Heaven cries and I'm loving it

Ze vond zijn naam duidelijk niet interessant genoeg om er enige reactie op te geven, de kater deed zijn best zich niet enorm beledigd te voelen en het lukte nog redelijk ook. Het was wederom stil voor een periode, maar aangezien zij duidelijk degene was die niet zo blij was met hem besloot Tall om haar dan ook maar de kans te geven te praten. "Hoezo?" Logische vraag als je je bedacht dat het niet goed was om enige dingen over je clan prijs te geven. Hij had geleerd. "Hoe is het in Windclan?"

"Hoezo?" vroeg Tallpaw verdedigend. "Hoe is het in Windclan?" Crowpaw snoof. Natuurlijk, die kat dacht meteen weer dat ze iets met die informatie ging doen. Ze haatte dat gedoe tussen de clans. Waar ruzieden ze überhaupt om? Gebied? Prooi? Hoe moeilijk was het nou om een beetje te delen? Ze vroeg zich af of de andere clans echt zo slecht waren als iedereen altijd zei, of dat dat ook weer iets was wat bedacht was om alles te rechtvaardigen. "Saai", antwoordde ze nors. Het liefst had ze uit protest gewoon alles geroepen: dat een een ernstig woedseltekort was, dat iedereen het koud had omdat het de hele tijd waaide, dat er een of ander gedoe met ThunderClan was, maar ze merkte dat ze het toch maar niet deed. Toch bang dat ShadowClan er zijn voordeel mee zou doen. Ze was dus zelf al net zo erg.

Haar antwoord verbaasde hem even vanwege de overduidelijke eerlijkheid, maar toen begon hij te lachen. "Mooi," Grinnikte hij, "Ik dacht even dat ik de enige was die zijn clan soms saai vond," Zijn ogen twinkelden en het was best leuk om te zien hoe een simpel antwoord de sfeer zo enorm kon helpen. Het maakte dat de kater rechter op zat, en dat zijn leuke andrelon pluk haar voor zijn gezicht viel. "Wil je delen wat het zo saai maakt?"

Tallpaw lachte, al snapte Crowpaw niet precies wat er te lachen viel. "Mooi, ik dacht even dat ik de enige was die zijn clan soms saai vond," grinnikte de ShadowClanner. "Wil je delen wat het zo saai maakt?" Crowpaw haalde haar schouders op. "Gewoon, iedere dag hetzelfde: opstaan, jagen, terug naar het kamp, slapen. Eten tussendoor, als je geluk hebt. En soms een grenspatrouille, maar of dat nou veel beter is..." Crowpaw was niet vaak mee geweest op grenspatrouilles, ze was natuurlijk nog wat jong. Maar leuk had ze het niet gevonden. Ze had voortdurend stijf gestaan van de spanning, de hele tijd bang dat ze een vijandige patrouille tegen zouden komen bij de grens. Ze had niet de illusie dat ze even gezellig een praatje zouden maken en weer hun eigen weg zouden gaan, zeker in deze tijden niet. "Maar misschien heb ik het nog liever saai dan dat er echt dingen gebeuren. Als er iets gebeurt, is het namelijk toch wel iets slechts." Een gevecht, een prooischaarste, een roofvogel die het op de kleinere katten gemunt had... Nee, dan misschien toch liever die saaie routine, die nergens naartoe ging, die maar door en door en door bleef gaan tot je doodging. En dan? Wat had je dan voor leven gehad? Hetzelfde leven als honderden andere katten voor jou gehad hadden en na jou nog zouden hebben. Met een beetje geluk een leuker leven dan de gemiddelde kat had, met geliefden die wél bleven leven. Crowpaw had niet het idee dat zij dat geluk ooit zou hebben.

