Why did you change?

Roestbruine poten raakten de koude, grauwe rotsen met uiterste voorzichtigheid aan. Groene ogen staarden naar de sterren en de bijna volle maan, terwijl een zacht zuchtje een rozige mond verliet. Met uiterste voorzichtigheid beklom Flaredance het gedeelte van de hoogstenen die bij het territorium van Skyclan hoorde. Het maanlicht leek haast te reflecteren op haar korte, maar toch goed verzorgde vacht. Maar toch, haar oren waren achteruit gelegd, en geen woord verliet haar mond. De expressie op haar gelaat liet ook niks door. Geen enkel motief waarom ze hier was. Je zou moeten rusten, dit ga je niet volhouden, schoot een stem door haar kop heen. Haar enige reactie was een simpele schudding van haar kop, terwijl ze doorliep. Hoger, steeds hoger klom ze. Want opnieuw, was het kamp haar te benauwd geworden, ze moest eruit, ze moest frisse lucht hebben. Ze had weer zo'n 'haunted' blik in haar ogen gekregen, terwijl herinneringen haar weer pestten. Haar nagels maakten een zacht krasgeluid tegen de stenen terwijl ze ze uit frustratie uitklapte. Dit gaat je niet helpen, schoot dit keer door haar kop heen, maar opnieuw sloeg ze er geen acht op. Uiteindelijk zat ze bovenop een grote rots, naar de lucht te staren. Herinneringen knaagden aan haar gevoelens, maakten ze pijnlijk, en broos.

~~~~~~~~~~~~~~~~
'Kijk Flarepaw! Kijk eens wat ik gevangen heb!' Een donkergrijze tabby vacht schoot de apprentice den in en amberkleurige ogen knipperden eventjes om aan het duister in de apprentice den te wennen. Flarepaw keek op naar haar mede apprentice, 'Nou, wat heb je gevangen, Rushpaw?' Vroeg ze, nieuwsgierigheid in haar stem. Rushpaw was haar beste vriend, al maakten de andere apprentices nog wel eens grapjes over tortelduifjes, Flarepaw sloeg er geen acht op, het kon haar niet boeien. Rushpaw was gewoon haar vriend, en ze konden het geweldig goed vinden. Maar nu, begon haar geduld plaats te maken voor ongeduld, maar dat kwam ook door nieuwsgierigheid. Wat was er met Rushpaw? 'Nou?' Herhaalde ze, 'Wat heb je gevangen?' Rushpaw zwiepte eventjes met zijn staart en een lach verliet zijn mond, het liet zijn parelwitte tanden zien. 'Jou!' Hij zette zich af en landde bovenop haar, haalde haar onderuit en drukte haar lachend in het mos. Flarepaw was eerst eventjes verbijsterd, maar daarna begon ze te grijnzen, 'Oh jij!' Begon ze, en ze zette zich af, trapte met haar achterpoten hem onderuit, uiteindelijk lagen ze beide in het mos, lachend. Rushpaw keek haar aan, ze kon zichzelf zien weerspiegelen in zijn amberkleurige ogen, 'Flarepaw?' Miauwde hij, hij klonk tenminste serieuzer dit keer. Flarepaw keek op, 'Ja?' Miauwde ze, en ze keek hem aan, nog altijd nieuwsgierig, 'We zijn vrienden voor altijd, ja toch?' Miauwde hij. Flarepaw glimlachte, 'Ja, vrienden voor altijd,'
~~~~~~~~~~~~~~~~

Vrienden voor altijd... Het echode door haar kop heen, deze woorden, ze klonken bijna spookachtig. Haar klauwen begroeven zich eventjes in de zachte aarde onder zich, al raakten ze al snel de rotsen opnieuw die vlak onder dit dunne laagje aarde zaten. Haar korte nekharen rezen eventjes overeind terwijl ze de herinneringen weer wegdrukten, ver weg, achter in haar brein. Het liefst zou ze ze opsluiten en de sleutel weggooien. Ik zei toch dat het een slecht idee was... Spookte door haar kop heen..

