Wasted like these Wastelands {Keegan}

Een kort moment vroeg de kater zich af waar hij was en vooral, wat hij hier deed. Het zag er verwoest uit, de dorre bomen en het verbrande gras lag er niet bij alsof het een warme zomerdag was geweest en de planten te weinig water gekregen hadden. Brand, dat was hier geweest. Er zouden vast veel katten zijn omgekomen. Waar zou de rest zijn? Misschien hadden ze zich wel bij de clans gevoegd, want zoveel nieuwe rogues waren er niet. Hij keek eventjes kil rond. De planten onder zijn poten kraakten met elke stap die hij maakte. Een zwart poesje dook voor hem op. De geur die ze bij zich droeg was vies, het was een soort grote vijand van hem, die hij elk moment uit elkaar kon scheuren van woede. Hij slikte een keer om zichzelf te herpakken en keek nu naar de jongere poes, zijn ogen stonden zoals gebruikelijk kil, zijn houding was rustig, maar gespannen. Zijn nagels boorde in de grond. De poes voor hem begroette hem eventjes, maar hij negeerde haar begroeting. "BloodClan poes," snoof hij kalm, maar een woedende ondertoon was niet te missen. Ze had geluk, dat ze hier niet vier maanden terug stond, want dan had hij haar misschien wel uit woede uit elkaar gescheurd. De poes staarde hem doordringend aan, de kater keek met een kille blik terug, maar deze poes was jong, dus deed het hem niet zo veel als als de poes zijn leeftijd had.

"Een beetje Bloodclan." antwoordde de poes geïrriteerd. De kater snoof. Oh ja natuurlijk, zo had het zo zwaar hé, als BloodClanner. "Ik ben er niet echt trots op." zei ze toen. De kater snoof opnieuw, ietwat verachtend. "Dan verlaat je die verraders clan toch," snoof hij toen, zijn ruwe stem klonk scherp. "Niet elke Bloodclanner is hetzelfde!" zei ze toen, ineens weer vriendelijk. Ja, BloodClanners waren vreemd. Ineens sloegen ze om qua karakter, dat kon niet helemaal normaal zijn. "Voor mij wel," siste hij woedend terug, denkend aan het verraad en aan de goede vrienden die hij verloren had door die verdomde BloodClanners. "En met welke vooroordeler heb ik te maken?" vroeg de poes doen. Hij keek haar met een kille blik aan, nog killer dan hij normaal keek. "Zeg eerst jou naam, BloodClanner," siste hij, waarna hij zijn nagels in de grond boorde om zijn woede tegen te houden.

"Misschien, omdat ik liever niet degene wil verraden die mij heeft gered als hulpeloze kitten! ik ben net zoveel rogue als jij bent!" sprak de poes woedend. Nee. Helemaal niet. Voor hem niet, in elk geval. "Nee." Hij keek haar kil aan, toen hij dat zei. BloodClanners. "Sunset." stelde de BloodClan poes zichzelf voor. Hij grijnsde toen de poes angstig naar zijn lange, scherpe nagels keek. Ze waren zijn wapens, hij had er al veel katten mee vermoord. "Ik snap best dat sommige katten slechte herrinderingen hebben met de Bloodclan, maar niet alle Bloodclanners zijn zo!" zei ze toen. De kater snoof luid toen ze dat zei. "Boeit me niet, voor mij zijn alle BloodClanners hetzelfde," snoof hij enkel. Oh wat werkte deze poes hem op zijn zenuwen. "Wat jij wilt, als jij agressief wilt doen, ga je gang! Maar ik zal niet vechten of wat dan ook!" zei ze toen. De kater keek haar fronsend aan. "Ik snap jou definitie van agressie niet, maar blijkbaar moet je BloodClan mentor jou eens goed bijbrengen wat agressie is," sprak hij kil. "Ja, ik kan dat ook doen, maar dan kan je het niet meer na vertellen," siste hij, hij keek haar kil aan.