Well.. We met again? [Mary]

De nekharen van de enorme kater rezen een klein beetje overeind toen hij zich op zijn rug draaide, maar al snel legde hij ze plat. Een zwart pootje porde tegen zijn bemodderde vacht aan, en twee mooie, rode ogen staarden hem schuin aan, zijn hart maakte even een vreemde klopping. Demon legde zijn massieve poot tegen haar nek, en duwde haar naar hem toe. "Ach ... ach ..." Met een vreemde, draaiende beweging draaide hij hun zo, dat hij nu boven haar hing. Hij lachte, en besefte dat hij haar nog tegen hem aangedrukt had. Hij liet haar gaan, en inspecteerde haar rode ogen even. iets flapte tegen hem aan, en met een woedend gesis sprong de kater achteruit, het flapte tegen de andere kant. Hij was wild om zich heen aan het kijken en aan het blazen, tot hij besefte dat het een modderig takje was. Hij schaterde het uit, hoe dom kon hij zijn? Hij sloeg zijn bemodderde klauwen even in de modder, en gooide wat tegen Mary aan. Lachend rolde hij achterover, en greep nog een poot modder vast. "Watch out!" Schreeuwde de kater grijnzend, en een grote bal modder vloog op Mary af.

Met brute kracht werd ze naar beneden getrokken. "Ach ... ach ..." Demon draaide, en toen lag ze in de modderpoel. Ze voelde hoe de smerige bruine drab haar vacht doorweekte. Mary begon woest te kronkelen, en werkte zich onder hem uit. Ze was geïrriteerd, maar op een of andere manier had ze ook... Plezier? Dit gevoel herkende ze enkel als ze aan het moorden was... Toen pas merkte ze de tabby op die wild aan het vechten was met een bemodderd takje. Geamuseerd en geïnteresseerd keek Mary toe.Ze had altijd een hekel gehad aan bloodclanners, dus begreep ze dit niet. Wat.. Was dit? Waarom mocht ze hem? Het was alsof ze vrienden waren. Dat idee stond de zwarte rogue niet al te veel aan. "Watch out!" Te laat had ze door dat een moddebal op haar af vloog, waardoor hij haar flank raakte. "Hey!" Riep ze boos, al grijnsde ze breed. De poes schepte wat modder op, en slingerde het af op de kater. "You little idiot!"

Een enorme modderbal belandde recht in het gezicht van de kater. Druppels spatten op de grond en Demon lachte hoestend terwijl hij de modder uit zijn ogen wreef. Met een enorme sprong landde hij bovenop Mary, en ze rolden dwars door de modderpoel. De kater zag nog steeds wat wazig, en probeerde de modder weg te knipperen. Na het rollen hield hij haar op de grond gepind, maar gleed daarna van haar af. Zijn bloodclangeur was lastig te ruiken met al die modder op zijn lichaam. Zijn staart greep haar nek vast alsof ze een sjaal om had. "Gotcha!" Even was hij zijn hele crush op haar vergeten, en lachte hij hard naar haar toen hij zijn poot op haar borstkas zette. Hij wurmde zich even uit zijn halsband, die hij in de bosjes gooide, waardoor er nog maar één streepje vacht te zien was. Het deel waar de halsband had gezeten was aan elkaar geplakt, en je kon precies zien waar de hondentanden zaten. Met zijn poot schepte hij modder op, en duwde het in het gezicht van Mary. Hopend dat ze niets kon zien, verstopte hij zichzelf onder de modder in het diepste stuk, waardoor hij onzichtbaar was geworden. Het enige wat je zou kunnen zien als je heel dichtbij zou staan was zijn bemodderde neus, die nét boven het modderopervlak uitstak.

Opnieuw werd ze belaagd door de massieve kater, die haar in de glibberige modder probeerde te pakken. Samen rolde de twee katten door de modder, het wan onduidelijk wat voor kleur ze hadden. Enkel bruine modder was te zien. Het werd al donker, maar dat kon haar niks schelen. Mary rook, zag, en proefde enkel modder. Geen geuren. Wel voelde ze een dikke, natte staart om haar nek, die alleen maar van Demon kon zijn. "Gotcha!""Hell no!" Riep ze, en lachde. De rogue keek toe hoe de kater zich ontdeed van zijn bewapende halsband, om hem vervolgens in de bosjes te gooien. Een stuk tabby vacht stelde zich bloot, waar de halsband had gezeten. Ineens werd er een enorme schep modder in haar gezicht geduwd, zonder pardon. De poes hield haar mond en ogen dicht, en krabbelde onder hem vandaan om de modder af te schudden. Ze zag Demon niet meer, maar opeens voelde ze zich heel moe. Dit was apart, normaal was ze onvermoeibaar. Maar nu strompelde Mary de poes uit, en plofte neer in een stukje gras. Al had ze geen idee waar, ze wist wel dat de bloodclanner hier nog was. "Demon?" Vroeg ze, het maakte niet uit of hij haar zou horen of niet, "Why do you try so hard?" De meeste katten mochten haar niet, en ze had buiten haar familie dan ook geen vrienden. Maar, om een of andere reden, wou de kater haar ten goede houden. Bijna als een vriend. Waarom? Zou dit allemaal een plan zijn?