[Oke, je mag er gewoon in]

Twee paar vlijmscherpe nagels tikten met een hol geluid op de stenen, waarna de echo's haastig zijn stappen weer opraapten. De nacht was al een tijd geleden gevallen, en de volle maan had de donkere hemel samen met de sterren bedekt. Ondanks dat zijn patrouille er al op zat, was Cindersoul nog buiten. Hij was nog niet van plan naar de Warriors Den te gaan, wetend dat hij de slaap toch niet zou kunnen vatten. Hij bleef liever nog even buiten het kamp, om zeker te weten dat er geen ongewenste gasten in het gebied kwamen. Zijn hele ziel en zaligheid lag bij de SkyClan, en hij zou alles ervoor geven om zijn Clanleden, Clanleider - en tevens zijn broer - tegen elk mogelijk gevaar te beschermen. Zijn lichtbruine ogen staarden rustig om zich heen. Geen spoor te bekennen van onbekende katten of indringers. Mooi zo. Dit was het territorium van de SkyClan, en Cindersoul zou het aan iedereen laten zien die weigerde het te geloven. Geen Rogue zou nog een poot op dit gebied zetten, zíjn gebied. Rogue's, rottig uitschot dat niet eens het fatsoen op kon brengen om zich aan de Warrior Code te houden. Zijn lange vacht verspreidde zich languit over zijn lichaam, dat tevens ook groot, breed en sterk was. Hij was ervoor gebouwd om een Clan te dienen. Sterk, om elk lid te beschermen, ook was hij snel en wendbaar, om goed te kunnen jagen. De bruingekleurde kater hield halt op één van de vele rotsen in dit gebied. Even sloot hij zijn ogen, terwijl hij zijn gezicht naar de StarClan richtte. Alle Warriors die voor hun Clans gestorven waren, Cindersoul had veel respect voor hen. Zijn vader was er ook bij, wist de kater.

"Cinderpaw, Dustpaw!" hoorde hij een angstige stem roepen. Zijn naam, iemand had hem nodig! Zo snel als hij kon, ging de jonge kater op het geluid af. Hij hield halt voor de poes die zijn moeder voor moest stellen. Whitenose. De angstige blik in zijn moeder's ogen vertelde hem al niet veel goeds. "Wa... Wat is er?" vroeg hij met een bevende stem. Hij twijfelde opeens of hij dit nieuws wel wilde horen. De expressie die zijn moeder op haar gezicht vertoonde, was allesbehalve gelukkig, en meteen drong er tot hem door dat er iets aan de hand was. Er was iets vreselijk mis. De woorden van zijn broer gingen langs hem heen, terwijl hij met holle blik naar zijn moeder keek. Hij schraapte zijn keel, toen zijn moeder begon te spreken. Enkele woorden had hij op kunnen vangen. Vader. Patrouille. Honden. Dood. Onwillig schudde de kleine kater met zijn kop. Dit kon niet waar zijn. Zijn vader, zijn held, zijn beste vriend, weg, zomaar. Door een stel vreselijke honden. Hoe kon dit..? Zijn vader die altijd sterk was, niets leek hem aan te kunnen. Zijn vader die...

Cindersoul schudde met zijn kop, hij wilde hier nu niet aan denken. Zijn vader was daarboven. Hij was veilig, en had nu alle eer verdiend die hem als Warrior toekwam. Een diepe zucht verliet zijn keel, waarna de bruingekleurde kater overeind krabbelde en verder ging met zijn tocht over de Hoogstenen. Opeens had hij nog weinig zin om verder te gaan, maar als hij aan een patrouille begon, zou hij hem afmaken ook. Net als zijn vader àltijd had gedaan. Hij miste hem, meer dan hij ooit had willen toegeven. Al van jongs af aan was zijn vader zijn grote voorbeeld geweest, zijn plotselinge overlijden had veel verandering in zijn leven gebracht. Het had hem gemaakt tot de kat die hij nu was. Stil, maar dapper. Zijn blik viel op een andere kat, blijkbaar ook iemand die de slaap niet had kunnen vatten. Cindersoul snoof even, de poes was wel van de SkyClan. Gelukkig maar. Langzaam stapte hij op haar af, zijn nagels tikten nog op de grond. "Goedenavond," sprak hij rustig. Hij sprong op de steen, en ging naast de poes zitten. "Jij kon de slaap zeker ook niet vatten," mompelde hij zachtjes. Een verkoelend briesje streek over de rotsen, en speelde wat met zijn vacht. Het was een prachtige avond.

