Looking for something, with my friend!

Warme zonne zonnestralen schenen op Crowpaws zwarte vacht, het was een mooi weertje. Het is maar weer eens tijd dat deze meid gaat jagen! Zei ze tegen zichzelf in haar gedachten, een paar nesten waren al leeg, vast mee met een patrouile of jagen. Crowpaw haatte het als ze midden in haar slaap werd wakker gemaakt door iemand, altijd werd ze daar erg chagarijnig van. Ondertussen was de zon al op zijn kwart punt, nog genoeg tijd om iets te doen. In haar ooghoek kon ze een grijze vacht zien, Weaselpaw! Met en uitgestoken poot porde ze in zijn zij. "Weaselpaw, Weaselpaw, wordt eens wakker, jij haabal!" Zei op een fluisterende toon, met opgeheven schouders liep ze de Apprentice den uit en zei nog na. "Ik ga naar het Bloesembos, dus als je mee wilt, kom dan!" Grommend rende ze weg, de ingang van het kamp werd bewaakt ze gaf een kleine begroeting en rende toen weer verder. Alle geuren vertelde haar waar ze naartoe moest, de heerlijke geuren van de bloesems roken zoet en vers. Met opgeheven staart volgde ze de zoete geuren. In de verte kon ze al de roze gedaantes zien van de bomen, hier kwamen al die geuren vandaan. Verschillende bloesem blaadjes lagen om de grond, ze waren vertrapt en waren besmeurd met aarde. Crowpaw snoof de lucht op en hield haar mond een beetje open zodat ze nog extra geuren kon opvangen. Een vers spoor van een merel trok haar aandacht, met haar tong ging ze over haar lippen. De bruine staart stak fel af tegen de roze gedaantes van de bloesem bomen. In de jacht huoding, sloop ze naar de merel toe en spande al haar spieren. Haar maag rommelde en gealarmeerd keek de merel op, gelukkig voor Crowpaw bleef hij op zijn plek. Alleen was hij heel erg op zijn hoede, kwam Weaselpaw nu maar, die zou haar wat moed in praten. Maar die zou misschien nog wel komen, alleen moest ze zich nu concentreren. Helaas stak haar vacht ook ontzettend af tegen de bloesems. Nu! Zei een stemmetje in haar hoofd, met een enorme kracht sprong ze op, de merel vloog snel op, maar zij was net te snel. Ze voelde de veren van de vogel tussen haar klauwen, bloed sijpelde tusen de wonden. Met één poot hielde ze de merel op de grond, ontblootte tanden klemde zich om de vogels nek. Het lichaam werd meteen stil en ze keek trots op. Ze ging zitten met de vogel in haar bek en wachtte op Weaselpaw, ze zou wat met hem gaan eten en met die nieuwe energie zouden ze verder gaan jagen. Dit zou een mooie dag worden!

Alleen Weaselpaw, als je erbij wilt moet je me pb'en.

Weaselpaw werd wakker crowpaw gaf hem een por,in zijn schouder en zei: "laten we naar de bloesem bos gaan." Voor dat weaselpaw opkeek was ze al weg. Hij rekte zich uit. En ging naar de varens. Hij rook de geur van bloesem bos fijn bleef hij even staan. En ging toen het bos in,
hij zag crowpaw staan met een merel tussen haar kaak." Zullen we die merel naar de oudsten brengen?" toen weaselpaw dat zij was er geritsel in de struiken. En trok zijn nagels uit en sprong in de bosjes. En kwam met een molig muis uit de bosjes."zullen we gaan? Of wil je nog gaan jagen?" En ze ging veder met jagen. Weaselpaw horden iets in ging in sluip houding. En sprong er op af. Maar hij keek niet goed.maar dat hij in een doorn bosjes sprong. Hij scheeude het uit van de pijn. " en riep help!