De dingen die ze zei waren logisch, hij maakte het ook mee, of juist niet. Niets interessants gebeurde en als de kater eerlijk was had hij liever een potje goed vechten dan een saaie wapenstilstand maar dat was niet aan hem om te bepalen natuurlijk. Wat de poes echter daarna zei was ergens toch nog wel waar, hoe saai het leven ook was, hij moest telkens weer aan de apprentice denken die het allemaal niet had overleefd. Arme.. Hij wist niet eens meer hoe ze heette, watvoor clangenoot was hij nou? "Daar heb je misschien wel gelijk in," Sprak hij dus na een korte stilte, en staarde even in de verte. Waarom, als Starclan zo krachtig was dat ze leiders negen levens konden geven, konden ze hem niet duidelijk maken waarom er zoveel kwaad was waar hij en de clan niets aan konden veranderen? "Starclan is oneerlijk,"

"Daar heb je misschien wel gelijk in," miauwde Tallpaw, en na een korte stilte: "Starclan is oneerlijk." Crowpaw was verbaasd en ze vroeg zich af waar de kater aan had gedacht toen hij even die in gedachten verzonken blik in zijn ogen had gekregen. Ze zuchtte. "Dat kun je wel zeggen, ja", mompelde ze. Ze was verbaasd dat Tallpaw er net zo over dacht als zij. Misschien was hij minder gemeen dan ze had gedacht. Of was dit nog altijd een spelletje, een trucje? Een toneelstukje dat hij met veel sadistisch plezier uitvoerde? Grinnikte hij in gedachten om het afbrokkelen van haar woede? Eigenlijk geloofde ze dat zelf niet meer. Dacht Tallpaw er echt zo over? Hij wist niet hoe perfect hij haar leven samenvatte. Nooit had StarClan haar iets van liefde laten zien, iets van mededogen. Waren ze boos omdat Suntail zich niet aan hun regels had gehouden en verliefd was geworden op een kat uit een andere clan? Als dat de reden was voor haar ongeluk, dan was die hele StarClan gewoon een stelletje wrokkige katten, die wilden dat iedereen deed wat zij wilden. Die leiders gaven ze negen levens, maar andere katten lieten ze gewoon sterven, ongeacht leeftijd, ongeacht of ze jonge kittens hadden, of geliefden die ze zouden missen. Het kon ze gewoon niets schelen. En dan verwachtte men dat je die sterrenkatten met respect behandelde, dat je hen bedankte bij iedere prooi die je ving - alsof StarClan dat voor je gedaan had! - dat je je aan hun regels hield. Waar sloeg het allemaal op? Maar toch... mama was nu ook deel van StarClan, Gentlekit, Inkmask, Spottedleaf. Waarom lieten zij dit eigenlijk zo doorgaan? Hoe konden ze tevreden deel uitmaken van, meewerken met die katten die hen in de steek hadden gelaten? "Een groep stomme, sadistische en harteloze katten is het", gromde ze.

Haar reactie verbaasde de kater eerlijk gezegd redelijk, ze leek hem namelijk niet het meest rebelse persoon en toch was de poes het maar al te veel met hem eens. Ze was namelijk gewoon een normale poes in zijn ogen en toch nog vond zij de katten boven hen niet goed, ze deden hun werk ook gewoon niet goed. "Een groep stomme, sadistische en harteloze katten is het" Hij glimlachte geschokt, niet negatief geschokt, eerder gewoon geschokt met een soort geamuseerde glim in zijn ogen. "Waarom zeg je dat?" Uit zijn stem werd wel duidelijk dat hij haar helemaal niets kwalijk nam, en gewoon nieuwsgierig was naar de motieven. Haar grom had hem een beetje achteruit laten lopen, aangezien hijzelf niet graag de eerste klap uitdeelde was het makkelijker om wat afstand te bewaren, vooral als ze eruitzag alsof hij zometeen prooi kon worden.

"Waarom zeg je dat?" vroeg Tallpaw. Nieuwsgierig, niet geschokt. "Om alles", mompelde Crowpaw, maar ze begreep dat dat nauwelijks een antwoord te noemen was, dus ging ze verder: "Het kan ze gewoon helemaal niets schelen wat hier gebeurt. Zo lang het maar volgens hun stomme regeltjes gaat. Waarom mogen katten van verschillende clans niet vriendschappelijk met elkaar omgaan? Zodat ze er gen moeite mee hebben elkaar pijn te doen in een gevecht? Zodat zich sneller nieuwe warriors bij StarClan zullen voegen? En dan die negen levens. Negen hebben ze er, Everstar, Shrewstar en al die anderen. En de rest krijgt maar één kans, zelfs als ze een tweede leven tien keer zo veel verdienen als die leiders." Haar stem was bitter. Zoals Gentlekit, zoals Suntail. Spottedleaf. Inkmask. Oh, Inkmask was er zo dichtbij geweest. Nog een paar manen en hij had zijn negen levens gehad, maar nu droeg Everstar die.

