Heaven cries and I'm loving it

Tallshadow

»Tu ne cede malis, sed contra audentior Ito«

Het leven was lastig, je had vrienden die het nooit eens waren met wie je vrienden was, je had vrienden die vonden dat je te weinig tijd aan ze besteedde, je had dan ook nog eens vrienden die helemaal niets om je gaven, maar dan wel boos werden als je ze eens een keer over het hoofd zag. Verder was er natuurlijk ook het feit dat Shadowclan geen rivier had, of tenminste, geen waar in gezwommen kon worden. Ook waren er, zoals altijd, weer eens spanningen tussen de clans, en misschien, heel misschien had hij daar ook wat mee te maken. Het was niet zijn schuld geweest! Ofwel, dat vond de kater zelf, en waarschijnlijk had hij zijn moeder wel aan zijn kant. Als klap op de vuurpijl had je dan ook nog eens 'het', wat overal en nergens leek te zijn, en hem altijd in de problemen kon brengen. Zoveel problemen, allemaal om opgelost te worden, maar niet vandaag.

Vandaag was zijn vrije dag, zijn redding, zijn dag om nieuwe, probleemloze, vrienden te maken. Hoe je dat deed? De kater had geen flauw benul, hij deed het maar gewoon altijd. Vandaag weer had hij een plan bedacht, wat hem zeer aansprak. Erg handig was het, zoals zo vaak, niet, maar leuk was het zeker! De kater had een blauwe substantie gevonden, het plakte, en het maakte alles om zich heen verschrikkelijk rood. Tall was er per ongeluk ingestapt op weg naar de fourtrees, en was zich natuurlijk rot geschrokken. Meteen was de kater in de rivier gedoken, want de meeste vijanden hielden niet van water, en tot zijn grote verbazing was het spul uit de vacht gespoeld. Dat aanzicht alleen al had zijn brein geprikkeld, en een plan was eruit gerold. Meteen had Tall overal in zijn vacht rood spul gesmeerd, zodat het leek alsof hij zwaar gewond was, daarna had de kater het zorgvuldig rond zijn mond gesmeerd. Nu leek hij net een Vampier! Nog even zijn haren door de war, en doodstil in het midden van de grote open plek bij fourtrees gaan zitten. Om hem heen had hij een grote cirkel, met vreemde tekens erin getekend met een tak. Het weer hielp hem, want donkere wolken pakten zich samen en een kille bries waaide over het land, het donker maakte dat de ogen van de kater magisch gloeiden. Tevreden over hoe het er uit moest zien ging Tall zitten, en wachtte, dat dit misschien niet de ultieme manier van vrienden maken was kwam vanzelfsprekend genoeg niet in hem op.

- Crowpaw 1ste post

Apprentice | ♠ | 8 Moons

Crowpaw keek naar de vier grote bomen in de verte. Nog verder weg zag ze het bos. Het bos waarin haar vader leefde. Het was midden op de dag, maar dikke, grijze wolken maakten het donker alsof het al schemerde. Er stond een straffe wind die dwars door Crowpaws dunne pels blies. Ze had nog niets gevangen vandaag en eigenlijk had ze de moed al een beetje opgegeven. Het voelde ook zo zinloos om gewoon zo rond te lopen en helemaal niks tegen te komen. Waar moest ze zoeken als er nergens iets was? Goed, natuurlijk waren die konijnen wel ergens. Maar waarschijnlijk was dat 'ergens' diep onder de grond in hun holen, schuilend voor de regen die vast gauw zou komen. Soms werd Crowpaw niet erg blij van het territorium waarin ze leefde. Er was nergens een goede schuilplaats tegen de wind. De paar bomen die er stonden waren dun en half kaal. Er zat een scheur in de uitkijkrots waar ze in paste, maar die zat altijd vol met pissebedden en duizendpoten en ander kriebelend, kruipend ongedierte.

