Misty Mountain Sheep

De prooi kwam maar niet, hij had niet verwacht dat het makkelijk zou zijn, maar zo lastig nou ook weer niet. De druk op zijn schouders was groot, tenminste, zo voelde hij het. Het was omdat hij dacht dat alle anderen vonden dat hij zich nog steeds moest bewijzen, en dat probeerde hij dus ook. Vandaar regelmatige mini paniek momenten als iets niet zomaar wilde lukken. Dat frustreerde hem namelijk altijd enorm, en niet zomaar, gewoon enorm. Gelukkig hoefde dat nu niet het geval te zijn, want de kater had al een beetje gevangen, niet veel, maar genoeg om niet gek aangekeken te worden. Nu was hij op zoek naar een mooi iets wat hij kon delen met een paar zekere katten die hij al een tijd niet gesproken had, maar het wilde maar niet goed genoeg zijn. Soms was het lastig, een perfectionist zijn.

- Rowanflame

Hij zag het net, een perfect iets. Een grote, rossige staart die uit de struiken stak. Nog even en de kater zou hem hebben, dan had hij een mooi avondeten voor hem en zijn vrienden, daar kon hij mee thuiskomen. Een stap dichterbij kwam hij, en nog een, nog een zou hij zetten voor de kater kon springen. Het kon niet meer misgaan, tenzij een clangenoot hem natuurlijk tegen het lijf liep - letterlijk. Dat gebeurde natuurlijk weer bij hem, weer bij deze prooi, en weer op dit moment. Met een uiterst geïrriteerde uitdrukking op zijn gezicht keek hij de dader aan, en was duidelijk niet blij. "Ben je blind?" Vroeg hij, gevaarlijk kalm. De ander had niet de juiste kat uitgekozen om tegenaan te lopen, en ook niet het juiste moment. Tall had teveel adrenaline in zijn lijf, en een uiterst kort lontje vandaag, pech voor de dader.

Het irritante antwoord, wat hem -wat een wonder- irriteerde, viel niet zo goed. Kwaad sloeg de kater met zijn staart heen en weer, en bekeek de ander eens. Een young warrior, hij herkende hem van de ceremonies, en had zo nu en dan wel eens in een patrol met hem gezeten. Een echt duidelijk gesprek hadden ze nog nooit gevoerd, nu was ook niet de tijd dat te doen. "Ik weet dat ik goed sluip," Bekte hij de ander af, en zwaaide nog eens met zijn staart om wat van zijn energie ergens in te stoppen. "Ik heb jou niet nodig dat te zeggen,"

De reactie was niet geheel wat Tall verwacht had, maar wakkerde zijn woede wel aan. Meteen spande hij de spieren, en richtte zijn felle ogen op die van de ander. Daarna ontspande hij en trok één enkele wenkbrauw op. "Dude," Mauwde hij, met een ongelovige, sceptische blik in de ogen. "We zijn basically even groot," Het was zo, Tall was iets van een of twee maanden jonger, maar zou ook niet uiterst veel meer groeien. De ander was een forse kater, en zo ook Tall. Conclusie, de opmerking van Rowan sloeg nergens op.

Oke, dat was niet aardig! Dat was gewoon onnadenkend en allesbehalve tactvol. Wie had deze aap opgevoed? Een bosbes?! Geïrriteerd sloeg Tall zijn staart even heen en weer, en probeerde rustig te blijven. "Alles beter dan gezien worden als 'maar' een warrior," Beet hij terug, en glimlachte er liefjes bij. Valse woorden waren niet zijn stijl, maar stijlen konden veranderen.

Tall vond dat dus niet oke, en bleef rustig staan. Hij had zijn hugeness van zijn vader dus die ander, die misschien inderdaad nog wel een klein beetje groter was ja, had lekker pech. Tall stond namelijk ondanks alles wel heel stevig in de poten, dus eigenlijk liep Rowanflame heel falend tegen hem aan zonder er verder iets mee te bereiken. De kater zei niets, stond alleen maar, met een aardige glimlach rond zijn lippen en een twinkeling in zijn ogen. Moodswings, veel voorkomend onder zijn leeftijdsgenoten, en hem.