"Try so hard for what?" Even was de kater stil terwijl hij zichzelf uit de modderpoel viste. Met zijn diepgroene ogen staarde hij recht in de ogen van Mary. "For you?" Fluisterde hij, met een serieuze blik kwam de enorme kater naast de zwarte poes zitten en sloeg zijn staart om haar heen. Becuase i love you Wilde de kater dolgraag zeggen, maar de rogue zal dan vast zijn ogen uitsteken. Zijn ogen dwaalden af naar een klein poeltje water, en met een grote sprong dook hij erin. De modder liet zijn tabby vacht los, en hij kwam weer overeind. Met zijn poot tekende hij heel stiekem een hartje in de modder op de rug van Mary, maar veegde die weer weg. Hij twijfelde enorm, zou hij zijn gevoelens aan de poes vertellen? Hij zwiepte zijn staart angstig, en keek de poes zenuwachtig aan. Hij zal het haar gaan vertellen, en als ze het niet goed oppikt, dan word het rennen. Met een drafje snelde hij naar zijn halsband, die hij handig weer omdeed. Vervolgens stapte Demon met twijfelachtige passen naar de poes toe, starend naar zijn poten ging hij voor haar zitten. Nu, nu moest hij het zeggen! Hij wierp zijn blik naar de poes en zuchtte diep voordat hij het zegde. "Because ... i ..." Zijn stem klonk een beetje angstig en schor, hij kon het er nog net uitkrijgen. "Because i Love you."

"Try so hard for what?" Mary bleef stil, de kater wist het dondersgoed."For you?" Demon fluisterde het slechts. De zwarte poes knikte langzaam. Het bleef even stil. De bloodclanner kwam overeind, en ze voelde wat gebrabbel op haar rug. Ze negeerde het echter. What the hell am I doning? Ze haatte bloodclanners. Altijd gedaan. Waarom was ze dan hier, onder de modder, als een domme kitten? Het was bijna frustrerend. Ze krabbelde overeind. Ze zag hoe de tabby naar de struiken liep, en zijn halsband weer omwurmde. Langzaam en twijfelend kwam de kater naar haar toe. Opeens kwam een kleine gedachte op in het zwarte kopje van de rogue. Wat als hij... O god, nee, Alles behalve dat. Mary vervloekte zichzelf door dat te bedenken. Hij zou dat niet doen... Toch? "Because ... i ..." Mauwde de kater schor. Bloody hell, hij ging niet doe wat ze dacht dat hij... "Because i Love you." Damn. Dat kwam hard aan. Eerst staarde Mary alleen maar. Wat moest ze nu? Al heel lang geloofde de kattin niet meer in liefde. Sure, Demon was aardig, maar... Hij wist toch... Gaah! Frustratie! "No, No no, You can't, You cant..." Zenuwachtig ijsbeerde Mary heen en weer. Hoe in godesnaam was dit gebeurt? Hoe kon iemand haar leuk vinden? "This is not..." Een innerlijk gevecht bloeide hevig op in haar lichaam. 'He's a bloodclanner for hells sake! Get rid of him!' "He's a friend!" 'Kill!' "No!" Hevig schudde de poes haar kop. De scherpe bloodclan geur drong onder de modderlaag vandaan, en bereikte haar neus. Dit was een geur die haar zo kwaad maakte, zo boos, al jaren lang... Mary wist dat als ze niks deed, dat ze dan deze kat zou aanvallen. Eerst nam ze een paar passen afstand, en keek hem aan. "I can't. Sorry. I don't.... Het was moeilijk om deze in af te maken. Deels omdat ze wist dat ze weinig tijd had voor ze in woede zou uitbarsten en deels omdat... Ze hem niet wilde kwetsen? '... I don't love." Met een verwrongen gezicht draaide ze zich om, en begon te rennen. Dit kon niet. ij was een bloodclanner. Een vijand.

-Mary topic uit~ Sluit jij het topic af? ^^)

Tranen prikten achter zijn ogen toen de zwarte poes met een verwrongen gezicht wegrende. Zijn groene ogen staarden strak vooruit toen de poes verdween in de verte. Hij wierp zijn blik op zijn poten, en haalde er wat modder tussenuit. "Waarom..?" Fluisterde Demon, een traan droop over de wang van de eerst nog zo stoere kater. Woest was hij, woest op zichzelf. Maar de demoon kwam maar niet. Was hij wel woest? Was het iets anders? De harde realiteit was hem tegemoet gekomen. Hij was niet woest, hij was niet chagrijnig. Hij had liefdesverdriet.

Onderwerp: Re: Well.. We met again? [Mary]