Ze had gedrevenheid in haar stem die de kater in tijden niet gehoord had, het beviel hem wel. "Het kan ze gewoon helemaal niets schelen wat hier gebeurt. Zo lang het maar volgens hun stomme regeltjes gaat. Waarom mogen katten van verschillende clans niet vriendschappelijk met elkaar omgaan? Zodat ze er gen moeite mee hebben elkaar pijn te doen in een gevecht? Zodat zich sneller nieuwe warriors bij StarClan zullen voegen? En dan die negen levens. Negen hebben ze er, Everstar, Shrewstar en al die anderen. En de rest krijgt maar één kans, zelfs als ze een tweede leven tien keer zo veel verdienen als die leiders." Dat laatste punt was een schot in de roos, goed over nagedacht. Blijkbaar liep ze hier al wat langer mee, niemand bedacht dit zomaar in de hitte van een gesprek. "Hoe lang vind je dit al?" Vroeg de kater dan ook, "Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelden zulke ware woorden gehoord, ik vroeg het me alleen af,"

"Hoe lang vind je dit al?" vroeg Tallpaw opeens. "Begrijp me niet verkeerd, ik heb zelden zulke ware woorden gehoord, ik vroeg het me alleen af." Ware woorden? Misschien had ze hem echt verkeerd ingeschat. Dit was toch geen toneelstukje? "Ik weet het niet. Sinds... lang geleden al wel een beetje, maar het is sterker geworden, iedere keer..." Lang geleden, toen Suntail stierf. Ze was toen nog zo jong geweest. En toen volgde Gentlekit, en toen Inkmask. Ze had niet eens zo heel veel herinneringen aan die kater, maar hij had hen eens bezocht in de nursery en met hen gepraat. Hij was aardig geweest. Ze had nog maar één training gehad van Spottedleaf, een waarin ze meteen Crowpaws genegenheid had verworden, en toen was zij ook gestorven. Vermoord. Het leek wel alsof iedereen werd vermoord in deze wereld. Nu trainde Lionroar haar - voor zover hij daar tijd voor had -, maar ze probeerde hem niet eens meer aardig te vinden. Wat zou het voor zin hebben?

De zwarte leek verbaasd, wat hem weer verbaasde, wat de sfeer er niet op vooruit deed gaan. Het was gespannen alsof ze alletwee dachten dat de ander de een zomaar zou aanvallen en vermoorden. Maar ja, het bleef inderdaad ook een konijneneter. "Wat erg voor je," Mauwde hij zacht, het was wel duidelijk wat ze bedoelde, wat ze dacht. Hij had het ook, maar dan met problemen, de een was nog niet voorbij en de volgende was er alweer. Lastig om dan nog goed te leven.

Tallpaw leek haar onuitgesproken woorden te begrijpen. "Wat erg voor je," miauwde hij. Crowpaw wist niet wat ze daarop moest antwoorden. Dankjewel? Ze zuchtte, keek naar de grond en was even stil. Ze hoorde geraas en toen ze opkeek zag ze een glimmend grijs monster voorbijrazen over het Donderpad, dat maar net achter de Vierboom lag. Crowpaw was blij dat het aan de ShadowClankant lag. Tallpaws clan moest bij iedere Gathering het gevaarlijke monsterpad oversteken, terwijl WindClan daar niet voor hoefde te vrezen. Crowpaw vroeg zich af hoe vaak er ongelukken gebeurden. Haar blik bleef nog even in de verte hangen, waarna ze hem naar de kater liet glijden. Ze keek hem even aan en zei toen na een korte aarzeling: "Ik dacht dat ShadowClan katten... minder aardig waren." Gemeen, slecht, katten met vossenharten. Koud als de winden die over hun moerassige gebied waaiden. Crowpaw dacht aan Sparrowpaw. Was hij niet het levende bewijs van ShadowClans aard? Die clan en iedere kat ervan was verdorven, zei iedereen. Maar zat hier niet ook een levend bewijs van het tegendeel?

