Super Rainpeeeeelt ~

Met trippelende pasjes verplaatste het grijzige gestalte zich door het hoge gras. Zijn stem in een onnatuurlijk hoog deuntje verwrongen terwijl Rainpelt nuriënd zijn pad vervolgde. Zijn bossige staart hoog opgeheven zodat deze als vlaggenmast boven het gras uitstak. Zijn snuit laag waarbij hij zonder werkelijk te ruiken de grond af snuffelde. Haast huppelend leken zijn pasjes, veel te sierlijk en te makkelijk voor een mannetje. 'Let there be the sunliiiiight in my heaaaaaaart ?,' zijn stem schalde hoog en vals over het gras door, iets wat zijn aanwezigheid luidruchtig bekend maakte. Zijn doel was om de geruchten die hij hier en daar gehoord was eens te gaan uitzoeken. Een clan was niet echt iets voor hem, maar zijn gewenning aan een groot nest om zich heen had hem bij zijn geboorte plaats weg gedreven. De Clannen waarvan hij wist dat ze bestonden waren voor hem iets om niet eens over na te denken. Gedachtes die er door zijn lieftalige moeder in gewreven waren. Geen kat met een beetje eigenliefde zou zich vastpinnen aan zoiets onbenulligs als een clán. Daarbij is het een verrachting voor ons om zo'n naam bij te dragen. Het beste zou zijn dat ze allemaal gewoon zouden verdwijnen. Ofschoon de woorden van zijn moeder die hem altijd bij gebleven waren. Hoewel dit idee hem toch tegenstond, technisch gezien zou hij zich vestigen aan een clan, wilde hij de wens van zijn moeder voltooien. Het was het minste wat hij kon doen als oogappeltje. In een bijna spastisch schokje stond hij stil waarbij zijn kop met een al even snelle ruk omhoog schoot. Zijn ogen loerde boven de grassprietjes door over de omgeving. Hier en daar werd zijn blik verpest door een bloeiende paardenbloem, een wild graspolletje of een of ander raar uitziend afval. Zijn neus trok omhoog terwijl hij zijn ogen versmalde toen zijn aandacht werd getrokken door iets springerigs. 'Pampadam, pampampaaaaaam,' zijn zachte stem imiteerde een inheilspellend deuntje terwijl zijn staart voor het effect langzaam zakte en boven de grond bleef hangen. Zachtjes sloeg deze nu heen en weer om de lange grashalmen telkens opzij te duwen. Daarbij was hij al even langzaam door zijn poten gezakt, hield tot tegenstelling van zijn borstelige staart zijn lichaam doodstil. 'Pampamphaaaam,' zijn stem gedemt tot een bijna hese fluistering, verzette zijn klauwtjes langzaam en voorzichtig voor zich uit. Stap voor stap, laag over de grond waarbij zijn oren naar voren gespitst bleven en zijn goudkleurige ogen op het spingding gepint waren kwam hij dichterbij. 'Laten we aftellen tot je nederlaag,' zijn tong gleed verheerlijkt langs zijn tanden om bij zijn mondhoek weer naar binnen te gaan en zijn bek te sluiten. Met een vrolijke grijns onder zijn toegeknepen ogen bleef hij stil staan. Zijn achterpoten verzette zich met een wat schuddende kont onder zijn lichaam. 'AAAAAAARG,' met een luide oerkreet zette hij zich af om met een al even scheef hoofd zich met een grote sprong op de sprinkhaan te gooien. Het diertje dat hem al lang aan had zien komen was al uit het zicht verdwenen op het moment dat Rainpelt zich had afgezet. Met een doffe klap lande hij op de plek waar het diertje op een omgebogen grashalm had gezeten. Met een humeurige snuif drukte hij zichzelf weer op om pardoes zijn reet neer te gooien en te blijven zitten. Zijn staart krulde zich om zijn poten heen, waarbij hij wat nors over het gras uitkeek. Afgeleid door het beestje - iets waarhij nogal vaak last van had - richtte hij zijn aandacht nu weer op zijn doel. Een plooi ontstond boven zijn ogen, als teken dat zijn frons getrokken werd terwijl de goudkleurige ogen zonder enige vorm van ongemak over het landschap streken. Een vreemd gebied, en waarschijnlijk weer een van de Clanliefhebbertjes. Niet dat terretorium iets voor hem was, elk stukje land kon je zo je pootje op zetten of van een muis ontdoen.