Ze keek weer naar de vier bomen en voor ze het wist was ze er al naar op weg. Tussen de grote, uitstekende wortels kon ze schuilen. En misschien, heel misschien, zou Dangerdance zelfs wel langskomen. Op het open veld leken afstanden altijd kleiner dan ze daadwerkelijk waren en het was dan ook nog een flinke wandeling naar de Vierboom. Toen ze daar tenslotte aankwam en zich eerst nog even achter een boom verschool, snoof ze de lucht op, bang dat er misschien al katten waren. Ze rook allerlei kattengeuren, maar als ze ze goed beoordeelde, waren die toch al wel een paar uur oud. Ze beoordeelde ze niet goed. Toen ze achter de boom vandaan kwam en een paar stappen naar de open plek had gezet, slaakte ze echter een kreetje van schrik. Met grote ogen staarde ze naar het wezen in het midden van de open plek, een monsterkat die wel rechtstreeks uit Dark Forest moest komen. Zijn ogen hadden een enge, geelgroene gloed. In zijn wilde, gestreepte vacht zaten donkerrode bloedvlekken en langs zijn bleke kin droop dezelfde substantie. Om hem heen was een cirkel in het zand getrokken met vreemde tekens eromheen. Het waren vast symbolen. Crowpaw had nog niet eens de tegenwoordigheid van geest om weg te rennen, ze bleef stokstijf staan, starend naar dat monster voor haar. Dat dat monster niet eens veel groter was dan zij merkte ze niet eens.

Tallshadow

»Tu ne cede malis, sed contra audentior Ito«

Zo zat de kater daar, een perfecte kopie waarschijnlijk van een Dark Forest kat, nu pas leek het hem wel logisch dat hij de 'duivel' genoemd werd door Slate. Dat was waar hij op leek, een van de meest duivelse katten op aarde, dat betekende echter niet dat hij zo was. Eigenlijk was hij echt een schatje, maar veel kans om dat aan anderen te laten zien kreeg de jonge kater niet. Toch wel jammer, alhoewel hijzelf er zeker van was dat hij het wel zou overleven, hij was sterk genoeg.
Alleen het feit dat hij zijn ogen open had maakte dat hij de kat opmerkte, het rode spul bedwelmde zijn reukvermogen, en de ander liep zo zacht dat zijn oren haar nog niet opgemerkt hadden. De scherpe gouden ogen zagen haar wel, de zwarte vacht, dezelfde gouden ogen. Het enige wat Tall niet snapte was dat ze stilstond, en bang keek, heel bang. Voorzichtig, om al zijn tekens niet in de war te schoppen stond de kater op. Zijn stem galmde over de open plek, nu kwamen zijn skills van anderen toespreken van pas want zijn stem leek kracht uit te stralen. Iets wat hij van zijn moeder geërfd had waarschijnlijk, net als zijn bekwaamheid in leiding geven. "Gegroet," Was alles wat hij zei, langzaam zodat de toon en galm goed uitkwamen. Ja ja, wat er ook zou gebeuren, vandaag was de dag voor rolspellen.

Apprentice | ♠ | 8 Moons

Crowpaw dook nog wat verder in elkaar tegen de stam van de boom toen de bebloede kater langzaam opstond. Ze wilde heel graag dat die boom achter haar nu meteen zou verdwijnen. Ze schuifelde, zonder haar blik van de enge kat af te wenden, langzaam opzij. Misschien zou ze zo snel achter de boom kunnen glippen en weg kunnen rennen. Ze bevroor echter halverwege een schuifelpas toen de kater plotseling begon te spreken. "Gegroet", zei hij, even langzaam als zijn bewegingen bij het opstaan waren geweest. Zijn stem galmde over de open plek. Galmde het hier altijd? Nee, het was vast omdat hij een Dark Forest kat was. Zo'n enge, galmende stem kwam daar natuurlijk bijgeleverd. Ze was te bang om iets anders te doen dan terugstaren naar goudogige kat met haar eigen, oranje blik. Zelfs een 'hallo' kreeg ze nog niet naar buiten geperst. Zou hij haar aanvallen? Ging hij zijn rare Dark Forestkrachten gebruiken om haar te vermoorden? Hoe was die kat hier überhaupt gekomen? Dood was dood. Katten van Dark Forest hoorden hier niet zomaar te kunnen komen. Crowpaw bedacht zich dat het heel oneerlijk was als dat toch wel zo was. Want waarom dode moordenaars dan wel en katten van StarClan niet? Die hadden het veel meer verdiend. Bijna wilde ze tegen hem zeggen dat hij helemaal niet hier, in de levende wereld, hoorde te zijn, maar ze hield zich in. Het zou ook een stomme opmerking geweest zijn. Ze weet het maar aan de zenuwen dat ze met dat soort rare ideeën kwam.
Of misschien was hij wel geen Dark Forest kat. Misschien was het wel een kwaadaardige tovenaarskat. Iedereen dacht altijd dat magie niet bestond, maar wat als dat wat zij altijd afgedaan had als versinsels toch opeens echt bleek te zijn? Dat ze nu op het punt stond erachter te komen dat het al die tijd echt geweest was?
Wie en wat die kat ook was, ze wenste nu al dat ze hem nooit was tegengekomen.

