Well.. We met again? [Mary]

Met grote, slenterende stappen liep de enorme kater door het woud. Katten zouden hem aan de andere kant van het woud nog kunnen horen, wat kan hem het schelen: Hij kan iedereen toch aan. Een grijns verscheen toen de kater een halfdood konijn zag liggen, hij had een klein rond wondje in zijn buik en maakte nog stuiptrekkingen. Verse prooi.. Maar niet voor lang, een enorme hond kwam met zijn tong uit zijn bek op hem af rennen. Enorm? Hij was nét iets groter dan Demon. Lachend draafde hij naar de hond die grommend naar hem staarde, "Twoleg slaafje!" Siste de kater, verderweg achter de hond waren twolegs hem aan het roepen. De zwarte hond maakte een enorme sprong, en pinde de kater op de grond, zandhappend lachte Demon hard en pesterig. "Dom beest!" Siste de kater nadat hij de scherpe, langste hondentand die achterop zijn halsband had, in de keel van het beest stak. Voordat hij weg kon springen greep hij hem vast met zijn massieve klauw, en hoorde een gorgelend geluid. "Houd jij ook zo van dat geluid?" Grinnikte hij naar een roguegeur die hij rook. De hond leefde nog, piepend en jankend probeerde hij zich weg van de dood te wurmen. "Die had veel pijn vlak voor zijn dood!" Lachend brak hij een tand uit de bek van de hond en bevestigde die aan zijn halsband. Hij rook de geur weer, het rook bekend. "A, Mary, heerseres van de dode kittens toch?" Hij liep duivels grijnzend op de geur af, trapte nog even tegen de dode hond, en sleurde het konijn dat de twolegs speciaal voor hem hadden gedood mee.

Well.. We met again? [Mary] BX2HQyN

Dicht bij de twoleg plaats was niet haar favoriete plek, maar af en toe kon je er wat goeds halen. Kittypets, bijvoorbeeld. de gedachte van bloed aan haar klauwen liet haar grijnzen. Toen rook ze de maar al bekende geur, de geur van bloed. Ze trippelde er elegant op af, en zag een enorme bloodclan kater die een hond aan het bewerken was. Mary herkende de brede schouders en de tabby vacht. Ze had hem eerder ontmoet. Demon. "Houd jij ook zo van dat geluid?" De rogue was er best zeker van dat de kater haar niet zag, maar rook. "Die had veel pijn vlak voor zijn dood!" Wie hem zo had gezien had hem voor gek verklaard, maar Mary begreep het. Mary keek toe hoe de kater kundig een tand aan zijn halsband vastmaakte. "A, Mary, heerseres van de dode kittens toch?" De kater liep naar haar toe, met een konijn in z'n bek. Als bevestiging knikte ze, maar liep soepel naar de hond, waar ze ging zitten. Ze hield van de dood. Mary Sloeg een klauw uit, en liet deze door het vlees bij de maag van de hond glijden. Toen stak ze resoluut een poot er in, en liet deze zitten. Toen wierp ze een blik naar Demon, en zei: "Demon, Heerser van alle doden?"

"Dat klopt." Grijnsde de grote tabby, dominant stak hij zijn staart omhoog en staarde naar de poes die met haar klauw in de buik van de hond zat. "Laten we jou maar Heerserés van alle doden noemen." Hij liep naar de poes toe en keek spottend naar de dode hond, waarna hij een blik wierp op twolegs die naar het beest riepen. "Kittens klinkt zo luguber." Hij lachte hard en schel, en stak zijn massieve klauw ook in de buik, en tikte tegen de klauw van Mary aan. Demon grijnsde duivels, en greep haar poot vast, warm bloed omhulde zijn poot, en nog wat bloed van de hond droop van zijn nek. Hij stak zijn andere poot in de hond, even later rolde hij iets naar Mary. "Mijn hart voor jou."