Risingpaw op weg om de patrouille die ergens bij de grenzen te vinden waren. De poes was net klaar met haar jachtpatrouille en had haar buit laten dragen door de andere Apprentices en Warriors. Die vonden het wel oké dat ze met de andere patrouille meeging. Risingpaw had Quietwind niet zien vertrekken maar ze hoopte dat hij bij die patrouille zat. De laatste tijd zat Swiftstorm meer en meer te hameren op haar training. Vechttechnieken kwamen meer en meer aan te pas, alsof zijn leven ervan afhing dat ze het goed leerde. Nou haar leven zou er vanaf hangen maar Swiftstorm was opeens zo gehaast. ''poef'' en hij was opeens hyperactief. Swiftstorm zat sowieso niet graag stil maar de kater was wel heel druk en fanatiek geweest. Wat weer de enthousiasme en fanatisme bij Risingpaw opwekte. Mentor en Apprentice, beiden zo hyper als stuiterballen fanatiek aan het trainen waardoor het leek alsof ze elkaar wilden vermoorden. Ergens snapte de poes wel wat hij wou zeggen onder de trainingen door. Het was moeilijk te bevatten soms, en de tijd ging héél langzaam op sommige dagen. Maar er waren al een paar manen voorbij en binnenkort werd ze 8 manen. Twee manen verwijderd van haar eerste levensjaar. Alle Apprentices werden meestal warrior rond hun eerste jaar. Sommige die een achterstand hadden of meer tijd nodig hadden moesten er langer over doen. Maar meer dan twee jaar was het nooit. Nu Risingpaw alles zo terugdacht begon het wel een beetje te kriebelen. Straks was ze een Warrior. Dan liep ze met haar Warriornaam en was ze officieel volwassen. Risingpaw zou haar naam krijgen en iedereen zou trots haar naam roepen.
Onder het lopen sloot ze eventjes haar ogen. Bang om te vallen was ze niet want ze kende bijna elke steen onderhand. Voor haar zag ze al de grote steen. Tallstar stond erop en riep haar naam. De witte poes dribbelde naar voren met een glunderende blik. Eenmaal boven kon ze al haar vrienden zien. Speedpaw, Pantherpaw, Lionpaw. En iets verderop stond Quietwind met zijn Apprentice Dimpaw. Wat zouden ze blij zijn. Als laatste keek de witte poes naar de witte grote kater iets afgezonderd van de rest van de Clan. Hij zat niet ver van zijn Den. Naast zich de glunderende Breezepaw die de Windclan later mocht dienen met een fantastische taak. Maar eigenlijk zag Risingpaw Breezepaw helemaal niet. Het enige wat ze zag was de witte kater met de zachtroze neus. Zijn houding verried niks, hij keek alleen. Alleen naar haar. Wanneer ze elkaars blik zouden vangen, zou hij glimlachen en knikken. Kort en onopgemerkt. Genoeg voor Risingpaw. Zij wist dat haar broer trots was op haar, en ze wist dat haar ouders trots waren op haar. Zij Risingpaw, zou haar Warriornaam krijgen.