{Damn it.. Klikt mijn broertje mijn post weg, sorry als dit flut is, maar ik heb er nu even geen zin meer in}

Haar klauwen zaten veilig weggeborgen in de hulsjes van haar kattentenen, waar ze ook verborgen hoorden te zijn als ze ze niet nodig had. Met een zucht sloot ze haar groene ogen eventjes. Nee, nu had ze ze ook niet nodig ook. Ze was klaar met klimmen, en ze verwachte niet iemand van wie ze de oren eraf moest klauwen. Ja, misschien als er een random rogue voorbij kwam, maar dat verwachtte ze eigenlijk niet. Want, als ze zich niet veilig voelde op haar eigen territorium, waar zou ze zich dan nog wel veilig moeten voelen? Ze kon zich in ieder geval geen andere plek bedenken... Het kamp was te verstikkend voor haar, dus dat viel zowieso wel af. Haar poot verschoof wat aarde, het brokkelde af, het rolde van de rots, en verdween in de diepte. Oke, ook niet de veiligste plek hier.. Maar als ze oppaste, zou er toch niets aan de hand zijn? Nee, vast niet. En anders maar wel, het was niet anders. Ze wou gewoon eventjes weg uit het kamp, eventjes de drukte uit, eventjes de rust in. Een zachte bries leek de koude lucht te doorklieven, en gleed langs haar vacht heen. Haar eventjes geopende heldergroene ogen sloten zich weer, het voelde als een streling, maar ook verkoelend. Een heerlijk gevoel. Ze kon er eventjes door tot rust komen, eventjes herinneringen die ze toch allang wou vergeten van zich af zetten. Haar oren spitsten zich, hoorde ze nou iets? Het geluid van nagels tikkende op de stenen? Of was het zoals wel vaker haar verbeelding? Ze draaide haar kop toch maar om.

Al snel kwam er een kater in het zicht. Ze zette haar vacht op en klapte haar nagels uit. Wat was het, was het een rogue? De wind stond verkeerd gedraaid, ze kon hem niet ruiken. Haar geur werd wel naar de kater geblazen. Ze kon in het halfduister ook niet goed zien of het een bekende was of niet. Ze kon hem niet ruiken, daardoor was het een complete vreemdeling geworden, en dus een mogelijke bedreiging. Haar rug kromde iets terwijl ze de kater probeerde te identificeren. Uiteindelijk gaf het maanlicht de onbekende weer en werd zijn identiteit aan haar onthuld. Het was Cindersoul maar. Met een opgeluchte zucht ontspande Flaredance zich weer en ging ze zitten. "Goedenavond," Reageerde Flaredance beleefd. Terwijl ze haar staart om haar voorpoten heen krulde, staarde ze weer naar de sterrenhemel voor een moment. Ze spitste haar oren om naar Cindersoul te luisteren, maar haalde haar blik pas van de lucht boven haar af toen hij uitgesproken was. Ze knikte als reactie, "Jij ook niet zeker?" Miauwde ze kalmpjes terug. Het zou de clan toch niet opvallen dat ze vaak 's nachts het kamp uitging? Ze zouden er toch niks achter zoeken? Als ze het zouden vragen, zou ze toch niet de reden willen vertellen. Dus, waarom zouden ze het ook wel proberen? Ach, ze hadden waarschijnlijk geen idee. "De lucht is helder vandaag," Merkte ze op.