"Dat klopt." Een enorme grijns was op zijn gezicht getekend, terwijl hij haar aangaapte. Deed ze iets raars? "Laten we jou maar Heerserés van alle doden noemen." Een harde twoleg stem onderbrak hun conversatie, toen ze hysterisch naar het beest riepen. A little to late. "Kittens klinkt zo luguber." "Zegt de kater die een tijdje geleden een kitten aan het verwonden was," Kaatste ze terug. De kater achte, een rollende, shelle lach, die hol klonk. Demon kwam naast haar staan, en stook ook een tabby poot in het gat dat ze had gemaakt. Eerst raakte de kater haar nagel aan, en pakte vervolgens haar poot. Mary verroerde zich niet, maar een siddering ging door haar heen. Wat wou deze kater? Demon's andere poot volgde, en hij haalde er wat uit. De rogue herkende de vorm, het was het hondenhart, af ten toe stuiptrekkend. De bloodclanner rolde het orgaan naar haar. "Mijn hart voor jou." Wie was hier nou luguber? Mary was een paar seconden van haar stuk. Ze hervond zichzelf, En keek hem recht aan. "Is dit een liefdes lugubere verklaring, Demon?" Ze had de neiging haar poot terug te trekken, maar dat kon ze niet. Ze stond als versteend. Mary doopte haar ander klauw in de hond, en smeerde wat bloed over haar borst vacht. Ze vond het fijn om naar bloed te ruiken.

"In je dromen!" Grijnsde de enorme tabby lachend, spottend starend naar het hart wat op de grond lag. Hij stak zijn poot weer in de hond, Misschien was het niet waar wat hij zei, misschien voelde hij wel íéts voor haar. Nee. Een hoopje derrie werd voor Mary's poten geploft, "Deze zul je wel nodig hebben." Grijnsde de kater, die het orgaan op de grond smeet. Hij stak weer zijn poot in de buik, en liet hem daar zitten. Hij kraste met zijn nagel iets in het bot. DEMON Stond er nu in gegraveerd. Hij spuugde naar de hond. "Die twolegs zijn wel heel erg bezorgd over hun mormel, hm?" Hij staarde naar de twolegs die in paniek overal naar hun hond zaten te kijken. PECH voor hun!

"In je dromen!" Mary ontspande weer; Het was niks serieus. "Deze zul je wel nodig hebben.""Oh. hoe raad je dat toch?" Ze zei zogenaamd verbaasd, en grijnsde. Harten waren niet haar favoriete eten, zeker niet die van een hond. Ze pookte er wat in, rolde het heen en weer, maar liet het toen liggen. In plaats daarvan keek ze geïnteresseerd naar Demon die in de hond porde. Toen spuugde de kater naar het zwarte dier. "Die twolegs zijn wel heel erg bezorgd over hun mormel, hm?" Mary knikte, en blies luid naar de twee schreeuwende mormels. De kattin haalde haar poot eruit, en pakte het konijn op. "Kom," Mauwde ze met een bek vol vacht, "Laten we ergens heengaan waar we niet worden gestoord door dat vreselijke gekrijs van die upwalkers." Ze trippelde al weg, niet eens kijkend of Demon haar volgde. Zelf had ze al een deel van het konijn opgeëist, zo ging dat. Dit was nu deels van haar. Punt. Toen ze een beschaduwd plekje tegen kwam, liet ze het konijn vallen en ging liggen. Met hulp van haar bebloede poten scheurde ze een stuk vlees af, en begon afwezig te eten.

De grote tabby racete achter Mary aan. "Hoe kom je aan verse prooi?" Miauwde de kater sarcastisch. "Nou, loop naar een willekeurige kater, ga aardig doen en loop weg met de prooi!" Gromde hij, hij deed alsof hij heel erg boos was, was ie niet. Met één massieve poot rolde Demon de zwarte poes om toen ze ging liggen, en een stuk prooi afscheurde. Hij pinde haar op de grond, en lachte. "Daar." Hij sloeg met zijn poot het stuk vlees uit haar bek. "Zit een twoleg ding in." Een zilver bolleteje viel ringelend op de grond, en lied een spoor van bloed achter. De kater liet mary los, en scheurde zelf een stuk vlees van de prooi af, en begon starend naar Mary te eten. "Bas hop tat der neet beer im itten!" Miauwde de kater onverstaanbaar door het vlees dat in zijn mond zat. "Ik bedoel." Hij slikte de hap door. "Pas op dat er niet meer in zitten." Demon wendde zijn blik af van de poes, en begon weer te eten, Mary had zomaar zijn konijn gestolen! Ach, zoveel honger had de kater niet, zonde van het konijn als hij het half zou laten liggen.