Haar oren schoten alert overeind een tikje naar voren. Haar poten stopten automatisch met lopen. Haar poten hadden haar richting de hooggras velden geleid. Dat was immers een snelle afsnijroute om de patrouille niet mis te hoeven lopen. De neusvleugels van Risingpaw gingen nerveus trillen. Ja ze rook het. Ze rook het heel goed zelfs! Rogue!
Haar haren gingen meteen overeind staan maar al snel lagen ze weer netjes plat. Risingpaw mocht niet te hard van stapel lopen. Het was niet Darkness anders had ze de geur wel herkend. Alsof de rogue het niets kon schelen zong hij ook nog, en vals. Met een vies gezicht liep Rising achter het geluid aan. Wat een herrieschopper, waarom konden die Rogue's niet op hun eigen grond blijven. Ergens wist Risingpaw dat dit haar kans was om Tallstar ook trots te maken en hem haar trouw te bewijzen. Maar dood wou ze niet. De Apprentice wist niet wie de indringer was. Voor de zekerheid rolde ze flink in het gras om haar geur achter te laten voor de patrouille. Iedereen kende haar wel van gezicht en lawaai. Dus ze merkte wel dat haar geur vers was.
Snel daarna volgde ze de kater. Deze leek totaal niet geïnteresseerd of hij veel lawaai maakte of niet. Tussen het hoge gras zag ze een grijze schim bewegen. Zo stil maar eigenlijk een beetje elegant liep ze tussen het hoge gras door. De poes had hier getraind en gejaagd. Zelfs als ze niet zag waar ze liep wist ze waar ze zich bevond. Daarbij had ze geleerd niet te veel lawaai te maken tussen het gras en om tegen de wind in de lopen. In een perfecte sluiphouding bewoog ze zich voort. Bij een oerkreet bleef ze staan. De poes rook de geur van prooi. Prooi en bloed. Het was lastig om niet te sissen, de Rogue joeg op hun grondgebied! Hij was zo arrogant dat hij het niet eens stiekem probeerde doen. Ze zag twee goudgele ogen over haar heen kijken. Gelukkig was ze niet erg groot. Niet klein maar ze torende nergens boven uit. Door extra te zakken zorgde ze ervoor om hopelijk ongezien verder te sluipen.

Dichter en dichter bij kwam ze. Daarna sprong ze uit het grasveld op een veilige maar aanvalsafstand. De kater rook vreemd. Naar veel katten maar ook weer niet. Haar blauwe ogen glommen vervaarlijk. 'Dit is Windclan gebied. Als je nu weg gaat en je prooi achterlaat gebeurd er niks.' Zei ze kalm en niet onvriendelijk. Haar witte vacht glansde fel in het zonlicht. De kater was vele malen ouder dan haar. Groter ook en hij had een lange vacht. Het soort vacht dat ze nog nooit gezien had. Een oor wenkte naar het grasland. Haar staart maakte een zwiepje. Een soort teken voor degene die in het gras verstopt zat. Al dacht Risingpaw nog niet dat er versterking was. Hopelijk raakte de kater alleen al afgeleid door dit bluffertje.

- Risingpaw mag gewond raken als ze tot vechten komen xD Dood niet -
- Pak aan Rainpelt langere post >D x') -