Ondanks dat het pikdonker was, was het weer niet onaangenaam. Niet te warm, ook niet te koud. Dat was precies wat hij zo fijn vond aan Groenblad. En de overvloed aan prooidieren, natuurlijk. Groenblad was altijd de tijd geweest dat hij met zijn vader uit jagen ging, alles wat Cindersoul wist had hij aan zijn vader te danken. Zijn gezicht stond nog steeds naar de donkere sterrenhemel gericht, maar vanuit zijn ooghoeken keek de kater naar de poes die naast hem zat. Haar naam was Flaredance, ze had een roestbruine vachtkleur en groene ogen. Ze was een Warrior, net als hij, en ook Flaredance verdiende respect. In Cindersoul's ogen verdiende elke Warrior die de Warrior Code eerlijk diende zijn volle respect. Zo nu en dan streek er een verfrissend briesje door zijn dikke, lange vacht. Heerlijk vond hij dat. Hij spon zachtjes, bijna onhoorbaar. Hij kwam hier vaak, vroeger ook, samen met zijn vader... Cindersoul probeerde zijn gedachten al tijden van zijn vader af te houden, wat nooit lukte. De tijd die hij met hem had doorgebracht, was onvergetelijk geweest. Dat hij zo moest gaan, was doodzonde. Sindsdien was Cindersoul een stuk stiller geweest, hij kreeg de neiging zich af te sluiten van de rest van de Clan, wat hij zelf alleen maar jammer vond. Zijn taken in de Clan leden er echter niet onder. Al was het contact tussen hem en Duststar sinds die tijd wel vermagerd, tot zijn grote spijt. Duststar had het ver geschopt, dat bleek wel. Clanleader was zeker niet niks, maar Cindersoul wist zeker dat Duststar die verantwoordelijkheid aan zou kunnen.

Flaredance leek niet heel erg blij te zijn met zijn bezoek, op het eerste gezicht dan. Misschien dat ze hem niet herkend had. In deze duisternis had hij iedereen kunnen zijn, een kleine kitten, of een moordlustige Rogue. Hij gaf Flaredance groot gelijk wat haar aanvallende gedrag betrof, maar even later herkende ze hem toch en werd hij met een 'goedenavond' verwelkomd. Cindersoul sloeg zijn dikke staart als een deken over zijn poten heen, terwijl hij zijn klauwen rustig introk. Er was op dit moment geen reden om ze te gebruiken. "Jij ook niet zeker?" miauwde de poes kalm terug, nadat ze geknikt had als reactie op zijn opmerking. Cindersoul schudde zijn kop en zuchtte. "Het is me veel te druk in het kamp," vertelde hij de poes. Zijn nachtelijke wandelingen waren zowat een dagelijks ritueel geworden. Hij hoopte dat niemand er problemen mee had dat hij midden in de nacht in het kamp rondsloop. De hele nacht wakker liggen in de Warriors Den was wel het laatste wat de kater wilde. "De lucht is helder vandaag," merkte Flaredance op. Cindersoul knikte langzaam, hij had het nu pas door. "Waarom ben jij niet in de Den?" vroeg hij toen. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Hij merkte wel vaker dat hij niet de enige was die niet kon slapen s'nachts. Wel vaker had hij katten gehoord of gezien die s'avonds laat nog uit de Den kropen om een hap frisse lucht te halen. Niets mis mee.

~ Heb ik ook wel eens. Zó irritant D:

Flaredances dunne staart werd zorgvuldig over haar voorpoten heen gevouwen, om toch een beetje warmte te behouden. De verkoelende nachtbries woelde door haar kortere vacht heen. De roestkleurige abessijn had niet zo'n dikke vacht als Cindersoul had. Hij mocht daar mee gezegend zijn nu, maar zij lachte nog altijd het luidst op de warmere dagen. Achja, elk voordeel had zijn nadeel, of niet dan? Haar kaken openden zich eventjes in een gaap terwijl ze haar klauwen eventjes uitstrekte, gewoon, om eventjes te ontspannen. Haar groene ogen richtten zich eventjes op de sterren, het leken net sneeuwvlokken in de lucht. Sneeuw.. Het sneeuwde toen ze net apprentice was. Ze werd toen tot apprentice gemaakt samen met.. Niet belangrijk, daar moest ze dus niet aan denken. Dat moest ze nu juist uit haar hoofd wegbannen. Dan zou het goed komen, toch was haar blik even weggedraaid, weemoedig op haar poten gefixeerd. Met een schud van haar kop gooide ze dat van zich af, gewoon niet aan denken, prentte ze zichzelf in. Nadat ze dat had gedaan, keek ze weer naar Cindersoul.