"Hoe kom je aan verse prooi?" Hoorde ze achter haar, maar sloeg er geen acht op. "Nou, loop naar een willekeurige kater, ga aardig doen en loop weg met de prooi!" Ze wierp een veelbetekenende blik achterom, maar ontkende niet. Terwijl ze net lekker wou genieten, sprong de kater boven op haar, en hield haar tegen de grond met zijn enorme poten. "Ga je niet een beetje snel?" Vroeg ze plagerig, en probeerde zich onder hem uit te wurmen. "Daar." Mary's maaltijd werd bruut uit haar bek geslagen, "Zit een twoleg ding in." Een zilver, rinkelend bolletje viel op de grond, en bleef daar liggen. "Moet je die niet hebben voor je hals band?" Demon had haar eindelijk los gelaten, dus pakte ze het vlees op en at verder. "Bas hop tat der neet beer im itten!" Zei de bloodclanner met volle mond. Mary trok een wenkbrouw op, als teken dat ze er geen klap van verstond,"Ik bedoel." en toen herhaalde de kater;"Pas op dat er niet meer in zitten." Hij had de hele tijd naar haar gestaard, maar keek nu weg. Een tijdje aten de twee zwijgend, tot Mary klaar was en haar poten aflikte. "Stinkt naar twoleg," De kattin keek hem aan "Maar smaakt prima." Ze waste zichzelf niet, dat vond ze onnodig, en ze zou haar heerlijke bloed parfum wegwassen. "Dus... Bondgenoten? Vrienden? Wat maakt dit ons?"Mary had nog nooit een vriendelijke band met iemand gehad, afgezien van de nieuwe met Slenderstep, maar dat was familie. "Vertel eerst wat over jezelf." besloot ze toen, al had ze het gevoel dat ze hem al kende.

"Hm, voor het grootste deel ben ik wel hetzelfde als jou denk ik." Grijnsde de kater, zijn poten speelden met het hoofdje van het konijn. "Behalve dat ik soms woedeaanvallen heb." Hij was even stil. Hij vond het moeilijk om over te praten. Door zijn woedeaanvallen had hij al veel katten vermoord die veel voor hem betekenden. Dat was de reden dat hij Demon heet, toen hij werd geboren had hij al zijn broertje aangevallen, omdat die eerder kwam. En had ervoor gezorgd dat die nooit geboren werd. Zijn ouders geloofden dat zijn 'Inner Demon' dat had gedaan, dus noemden ze hem Demon. "Hoe goed je ook bevriend met me bent." Hij slikte nog, bij zijn woedeaanvallen verloor hij zijn controle, en kwam Inner Demon, die zijn lichaam overnam en alles en iedereen aanviel. Hij zag dan niets meer, hij kon alleen voelen. "Dan moet je wegrennen." Hij lachte even. En liep naar het ziveren bolletje toe. Hoe moet ik dat erop krijgen? Hij liet het maar liggen, het was niet nuttig, alleen maar een vreemd zilver bolletje. "Nou, nu jij."

