Keep your eyes open{+Icepaw}

Fadingpaw opende zij ijsblauwe oogjes en geeuwde. Hij had zich neergelegd bij de little creek en was even in slaap gevallen. De zwarte kater was s'nachts weer veel te lang opgebleven. Hij was uit het kamp geslopen en was naar de sterren gaan kijken. Dat vond Fadingpaw altijd leuk om te doen. Nu was hij natuurlijk wel erg moe, maar dat kon hem niks schelen. Hij zette zich recht en nam een slokje uit de rivier. Plots hoorde hij een takje kraken en hij spitste zijn oren. Fadingpaw keek om zich heen maar zag niemand. Hij boog weer voorover om een slokje te nemen toen hij weer een takje hoorde kraken. "Is daar iemand?" miauwde Fadingpaw.

Icepaw liep richting de Creek, niemand wilde wat met haar te maken hebben. Ze zuchte en keek naar boven, zouden haar ouders daar zijn? Of andere familie? Ice sjokte nog wat rond, maar merkte al snel dat ze een droge mond kreeg. Langzaam liep de poes naar de creek, het stromende water had wat rustgevends. Ze hoorde wat kraken en zag dat ze op een takje stond, waarschijnlijk was nu alle prooi in omliggend gebied weg, maar ja, niemand jaagde op deze tijd al wist Ice zeker dat ze het kon. Tja, als je door de bosjes liep was er het gevaar op takjes te stappen, rustig liep de appentice weer verder, er kraakte weer iets en ze voelde het takje. Alleen was er nu ook een stem, "is daar iemand?" Verbaast keek Icepaw naar waar de stem vandaan kwam en ze rook een andere kat, dat ze die niet had opgemerkt. Ze kwam uit de bosjes en zag een zwarte kater, hij leek wel een beetje op haar alleen had ze fellere ogen. Zijn kin was nat dus hij had waarschijnlijk net gedronken. "Is het niet wat laat om op pad te gaan?" Ze vroeg het met een ondeugende twinkeling in haar ogen en haar gezicht stond vriendlijk. Maar er lag wat terughoudends in haar blik, hij was vast gewoon een kater die ze niet meer zou zien na deze dag.

Fadingpaw wachtte nog steeds op een antwoord. Misschien was het maar een muis. Dacht Fadingpaw bij zichzelf. Toen verscheen er een poes tussen de struiken. De poes had net zo een zwarte pels als Fadingpaw en ze had ook blauwe oogjes. Doordat het zo donker was zag hij haar amper. Het was best een grappig beeld want het leek alsof er alleen 2 ogen door de lucht zweefden. Een glimlach verscheen op Fadingpaw's gezicht. "Is het niet wat laat om op pad te gaan?" vroeg de poes."Dat zou ik ook aan jou moeten vragen." zei hij vrolijk. Fadingpaw probeerde na te denken wie de poes was maar hij kende niet veel katten. "Ik ben Fadingpaw, en jij?" miauwde hij tenslotte.

"Dat zou ik ook aan jou moeten vragen." Icepaw grinnikte, zo een antwoord verwachte ze al. "Ik ben Fadingpaw, en jij?" Icepaw dacht na, deze kater kende ze niet. "Ik ben Icepaw" Icepaw keek neutraal, maar was best nieuwsgierig. "Dus. Wat is jou excuus om zo laat op te zijn," Ze keek Fadingpaw nieuwsgierig aan, zijzelf had gewoon wat rust nodig, een pauze. Haar blik verplaatste zich naar de beek, waar het spiegelbeeld van de sterren schitterden, Icepaw keek naar boven, de sterren waren prachtig in de Zilverpels, zouden daar de StarClan zijn? Ze vroeg het zich af, hoe zou het daar uitzien? Icepaw's aandacht verplaatste zich weer terug naar Fadingpaw, wat was zijn excuus? Ze glimlachte.

"Ik ben Icepaw" zei de poes. Dat vond Fadingpaw wel een mooie naam. "Dus. Wat is jou excuus om zo laat op te zijn," vroeg Icepaw. Fadingpaw dacht na over een antwoord. Hij ging wel vaker weg uit het kamp wanneer het zo laat was maar hij wist niet zeker of hij dat erbij zou zeggen. De meeste zouden niet eens begrijpen waarom hij het deed. "Ik kon niet slapen en ik vind het best leuk om uit het kamp te gaan wanneer het donker is." miauwde hij uiteindelijk. "Waarom ben jij nog zo laat wakker?" vroeg Fadingpaw nieuwsgierig.