Totaal in de ban van het liedje in zijn hoofd schalde zijn bijna kreisende stem over de hoge grashalmen. Bij elke stap trokken zijn poten wat hoger op dan hoorde in een normale pas, schudde zijn achterste met de opgestoken staart energiek heen en weer. Ritmisch mee op het deuntje in zijn hoofd die waarschijnlijk grotendeels verloren ging in zijn eigen fantasie en daardoor een nieuwe creatie vormde. Zijn kaken klapte op elkaar op het moment dat hij afgleid werd door het hupsding. Zijn goudkleurige ogen versmalde zich, zijn lichaam was in de schok stil te komen staan toen hij het geritsel gehoord had. Maar doordat zijn blik getrokken werd door de kleine sprinkhaan vervloog de onbewuste gedachte van een andere kat of poes meteen zoals dat altijd bij hem ging. De meeste gedachte niet meer dan een paar secondes in zijn hoofd, waren alweer vervlogen voordat iemand anders of hij erg veel aandacht erop kon richtten. Op dit moment zakte zijn lichaam speels naar de grond, trok zijn poten onder zijn lichaam naar voren in de korte sluippas die hij vervolgde. Zijn ogen strak op het beestje gericht waarbij hij zijn eigen achtergrondmuziekje creëerde om de spanning in het spelletje te voltooien. Een spanning die er eigenlijk totaal niet was, zijn jacht op de sprinkhaan was al verloren op het moment dat het deuntje tussen zijn lippen als een zachte fluistering gezongen werd. Zijn passen gestaakt, zijn achterpoten onder zich gebracht om zijn achterste de lucht in te steken en als een kleine kitten heen en weer te schudden. De pluizige staart stak daarbij ongegeneerd de lucht in waarbij het puntje mee wiebelde bij de beweging van zijn reet waarna hij zich krachtig had afgezet. Even zweefde hij boven de graspunten uit, om daarna met een onzachte landig op het grassprietje terrecht te komen waar de sprinkhaan al lang weer verdwenen was. De gedachte van de vreemdeling die dicht bij hem was drong nog steeds niet tot hem door toen hij nukkig ging zitten. Met een al even norse uitstraling keek hij naar zijn voorpoten, snoof een keertje geïrriteerd om daarna zijn goudkleurige ogen op te richtten en de omgeving door te kijken. Terwijl zijn ogen over de omgeving gingen had hij obewust weer geluk aan zijn grootte, behoorde tot een grotere kattensoort. Alleen zijn oren draaide zich om zodra de poes tevoorschijn was gekomen, waarna een van de andere oren zich weer terug draaide om zijn vooruitstarende ogen te volgen. Even verplaatste zijn voorpoten zich, sloeg zijn borstelige staart zich rond zijn poten om droogjes de andere kant uit te kijken dan waar de poest stond. Bij haar woorden trokken zijn mondhoeken naar beneden samen met zijn oren die in een zielige houding begonnen te hangen. 'Maar hij was al weg voordat ik geland was,' kermde hij hard zonder de poes aan te kijken, staarde nu weer naar de plek voor zijn klauwen alsof de sprinkhaan weer terug gekomen was. 'Het is niet eerlijk,' murmelde hij als een kleine kitten die het maar niet voor elkaar kreeg meer aandacht van zijn moeder te krijgen dan zijn broertjes en zusjes. Zijn gesmak gaf aan dat hij weer over zijn dip heen was, draaide nu zijn kop naar de poes om deze ongegeneerd van top tot teen te bekijken. Een glimlach krulde op zijn lippen toen zijn blik zich in die van haar vestigde. 'Windclan hè? Da's ook weer nieuw,' doelloose informatie voor haar, voor hem een zoveelste gedachtesprong die hij hardop sprak. 'Het zit me vandaag niet mee,' klaagde hij zonder dat de poes enige vraag had gesteld. Zijn staart was in een zwierige zwaai weer van zijn poten vandaan gekomen tegelijkertijd waarbij zijn achterste omhoog kwam en hij op zijn plek naar haar toe draaide. Met een nog na zwaaiende staart om zijn bewegingen extra effect te geven waren zijn goudkleurige ogen dramatisch naar de lucht toe gericht waarbij hij vervolgde. 'Om te beginnen; 's ochtends word ik wakker en ligt mijn staart in een plás. JA, ik meen het,' zijn stem was de lucht in geschoten bij de 'ja', voor wat extra effect. 'Ben ik bijna een half uur bezig geweest met dat viese water eruit te halen, om daarna twee uur in de zon te liggen om hem weer op te drogen,' zijn lichaam draaide zodat zijn voorkant deels naar haar toe stond, vouwde zich bijna dubbel om ook zijn achterste naar haar toe te wijzen en de staart bijna tegen haar gezicht aan te laten slaan. 'Zie je? Hij is nu wel weer mooi,' glunderde hij met een dromerige grijns, zijn eigen ogen bijna verliefd op zijn pluizige staart gericht. Zijn reet draaide weer weg, om zijn ogen op haar te richtten. 'Daarbij heeft een of andere mislukte eekhoorn mijn dode muizen opgegeten. Ik weet het zéker. Ik zat die bruine pluistaartige rat al heel de avond rond mijn slaapplek banjeren,' met een neerbuigende snuif was hij helemaal opgegaan in zijn verhaal. 'Dus kon ik mijn klauwen weer vies maken aan een jacht,' een rilling liep over zijn rug, om daarna zijn blik als een ouderwetse dichter in de lucht te richtten. Zijn houding bijna statig, in de mislukte-Rainpelt-poging. 'Het leven is hard. En nu probeer ik mijn weg terug weer te vinden na drie dagen opgeslokt te zijn in de wilde mysteriën van Moeder Natuur. Ze wilt me niet laten gaan, ze houdt gewoon te veel van me. Ik kan haar geen ongelijk geven, wie houdt er nou niet van Rainpelt,' een spinnend geluid was te horen bij zijn laatste woorden, gaf niet toe dat hij gewoonweg verdwaald was. 'Maar de rest zal me ook missen,' met een zachte snif zakte zijn reet met een plotselinge beweging naar beneden. 'IK WIL NAAR HUUIIIS,' barste hij plots in gehuil uit om zowat in een sprong zijn kop naar beneden te brengen zijn zijn ogen met zijn voorpoten te bedekken. Zijn luidruchtige gesnotter en uithalen klonken gedempt door zijn houding, opgezwolgen in zijn eigen drama.


