Struck by Lightning

De hitte van woede raasde nog door haar lichaam heen. Het had haar moeite gekost haar tweelingzus de rug toe te keren, als of ze er zo voor gekozen had haar zusje voor eeuwig te verliezen. Maar ze verdiende niet anders. Fallentear verdiende niet anders. Ze was zo kortzichtig, haar evenbeeld, zodra zij zich in haar positie kon plaatsen, en enigszins wat begrip voor haar keuze kon oproepen was Innerghost wel bereid weer enige contact met haar zusje te zoeken. Zolang Fallentear zo dom bleef doen, hoefde ze haar ook niet te zien.
Met haar kop op onweer bleef Innerghost aan de wandel in Shadowclan territorium. Zich voor een keer niet bewust van haar omgeving of van haar uitstraling. Het kon haar even niet schelen hoe katten haar aantroffen, zwakte straalde ze in ieder geval niet uit. Eerder hete woede, pure woede, ontstaan door twee moeilijkere gevoelens genaamd teleurstelling en gekwetstheid.

OOC: Open.
Voorafgaand; Klik.

Innerghost haalde diep adem. Ze was zich er van bewust dat ze zich weer moest kalmeren, en haar conflict met Fallentear achterwege moest laten. Ze had verantwoordelijkheden, ze was de deputy van Shadowclan, en ze kon haar privé leven haar taken niet laten beïnvloeden. Maar toch bleef die woede sterk aanwezig. Ze liep door en bleef zich er van weerhouden er dieper in te zinken, en Starclan zijn dank kreeg ze afleiding. [i]"Hallo? Innerghost?"[/b] Vroeg een stem, zacht, bijna verlegen bij haar overkomend. Innerghost draaide haar kop om naar de apprentice, gevolgd door de rest van haar lichaam. "Goedemiddag, Beetlepaw," miauwde ze rustig. Haar krachtige masker weer opzettend. "Hoe gaan je trainingen?" Besloot ze toen maar te vragen. Ze wist dat Shadowclan het druk had, Innerghost organiseerde daarom ook niet voor niets trainingsgroepen.

Innerghost fronste bij het antwoord van Beetlepaw. De mentoren van Shadowclan waren goed, maar deze apprentice was intussen al een moon een apprentice, dus dat zij nog geen trainingen had gehad vond ze vreemd. Een mentor werd niet voor niets een apprentice toevertrouwd. "Uhm, ik heb nog geen trainingen gehad." Innerghost zuchtte. "Daar word wel iets voor geregeld, jonge Beetlepaw," besloot Innerghost om als antwoord te geven. "Maar ik neem aan dat je wel al iets in je mars hebt, of niet?" Miauwde ze toen. Als deze jonge kattin nog geen trainingen had gehad, zou ze nu wel een klein lesje krijgen van haarzelf.

Een beetje hoog van zich zelf was het katertje wel, of nee, hij uitte zelfvertrouwen, en dat was natuurlijk heel goed. Dit waren het soort katten dat in de Shadowclan thuis hoorde, katten met zelfvertrouwen, en katten die dat ook goed uitte. Een beetje ego, daar was niks mis mee. "Nou daar ben ik blij mee, want dat is precies wat we in Shadowclan nodig hebben," sprak ze met een goedkeurend knikje van haar kop. "Nu mag je dat van mij natuurlijk ook wel laten zien," sprak ze vervolgens. Deze apprentice werd niet getraind? Hoogstwaarschijnlijk omdat de mentor gewoon niet in staat was, dan was het aan haar en andere mentoren om er voor te zorgen dat hij wel getraind werd. "Laat je eestte reactie maar zien wanneer je een indringer op ons territorium treft," legde Innerghost hem op.

Dauntpaw gaapte een rij witte tanden bloot. Ze had al veel gedaan vandaag, te veel om op te noemen. Ze liet daarom ook haar kaken weer smakelijk op elkaar vallen. Een geluid verstoorde echter haar rust. Haar blauwe ogen vernauwden zich toen ze een bekende zwarte vacht voorbij zag gaan. Even later zag ze Beetlepaw. Voorzichtig liep ze erachteraan. Innerghost had niet zo vrolijk gekeken, maar dat had waarschijnlijk met haar zus te maken. Het was voor heel de clan duidelijk dat er iets mis was tussen die twee. Gezien de omstandigheden vond Dauntpaw dat niet abnormaal. Ze drong door de struiken heen dat haar gedachten verstoorde. "Laat je eestte reactie maar zien wanneer je een indringer op ons territorium treft," miauwde haar deputy tegen Beetlepaw. Blijkbaar was ze hem aan het trainen. Met grote geïnteresseerde ogen ging ze zitten. Haar kop ging scheef staan. Wat zou Beetle nu doen? Aanvallen of praten. Opgaand in haar vragen en het moment drapeerde ze haar gevlekte staart rond haar pootjes.