"Het is me veel te druk in het kamp," Vertelde Cindersoul haar. Flaredance knikte, daar kon ze zich wel in vinden, dat was één van de redenen waarom ze hier juist was. om eventjes weg te zijn aan de sleur en de drukte die ze kamp noemden, maar toch, ondanks dat de woorden zoveel waarheid en emoties opriepen bij haar, was haar antwoord erg kort. "Ik ken het," Was haar enige reactie op zijn woorden. Ze had gewoon geen zin om er erg over in details te gaan. Waarom zou ze ook? Hij mocht dan wel langer een warrior zijn dan zij, maar hij hoefde niet alles te weten. Niet dat hij er naar gevraagd had. "Waarom ben jij niet in de Den?" Vroeg Cindersoul net toen ze zich dat bedacht had. Oke, nu had hij het dus wel gevraagd. Nadat ze Silverfang al verteld had over Rushtide, had ze geen zin om het aan nog meer personen te vertellen. Dat viel onder haat zaaien in haar kop, en ze had nog steeds, zelfs nadat hij haar gewoon had laten stikken, ze wou hem nog steeds geen pijn doen. "Gewoon, frisse lucht halen," Miauwde ze, nog niet eens gelogen. "En jij dan?" Luidde de vraag erachteraan.

Ondanks dat het s'nachts meestal rustig was in het kamp, vond hij het tóch te druk. Hij vond het gewoon niet echt fijn om in het midden van al die katten te slapen. Teveel geluiden. Hij verkoos een rustige plek boven de Warriors Den, helaas moest hij daarvoor uit het kamp zien te glippen. Zijn geelbruine ogen gleden even over Flaredance heen. Haar vacht was bruin, donkerder dan die van hem, en ook korter. In warme dagen als deze was dat zeker een uitkomst. In dat geval was zijn lange, dikke vacht moordend. Nou ja, in de winter had hij er dan alleen maar weer profijt van. De kater kon een lange geeuw niet onderdrukken. Eigenlijk had hij de neiging zijn ogen te sluiten en weg te zinken in een lange, diepe slaap, maar die neiging probeerde hij koppig te onderdrukken. Hij wist dat hij na een tijdje toch weer wakker werd gemaakt door een eventuele nachtmerrie, of gewoon door slapeloosheid. Maar ja, hij moest toch een keer in slaap vallen? Cindersoul vroeg zich af wanneer die keer dan wel niet zou komen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij nog naar Flaredance, die met haar kop begon te schudden. Even vroeg hij zich af waarom. Misschien was ze moe, en probeerde ze wakker te blijven, net als hij. Ook had hij vaak gemerkt dat katten hun kop schudde om één of andere gedachten weg te schudden, als het ware. Wie wist, hij kende Flaredance nou niet echt goed, en dit zag hij als een kans om daar verandering in te brengen. "Ik ken het," kreeg hij als antwoord terug van Flaredance. Hij merkte wel dat hij lang niet de enige was die s'nachts niet kon slapen. Genoeg katten die in het donker doelloos door het gebied dwaalden. Hij was er slechts één van. "Gewoon frisse lucht halen," miauwde de kat. Cindersoul knikte langzaam. "En jij dan?" vroeg ze er vlak achteraan. Cindersoul haalde even zijn schouders op. "Ik kan nooit slapen in de Den. Ik heb vaak nachtmerrie's, proberen te gaan slapen is voor mij een verloren zaak," mompelde hij. Ondanks dat hij wist dat het kamp hier meters vandaan was, praatte hij toch zachtjes, alsof hij de andere katten niet wakker wilde maken. Hij rechtte zijn rug en verfriste zijn blik wat, om iets wakkerder over te komen tegenover Flaredance. "Ik droom over mijn vader," ging hij verder, ondanks dat er niet echt naar werd gevraagd. "Hij stierf toen ik nog een Apprentice was, ik was erg aan hem gehecht." Cindersoul wendde zijn blik ietsjes af, naar de nachtelijke hemel. "Maar ik neem aan dat een groot deel van de Clan wel een familielid of vriend kwijt is geraakt," concludeerde de kater toen. Zijn blik gleed langzaam naar Flaredance toe, om haar reactie te peilen.