"Hm, voor het grootste deel ben ik wel hetzelfde als jou denk ik." De poes knikte. Maniak, dus. "Behalve dat ik soms woedeaanvallen heb." Woedeaanvallen had de poes niet, ze haatte iedereen gewoon constant. Ze kon heel pissig zijn, maar niet zo dat ze niet meer wist wat ze deed. "Hoe goed je ook bevriend met me bent." De kater leek te slikken. Waarom voelde dit als een contract tekenen? "Dan moet je wegrennen." Mary keek hem emotieloos aan. Zelf zou ze wel beslissen of ze zou blijven of rennen. Het zou best interessant zijn om te zien. Desondanks knikte ze. De tabby liep naar het rinkelende bolletje, en bleef even staan. "Dat hebben kittypets, zodat de vogels horen waneer ze er aan komen." Informeerde ze hem. "Twolges vinden het zielig als ze prooi vangen. Niet dat de kittypets kunnen jagen." Zij grijnsde even. Vaak genoeg had ze gezien hoe een kat een prooi wilde vangen, maar faalde vanwege het bolletje. Dan kwam Mary tevoorschijn, en zagen ze hun lieve kat nooit meer terug. "Nou, nu jij." Mary hield haar kop scheef, en begon. "Dit is mij allemaal pas verteld, dus niet oordelen. Blijkbaar ben ik in een clan geboren, en ben om een of andere reden rogue geworden." Die reden wist ze heel goed, maar ze had het er liever niet over, sinds dit een bloodclanner was. "Nou, ik vermoorde katten, bla bla, En toen, bam Zusje dook op. Ze heette Slenderstep." de rogue keek Demon strak aan. "Don't you dare to hurt her." Ze was bloed serieus, want, al was het een clankat, het was haar familie. "Ze vertelde me dat ik nog een broertje had, Forestrain. Later kwam ik een andere kat tegen, Jeff, die mij vertelde dat mijn vader rogue was en mijn moeder shadowclan. Hij was mijn oudere broer, en had beide ouders, inclusief een broertje dat ik niet kende, had vermoord." De poes wachtte, en liet het Demon even bezinken. Ze nam een best groot risico om hem dit allemaal te vertellen, en ze hoopte dan ook dat hij hier geen probleem van zou maken. "Ik ben dus niet de enige maniak." Zo sloot ze haar verhaal af, en staarde naar haar zwarte, bebloede poten. Wat zou de reactie van de kater zijn?

"I won't hurt her!" Beloofde de kater, hij meende het echt. Wacht, begon hij nou iets te voelen voor de poes? Killer love, sure! Samen kittens vermoorden. Hij grijnsde bij zijn gedachten. "O echt niet?" Hij lachte. Demon kon het wel goed vinden met de poes, zou zij ook zo over hem denken? Maybe. "Heb ik familie?" Grijnsde hij. De tabby dacht weer aan zijn zus. "Mijn zus was zo zwak... Haar droom was om alle rogues de helpen en beter te maken." De enorme kater lachte hard. "Gekke poes was dat!" Hij staarde weer naar de zwarte rogue voor haar neus. Hopelijk zou zij wel iets voelen voor Demon, Wat? Hij was een moordenaar, Bloodclanner, een hartloze! Hoe... Kon...

Flutje & Beetje kort

[

"I won't hurt her!" Beloofde de kater, en Mary knikte. Na haar verhaal lachte Demon. "O echt niet?" Hoewel de poes bloodclan verafschuwde., was deze kat oke. Na haar verleden had ze werkelijk een bloedhekel aan de elite, al was het dan jammer dat daar de meeste gelijkgestemden zaten."Heb ik familie?" Grijnsde Demon, en de kattin keek hem aan. "Heb je dat?"Vroeg ze, enigszins sceptisch. "Mijn zus was zo zwak... Haar droom was om alle rogues de helpen en beter te maken." Mary barste in lachen uit, net zoals de kater. Iedereen beter maken? Wat een idee! Die had te veel naar kitten onzin geluisterd. "Gekke poes was dat!" Na die uitspraak bleef de tabby maar staren, Ende rouge kon het niet helpen zich ongemakkelijk te voelen. "Demon? Halloho? Aarde aan deze idioot?" Het 'idioot' was een grapje, maar iemand die goed luisterde kon een zweempje bezorgdheid horen. Ze zwaaide haar nacht zwarte poot voor zijn gezicht. "Demon, wat bedoelde je eigenlijk met dat hart?" Het was niks voor haar om terug te komen op iets wat er een tijdje geleden was gebeurt, maar ze was toch wel nieuwsgierig.

