestoten dat ze het verschil niet meer wist tussen het kamp en een echte kat. Abyss keek hem weinig overtuigt aan maar schudde haar kopje maar. Hier kwam ze later wel op terug. Nu niet, niet wanneer ze hier zo alleen was. "Is goed hoor, ik heb nog niks gegeten vandaag" voegde ze er onnodig aan toe. Het was aan haar te zien. Maar ze pakte haar grauwe haas op en keek naar de warrior.