May i?~

Oké, ze merkte bij de eerste reactie van Beetlepaw al op dat hij nog veel te leren had op dit gebied. Een indringer viel je niet meteen aan, tenzij het prooi probeerde te vangen, zo kon je de jacht namelijk verstoren, zodat de indringer de prooi niet zou kunnen vangen. Innerghost snoof de lucht op, en rook de geur van gedood prooi. Beetlepaw was intussen opzij gesprongen, en toen hoorde ze zijn stem. "Sorry Dauntpaw, dat deed ik niet expres." Inmergjost stapte op de twee apprentices af en bekeek Dauntpaw met vernauwde ogen. Ze had zichzelf voor de clan gezet door haar gevangen prooi zelf op te eten. "Dauntpaw, ben je de warrior code vergeten?" Klonk haar stem op strenge toon. "Eerst moet de clan gevoed zijn voor jij mag eten, wat je dus vangt behoort tot de clan toe, tenzij er toestemming gegeven word dat je het zelf op mag eten door een oudere warrior," sprak ze tegen de apprentice. Innerghost begreep het wel, het waren zware tijden, deze lange koude periode. Ze hoopte dat Dauntpaw haar lesje geleerd had, want zo werkte het niet in de clan. "In ieder geval heb bij jou deel vandaag dus al gehad, en mag jij de rest van de dag ook niks meer eten, ik hoop dat jij je lesje geleerd hebt zo," sprak ze tegen de apprentice, haar streng aankijkend.
Innerghost wende haar aandacht naar Beetlepaw terug. "Om dan nu nu maar weer verder te gaan met jou training," begon Innerghost. Terwijl ze haar blik op Dauntpaw richtte. "Mag jij Dauntpaw nu gebruiken als de indringer," knikte ze. Nu Dauntpaw hier toch was, kon ze haar net zo goed er bij pakken, extra training kon nooit kwaad. Zeker in tijden als deze.

Plotselinge nagels drongen in haar huid. Ze beet op haar lip. "Sorry Dauntpaw, dat deed ik niet expres." Ze gromde binnensmonds, maar kon een geamuseerde twinkeling in haar ogen niet verbergen. "Dauntpaw, ben je de warrior code vergeten?" Innerghost kwam tevoorschijn. Daunt keek haar vragend aan. Vergeten? Wat had ze gedaan? "Eerst moet de clan gevoed zijn voor jij mag eten, wat je dus vangt behoort tot de clan toe, tenzij er toestemming gegeven word dat je het zelf op mag eten door een oudere warrior," Ze drukte beledigd haar oren tegen haar kop? Ze had inderdaad gegeten daarstraks, maar ze had dan ook eerst een kikker op de hoop gelegd. "In ieder geval heb bij jou deel al gehad vandaag dus, en mag jij de rest van de dag ook niks meer eten, ik hoop dat jij je lesje geleerd hebt zo," Ze knikte voordat ze wegkeek. Het leek niet zo een goed idee om er nu tegenin te gaan. "Om dan nu nu maar weer verder te gaan met jou training," De ijskoude blik van de deputy viel streng op haar neer. "Mag jij Dauntpaw nu gebruiken als de indringer," Ze kromp ineen, maar reageerde niet. Meende haar deputy dit echt? Ze schudde haar kop, het waren moeilijke tijden. Dus.... Wat zou een indringer doen? Ze sprong recht en deed alsof ze de omgeving volledig in zich opnam en ze naar prooigeuren zocht.

Ja, al die gebeurtenissen deden Innerghost niet ten goede. Haar humeur hierdoor was dus ook sterk achteruit gegaan, wat te merken was in haar toon en houding. Niet dat ze ten onrechte handelde op dit moment, nee, ze trainden deze twee apprentices enkel, en kreeg zelf zo wat afleiding. Apprentices moesten ook fanatiek getraind worden, als een mentor dat maar deed, hoefde het geen mentor te zijn van de desbetreffende apprentice. Het was goed om te zien hoe Dauntpaw toch in haar rol ging als de 'indringer'. Innerghost haar blik viel op de andere apprentice, Beetlepaw. De grijze apprentice ging uiteindelijk ook haar rol in toen Dauntpaw de hare al had vervuld. Ze rende op de lapjespoes af en stopte uiteindelijk abrupt voor de lapjespoes. "Jij hoort hier niet," was de eerste reactie van Beetlepaw. Innerghost knikte goedkeurend terwijl ze bleef toekijken. Het was natuurlijk de bedoeling dat Dauntpaw wel een lastige indringer ging spelen, en dit dus zou uitlopen tot een 'gevecht'.