Een zwarte poot werd voor zijn hoofd geslingerd, Demon werd ruw uit zijn dromen gesleurd. "Dat hart?" Schuddend met zijn kop dacht hij even na. "Ooo." Grijnsde hij, wat moest hij zeggen? "Nou, welk orgaan moet je anders geven." Plagend tikte hij met zijn staart op haar kop, en lachte. Zijn oortjes wiebelden tevreden, en hij nam de laatste hap van zijn prooi, of hún prooi. Was Demon nou verliefd geworden op de poes? Liefde is zwak! Hij draaide zijn hoofd weg van de poes, legde zijn net nog speelse staart neer, en bleef in de verte staren. Liefde is zwak! Hij sloeg gefrustreerd zijn klauwen uit. Liefde is zwak! Weodend probeerde hij zijn hoofd te negeren, maar al gauw drongen de woorden tot hem door. Liefde is niet zwak! Schreeuwde hij tegen zijn hoofd. De kater merkte dat zijn oren naar achteren waren geplakt, zijn vacht recht overeind stond, en hij een licht gromgeluidje aan het maken was. Door zijn woede voelde hij de duisternis al in zijn hoofd vullen. Woede borrelde in zijn bloed. Kon hij nou kwaad op zichzelf zijn? Een steek schoot door zijn hoofd, en huiverend voelde hij hoe de demoon zijn woede gebruikte om Demon uit te schakelen. Verzwakt zakte de kater door zijn poten. De duisternis had zijn hele lichaam bereikt, en Demon kon nu helemaal niets meer doen, behalve voelen hoe hij zometeen elke kat in de buurt zijn hart uit zou trekken.

"Dat hart?" De kat schudde zijn kop. "Ooo." Hij grijnsde. "Nou, welk orgaan moet je anders geven." Mary voelde een speelse tik op haar hoofd, en at zijn prooi op. Zelf was ze ook klaar. Ineens keek Demon weg, zonder een reden. Wel voelde ze zijn tabby staart op haar rug. Zijn ogen staarden in het niets. Mary's ogen vergrootte toen de bloodclanner zijn klauwen in de grond sloeg. Was er iets? Ze probeerde zijn blik te vangen, maar dat mislukte. De hele houding van de kater was verandert, alsof hij zich bedreigd voelde. Oren in de nek, haren overeind. Zijn gezicht vertrokken in een grauw. De rogue keek bedenkelijk. Er was duidelijk iets mis in dat hoofd. Een vaag gevoel vertelde de poes dat ze moest rennen, dat dit gevaarlijk was. Ze negeerde dit gevoel, maar werd wel alert. Met de verkeerde woorden zou hij ontploffen. "Demon?" Haar stem klonk scherp, helder. "Luister goed, vecht ertegen. Vecht tegen de kant die je haat." Meer wist de kattin niet te zeggen, maar heel subtiel schoof ze een eindje van hem vandaan. Ze wist best dat Demon had gezegd dat ze moest rennen, als er ooit zoiets gebeurde, maar ze vertikte het. Ze zou hem verdomme bij z'n volle verstand houden.