-Sorry voor de laatheid, ik was even op vakantie.

"Waarom ben jij nog zo laat wakker?" Icepaw glimlachte weer, "Ach, soms heb ik ook gewoon mijn rust nodig." De zwarte poes liep naar de beek en likte wat water op, ze had al even niet gedronken en kreeg een droge keel. Een koude wind woei door haar vacht, het deed de poes denken aan stomme ShadowClan verhalen uit andere clans, alsof ze allemaal slecht waren! Maar deze wind was wat prettiger omdat het redelijk warm was voor hun doen. Icepaw geeuwde en ging naast de beek liggen net als Fadingpaw net deed. "Soms," begon ze, "Heb ik het gevoel dat niemand mij begrijpt en dat ik haast helemaal alleen op de wereld sta... Zonder steun, ook al is mijn mentor er aardig." Icepaw zuchtte, Ashdrizzle leek de enige kat te zijn die van haar bestaan in de clan wist. Vrienden... Dat begrip stond maar vaag in haar woordenboek, de enige die ze ooit had gehad was blind en afgezonderd. Waarom? Vermoeid legde de poes haar kop op haar poten en keek Fading aan.

Een glimlach verscheen op Icepaw's gezicht. "Ach, soms heb ik ook gewoon mijn rust nodig." zei de poes waarna ze naar de beek trippelde om wat te drinken. Fadingpaw snapte wat ze bedoelde. Hij was het gewend om vaak alleen te zijn en nu vond hij het niet zo erg meer. Hij was zelfs liever alleen dan bij anderen zodat hij wat rust had en zodat hij kon nadenken over dingen zonder het gepraat van anderen. "Soms," begon Icepaw, "Heb ik het gevoel dat niemand mij begrijpt en dat ik haast helemaal alleen op de wereld sta... Zonder steun, ook al is mijn mentor er aardig." Fadingpaw keek verbaasd op naar de poes. Hij wist niet dat hij niet de enige was die zich zo voelde. Eindelijk was er iemand die zich net zo alleen voelde als hij. Misschien zouden ze vrienden kunnen worden en dan zou Fadingpaw zich minder slecht voelen. "Ik snap helemaal wat je bedoeld." miauwde Fadingpaw, "Ik voel me ook zo vaak alleen. Ik heb niet eens vrienden."

"Ik voel me ook zo vaak alleen. Ik heb niet eens vrienden." Icepaw's, die even naar een ritselende struik had gekeken, ogen schoten weer terug naar Fadingpaw. Hij ook? "Ik had er een," murmelde de poes, nu voor zich uit kijkend. "Maar nu niet meer..." Verdrietig staarde ze in de verte, denkend aan Constellationmoon, alles uit de kitten tijd was voorbij en nu kende ze elkaar haast niet meer. "En nu ben ik alleen," Icepaw zuchtte en rolde op haar rug, om te kijken naar de sterren, de zilverpels. Haar ouders... Waren ze daar? Icepaw wist het niet, ze had haar moeder als kitten niet gezien, haar ogen waren nog gesloten, maar op een dag was de vertrouwde geur van haar moeder weg en werd ze geadopteerd door een andere queen. Waarom hadden andere katten wél een leuke familie en zo en had zij niemand om op te steunen? De poes strekte haar poot uit naar boven, richting de sterren, Icepaw wist dat ze er niet bij kon, maar misschien zagen de StarClan katten haar en wisten ze dat ze bestond. Even sloot de appentice haar ogen, het was fijn om iemand te hebben om mee te praten.

"Ik had er een," miauwde Icepaw terwijl ze voor zich uit staarde. "Maar nu niet meer..." De poes leek erg verdrietig en Fadingpaw had medelijden met haar. Hij wou haar helpen maar hij wist niet hoe. Hij wou tegen haar aan komen zitten om haar te troosten maar Fadingpaw was te onzeker en durfde het niet. Hij was nooit echt goed geweest in katten troosten. Fadingpaw haatte het zo dat hij zo verlegen was. Hij wou zoveel doen maar hij durfde het nooit. Zelfs niet de stomste kleinste dingen. "En nu ben ik alleen," Icepaw zuchtte en ze ging op haar rug liggen. Haar ogen dwaalden af naar de sterren. Fadingpaw vroeg zich af aan wat ze allemaal aan het denken was. De zwarte kater ging naast Icepaw liggen en keek naar de sterren. Zijn ouders zouden vast daarboven zijn. Ze zouden hem zien. Zien hoe Fadingpaw elke keer opnieuw alleen was zonder iemand aan zijn zijde. Zouden ze medelijden hebben met hem? Zouden ze wensen dat ze er voor hem konden zijn? Een traan rolde over Fadingpaws wang. Hij deed niet de moeite om hem weg te vegen. Het maakte hem niet uit of Icepaw het zou zien. "Je bent niet alleen." miauwde Fadingpaw zachtjes. Fadingpaw stond recht en keek om zich heen. Toen hij een mooie witte bloem zag trippelde hij ernaar toe. Hij pakte de steel vast met zijn mond en trok de bloem uit de grond. Toen trippelde hij terug naar Icepaw. Fadingpaw legde de bloem bij haar en duwde het met zijn neusje naar haar toe. "Ik wil je vriend zijn." miauwde Fadingpaw. "Ik kan niet beloven om al je problemen op te lossen, maar ik kan wel beloven dat je er niet alleen voor staat."

