When Black Meets Black {&IV + Open}

[size=12]"Dat denk ik helemaal niet!" Siste Sunset, misschien net íéts te boos. "Hoe ik hier ben gekomen?" Ze zweeg even, en doordringde de kater met haar zilveren ogen. "Mijn vader was een losgeslagen kat die mijn hele familie heeft uitgemoord, en mij heeft opgejaagd." Ze lachte even. "Toen heb ik een stuk of 6 rogue-mentors gehad, en één Bloodclan, die mij heeft gevraagd om te joinen." Met een harde zwiep met haar staart liet wat stof op waaien. "Voel jij je eigenlijk thuis in de Bloodclan?" Ze vroeg het serieus, maar daarna verscheen een grijns op haar gezicht. Een vlinder fladderde boven haar hoofd, zijn paarsblauwe vleugeltjes flapten wild heen en weer. Langzaam landde hij op Sunset's neus, zijn kleuren weerspiegeld in de zilveren ogen van de poes. Ze sloot haar ogen en genoot van het zachte gefladder van de vlinder die er vandoor ging.

IV stond voor de prachtige zwarte poes, alleen klonk haar stem fel en hard. Hij keek haar aan met een door dingende blik alleen deed Sunset dat ook, "Dat denk ik helemaal niet!" Siste Sunset, hij deed zijn hoofd schuin toen ze dat zei. Zou ze boos zijn? Dat is goed want haat brengt je veder.. Of was dat juist niet zo.. dacht hij en deed zijn hoofd weer recht en nam weer de focus op de zwarte kattin toen ze zei met trots, "Mijn vader was een losgeslagen kat die mijn hele familie heeft uitgemoord, en mij heeft opgejaagd." Zei Sunset met een lach. Oké dit is niet grappig, waarom lach je dan? dacht hij toen hij naar haar woorde luisterde. "Toen heb ik een stuk of 6 rogue-mentors gehad, en één Bloodclan, die mij heeft gevraagd om te joinen." Zei ze Met een harde zwiep met haar staart liet wat stof op waaien. IV keek haar aan en in zijn ogen kon je respect ontmoeten naar Sunset toe, alleen was dat minder snel echt te merken. "Voel jij je eigenlijk thuis in de Bloodclan?" klonk haar zachte stem toen ze dat vroeg, eigenlijk had hij dit nog nooit zelf afgevraagt want hij leeft gewoon mee met geen of wel een leven. Hij glimlachte naar haar en liep wat dichter naar haar toe toen hij bij haar oor kwam, "Waarom zou ik dat niet voelen. Ik ben er toch een? Maar voel jij je goed in de bloodclan?" fluisterde hij. In zijn hoofd klonk dit veel beter maar dat kon hij nu maar het beste vergeten, hij stapte weer terug maar bleef staan. Hij keek haar zilvere ogen aan die hij nog steeds niet kon ontwijken, elke keer als hij haar aan keek. Keek hij in haar zilvere ogen waar in hij hemzelf in zag maar ook meer zoals, gevoel. Om oppervlakig te zijn nam hij maar weer is het woord, "Je bent een hele goede vechter, Voor een rogue." grappte hij. Alleen verwachtte hij wel iets terug zoals 'jij bent ook een goede vechter voor een kittypet' maar hij was geen kittypet. Hij was even een hele korte tijd een kittypet toen hij niks meer kon bewegen door die, vlammen. Vlammen die hij zag, die hij voelde en alles verloor. Hij schrok op toen hij een grote vlinder in de ogen zag van Sunset die ook op haar neus te zien was, hij probeerde zijn lach in te houden. Alleen was dat niet zo'n succes en schoot in de lach, toen hij uitgelachen was stond hij op en keek haar aan. IV wiebelde kort met zijn oor, zijn oog kleurde grijs eerder van de frustratie die hij had. zou deze Sunset ook andere vrienden hebben? Dacht hij, Nee vast niet anders was ze niet zo van streek maar ze had het over iets, dat ze of zo in de steek gelaten was. ging hij veder alleen keek hij haar wel aan.

OCC: sorry voor de late post ^^"

"En jij kan totaal niet vechten." Grapte de zwarte poes. Haar ogen lachten, net zoals haar mond. Ze dacht even aan Silverthorn, die als een moeder voor haar was geweest, en aan de andere rogues. "Wat ..." Ze staarde even verschrikt naar het oog van de zwarte kater die even grijs kleurde. "... Was dat met jouw oog?" Even verward zette ze een stap achteruit en plofte op de grond. Een vreemde lach verscheen even op haar gezicht, eigenlijk zonder reden. "Dan ben ik niet de enige met grijze ogen." Sunset draafde naar een boom en haalde haar klauw er roetsj langs. Een diepe afdruk verscheen in de boom. Vervolgens bekeek ze haar uitgeslagen klauw. "Hm, mag ik even uittesten of ie ook scherp genoeg is op katten?" Ze hield hem in de lucht, en zwaaide hem naar de zwarte kater. Maar ze remde vlak boven zijn vacht af, en legde hem gewoon neer. Haar nagels staken in zijn vel, maar niet zo ontzettend pijnlijk. De poes trok haar nagels in en staarde de kater weer recht aan met haar zilveren ogen.