~
:3, mijne is meer teeeeeekst *steek kinderachtig haar tong uit*

(mag ik even binnenvallen?)

Sunpaw zag een muis op een paar konijnlengten van zich af rondscharrellen. Ze makte zich klaar om de muis te bespringen toen ze ineens een stukje verderop een kat hoorde schreeuwen "IK WIL NAAR HUUIIIS!" De muis had het ook gehoord en was nu weg. Sunpaw besloot te gaan kijken wie zo'n geluid zou maken. Ze zag verderop Risingpaw staan en een langharige, grijs-witte kater. De kater had het geluid gemaakt en zat nu te janken als een kitten. "Risingpaw, wie is dit?" vroeg ze aan Risingpaw. Sunpaw snoof even en zei toen "Wacht, zeg maar niks. Ik ruik het al, een Rogue... Maar waarom huilt hij zo?" Ze keek de kater aan, hij was veel ouder dan zij of Risingpaw. Sunpaw kreeg de neiging om de kater aan te vallen, maar in plaats van dat te doen vroeg ze "Waarom huil je?" Ze ging even zitten en wachtte op antwoord.

- Damn Rainpelt xD Hoe groot kan je post zijn -

De kater was gek. Een ander woord had de witte poes er niet voor. Psychisch gestoord, zo'n gek als een deur en hij gedroeg zich als een kleine kitten. Alleen dan groter met een groot achterwerk. Hoe kon een Rogue als deze het overleven zonder uitgemergeld te zijn. Haar houding verslapte. Die kater had een concentratievermogen van minder dan twee seconden. Dat was geen gevaar. Wel geluidsoverlast. Risingpaw moest het jammerlijke verhaal aanhoren van de kater. Dat hij zo'n pechdag had. Hij was in een plas in slaap gevallen. Tenminste zijn staart lag erin. De blauwe ogen gingen naar de pluizige staart van de kater. De langharige kater had zijn staart moeten wassen en laten opdrogen. Tja het leek Risingpaw sowieso niet gemakkelijk om zo'n lange vacht te hebben. Alles bleef erin steken, en hoe kon je in hemelsnaam de klitten eruit krijgen. Waarschijnlijk leek de kater alleen maar zo groot omdat de vacht hem groter deed lijken. Anders was hij vast niet zo dik en groot. Nadat hij zijn staart weer droog had zwaaide de kater trots met zijn staart voor haar neus. Risingpaw hield haar kop wat naar achteren om zijn staart niet tegen haar aan te krijgen.
Vervolgens had een rat, maar het had net zo goed hijzelf geweest kunnen zijn, de voorraad muizen opgegeten. De kater bleek het helemaal erg te vinden dat hij moest jagen voor zijn ontbijt. Met een schampere blik keek ze naar de rug van de kater. Zij joegen elke dag. Ontbijt, lunch en avondeten. Natuurlijk zonde als je voorraad gepikt was maar het was immers niet anders. Waar had je je klauwen anders voor, om in bomen te klimmen en te vechten? Al leek deze kater helemaal geen vechter. Als hij zijn klauwen al niet vuil wou maken aan het vangen van prooi dan al helemaal niet aan dat van een andere kat. Daarbij zouden de bloedspetters alleen maar zijn mooie vacht ruïneren en dat zou de kater vast niet willen. Rood kreeg je moeilijk uit wit..