"Je bent niet alleen." Verbaast opende Icepaw haar ogen en keek ze naar Fadingpaw, er zat een traan in zijn vacht. De poes keek de andere apprentice na en toen hij terug kwam had hij een bloem, Icepaw glimlachte. "Ik wil je vriend zijn. Ik kan niet beloven om al je problemen op te lossen, maar ik kan wel beloven dat je er niet alleen voor staat." Icepaw rolde om en ging naast de kater zitten, "Dat waardeer ik." Even keek ze naar boven, naar de zilverpels, en zuchtte diep. De wereld was oneerlijk en de clan niet altijd even leuk, maar het zou fijn zijn als iemand aan haar kant stond, voorzichtig gaf de poes Fadingpaw een vriendschappelijke lik over zijn schouder. Even glimlachte ze, "Weet je, ik ken je pas net, maar ik vind je nu al aardig," Icepaw ging liggen en sloot weer even haar ogen. "Ik denk dat we straks terug naar het kamp moeten, het word echt laat anders."

Icepaw glimlachte toen ze de bloem kreeg en dat maakte Fadingpaw blij. De poes ging naast hem zitten. Fadingpaw was best nieuwsgierig wie die vriend was die ze ooit had. Maar hij besloot er niet naar te vragen omdat ze het vast niet leuk zou vinden. Als Icepaw er over zou willen praten zou ze dat wel zeggen. "Dat waardeer ik." zei Icepaw en ze gaf hem een vriendschappelijke lik over zijn schouder. Fadingpaw glimlachte. "Weet je, ik ken je pas net, maar ik vind je nu al aardig," zei ze waarna ze weer ging liggen. "Bedankt, ik vind jou ook aardig." miauwde Fadingpaw. "Ik denk dat we straks terug naar het kamp moeten, het word echt laat anders." zei ze toen. Fadingpaw keek naar de lucht. Het was nu heel donker dus misschien had Icepaw wel gelijk. "Dat is een goed idee." miauwde Fadingpaw terwijl hij naar de sterren bleef kijken.

Icepaw keek ook naar de zilverpels, het zou slimmer zijn naar de den te gaan, maar ze wilde liever nog even blijven liggen. Ze voelde een steek bij haar hoofd, de poes raakte de wond aan die nu over een korst bezat, de kras zou weg gaan, maar het deed nu nog pijn. Een schaduw trok over Icepaw's gezicht toen ze terug dacht aan de kater die de wond had veroorzaakt, een stomme, overgevoelige en overbezorgde kater naar haar idee. De poes had geen zin de warrior nog vaak tegen te komen, zodra ze een warrior was zou ze ver, maar dan ook ver, uit de buurt blijven van de kat. Een kleine flits schoot in haar ooghoek voorbij en meteen was de poes weer terug uit haar gedachten. Nog een flits verscheen. "Wat is dat?" Fluisterde de apprentice, wat was het?

Een geeuw ontsnapte uit Fadingpaw's mond. Hij was best moe maar had geen zin om weg te gaan. Hij voelde zich net zo goed op zijn gemak. Zijn blauwe ogen staarde naar de sterren en hij sloot even zijn ogen. Hij kon hier nog wel eeuwig blijven liggen maar dat was natuurlijk niet slim want dan zou hij in slaap vallen. En je wist maar nooit wat er rondsloop in het donker. Fadingpaw opende zijn ogen toen hij opeens een flits zag. "Wat is dat?" fluisterde Icepaw. Fadingpaw ging rechtzitten en keek om zich heen. "Ik weet het niet." fluisterde hij terug.