Verbaasd stond Crowpaw te kijken hoe Weaselpaw haar vroeg of ze haar prooi naar de Ouderen wilde brengen, ze wilde het met hem delen, maar nee hoor. Meneertje 'Ik wil me aan de regels houden' vond dat niet goed en het mocht ook niet volgens de Warrior Code. Wat dan nog! Niemand kon ze hier toch zien, ja, misschien de StarClan, maar die vonden één keertje toch niet zo erg! Kwaad plofte ze neer op de grond en nam expres voor zijn gezicht een hap, ze kauwde extra langzaam om hem te plagen. Weaselpaw stond op en verdween in de bosjes, hij zou het toch niet gaan vertellen aan iedereen? Een beetje bang stond Crowpaw op en keek Weaselpaw na, al snel kwam hij terug met een muis in zijn bek. Gerust ging Crowpaw weer zitten en vervolgde haar maaltijd, Weaselpaw vroeg haar weer iets. Ze knikte kort om verder te jagen, Weaselpaw stond alweer in de sluiphouding en ging weer op iets af. Hij was vast goed in jagen, ookal was hij nog net een Apprentice. Het was even rustig en alleen de wind maakte geluid. Opeens hoorde ze een schreeuw om hulp, ze stond op en rende op het geluid af. Weaselpaw was in een struik met doorns gevallen, oeral staken ze uit zijn lijf. Crowpaw pakte een van zijn poten en trok zo hard mogelijk, helaas waren aan sommige doorns wat takken bevestigd. Maar toch bleef Crowpaw kalm enn probeerde het keer op keer, uiteindelijk lukte het en trok ze Weaselpaw eruit. "Jij moet direct naar de Medicine den!" Riep ze, haar poten gingen naar Weaselpaw toe en ze trok een paar doorns uit zijn grijzige vacht. Nou maar hopen dat het nog wel goed zou komen...

Duststar was al vroeg op. Hij moest nog wat patrouilles regelen en zorgen dat er genoeg jachtpatrouilles erop uit gingen. In groenblad wou hij zoveel mogelijk voedsel ophalen voordat Bladval zou aanbreken. Ook in Bladval waren er nog aardig wat dieren maar het was al minder. Het laagje vet dat ze moesten kweken zou al snel weer verdwijnen tijdens Bladkaal. Duststar wou niemand laten honger lijden onder zijn bewind. De andere reden waarom de kater nu zo vroeg op was kwam omdat hij vandaag wou beginnen met trainen van Weaselpaw. Het was wel wat vreemd om een Apprentice te hebben aangezien hij als Deputy en Warrior nooit een Apprentice had gehad. Ergens wel logisch want hij, Silverfang en Cindersoul waren niet bepaald makke lammetjes. Dat was hij nu nog steeds niet maar hij was al niet meer zo hyperactief. Duststar kon het wel een beetje in bedwang houden. In zijn hoofd had al alvast wat plannetjes gemaakt voor de trainingen maar eerst moest hij de jonge kater zien te vinden. Zoals gebruikelijk tippelde de kater richting de Apprentice Den. Hij stak zijn kop in de ingang. Een paar doezelige Apprentices lagen nog heerlijk opgerold of rekte zich net uit om wakker te worden. Zijn amberkleurige ogen keken kort rond en kwam tot de conclusie dat zijn leerling al vroeg uit de veren was.
Duststar liep kort door het kamp en zocht alle mogelijke plekjes af. Damned geen Weaselpaw. Ergens vond hij het ook wel grappig. Hij was ook altijd verdwenen of nergens te bekennen voor een training. Nu had hij hetzelfde als zijn oude mentor vroeger. Op een drafje liep de kater op een boom af en klom er met een sprongetje erin. Van tak tot tak tot hij hoog genoeg zat om over het kamp te kijken. Hij dacht iets te zien wegflitsen in verte. Behendig sprong hij over naar een andere boom en volgde de bewegende katten. Duststar was zo behendig en snel als een eekhoorn in de bomen. Helemaal in zijn element liet hij zijn poten zachtjes tegen de takken ploffen om daarna iets te dalen. Hij zag de zwarte gedaante dat hij herkende als Crowpaw. Achter haar was er nog iemand. Met dezelfde soort lengte dus een Apprentice. De oren van de kater sprongen op, Weaselpaw? Zijn neus trilde bij het ruiken van de bloemen. Het bloesembos dus. Hij grinnikte, was er zo snel al liefde in de lucht bij Apprentices? Dat had de leider nog niet opgemerkt, ach hij was ook geen meester in de liefde. Op een redelijk hoge tak verstopt achter de bladeren ging hij liggen. Zijn staart lag netjes op de tak terwijl zijn ogen de leerlingen volgden. Niet erg slim dat ze zo hard praatte. Aan de houdingen te zien waren ze aan het jagen, door het praten kwamen ze niet bepaald in de buurt van prooi. Crowpaw had al wel een merel in haar bek. Duststars ogen flikkerde tevreden. De andere kat was inderdaad Weaselpaw. Ook in de sluiphouding. Zacht vloekte de kater toen hij zag dat hij in de doorns sprong.

