It's a big world {Clem}

_{Met trage passen stapte de oudere kat al verder. Zijn vacht lag slordig over zijn pels heen. Littekens hadden dat oppervlak missierd... Hij sloot zijn ogen en dacht na... Over... alles... teveel om te weten... Teveel om te herinneren. Hij wilde ze verbannen... Verbannen uit zijn gedachten... Verbannen uit zijn leven. Maar toch, hij kon niet. Hij kneep zijn ogen dicht en staakte het lopen. Argh! Waarom? Hij opende zijn ogen. Hij wilde voor ze zorgen, ze veilig houden, ze behoeden van wat hen kwaad kon doen... Maar nu was het al te laat, veel te laat om nog iets voor hen te doen... Alles wat hij had geleerd, wat van hem was geweest, was hem ontnomen. EN alles wat hij liefhad, was hem ontlopen... Het leven hield gewoon van slaan... En hij was zijn favoriete boksbal. De kater haalde even snakkend naar adem en richtte zijn kop op. Voor hem strekte een zwart meer uit. Lichtgevende puntjes dreven op het water net zoals rozenblaadjes dat deden... Maar in het stilste van de nacht kon men niet de maan vinden die altijd zo hoog stond te pronken aan de hemel. Ook zij had vanacht besloten niet op te komen dagen... Net zoals velen besloten hadden nooit meer te komen opdagen in zijn leven.}

De jonge bruine poes zette haar stappen steeds verder. Weer was ze haar groep kwijt. Omid, Christa, dat was alles dat ze nog had gehad. Na Lee.. Even sloot ze haar gouden ogen en schudde wild haar kop, niet aan denken Clem. Christa leefde misschien nog, daar moest ze zich op richting. Op het vinden van die poes. Of de groep die ze had aangevallen. Even zuchtte ze, ze had het eigenlijk best koud en 's nachts liep ze niet graag, je wist niet wat er mee kon kijken. Maar nu moest ze wel. Ze kon niet opgeven. Clementine opende haar gouden ogen weer waarna ze hun eigen glans van moed weer kregen. Ze moest gewoon doorlopen, dat was het, dat was wat ze moest doen, doorlopen. Haar passen gingen iets sneller na elkaar terwijl haar ogen naar de grond gewezen waren. Tot er iets in haar ooghoek bewoog. Schichtig draaide ze zich erheen en wou achteruit stappen. Maar de kater, ze herkende hem. Uit duizende gezichten zou ze hem herkennen, al was hij ouder geworden. 'K..Kenny?' begon ze voorzichtig. Wat als het hem niet was. Hij was gedood toch?

_{Voetstappen zacht en gedempt door de grond die onder diens poten lag waren te horen. Maar de oudere kater merkte daar niet echt iets van op. Zijn bruine ogen staarden naar het zwarte meer voor zich uit, een prachtige spiegel van de hemel die boven het water hing. Langzaam liet hij zijn kop wat zakken en zijn oogleden gleden traag naar beneden. Hij staarde enkel maar voor zich uit, zijn adem zwak en traag van de pijn die in zijn hart lag. 'K..Kenny?' De zwarte kater opende langzaam zijn ogen. Die naam had hij in moons niet meer gehoord en leek een vage herinnering te zijn. Zo lang geleden dat iemand deze naam had uitgesproken. Hij draaide zijn kop naar het geluid en wel meteen sperde de rogue zijn ogen open. "Clem... entine?" Murmelde hij. Zijn lichaam stond op en langzaam stapte hij naar voren. In zijn ogen stond zoveel ongeloof, alsof hij niet geloofde dat het haar was...}

Ongelovig staarde de gouden ogen naar de oudere kater voor haar. Hoe kon hij daar staan. Hij was toch dood gegaan in die aanval, tenminste dat had Lee haar verteld. Hij was met Ben dood gegaan in een aanval toen ze opzoek waren naar haar. "Clem... entine?" hoorde ze de kater murmelen. Tranen kwamen in haar ogen op, het waren moons geleden dat ze de kater voor het laatst gezien had. 'Kenny' zei ze nog duidelijk ongelovig. 'Ik dacht dat je dood was' mauwde ze zacht. Lee, Christa en Omid hadden haar niet veel uitgelegd. Enkel dat Ben en hij vermoord waren. Zou Ben het dan ook overleeft hebben, misschien ha hij Christa gevonden. Maar zoals hij hier alleen had gezeten zag het er niet naar uit. Kort bleef ze staan maar rende toen naar de kater toe en duwde haar kopje in zijn nek. Ze dacht dat ze hem nooit meer zou zien. Tranen brandde hard in haar ogen.