Flaredance likte haar voorpoot voorzichtig schoon te likken, nog altijd hadden hele kleine kiezelsteentjes ervoor gekozen zich in haar pootkussentjes te begraven en daar te blijven. Het richtte niet verschrikkelijke schade aan, maar, het was wel vervelend en irritant pijnlijk. Ze omsloot een uitstekende kiezel met haar parelwitte tanden, en trok deze uit haar pootkussentje. Een kleine druppel bloed vormde zich, maar deze werd snel weggelikt. De kleine stukjes gravel kon ze ook er vanaf likken en al vlug deden haar poten minder pijn. Ze schudde haar vacht eventjes iets uit en haar groene blik werd weer op Cindersoul gericht, die haar nu al een heel verhaal vertelde over zijn vader. Ze voelde er zich een beetje ongemakkelijk door, waarom vertrouwde hij het zo gemakkelijk aan haar toe? Ze was maar een random poes die zich meestal afsloot van de rest... Waarom? Ze snapte het echt niet. "Wat.. Erg voor je.." Murmelde ze zachtjes naar hem, niet goed wetende wat ze moest zeggen. Ze was niet goed in troosten, nooit geweest ook. Maar haar verhaal wou ze niet kwijt, dat was gewoon uit pure loyaliteit, loyaliteit die ze nog voelde naar iemand die haar keihard verraden had, wat erg raar was. Maar ergens was Flaredance erg loyalistisch, al leek het alsof ze dat niet was. De meeste katten hadden haar erop aangekeken dat zij en Rushtide niet meer met elkaar om gingen. Terwijl het haar schuld niet was, toch? Ze had de roddels heus wel gehoord, ze was er kwaad om geworden, ze had er wel om kunnen jammeren, maar dat had ze allemaal niet gedaan. Ze was er ijzig koud over gebleven aan de buitenkant. Ze had er nooit een woord over gerept. Maar naar verloop van tijd, was ze het zelf gaan geloven. De roddels waren duidelijk geweest, en kwamen eigenlijk op hetzelfde neer, dat zij jaloers was geworden op Oatwhisker en Rushtide(bestaan beide niet in de RPG btw xD) en dat ze ze daarom alleen had gelaten. Ze schudde haar kop, het was rottig, maar ze kon er niks aan doen. Ze zette de gedachtes weer van haar af, laat ze maar lekker iemand anders gaan pesten. Ze wou er niet meer aan denken, maar elke keer Rushtide en Oatwhisker in het kamp zien, was gewoon een levende herinnering voor haar. "Maar ik neem aan dat een groot deel van de Clan wel een familielid of vriend kwijt is geraakt," Concludeerde Rushtide. Even verstijfde Flaredance compleet, "J-ja.. Denk van wel.." Murmelde ze zachtjes terwijl ze niet opkeek. Ze keek naar de maan, "Ik ben benieuwd wie er daar allemaal naar ons kijkt.." Murmelde ze zachtjes terwijl ze haar staart weer om haar voorpoten heen krulde. "Ik bedoel.. Ze zeggen dat de sterrenclan altijd over ons waakt.." Pap en mam in ieder geval niet.. Vervolgden haar gedachtes ietwat bitter. Daar kon ze van verzekerd zijn.