De stilte keerde weer eens terug, en inmiddels was de kater er wel een beetje gewend aan aan het raken. De poes had haar blik afgewend, en keek naar de grond voor haar voeten, Tall daarentegen keek voor zich uit, naar de verre velden van de vijandige clan. Ooit zou het allemaal van Shadowclan zijn, de Windclan katten mochten er prima leven, maar het zou van de trotse clan zijn. De goede clan, en hij zou er zijn steentje aan bijdragen, hopelijk een heel rotsblok. Dan zou de clan hem weer vertrouwen.
Plots sprak de poes weer, wat hem deed opschrikken en naar haar deed kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was warm en aardig, hij was ook aardig, alleen moest zijn clan hem ook vertrouwen. De wereld zat lastig in elkaar, te lastig nog om het helemaal te begrijpen op zijn leeftijd. Hij zou er wel achter komen, op zijn tijd. "Ik dacht dat Windclan katten kil en bang waren," Antwoordde hij dus met een schouderophaal en een fancy glimlach. De kater had zo op een reclame poster gekund met die glimlach, het maakte dat hij er lief uitzag, en dan hielp de lok haar, die zwierde in de wind, ook nog wel wat mee.

"Ik dacht dat Windclan katten kil en bang waren," antwoordde Tallpaw met een glimlach. Hij had... best wel een mooie glimlach. Alleen die lok vond stond Crowpaw een beetje tegen. Het was gewoon een tikkeltje overdreven. Nu zag hij er al helemaal uit als iemand die zichzelf ongelofelijk knap vindt (wel met enige reden, moest ze toegeven, en het zou haar ook niet verbazen als hij genoeg vrouwelijke clangenoten had die dat met hem eens waren). Maar goed, een beetje té, dus, naar haar smaak. Waarschijnlijk was die pluk haar nog onpraktisch ook, als die steeds in zijn ogen hing...
Maar goed, nu zat ze te staren en dat was onbeleefd. "Kil en bang?" herhaalde ze. "Nou, laat dat Everstar maar niet horen, die wil vast niet graag bang genoemd worden." Of haar leider het 'kil'-gedeelte zo erg zou vinden om te horen van een ShadowClanner...

Het haar voor zijn ogen vloog alle kanten op, in zijn gezicht en er weer uit. Waardoor hij de poes door een klein gordijntje kon bekijken. Uiteindelijk gaf hij de stoere look op, en zwaaide het uit zijn gezicht, waarna de grijns weer verscheen. De wereld was te leuk om niet alles van te zien. Anders had hij bijvoorbeeld niet gezien dat de poes staarde voor ze antwoordde. Maakte niet uit, know your enemy was les één van alles wat hij geleerd had. Alleen staarde hij misschien iets subtieler. Hij grinnikte uiteindelijk toen ze zei wat ze dacht van zijn woorden en knikte. "Misschien heb je daar gelijk in, maar ik zei ook niet dat het zo was," Mauwde hij, met de uitstraling van iemand die wist dat hij een duidelijke uitweg had. "Ik zei 'dacht,'"

Tallpaw grinnikte. "Misschien heb je daar gelijk in, maar ik zei ook niet dat het zo was," miauwde hij. "Ik zei 'dacht.'" Crowpaw snoof. "Dat hoorde ik ook wel, hoor. Trouwens, ik zei wat Everstar ervan zou vinden, niet wat ervan vond." Hij hoefde zich tegenover haar echt niet te verdedigen. Het maakte haar niet uit als hij dacht dat ze bang was. Dat was ze toch ook? Ze kon niets en ze durfde niets en ze voelde zich er eigenlijk niet fijn bij dat hij daar anders over leek te denken. Nu kon hij alleen maar teleurgesteld raken als hij erachter kwam hoe ze écht was. Waarom maakt het je überhaupt iets uit wat hij van je denkt? Het is niet alsof jullie vrienden kunnen zijn, ofzo. Je bent al gevaarlijk genoeg bezig door je vader te ontmoeten. En zelfs al was hij een clangenoot geweest, vriendschappen zijn niet voor eeuwig. Je kunt je die pijn maar beter besparen, want dat hij komt is wel zeker.
Tallpaw had zijn lok intussen weer uit zijn gezicht gezwiept. Goed, ze ergerde zich eraan. "Je zei dat je het met me eens was", miauwde ze. Dat had hij gezegd, toen ze hem had verteld wat ze van StarClan vond. Ze keek hem aan. "Waarom?"