Tallshadow

»Tu ne cede malis, sed contra audentior Ito«

Heel even leek het alsof de poes wat wilde gaan zeggen, maar nee, ze deinsde weer terug. Tall vond het niet heel erg, dan hoefde hij niet meer zo lang stil te zitten. Voorzichtig, om niets aan te raken, liep hij heel langzaam dichter naar haar toe. "Gegroet zei ik!" Bulderde de kater plots, niet vijandig bedoelt, maar als die irritante baby-sit warriors in de buurt waren zouden ze hem niets kunnen maken. Zijn ogen stonden nu excuserend, hij wilde haar niet aan het schrikken maken. Hij wilde echter nog liever bij Shadowclan blijven, Shadowclan was zijn leven. Dus ging de kater op verre afstand van de poes zitten, en schudde wat van het rode poeder weg. "Hoe gaat 'ie?"

Apprentice | ♠ | 8 Moons

De kat liep langzaam naar haar toe en bij iedere stap die hij zette, dook Crowpaw nog iets verder in elkaar. "Gegroet zei ik!" bulderde de kater, waarbij Crowpaw nog verder in elkaar kromp en haar ogen nog groter werden. Haar pupillen waren grote, nachtzwarte cirkels. Opeens ging de kater zitten en schudde zijn vacht. Rood poeder vloog van het af. ...Wat? "Hoe gaat 'ie?" ...Wat?! Pas nu viel het haar op hoe klein die 'Dark Forest kat' eigenlijk was. En hoe al dat rood in zijn vacht een soort poeder was en geen bloed. En hoe zijn ogen helemaal geen licht gaven en bovendien ook al niet erg bloeddorstig keken. En hoe hij eigenlijk best wel naar ShadowClan rook. Haar angst verliet haar en ze lachte even, kort en bijna hysterisch van opluchting en tegelijkertijd moest ze nog half huilen van de schrik. Ze stopte echter net zo snel als ze was begonnen met lachen. De angst was nu verdwenen en haar opluchting maakte plaats voor woede. Wat dacht die kat wel niet? Dit was gewoon een grap? Dacht hij dat dit grappig was?! Want zij zag de lol niet zo in van andere katten bijna een hartstilstand bezorgen! "Rotkat!" schreeuwde ze naar hem. "Vuile ShadowClanner!" Haar vacht stond rechtovereind en haar blik was woest. Hoe durfde hij haar zo bang te maken!

Tallshadow

»Tu ne cede malis, sed contra audentior Ito«

Tall glimlachte toen de poes moest lachen, eindelijk iemand die misschien normaal zou doen. Nee wacht! Nee, weer mislukt. De kater rolde met zijn ogen en grinnikte weemoedig, dit was echt hopeloos zo nu en dan. De poes begon naar hem te schreeuwen, maar boos werd hij niet, geef toe, het was een goede grap. Zijn moeder kon nu ook niet boos op hem worden want vijandig was de kater zeker geweest, pech voor de poes natuurlijk, maar goed voor de kater. Nog eens straf zou hij hoogstwaarschijnlijk niet eens overleven, en dus moest hij zich vijandig opstellen. Dat had hij nu gedaan, nu nog even sorry zeggen en dan wegwezen.
Dus stond hij langzaam weer op, en kwam nog dichterbij, zijn staart naar beneden om te tonen dat hij geen kwaad in de zin had. "Dat was misschien inderdaad niet zo slim," Beaamde hij, alhoewel het duidelijk was dat hij, zoals een echte kater altijd wel zou doen, moest lachen om de poes haar reactie op de grap.