Snel sprong hij naar beneden en belande soepeltjes op zijn poten. Hij keek kort naar Crowpaw en liep toen gelijk naar Weaselpaw. 'De Medicine Den zal inderdaad handig zijn. Je hebt geluk dat je vacht de meeste doorns tegenhoud anders had je wel erger eraan toe kunnen zijn.' Zei hij waarschuwend. De kater keek bezorgd maar ook rustig naar zijn leerling. Bekeek de doorns en haalde degene die in zijn vacht zaten eruit. Degene die in zijn vel prikte liet hij zitten. 'Crowpaw, trek de doorns niet uit zijn vel dan veroorzaak je een ontsteking.' Duststar spuwde een doorn weg. 'Oké Weaselpaw, ik ga je optillen en dan keren we terug naar het kamp.' Voorzichtig pakte hij Weaselpaw op en legde hem op zijn rug. Hij wenkte Crowpaw mee en liep op een kalme pas richting het kamp. 'Wie heeft jullie trouwens toestemming gegeven om te gaan jagen?' Een wenkbrauw schoot omhoog terwijl hij Crowpaw aankeek.

Pijnlijk werd weaselpaw uit de bosjes getild.Crowpaw trok een doorn uit weaselpaw vacht.
opeens kwam Dustsar uit een booom gesprongen, hij opende zijn mond om iets te zeggen. 'De Medicine Den zal inderdaad handig zijn. Je hebt geluk dat je vacht de meeste doorns tegenhoud anders had je wel erger eraan toe kunnen zijn.' Hij tilde weaselpaw op.En sleepte hem mee naar de Medicine Den, het gevoel dat er iemand aan zijn vacht zou zitten gaf hem kriebels op zijn rug. De doorns staken er in zijn lijf en elke keer als Duststar een grote stap nam kromp hij ineen. 'Wie heeft jullie trouwens toestemming gegeven om te gaan jagen?' Zei Duststar opeens, Nog maals krompo Weaselpaw ineen en keek Crowpaw aan. Wat moeten we nu? Dacht hij in zichzelf, dit was niet goed... Zijn eerste jacht en nu al in de problemen...