"Jij hoort hier niet." Dauntpaw keek 'verrast' op. Voor haar stond Beetlepaw met opgetrokken lippen. Ze legde haar oren plat en liet haar nagels duidelijk uit hun hulzen glijden. Ze liet haar staart heen en weer zwiepen waardoor die de aandacht kreeg. Zo kon ze haar nagels terug inklappen. Ze gooide haar hoofd in de lucht en snoof. "Ik ga mijn eigen wel klein mormel." Dauntpaw boog haar kop dichterbij Beetlepaw. Hopelijk verstond ze het niet verkeerd.

Beetlepaw keek vanuit haar ooghoeken naar Innerghost, de deputy zei niks en leek tevreden. Strak richtte ze haar blik weer op Dauntpaw wie haar nagels uitklapte en in de lucht snoof. Beetlepaw keek naar haar opgezette staart en zette zelf ook haar haren omhoog. 'Ik ga mijn eigen wel klein mormel.' De apprentice boog haar kopjes dichtbij dat van Beetlepaw wie hard door haar tanden blies. 'Dan heb je de verkeerde weg genomen!' Gromde ze door haar tanden door. Ze klapte haar nagels uit en hield die onder de kin van Dauntpaw. 'You sure?' De grijze poes richtte haar gele ogen op de poes en een klein lachje versierde haar snoetje. 'Kitty!' Voegde ze er nog aan toe.

Zoals gehoopt ging Dauntpaw helemaal in haar rol als indringer op. Dat was goed. Nu hoopte ze dat het ook in en goed gevecht ging uitlopen. Nagels in de hulzen natuurlijk. Beetlepaw kwam goed dreigend over, en het uitdagende liet goed merken dat hij niet weg zou deinzen voor een gevecht, al was het niet altijd even handig. Maar de feedback kwam pas aan het einde. Innerghost sloeg haar staart over haar poten en bleef toekijken. Observerende in detail.

_{'Dan heb je de verkeerde weg genomen!' Dauntpaw sloot haar ogen toen ze nagels over haar kin voelde schrapen. Het deed geen pijn en het bloedde ook niet. 'You sure?' Ze opende haar ogen terug. Beetlepaw voor haar glimlachte. Zij trok haar lippen op zodat haar scherpe tanden zichtbaar werden. 'Kitty!' Dat zou voor de indringer te ver gaan dus ze legde haar oren in haar en dook diep ineen. Van Thornwind had ze veel geleerd, alles behalve jagen en de grenzen. Alles van vechten. Daarom ook richtte ze haar blauwe ogen op de schouders van Beetlepaw. Ze spande haar spieren heel zachtjes aan en sprong dan met uitgestrekte poten onder de buik. Met een ruk draaide ze zich op haar rug. Ze zette haar poten met zoveel kracht af tegen de buik dat de poes wel moest vallen. Of op zijn minst iets zwakker worden. Dit was serieus nu, zonder elkaar pijn te doen.}

Beetlepaw zag de ogen van Dauntpaw naar haar schouder gaan, en ze was klaar om de klap op te vangen. Eenmaal toen ze zag dat dauntpaw helemaal niet op haar schouders mikte was het al te laat. Met een harde klap vloog Beetlepaw naar achter terwijl er een kort miauwtje uit haar mond ontsnapte. Meteen keek ze de apprentice weer scherp aan en stormde op haar af, voordat ze tegen de poes aan knalde maakte ze een sprong over de poes heen en draaide zich vlug om, nu haalde ze uit, zonder nagels natuurlijk, naar de rug van de poes. Hopelijk deed ze het goed.

OOC; Ik doe binnenkort Beetlepaw weg, ik maak nog wel dit topic af. Maar daarna is ze niet meer van mij, of is ze dood. Misschien hebben jullie niks aan deze info, maar kan geen kwaad ;P

Innerghost keek toe naar hoe de twee apprentices bezig waren met he vechten, en vond dat er wel wat meer verdedigd worden mocht. "Beetlepaw, jij gaat jezelf nu enkel verdedigen, en Dauntpaw, jij focust je op het aanvallen," beval ze. Innerghost stond op en liep even een half rondje terwijl ze de twee nauwkeurig in de gaten hield. Straks zouden ze wisselen van rol, en ging de ander aanvallen, en Dauntpaw zichzelf verdedigen.

Beetlepaw werd even verder neer gegooid. Dauntpaw grijnsde naar haar. De poes stormde alleen wel heel snel op haar af. Ze dook in elkaar, maar dat was eigenlijk niet nodig. De poes sprong over haar heen en liet haar poot over haar rug gaan. "Beetlepaw, jij gaat jezelf nu enkel verdedigen, en Dauntpaw, jij focust je op het aanvallen," Ze draaide haar kop even naar de deputy. Een glimlach sierde haar lippen. Ze liep langzaam rond Beetle heen. Bij haar rug aangekomen sprong ze erop. Ze spande haar spieren en werkte de poes op de grond. Haar achterpoten liet ze keer op keer zachtjes over de rug gaan.