De kater begon weer te brabbelen. Eindelijk noemde hij zijn naam, helaas wel in de derde persoon. Een rilling liep over haar rug. Risingpaw wist niet of ze nou medeleven moest hebben dat iemand zo raar ter wereld kwam of dat ze gewoon moest weglopen en niet meer omkijken. Die Rainpelt zoals hij zichzelf noemde had wel een erg groot ego.
Haar oren draaide zich weg van de poes. Ze rook iets. Niet van de patrouille anders had ze het wel gemerkt. Nee het was iets anders. Sunpaw? Risingpaw keek over haar schouder en zag de oranje Apprentice verschijnen. Naast haar begon Rainpelt in huilen uit te barsten. Een beetje geschrokken van de plotselinge uitbrasting deed ze een stapje opzij. Fijn dat had zij weer, een kater met stemmingswisselingen. 'Euhm.. Dit is Rainpelt.' Murmelde ze ongemakkelijk. 'Hij is verdwaald zegt hij.' Legde ze de situatie uit aan de andere poes. Aan haar blik en houding te zien stond ze op het punt om aan te vallen maar ze ging zitten. Wat schamper keek ze naar haar mede Apprentice. Sunpaw dacht er toch niet serieus over na om deze kater aan te vallen. Rainpelt was een geval apart maar hij was onvoorspelbaar en dat kon hem gevaarlijk maken als ze niet oppasten.
'Rainpelt, zal ik je naar huis brengen? Dan kun je weer fijn liggen in de zon.' Mauwde ze op haar allervriendelijkst met een lieve blik in haar ogen. Risingpaw besloot dat het beter was om hem weg te begeleiden dan hem weg te jagen. Rainpelt leek haar niet slim genoeg om zijn eigen geurspoor terug te volgen naar zijn nest. Beter dat ze hem niet boos maakten en hem weg dirigeerden uit het gebied van WindClan. Dat scheelde gevechten.

- Sorry voor de late reactie! -

MHUAHAHAHAHA *immiteert evil laugh* Maar deze wordt wel een stuk korter ^^
Maakt niet uit, ik kreeg het ook nogal druk met school ¬¬

Bijna zijn gehele levensverhaal had hij aan de vreemde poes te uit gekraamt alsof hij haar al jaren kende. Zijn frustraties, die duidelijk overdreven waren zoals hij ze toonde, deden je eerder denken aan levensbedreigende situaties. Een houding alsof hij elk moment een emotionele inzinking zou krijgen en daarna voor drie dagen lang alleen maar kon huilen. Uiteindelijk had hij hier een begin aan gemaakt, was in een bijna schreeuwende huilbui uitgeparsten waarbij zijn achterste nog in de lucht stak en zijn kop plat op de grond lag, zijn ogen bedekt met zijn voorpoten en de puntjes van zijn oren sipjes naar beneden hangend. Met grote en luidruchtige halen vervolgde hij ongestoort toen een tweede poes in het gezeldschap kwam. 'AAAAAH,' klonk het nog eens overdreven in een uithaal waarbij zijn kop even omhoog kwam en hij tussen zijn wimpers - met een geheel traanloos gezicht - door keek naar de nieuwe aanwinst. Uiteindelijk knalde zijn kop weer terug op de grond, waarna hij spontaan omviel en slapjes bleef liggen. Risingpaw - haha! Naam bekend - stelde hem voor aan de nieuwste poes hier. Met zijn kop schoot hij omhoog, om met een toegeknepen gezicht en getuite lippen naar de nieuwe keek. 'Geen Rogue,' gromde hij nukkig, zijn goudkleurige ogen zonder enige spoor van tranen en nu strak op de poes gericht. Met een verontwaardige en hooghartie snuif richtte hij zijn neus de lucht in, om zijn ogen ongegeneerd over de poes heen te laten gaan. 'En ook niet verdwaald-' zijn ogen schoten naar Risingpaw, om haar al even strak aan te kijken. 'Moeder Natuur houdt teveel van me, iets wat natuurlijk logisch is zoals ik al zéi. Leer luisteren, snoes,' vervolgde hij al even onhartelijk als zijn ogen stonden. De vriendelijkheid kwam als een slag weer terug in zijn houding. 'Ooeeeh~!' klonk het vertederd, was omhoog gekomen om zijn kop dicht bij die van Sunpaw te houden. Zijn goudgele ogen staarde warm in die van haar zonder eerst iets te zeggen, negeerde de andere poes daarbij geheel. 'We kunnen ook samen een rustig plekje opzoeken en samen genieten van het... weer,' als hij wenkbrauwen had gehad hadden deze nu op en neer gewiebelt. De vraag van de ander had hij al even hard genegeerd, was langs hem voorbij gegaan terwijl zijn pluizige staart weer vrolijk de lucht in stak.