Apprentice | ♠ | 9 Moons

De ShadowClan apprentice stond weer op en zette een paar stappen naar haar toe, wat Crowpaw een zacht gesis ontlokte. "Dat was misschien inderdaad niet zo slim," zei de kater. Crowpaw snoof. Ze mocht niet dat absoluut niet, zo veel wist ze zeker. Niet alleen was hij sowieso al een vijand, maar hij haalde ook nog eens dit soort stomme, gemene, volgens haar sadistische grappen uit. En hij moest bij haar uit de buurt blijven. Nu ze eindelijk niet meer zo verstijfd was van angst, zette ze een paar stappen opzij, zodat de boom haar vluchtweg niet meer blokkeerde. De ShadowClanner keek ze boos aan. Als ze beter was geweest in vechten had ze hem aangevallen, maar nu durfde ze dat niet, hoe veel zin ze ook had om hem een klap te verkopen. Nee, daarvoor vertrouwde ze niet genoeg op haar eigen kunnen. "Waarom deed je dat?" vroeg ze boos. Niet dat ze écht verwachtte een antwoord te krijgen dat haar tevreden zou stellen. Waarschijnlijk zou er gewoon iets komen van 'nou, gewoon, dat is toch grappig?' ofzo. Zo'n stom antwoord.

De kater was even in de war door haar gesis, maar haalde uiteindelijk denkbeeldig zijn schouders op, hier had hij toch inmiddels al wel ervaring mee niet? Ja, naar zijn eigen weten wel. Dus ging hij gewoon heel rustig zitten, wachtte tot de poes klaar was met sissen en flippen, en beantwoordde toen de vraag. "Omdat ik graag wilde weten of Windclankatten zo dapper waren als dat soms gezegd word," Mauwde hij, de onschuld zelve, niet compleet waar, maar nog steeds. Na dit gezegd te hebben begon hij rustig, compleet op zijn gemak, het rode spul weg te wassen. Als het giftig was had hij een probleem, maar zijn vader weer een minder. Zo zaten er aan elk nadeel ook wel weer voordelen in zijn leven.

De ShadowClanner leek frustrerend onaangedaan door haar boze toon. Hij zou zich moeten schamen, zich schuldig moeten voelen, in ieder geval iets van medelijden voor haar moeten hebben. Had hij enig idee hoe ze geschrokken was? Ze had gedacht dat ze dood zou gaan! Als hij dacht dat dat iets was om grappig over te doen, dan had hij het mis.
Maar ja, hij was wel een ShadowClanner, hè? Als de verhalen klopten waren die kikkervreters wel de types om dit soort dingen uit te halen. Ze konden zich niet eens inleven in anderen, daar waren ze veel te arrogant en gemeen voor. "Omdat ik graag wilde weten of Windclankatten zo dapper waren als dat soms gezegd word," miauwde het katertje kalm. Crowpaw ergerde zich aan zijn onschuldige toon. "Als je dat wil weten, zou ik mij niet als voorbeeld nemen", miauwde ze chagrijnig. Zij was misschien wel de grootste lafaard in haar clan. In haar eigen ogen, tenminste. Als ze zich voorstelde dat ze in een groot gevecht mee zou moeten doen, brak het koude angstzweet haar al uit. Nee, zij was niet bepaald een gemiddelde WindClanner.

De poes leek erg boos om zijn daden, zijn ogen bleven echter groot en onschuldig. Schattig misschien zelfs, al zou de poes dat waarschijnlijk niet denken van hem op dit moment. Haar ogen flitsen kwaad naar hem, en even kromp Tall innerlijk even in elkaar, toen was de trots er weer en glimlachte hij lichtjes. Het bleef een kater. "Als je dat wil weten, zou ik mij niet als voorbeeld nemen", De apprentice haalde zijn schouders op en had dezelfde blik nog steeds in zijn ogen, "Je bleef toch zeker wel staan," Mauwde hij op een stellige toon, en glimlachte nu echt. Dapper genoeg naar zijn idee, maar of ze nu dan gevleid zou zijn was maar weer de vraag, iets zei hem dat Windclan poezen gewoon uiterst lastig en gecompliceerd waren. Of misschien zelfs wel beiden en dan dubbel, gewoon vreemd zeg maar.

De ShadowClanner haalde zijn nog steeds met rood bevlekte schouders op. "Je bleef toch zeker wel staan," miauwde hij met een glimlach die er nog oprecht uitzag ook. Dat verbaasde Crowpaw. Waarom zei hij dat? Haar gevoel van verbazing maakte echter weer plaats voor hetzelfde slechte humeur toen ze snoof en zei: "Alsof dat iets met dapperheid te maken had." Als hij haar ging vragen dat toe te lichten, kon hij het wel vergeten. Ze ging hem geen uitgebreid verslag doen van hoe ze niet eens had kunnen vluchten, omdat ze verstijfd was geweest van angst door die stomme rotstreek van hem. Ergens vond ze het wel aardig van hem wat hij zei, en ze vroeg zich af waarom hij het had gezegd. Was hij nu gemeen en achterbaks of niet? Vast wel, er zou vast iets achter zitten. Die glimlach was vast niet zo oprecht geweest als hij had geleken.
Ze vroeg zich af hoe hij heette, maar ze was niet van plan het hem te vragen. Dat zou toch ook belachelijk zijn, een vijand even vriendelijk vragen om zijn naam. Bovendien zou het nogal wat van haar woedende houding afdoen en ze was nog steeds boos. En dat mocht hij weten ook.