Crowpaw keek Weaslepaw aan, hij had vele doorns in zijn lijf. Hoe gaan we die eruit halen? Vroeg ze zichzelf af, de merel die nu naast haar op de grond lag zat onder de aarde. De bek lag halfopen, de vleugels gespreid en de poten uitgestrekt en stijf. Ookal kon Crowpaw niet weten hoe Weaselpaw zich voelde, toch zou ze weten dat dit echt héél erg pijn deed. Twee witte poten kwamen op de grond terecht, Crowpaw keek bang op, de twee poten zaten vast aan een oranje lijf en op de kop zaten twee fel ambere ogen. Dusstar! Crowpaw bvoog haar hoofd eerbiedig en keek hoe hij naar zijn Apprentice liep, hij zei iets over de doorns dat ze die niet uit de huid moest trekken, anders zou er een ontsteking komen. Crowpaw knikte langzaam en begripvol, Duststar pakte zijn Apprentice op en wenkte haar met zijn staart. Weaselpaw kromp soms ineen van de pijn en keek haar bang aan toen Duststar begon over de jacht. "W.... We dachten dat we als Apprentices wel mochten jagen, maar geef Weaselpaw niet de schuld, het is mijn fout." Crowpaw keek naar beneden en hoopte op het beste, ze verwachtte een gigantische straf. Niet alleen voor het jagen, nee, dat niet, ook nog voor het eten vóór de Clan was gevoed. Deze dag, die zo goed was begon, was geeindigd in een ramp. Weaselpaw die bijna doorboort was door doorns, de straf die ze nog zou krijgen en misschien dat Weaselpaw niet meer met haar wilde spelen, jagen of wat dan ook. Crowpaw hield haar kop laag en zag in de verte het kamp, alles was nog net zo rustig als het was. Ze naderden de Medicine den, alles rook hier vreemd en sterk. Crowpaw zag netjes opgestapelde kruiden, vast voor de wonden en ziekten, Crowpaw snoof al hun geuren op. Ze rook zure, zoete bittere en zoute kruiden. Elk kruid had een aparte geur, soms lekker, soms vies. "Is dit waar Dreamwave al haar patiënten behandeld?" Vroeg Crowpaw nieuwsgierig, ze zag sommige mosnesten ewaar waarschijnlijk katten hadden gelegen met een zware wond of een ziekte. Crowpaw zelf, ze het hier misschien niet eens uithouden, maar misschien als ze eraan gewend was zou het lukken, maar ze had niet echt een toekomst als Medicine cat, nee, dat was iets te moeilijk voor haar. Crowpaw ging zitten op een mosnest en wchtte tot Weasewlpaw werd behandeld.

De leider die langzamerhand in zijn Deputytijd sfeer extra goed was gaan opmerken voelde hoe deze nu veranderde in gespannen. Ondanks dat hij Weaselpaw niet kon zien zag hij Crowpaw opzij kijken met een angstige en vooral benauwde blik in haar ogen. Zonder het te erg te laten opmerken gingen de bruine ogen weer naar de weg richting kamp. Crowpaw stamelde wat over dat ze dacht dat ze nu wel mochten jagen en dat het haar schuld was. Duststar schudde kort zijn hoofd en stopte met lopen. Hij had al geroken maar ook gezien dat ze hadden gegeten voordat de Clan gevoed had. Hij zuchtte kort en keek vastberaden maar ook denken naar Crowpaw, en hij zou ook naar Crowpaw kijken als hij zijn nek dan niet zou breken. De leider bewoog niet te veel, in de wetenschap dat Weaselpaw dan nog extra getergd zou worden behalve, hopelijk schuldgevoel, en al die doorns in zijn lijf. Ergens snapte hij deze Apprentices ook wel. Hij was, vond hij zelf dat hij het nog steeds was, jong. Zijn leertijd was nog steeds niet voorbij maar veel dingen waren inderdaad niet meer nieuw voor deze kater. Hij had gevochten, gestreden voor de Clan maar ook gatherings meegemaakt en natuurlijk hevige discussies en lastige parketten. Maar wat zou hij nu gaan doen, hij moest wel eerlijk blijven.
'Crowpaw, Weaselpaw,' begon hij op een hele rustige toon. 'Dat jullie Apprentices zijn betekend niet dat jullie zomaar in jullie eentje erop uit mogen. Zeg de volgende keer dat jullie weg zijn en vraag toestemming aan een Warrior. Dan weten wij tenminste dat er niks gebeurd is en als er wat gebeurd dan weten we waar we moeten zoeken.' Duststar zuchtte, preken, had hij vroeger daar ook geen half oor voor gehad? 'Crowpaw, voortaan breng je alles eerst netjes naar de Elders en de Queens, geldt ook voor jouw Weaselpaw. Ik denk dat de schrik en die doorns wel genoeg straf zijn. Laat me geen spijt krijgen van mijn milde gedrag.' Het laatste kwam er waarschuwend maar ook met een grijnsje ervan af. Voorzichtig begon de kater weer te lopen.

'Weaselpaw, laten we het trainen uitstellen tot je weer beter bent. Ik denk dat overmorgen een goede datum is.'