Wasted like these Wastelands {Keegan}

Emotieloze, zilveren ogen staarden wezenloos naar de dorre, grijzen bomen. Een klein briesje liet de prachtige, zwarte vacht van de poes opwaaien. Haar adembenemende ogen staarden om haar heen, beseffend dat katten hier vol angst en tranen rond hadden gedwaald. Misschien dwaalden hun geesten hier ook nog rond? Sunset sprong een paar dorre takken hoger, ze klom op een van de hoogste bomen, en had zo een groot uitzicht over de dorre, met as bestreken bomen. Ze sloot haar zilvergrijze ogen, en stelde zichzelf de likkende vlammen die hier alles hadden geterroriseerd voor. Een stuk verderop hoorde ze iets, het kon geen vogel of prooi zijn. Die hadden hier niets te zoeken. Met haar ogen gesloten liet ze zich uit de boom vallen, en kwam op haar vier zwarte pootjes terecht. Ze opende haar ogen, en staarde recht in een paar andere kattenogen. De poes staarde de kater die zo ontzettend dicht bij haar stond doordringend aan met haar felle, zilveren ogen waar een groot deel van de katers die ze tegen was gekomen voor waren gevallen. Toen het haar binnenschoot dat ze minder dan een kwart staartlengte dichtbij hem stond, zette ze snel een stap achteruit. Met haar ogen strak op de kater gericht ging ze zitten, haar staart om haar poten geslagen. Ze moest wel een stukje omhoog kijken, vanwege haar kleine grootte. Ze begroette de kater kort door een snel beweginkje met haar oren te maken. Ze was vandaag nou niet echt in een vijandige bui, en had dus niet heel erg veel zin in een gevecht; dus zwijgend liet ze het puntje van haar staart een klein beetje bewegen, en staarde de kater nog doordringender aan.

Een kort moment vroeg de kater zich af waar hij was en vooral, wat hij hier deed. Het zag er verwoest uit, de dorre bomen en het verbrande gras lag er niet bij alsof het een warme zomerdag was geweest en de planten te weinig water gekregen hadden. Brand, dat was hier geweest. Er zouden vast veel katten zijn omgekomen. Waar zou de rest zijn? Misschien hadden ze zich wel bij de clans gevoegd, want zoveel nieuwe rogues waren er niet. Hij keek eventjes kil rond. De planten onder zijn poten kraakten met elke stap die hij maakte. Een zwart poesje dook voor hem op. De geur die ze bij zich droeg was vies, het was een soort grote vijand van hem, die hij elk moment uit elkaar kon scheuren van woede. Hij slikte een keer om zichzelf te herpakken en keek nu naar de jongere poes, zijn ogen stonden zoals gebruikelijk kil, zijn houding was rustig, maar gespannen. Zijn nagels boorde in de grond. De poes voor hem begroette hem eventjes, maar hij negeerde haar begroeting. "BloodClan poes," snoof hij kalm, maar een woedende ondertoon was niet te missen. Ze had geluk, dat ze hier niet vier maanden terug stond, want dan had hij haar misschien wel uit woede uit elkaar gescheurd. De poes staarde hem doordringend aan, de kater keek met een kille blik terug, maar deze poes was jong, dus deed het hem niet zo veel als als de poes zijn leeftijd had.

"Een beetje Bloodclan." Antwoordde Sunset, niet dat de kater iets vroeg aan haar. Ze zwiepte haar staart vol irritatie. Ze werd alwéér bevooroordeeld omdat ze in de Bloodclan zit! "Ik ben er niet echt trots op." Ze staarde recht in de blauwe ogen van de zwarte kater voor zich, die kil naar haar staarden. Alsof het haar niet zoveel scheelde hoe de kater keek ging ze maar haar mooie, zachte vacht wassen. "Niet elke Bloodclanner is hetzelfde!" Met een vriendelijke blik en wiebel met haar oren keek ze de rogue aan. Ze zette een stap of twee achteruit en ging daar weer zitten. Ze likte haar poot waar een aantal splinters tussen zaten schoon, en vestigde haar blik weer op het verbrande gebied om haar heen. "Arme katten." Murmelde ze zachtjes tegen zichzelf, haar blik staarde weer een beetje verdrietig naar haar poten. Haar familie was ook vermoord door vuur, soortvan. Haar vader dacht tenminste dat hij een bosbrand was en haar familie een bos bomen. "En met welke vooroordeler heb ik te maken?"

