Tongue

Dauntpaw draaide zich op haar rug. Deze ochtend was ze te laat opgestaan. Het was al bijna zonhoog, maar ze had gewoon voor de eerste keer terug goed geslapen. Een paar warriors hadden haar uit haar nest gejaagd en ze mocht meegaan bij de Sunhigh Patrol. Ze had zich geschaamd, maar door een eekhoorn te vangen was dat wat weggeëbd. Ze had de eekhoorn met trots op de hoop gelegd. Daarna was ze uit het camp gelopen. Eigenlijk was het haar bedoeling geweest om haar vechttechnieken te oefenen, maar dat is er niet van gekomen. Misschien moest ze het eens aan iemand vragen. Daunt likte haar poot. Als ze geen nieuwe mentor zou krijgen zal ze misschien nooit warrior worden. Ze kneep haar ogen ongelovig dicht. Nee, dat kon niet. Stormwise was leader geworden en had nooit een mentor gehad.

+Only Forestrain

Op een rustig tempo wandelde Forest het camp binnen. Uit zijn bek bungelden een kikker en een musje. Het was niet veel, maar aangezien leaffall er alweer aan zat te komen zouden alle beetjes helpen. Zijn passen versnelden zich ietwat, en hij bereikte de prooistapel. Zijn prooi viel uit zijn bek, op de aanmerkelijk gegroeide hoop. Nu ja, gegroeid sinds deze zonsopgang. Groter werd hij na greenleaf natuurlijk niet meer. Nu keek hij eens goed om zich heen. Katten zaten bij elkaar of alleen, aten of wasten elkaar. Of wasten zichzelf, zoals de apprentice die een beetje afzijdig zat. Ze likte haar poot. Het was duidelijk dat ze diep in gedachten was. Haar ogen werden eventjes dichtgeknepen, en keken toen de wereld weer aan. Forest besloot haar tegemoet te lopen. Hij herkende de pels van de apprentice; het was Dauntpaw. Met vlugge passen liep hij naar haar toe, tot hij zich recht tegenover haar bevond. "Hey." probeerde hij. "Hoe gaat het?"

Haar blauwe kijkers bleven op Forestrain rusten. Hij was een knappe zwarte kater met een wit plukje haar op zijn borstkas. Dauntpaw slikte. "Hey." miauwde hij. "Hoe gaat het?" Ze draaide zich terug op haar buik en stond op. De zon schitterde op haar gevlekte pels. "Hoi." Ze draaide zich om. Voor haar kabbelde de rivier. Hier zwommen geen vissen in ook al was het een vertakking van de rivier van de RiverClan. Dat wist ze wel. Ze was best wel trots op die wetenschap. Haar mentor had niets van dat aan haar geleerd. Dit heeft zij zelf gevonden. Ze stak haar neus trots in de lucht voordat ze zich door haar poten liet zakken. Haar mond raakte het oppervlak net niet. Ze draaide plagerig haar kop naar de jonge warrior. Met een grijns op haar mooie gezichtje likte ze wat water op. Ze stak haar poot in het water. Die bleef er even in zitten. Dauntpaw draaide haar oortjes naar de knappe kater achter haar. Haar poot schoot uit het water en nam een regen van water mee. Ze sprong lichtvoetig opzij zodat Forest de volle laag kreeg. Nu pas kreeg hij antwoord op zijn vraag. Ze trok lachend haar wenkbrauwen op. "Ik ben niet nat. Hoe gaat het met jouw?"



Ik doe eventjes dat Forest uit het camp is gelopen x'D {we zitten aan de Little Creek}~

Ze lag op haar buik na zich even omgedraaid te hebben. Ze had hem al teruggegroet en keek nu naar de rivier. Zijn groene blik ving de glans die haar vacht afgaf aan de zon. Ze had duidelijk iets voor zichzelf bedacht en liet haar snuit - die recht de lucht in stak - van een kleine afstand boven het water zweven. Met half blauw oog op hem raakte haar tong het zacht kabbelende, kraakheldere water een paar keer. Er was een ondeugende grijns zichtbaar op haar kleine snuit. Forest fronste, maar één van zijn mondhoeken kroop omhoog in een halve glimlach. Hij zag één van haar lichtbruin met witte poten in het water verdwijnen en wist van haar plan. Snel stapte hij achteruit, maar hij was te laat. Een grote regen aan koele waterdruppels raakte zijn vacht en liet deze hier en daar druipen van het water. Hij schudde zich uit en keek quasi-verontwaardigd naar de apprentice. "Ik ben niet nat. Hoe gaat het met jou?" Een druppel droop langs zijn oor naar beneden. Hij schudde hem weg en gaf een korte zwiep aan zijn staart. "Nat," antwoordde hij, in de trant van haar antwoord. "Maar verder wel oké." De zwarte kater lachte en dipte zijn staart in het water. Toen sloeg hij de natte sliert tegen haar aan. "En nu?"

"Nat," antwoordde hij. Dauntpaw stak haar neus in de lucht. "Maar verder wel oké." Ze knikte. Maar haar trotse uitdrukking verdween al snel toen ze een natte staart tegen haar geslagen kreeg. "En nu?" Ze grijnsde en haalde haar tong over haar poot. Die was gelukkig nog droog. Ze wreef met haar poot haar mooi gezichtje schoon. Dan zette ze de twee gevlekte pootjes naast elkaar op Forest zijn rug. Ze gooide haar kop in de lucht, een trekje van haar. "Ik ben net iets minder nat dan jij.", antwoordde ze waarna ze kracht zette op haar pootjes. Ze duwde hem in de rivier, of toch dat was de bedoeling.

De kater was er blijkbaar niet op berekend waardoor hij met een grote plons in de rivier viel. De stroming was er bijna amper dus kon hij perfect staan. "Oh, jij!" siste Forestrain. "Het is dat je een apprentice bent! Anders zou ik je hetzelfde lot laten ondergaan!" Ze was verbaasd van zijn boze toon. Een staart kletste tegen haar wang. Ze trok een wenkbrauw op. Moest dat pijn doen? Dauntpaw schudde zich uit nadat ze onder gespetterd was door de zwart-witte kater. Ze voelde een zwoele wind door haar haren waaien, zodat het laatste nat opdroogde. Maar bij Forest was het anders. Hij niesde. Daunt grijnsde. "Wel, ik ben je wat verschuldigd. Zeg maar iets." Ze draaide zich van hem af. "En trouwens ik ben maar twee moons jonger dan jij."