Ze mocht hem niet, zoveel was inmiddels wel duidelijk, maar of dat kwam door zijn duidelijk mislukte stunt of gewoon door het feit dat hij een shadowclanner was, dat wist Tall niet. "Alsof dat iets met dapperheid te maken had." De kater haalde nog eens zijn schouders op, en grinnikte nu zelfs even om haar daarna met zijn helder gouden ogen aan te kijken. "Overal getuigd je angsten onder ogen komen van dapperheid," Antwoordde de kater, het was wel waar, ook in zijn clan. Of het ook zo was in de clan van de poes wist hij niet, heel veel maakte het hem ook niet uit. Voor hem was het dapperheid, punt uit. "Mag ik vragen hoe je heet?" Mauwde hij uiteindelijk beleefd na een niet al te lange stilte. Zijn gezicht stond nieuwsgierig, met een hairflip wist hij zijn lok haar weer achter zijn oren te krijgen terwijl de charmante glimlach bleef.

"Overal getuigd je angsten onder ogen komen van dapperheid," miauwde de kater. Crowpaw snoof. Hij begreep het ook niet, hè? "Mag ik vragen hoe je heet?" Met een zwierige beweging gooide hij aan pluk vacht die in zijn gezicht hing achter zijn oor. Het leek Crowpaw nogal onpraktisch, zo'n onhandige pluk haar die steeds in de weg hing. Ze ergerde zich aan zijn maniertjes, aan zijn onbezorgde toon, aan zijn zogenaamde vriendelijkheid. Het was sowieso allemaal acteerwerk. En toch. Ergens hoopte ze dat ze ongelijk had. Hij was een vijand, maar vreemde genoeg had hij wel iets aardigs tegen haar gezegd. Dat begreep ze niet. Acteerwerk, dat moest het wel zijn. "Ja, hoor, dat mag je best vragen", antwoordde ze met een licht geamuseerde glinstering in haar ogen. Hij had haar zich dood laten schrikken, dan hoefde zij ook niet aardig tegen hem te zijn.

Het was na zijn vraag voor een tijdje even stil, en dus begon de kater maar met het schoonmaken van zijn poten, dat was hard nodig na alle lijnen die hij getrokken had in het mulle zand midden op de open plek. "Ja, hoor, dat mag je best vragen" Hij trok een wenkbrauw op en keek haar aan, toen glimlachte de kater en knikte. "Oke dan, pas op daar gaat ie," Mauwde hij, totaal niet erg de spanning voelend. "Hoe heet je?" Het klonk bovenal erg droog, ook wel aardig, maar heel erg droog en ergens ook wel weer vreemd. De kater maalde er niet om, en hield zijn ogen op de poes gericht toen hij na het vragen weer doorging met poten wassen. Nog steeds hard nodig.

Het leek de kater niet zo veel uit te maken. Hij trok alleen een wenkbrauw op en zijn stomme grijns bleef op zijn gezicht zitten, alsof hij daar vast zat geplakt met hars. Crowpaw haatte die glimlach nu al. Zo charmant, zo vriendelijk, zo onschuldig, alsof hij haar niet zojuist bijna een hartaanval had bezorgd. "Oke dan, pas op daar gaat ie. Hoe heet je?" miauwde hij. Hij waste zijn poten. Bij iedere lik verdween er een beetje van het rode spul uit zijn vacht. Crowpaw vroeg zich af wat het dan was als het geen bloed was. Ze werd alleen al boos van het kijken naar hoe hij dat spul uit zijn vacht waste. "Crowpaw", antwoordde ze kortaf. Waarom gaf ze überhaupt antwoord? Waarom stond ze hier nog? "Jij?" vroeg ze, want nu ze toch bezig waren, kon ze hem net zo goed ook zijn naam vragen. Als dat haar kind was geweest, had ze hem Bratpaw genoemd.