Haar reactie was prikkelbaar, en toch was er wat voor te zeggen. Daarom knikte de kater onderdanig met zijn hoofd naar de poes, en glimlachte verontschuldigend. Ze zaten nog steeds een enorm eind van elkaar af, maar het maakte niet uit, zo was het goed, zo hadden ze allebei een veilige eigen helft en konden ze veilig met elkaar praten. De woorden leken op de een of andere manier minder uit te halen als je ze van zover zei, en dat voelde goed voor hem. Plots praatte ze weer, en lette Tall weer op, hij had de lok haar uit zijn gezicht gehaald, want hij had de poes maar half kunnen zien, en toch wist het irritante ding zich steeds weer een weg te banen waarna het weer voor zijn ogen viel. Het resultaat was dat de kater de hele tijd een soort vreemde hairflips moest doen om het uit zijn gezicht te houden. Maar ja, hij was onvermoeibaar, dus dit kon er wel bij. "Je zei dat je het met me eens was", Hij knikte, "Waarom?" Stilte. Kon hij vertellen wat hij dacht? Kon hij de poes vertrouwen? Vast niet, maar dat maakte het juist zo aanlokkelijk om te zeggen. Je kon wel zeggen dat de kater van risico's hield, veel meer dan zou mogen. "Ze spelen met het leven van de katten hier, en dat irriteert me, ik wil niet steeds moeten denken aan dode katten die een mening hebben over wat ik doe," Besloot hij uiteindelijk, en zwiepte nog eens die lok uit zijn gezicht. Het was zijn mening, en wat ze ervan dacht maakte niet heel veel uit. Hij was ouder, maar niet perse wijzer, dat was hem duidelijk geworden. De poes was erg slim, en dacht veel na, het teken van iemand zonder vrienden, meestal.

Tallpaw was even stil, alsof hij nadacht. "Ze spelen met het leven van de katten hier, en dat irriteert me, ik wil niet steeds moeten denken aan dode katten die een mening hebben over wat ik doe," antwoordde hij ten slotte, waarna hij de lok vacht, die alweer voor zijn ogen was gaan hangen, met een gebaar van zijn kop weer uit zijn gezicht zwiepte. Crowpaw kon het niet laten geïntrigeerd te zijn door die lok. Hoe kwam hij daar toch aan? Ze had nog nooit een kat met opeens zo'n langere pluk vacht op zijn kop gezien. Het gaf hem een aparte uitstraling. Inmiddels begon ze zich echter ook behoorlijk aan dat voortdurende kopbeweginkje te ergeren. Hoe een kat zich kon ergeren aan zo'n klein dingetje! Ze glimlachte om zijn antwoord. Ze was het wel met hem eens. Wat gaf StarClan het recht om zo met hun nog levende verwanten om te gaan? Om ze soms iets te geven en dat dan weer net zo makkelijk te verwoesten? Om ze één voor één naar zich toe te trekken, zodat er steeds katten gemist moesten worden? Crowpaw had dan nog liever gewild dat ze iedereen tegelijk hadden genomen, zodat ze tenminste bij elkaar bleven. Tegelijk voelde Crowpaw er echter weinig voor om haar moeder, zusje en vorige mentor te volgen. Voor dood zijn was ze niet bang, maar doodgaan was een ander verhaal. Dat was iets wat haar vervulde met angst. "Ze nemen wie ze willen en het kan ze niets schelen wat zij die achterblijven daarvan vinden", mompelde ze. "Ik kan nog steeds niet begrijpen dat... katten die ik kende daar nu ook bijhoren, dat zij net zo goed samenspannen tegen de levenden..."

