When a devil meets a devil like Whitelion

Disasterpaw was deze keer vanplan om een slag te maken op de windclan territory, niet dat het een goed plan was maar toch. Ze was gegaan met de reden dat ze ging jagen maar toch belandde ze hier, ze staarde in het rond. Ze was in de Windclan maar wara ze was had ze nog niet echt door, deze plek deze plaats was vol prooien. Hier hadden ze meer prooi dan in de Riverclan, misschien... Ze kreeg een grijns en ontblote haar lange tanden en haar uitdagende blik, ze liep door en maakte zich klaar. Ze moest haar reputatie behouden, ze wilde de meest gevreeste kat zijn of minstens alle katten over haar laten weten. Ze voelde de zachte grond onder haar poten en maakte haar looppas anders en ging in de plaats van lopen rennen, ze was vrij. Hier kon ze iemand zijn die ze altijd wilde zijn haar gestoorde zelf en niet haar lieve kant, hier kon ze iedereen vermoorden en verwonden en iemand anders de schuld van geven. Haar groen achtige ogen staarde rond, ze waren ook niet echt groen maar meer bruin groen waar van ze aan gras en grond dacht. Ze stopte uiteindelijk op een plek, Disasterpaw was deze keer vanplan om een slag te maken op de windclan territory, niet dat het een goed plan was maar toch. Ze was gegaan met de reden dat ze ging jagen maar toch belandde ze hier, ze staarde in het rond. Ze was in de Windclan maar wara ze was had ze nog niet echt door, deze plek deze plaats was vol prooien. Hier hadden ze meer prooi dan in de Riverclan, misschien... Ze kreeg een grijns en ontblote haar lange tanden en haar uitdagende blik, ze liep door en maakte zich klaar. Ze moest haar reputatie behouden, ze wilde de meest gevreeste kat zijn of minstens alle katten over haar laten weten. Ze voelde de zachte grond onder haar poten en maakte haar looppas anders en ging in de plaats van lopen rennen, ze was vrij. Hier kon ze iemand zijn die ze altijd wilde zijn haar gestoorde zelf en niet haar lieve kant, hier kon ze iedereen vermoorden en verwonden en iemand anders de schuld van geven. Haar groen achtige ogen staarde rond, ze waren ook niet echt groen maar meer bruin groen waar van ze aan gras en grond dacht. Ze stopte uiteindelijk op een plek, het was een openplek en er was ook best veel bomen maar dan een stuk veder weg. Was zij nu de prooi geworden, nee zij was hier de moordenaar en niet het slachtoffer die ze altijd was. Die stommeling hoe ze zich gedraagde in de Riverclan, zo was ze vroeger nu niet meer nu was ze een hardmoordige moordenaar of niet? Ze schudde haar kop en vertrouwde het niet meer, wie was ze eigenlijk...

Disasterpaw zat ergens, waar in Windclan en op welke plek wist ze niet. Ze wist eigenlijk niet meer wie ze was, was ze nou goed of slecht was ze een moordenaar of een wimp een doelloze ziel die niks wist van deze wereld. Ze verloor haar gedachtens en deed haar best om een moordennaar te zijn en te zeggen dat ze dit deed voor Dawnstar, om haar de schuld te geven maar wat is eigenlijk de echte reden. Ze wist nog hoe ze vroeger was en dat zij haar ouders had vermoord of had ze dat toch niet gedaan maar door die reden werd ze een psygopaat, ze was vroeger zo stom hoe ze nu doet in de riverclan om zich te verbergen. Ze hoorde iets achter zich en spitste haar oren, het was spelen of zo klonk het tot er iets tegen haar gesproken werd. 'Dit is Windterritorium.' Zei een poes kalm, het kwam van achter. 'Het zou fijn zijn als je terug naar je eigen clan zou gaan.' mauwde de poes veder, ' Ik kan me verweren.' Disasterpaw keek nog niet naar de poes en zat nog steeds omgedraait, wat zou ze doen haar gestoorde zelf die ze altijd wilde zijn of haar echte zelf. Ze grijnste en had besloten ze draaide zich om met haar krankzinnige ogen staarde ze naar de poes en niet met haar ogen die ze altijd heeft, die schattige puppy eyes die ze haatten. Ze had haar klauwen al ontbloot en schoot langs de poes, ze wees met een klauw tegen de poes haar keel aan maar deed nog niks. Ze keek haar aan en begon "and you be like Suprise!!!!" zei ze met een hele hogen stem en kromp expres wat naar achter om te laten zien dat het ook een suprise was, "Ach geeft niet je bent toch een morron niks bizonders maar ik ben gestuurd weet je." zei ze trots en keek haar ook zo aan maar wel met die enge ogen. Ze was wel de gene die ze altijd wilde zijn maar toch, haar zelf spelen was makkelijker maar ook zo moeilijk. Dit was teminsten echt leuk, ze grijnsde naar de poes. "En weet je lieve schat ik ben gestuurd om jouw te vermoorden of minstens te verwonden." miauwde Disaster makkelijk die haar klauw omdraaide en naar haar mond toe bracht en daarna naar de poes wees. "En vast vraagt je kleine hoofdje door wie en waarom? Daar kom je pas achter als het lukt om mij een klein beetje te verslaan alleen lukt het je vast niet of wel soms?" vroeg ze en haalde haar schouders op.

Sorrelpaw slikte even toen de Riverclanner een klauw tegen haar kin duwde en haar met een krankzinnige blik aankeek. Deze heeft dringend hulp nodig. Dringend. schoot door haar hoofd. Die kat leek niet normaal. "and you be like Suprise!!!!" gilde de Riverclanner plots met een hele hoge stem, en kroop wat naar achter. De Windclan apprentice drukte haar poten tegen haar oren bij het horen van zo'n schel geluid. "Ach geeft niet je bent toch een morron niks bizonders maar ik ben gestuurd weet je." Gestuurd? Door wie? Welke ziekelijke geest stuurde nu een Riverclan apprentice om iemand anders om zeep te helpen? Ze wilde het net vragen maar de Riveclanner ging verder: "En weet je lieve schat ik ben gestuurd om jouw te vermoorden of minstens te verwonden." Haar vermoorden? Wie had nu interesse in een nutteloze Windclanner. Ze kon niet snel lopen, ze kon niet goed jagen ze kon alleen goed...vechten? Moesten ze haar daarom hebben? Of... haar ouders? Sorrelpaw kromp ineen bij de gedachte aan haar overleden ouders. Ze hadden zoveel vijanden, haar ouders. Teveel blijkbaar. Moest hun dochter daarom ook boeten? Een traan welde op in haar oog. Ze zou haar huid duur verkopen. "En vast vraagt je kleine hoofdje door wie en waarom? Daar kom je pas achter als het lukt om mij een klein beetje te verslaan alleen lukt het je vast niet of wel soms?" zei de andere kat. Sorrel zette zich schrap en zette zich af. In de lucht draaide ze zich om en landde op de andere kat. Ze boorde haar klauwen in diens rug, maar nog net niet hard genoeg om ernstige wonden te veroorzaken. 'Oh, wees maar gerust, het lukt me niet om je een klein beetje te verslaan' fluisterde ze in haar oor. 'Als ik iemand versla, dan doe ik dat niet een klein beetje... Ik maak je met de grond gelijk als je nu niet weggaat, liefie' voegde ze er bijna onhoorbaar aan toe.