Ze leek na te denken over haar antwoord, en even wilde de kater vragen of ze haar naam nog wel wist. De blik in de ogen deed hem echter zijn mond houden en afwachten want naar zijn idee was ze niet meer in de stemming voor een lolletje. Niet dat het de kater uiterst veel uitmaakte, hij had zijn lolletje toch al gehad en het maakte hem dus niet uit of ze hem nu aardig vond. Het was natuurlijk altijd mooi meegenomen. Op de vraag hoe hij heette besloot Tall eerst niet te antwoorden, eerst antwoord geven op haar naam. "Mooie naam," Zei hij dan ook, behoedzaam, "Door je zwarte vacht misschien?" Leek hem wel logisch, Night was misschien inmiddels ook wel weer zo afgezaagd, wat ouders wel niet deden om hun kinderen mooie namen te geven. Te gek voor woorden eigenlijk.

"Mooie naam," zei de andere apprentice. Crowpaw begreep hem nog steeds niet. Wilde hij nou aardig zijn? Hij had nou niet bepaald een vriendelijke eerste indruk gemaakt en van zijn zieke grapje leek hij weinig spijt te hebben, maar tegelijkertijd gedroeg hij zich ook weer zo... Ze hield het er nog steeds maar op dat het toneelspel was. Misschien wilde hij zien of hij haar alsnog voor zich kon winnen? Nou, dat kon hij dan vergeten. Hij had zijn naam nog steeds niet gezegd, maar ze wilde er niet nog een keer naar vragen, dus hield ze het voorlopig nog maar even op Bratpaw. "Door je zwarte vacht misschien?" vroeg hij en ze haalde haar schouders op. "Misschien. Ik denk het." Ze wist niet wat voor reden haar moeder had gehad om haar deze naam te geven, maar iets anders dan haar zwarte vacht kon ze zelf ook niet bedenken. En ze kon het natuurlijk niet meer vragen. Die gedachte maakte haar ongelukkig, dus ze probeerde hem weer weg te duwen. Ze zou het Suntail wel vragen zodra zijzelf ook dood was. Niet dat die gedachte haar veel vrolijker stemde...

Ze bleef op haar hoede, wat Tall wel goed uitkwam vanwege het feit dat hij nog niet dood wilde en ook niet verbannen dus. Ook zij gaf niet al te uitgebreid antwoord op zijn vragen, of dat kwam doordat ze hem niet vertrouwde, of doordat alle Windclan poezen dat bij hem hadden, wist de kater niet. Wel was het maar al te duidelijk dat de stemming er niet op vooruit ging toen hij vroeg naar haar naam en de reden daarachter. Oke, misschien toch wel netjes om zijn eigen naam te melden dan, dat was niet meer dan eerlijk. "Mijn naam is Tallpaw," Mauwde hij met een knikje, in de hoop haar iets gerust te stellen. Als ze nou wat meer relaxed zou zijn kon hij vragen hoe het met.. Nee, niet aan denken, niet over hebben, al helemaal niet met haar over hebben. Wat dacht hij wel niet?!

Tallpaw. Vanwege die lange poten van hem, zeker? Ergens vond ze Bratpaw toch een passendere naam, maar goed, Tallpaw, dus. Hij was inderdaad vrij lang. In ieder geval al groter dan zij, al was waarschijnlijk iedere niet-WindClanner van haar leeftijd dat wel. Crowpaw wist niet of ze blij moest zijn met haar eigen geringe lengte. Erg wendbaar leek het haar niet te maken, in ieder geval. Ze vroeg zich af of hun kleine grootte WindClanners kwetsbaarder maakte. Misschien stonden ze daarom wel bekend om hun vluchtgedrag. Nou, onder Everstar konden ze dat vluchten wel vergeten. Hun leidster was volgens Crowpaw niet echt het type voor terugtrekken, of dat nou verstandig was of niet. Crowpaw snapte dat niet. Het ging in deze wereld toch om zelfbehoud? Was vluchten dan niet altijd het verstandigste wat je kon doen? Ze schudde haar kop even en keek weer naar de ShadowClanner. Zijn clan stond bekend als gemeen, koelbloedig en stinkend. Nou, dat stinkend klopte zeker, maar over die andere twee was ze niet zo zeker. Ze vond Tallpaw vooral een beetje vreemd en ze wist niet of ze hem nu moest haten of niet. "En, hoe is het in ShadowClan?" vroeg ze, vooral om maar iets te vragen.

Onderwerp: Re: Heaven cries and I'm loving it