Ze staarde naar hem, hij voelde en zag het. Maar waarom snapte hij niet want hij was stil en deed helemaal niets. Wat kon hij überhaupt doen? Het was haar beurt om te praten, en dus. Het was weer een tijd stil, zo ging dit gesprek, het was op zich best fijn. Stilte, praten, stilte, praten. Het beviel de kater wel, het was niet lastig, het was niet erg moeilijk. "Ze nemen wie ze willen en het kan ze niets schelen wat zij die achterblijven daarvan vinden" Best wel heftige woorden, vooral voor een poes die nog zo jong was. Meteen toen de poes tegenover hem dat zei wist de kater dat ze het meegemaakt had, hij voelde het in haar woorden. De bevestiging zat al in haar volgende zin, al was het niet nodig geweest voor haar. "Ik kan nog steeds niet begrijpen dat... katten die ik kende daar nu ook bijhoren, dat zij net zo goed samenspannen tegen de levenden..." Hier moest hij even over nadenken, hij kende niemand uit zijn familie die echt dood was, en dus had hij de vraag nooit echt gehad, maar hij kon het zich ook niet voorstellen. "Ik denk," Begon hij, "Dat ze dat niet doen," Hij knikte, en begon steeds meer te geloven in zijn plan. "Ja, ik denk dat er een paar katten in Starclan aan het hoofd staan, als een soort leaders, en dat zij dat doen, en dat de anderen niets te zeggen hebben," Het paste allemaal in het plaatje van een evil Starclan.

Crowpaw keek opzij, naar de boom die daarnet nog haar vluchtweg had geblokkeerd. Ze moest die boom misschien maar dankbaar zijn, anders had ze dit gesprek nooit gevoerd. "Ik denk," begon Tallpaw na een korte stilte. Crowpaw keek hem aan. "dat ze dat niet doen. Ja, ik denk dat er een paar katten in Starclan aan het hoofd staan, als een soort leaders, en dat zij dat doen, en dat de anderen niets te zeggen hebben." Crowpaw dacht hier even over na. Het klonk logisch. "Net zoals hier, dus", miauwde ze met een bitter lachje. "En ik maar denken dat in StarClan alles beter was", mompelde ze er zacht achteraan. Want het was dus precies zoals in het leven. Een paar leiders met veel te veel macht (én negen levens), die iedereen maar gewoon geacht was te volgen, ongeacht hun eigen mening. Oh ja, ze wist dat veel katten echt opkeken naar hun leider, dat ze die wilden volgen, maar Crowpaw zat er niet echt op te wachten om in ieder gevecht met een andere clan meegesleurd te worden. Gevechten waar ze naar haar idee persoonlijk helemaal niets mee te maken had.

Tallpaws antwoord maakte haar blij en ongelukkig tegelijk. Ze geloofde zeker dat hij gelijk had, het was een goede verklaring. Ze was blij, want ze begreep nu dat haar moeder, Gentlekit en Spottedleaf niets met al dat ongeluk te maken hadden. Maar ongelukkig, want ze had écht gehoopt dat het in StarClan eerlijker zou zijn. Maar waarom zou dat eigenlijk zo zijn? bedacht ze zich nu. StarClan had het systeem hier immers ontworpen en de regels bedacht. Naar hun eigen voorbeeld, natuurlijk. Het enige verschil was dat er in StarClan geen conflicten meer tussen clans waren, dus ook geen gevechten. Deze gedachten maakt haar misschien alleen nog maar bozer, want wat was dat in StarClansnaam de zin van die conflicten hier?! Crowpaws gezicht vertrok van woede. Wat was het nut van al die ruzies als ze er in de dood niet meer toe deden? Zo belangrijk waren al die meningsverschillen dan blijkbaar ook weer niet. Ze ontspande weer. Tallpaw had natuurlijk geen idee wat er in haar kop omging, hij moest zich wel afvragen waarom ze zo boos was. "Katten sterven voor hun clan, er vast van overtuigd dat ze het goede doen, en dan in StarClan zijn alle clans opeens weer vriendjes. Waar zijn ze dan voor gestorven?" Ze keek Tallpaw aan, maar kon zich niet voorstellen dat hij wel een antwoord had op die vraag.

Onderwerp: Re: Heaven cries and I'm loving it