"Een beetje Bloodclan." antwoordde de poes geïrriteerd. De kater snoof. Oh ja natuurlijk, zo had het zo zwaar hé, als BloodClanner. "Ik ben er niet echt trots op." zei ze toen. De kater snoof opnieuw, ietwat verachtend. "Dan verlaat je die verraders clan toch," snoof hij toen, zijn ruwe stem klonk scherp. "Niet elke Bloodclanner is hetzelfde!" zei ze toen, ineens weer vriendelijk. Ja, BloodClanners waren vreemd. Ineens sloegen ze om qua karakter, dat kon niet helemaal normaal zijn. "Voor mij wel," siste hij woedend terug, denkend aan het verraad en aan de goede vrienden die hij verloren had door die verdomde BloodClanners. "En met welke vooroordeler heb ik te maken?" vroeg de poes doen. Hij keek haar met een kille blik aan, nog killer dan hij normaal keek. "Zeg eerst jou naam, BloodClanner," siste hij, waarna hij zijn nagels in de grond boorde om zijn woede tegen te houden.

"Misschien, omdat ik liever niet degene wil verraden die mij heeft gered als hulpeloze kitten!" Siste de zwarte poes terug. Furieus sloeg ze haar staart op de grond. "ik ben net zoveel rogue als jij bent!" Ze voelde de kille, blauwe blik in haar zilveren ogen prikken, maar de poes bleef aardig rustig zitten. "Sunset." Ze staarde een tikkeltje angstig naar de klauwen die de grond in boorden, en wierp vervolgens haar zilveren, doordringende blik op de rogue. "Ik snap best dat sommige katten slechte herrinderingen hebben met de Bloodclan, maar niet alle Bloodclanners zijn zo!" Ze stapte een stap achteruit zodat de kater misschien wat rustiger zou worden. Het was NIET haar bedoeling om ruzie te hebben, of te vechten! "Wat jij wilt, als jij agressief wilt doen, ga je gang! Maar ik zal niet vechten of wat dan ook!"

"Misschien, omdat ik liever niet degene wil verraden die mij heeft gered als hulpeloze kitten! ik ben net zoveel rogue als jij bent!" sprak de poes woedend. Nee. Helemaal niet. Voor hem niet, in elk geval. "Nee." Hij keek haar kil aan, toen hij dat zei. BloodClanners. "Sunset." stelde de BloodClan poes zichzelf voor. Hij grijnsde toen de poes angstig naar zijn lange, scherpe nagels keek. Ze waren zijn wapens, hij had er al veel katten mee vermoord. "Ik snap best dat sommige katten slechte herrinderingen hebben met de Bloodclan, maar niet alle Bloodclanners zijn zo!" zei ze toen. De kater snoof luid toen ze dat zei. "Boeit me niet, voor mij zijn alle BloodClanners hetzelfde," snoof hij enkel. Oh wat werkte deze poes hem op zijn zenuwen. "Wat jij wilt, als jij agressief wilt doen, ga je gang! Maar ik zal niet vechten of wat dan ook!" zei ze toen. De kater keek haar fronsend aan. "Ik snap jou definitie van agressie niet, maar blijkbaar moet je BloodClan mentor jou eens goed bijbrengen wat agressie is," sprak hij kil. "Ja, ik kan dat ook doen, maar dan kan je het niet meer na vertellen," siste hij, hij keek haar kil aan.

"Ik heb geen mentor." Siste de poes, lichtelijk geirriteerd sloeg ze haar staart tegen de grond aan. "Als ik alle rogues hetzelfde zou beschouwen, zou ik ze allemaal een knuffel kunnen geven!" Beet ze de kater toe, ze was toch veel sneller dan deze kater, als hij haar zou aanvallen. "Ik ben een rogue, opgevoed door rogues, rogues hebben mij gered, geleerd te jagen, alles!" Met een woeste blik doordrong ze hem met haar zilveren ogen. "Moet ik als dank met elke rogue op mijn pad vechten? Alleen omdat ik gedwongen in de Bloodclan zit?" boos stapte ze dichterbij, en keek hem recht aan. "Maar ja, wat jij wilt"