Cindersoul keek vanuit zijn ooghoeken naar de roestbruine Abessijn, die haar poten schoon begon te maken. Dit was nou eenmaal niet de meest geschikte plek voor een rustige wandeling, tenminste als je je voetkussentjes wilde behouden. Kleine steentjes konder er tussen gaan zitten of er zelfs in steken, en dat deed nog best wel pijn. Cindersoul zelf, nou ja, zijn vacht, zat onder de bladeren en twijgjes. Hij was tijdens zijn nachtelijke patrouille door het Bloesembos gelopen, en al die troep was rechtstreeks op zijn vacht gevallen. Hij schudde zich een keer flink uit, dat zou wel genoeg zijn. Hij keek naar Flaredance, die enigszins verward leek. Misschien omdat hij zijn verhaal zo makkelijk aan haar toevertrouwde. Zelf stond hij daar ook enigszins versteld van, maar uiteindelijk moest je je Clangenoten kunnen vertrouwen, nietwaar? Als hij iets als dit niet eens aan Flaredance kwijt kon, wat was hij dan voor een Clanlid? Een goede band tussen de Clanleden onderling was belangrijk, zeker weten. Clanleden moesten goed samen kunnen werken, of niet dan? Nou ja, dat hield niet in dat hij meteen zo'n verhaal aan Flaredance moest vertellen, maar hij moest het gewoon kwijt. Al de hele avond had hij aan zijn vader lopen denken, en het moest er op een gegeven moment gewoon uit. "J-ja.. Denk van wel," antwoordde Flaredance na zijn opmerking. Opeens klonk ze een stuk zenuwachtiger, ze verstijfde helemaal. Hij volgde de groene blik van Flaredance naar de maan, waarna hij haar stem hoorde. "Ik ben benieuwd wie er daar allemaal naar ons kijkt," murmelde ze zachtjes. Cindersoul keek even naar de sterren, hij wist zeker dat zijn vader zich daar ergens bevond. "Ik bedoel.. Ze zeggen dat de sterrenclan altijd over ons waakt," ging Flaredance verder. Cindersoul merkte enige twijfel in haar stem op. "Geloof jij van wel?" vroeg hij, terwijl zijn blik van Flaredance weer naar de sterren verschoof. Hij ging even verzitten, wie wist lag het onderwerp zwaar bij haar. "Ik bedoel maar, ik geloof inderdaad dat mijn vader over me neerkijkt... Heb jij ook familie die jou nu kan zien?" vroeg hij zachtjes. Hij sloot zijn ogen nog even. Wie wist keek zijn vader nu naar hem, misschien luisterde hij ook wel naar wat hij zei. Hij wist het niet, niemand kon met zekerheid vertellen of de StarClan nou écht op hen neerkeek.

Flaredance keek naar haar pootkussentje, voor de laatste keer dan, het bloed was opgehouden met uit de wond te druppen, en ze likte de laatste druppel weg. Het voelde een stuk beter nu, niets was irritanter dan het gevoel dat er een steentje in je pootkussentje begraven zat. Ze gaf een laatste lik over haar borstkas en ze keek weer op naar Cindersoul. Haar gedrag was overgegaan van rustig naar nerveus, haar staart zwiepte zo nu en dan heen en weer, en haar ogen schoten ook van hot naar her. Waar dit gesprek heen ging? Het beviel haar maar helemaal niks. Ze voelde zich bovenal verward, dat hij zijn gevoelens uitte, en zijn verhaal op tafel legde, hoefde zij dat toch niet te doen? Maar toch, het voelde als een bepaalde schuld die afgelost moest worden.. Nee, ze zou het niet zeggen, toch? Cindersoul's stem deed haar uit haar gedachtes opschrikken, "Geloof jij van wel?" Vroeg hij haar. Flaredance keek eventjes op, haar groene ogen aarzelend, en haalde daarna haar schouders op. "Ik denk van wel," Miauwde ze, een beetje ontwijkend. Ze voelde zich een beetje misselijk worden van het idee dat ze niemand wist op te lepelen die over haar zou waken. Ze kwam even omhoog uit haar zittende positie en fixeerde haar ogen even op de maan, maar daarna ging ze alsnog weer zitten, een zachte zucht kwam over haar lippen, maar het misselijke gevoel ebde gelukkig weer wat weg. "Ik bedoel maar, ik geloof inderdaad dat mijn vader over me neerkijkt... Heb jij ook familie die jou nu kan zien?" Miauwde Cindersoul. Pang, gevoelige snaar, dat zeker. Flaredance verstijfde compleet en ze kneep haar ogen even dicht. Daarna gingen haar oren hangen en keek ze naar haar poten. "Ik denk.." Begon ze, ze haperde, ze zocht naar adem, naar woorden, maar ze kon ze niet vinden. Ze bleef dus even stil, en haalde daarna weer diep adem. "Ik denk.. Van niet.." Eindigde ze, haar stem benauwd, en met een lichte trilling erin. Met deze woorden stond ze op, en liep ze langs Cindersoul. "Ik denk.. dat ik moet gaan.." Murmelde ze zachtjes, haar ogen glanzend van verdriet terwijl ze vooruit staarde. Alles was goed met haar, tenzij er een bepaald aantal onderwerpen naar boven kwamen..