Zijn haren rezen overeind, en met een flinke brul sprong hij oop een of andere kat in zijn buurt af. Zijn kaken sloten zich naast de kat, en wild sprong hij richting haar. Nee! Hoorde de kat. Houd je mond! Gilde de kater die zojuist het lichaam had overgenomen. Wild hapte en krabte de kater naar een kat voor zich. "Demon?" Klonk een heldere, scherpe stem die doordrong tot de kat binnen in hem. Langzaam voelde de kat zijn poten verslappen. Met alle macht probeerde hij macht te houden over het lichaam. Het was tenslotte niet zíjn lichaam, dus die andere schim in hem was een stuk sterker. Boos bleef hij happen en met volle kracht aanvallen. Hij voelde toch niets, dus hij kon eindeloos vechten. Nee!

~~~~~~~~~~

Met een schok voelde Demon zijn poten door de lucht vliegen. Zijn kaken klapten hard op elkaar, waarna hij naar Mary sprong. Zijn zicht, spraak en beweging was weg. Die had zijn demoon in handen, die Demon alle pijn liet voelen. De kater kon wel gillen van de pijn toen zijn poot zich aan een tak schraapte, en hij uit een diepe snee bloed voelde stromen. Zijn lichaam sprong op de poes af, zonder hij er iets aan kon doen deed hij haar vast pijn. Nee! Riep hij woest tegen zichzelf. Houd je mond! Sprak zijn demoon, Demon schrok van zijn woorden. "Demon!" Hoorde de kater, verweg maar helder. "Luister goed, vecht ertegen. Vecht tegen de kant die je haat."
Met alle macht probeerde hij zijn vechtende poten tot stilstand te brengen, met stribbelende pasjes viel de kater op zijn rug, en bleef daar liggen. Zijn zicht kwam langzaam terug, wazig staarde hij naar donkere bomen rond hem heen. Hij kreunde van de pijn, de kater tilde zijn hoofd op, en zag aan scherpe takken en stenen bloed en vacht zitten. Zijn volledige lichaam keerde terug, uitgeput plofte zijn hoofd op de harde bosgrond, en kreunend sloot hij zijn ogen. Hij jad het gered! Hij had zijn duivelse demoon verslagen!

(Bovenste is uit de ogen van de demoon, onderste vanuit Demon)

De kater leek in een hevige strijd met zichzelf. Als Demon het niet was geweest, had de poes gelachen. Ineens sprong hij naar haar. De eerste keer ontwijkte ze, en liet een grauw naar buiten. Dit is niet Demon. Dat probeerde ze zichzelf in te spreken, maar dat was knap lastig als je werd aangevallen. Na een tweede sprong werd ze zwarte kattin vast gepind. In plaats van te vechten, deed Mary iets wat haarzelf ook verbaasde. "Demon! Luister goed, vecht ertegen. Vecht tegen de kant die je haat." Haar stem klonk verrassend kalm voor de situatie. Toen krabbelde de kater van haar af, en rolde toen op zijn rug, hijgend. Langzaam gingen zijn haren liggen, en stootte de kater een kreun uit. "Demon?" Al wist de poes dat het gevaarlijk was, toch stapte ze op hem af. Bezorgd hing zo over hem heen, zodat er geen licht meer op zijn gezicht viel. "Jij idiote haarbal! Je hebt me laten schrikken!" Mary beet op haar lip, "Wat heb ik gedaan om je boos te maken?" Ze klonk bezorgd, al zou ze dat zelf nooit toegeven. De rogue ging naast Demon liggen, zodat haar pels de zijne lag. Ze wachtte op antwoord. Ze was niet gemeen geweest.... Toch? Niet meer dan normaal.

Kreunend kwam de enorme kater overeind. "Het spijt me." Hij likte een aantal wonden schoon, maar merkte dat Mary hem niet had aangevallen. "Ik weet ook niet waar dat vandaan kwam..." Loog de kater, hij was boos op zichzelf geworden omdat hij vond dat liefde zwak is. Waarscheinlijk dacht Mary ook dat liefde zwak was. Een rilling kroop over zijn rug. "Niets." Loog Demon nog een keer. Hij staarde Mary een kort momentje aan. "Volgensmij vind meneer het ook leuk om op momenten te komen dat ik niet boos ben." Met een geforceerde, gefrustreerde blik keek hij opzij. Hopelijk had hij die woeddeaanvallen nooit meer, hij zou Mary nooit pijn willen doen.

Demon kwam overeind. "Het spijt me." Mary zweeg. Niet omdat ze niks wilde zeggen, maar omdat ze gewoonweg niks wist. "Ik weet ook niet waar dat vandaan kwam..." De kattin had de neiging om de kater zeer sceptisch aan te kijken, maar hield zich in. Ze durfde haar hoofd ervoor te wedden dat hij dondersgoed wist waar het vandaan kwam. "Niets." Hield hij vol. "Volgensmij vind meneer het ook leuk om op momenten te komen dat ik niet boos ben." Mat meneer duidde hij op dat ding binnen in hem, dat was duidelijk. "Nou," Begon de zwarte poes, "Hoe gezellig dit ook was, heer Demon, de nacht valt," Ze pauzeerde even. "En ik jaag in de nacht, niet alleen dat, dan moord ik ook." Hopelijk begreep de kater dat. "Onze wegen scheiden hier, maar, ze zullen elkaar snel weer kruisen." Ze zwiepte met haar staart, en draaide zich om. Het bloed in haar vacht was hard geworden. "See you around, Demon." Met deze woorden liep ze mat lange, elegante passen de zonsondergang in. Deze kater had misschien, heel misschien, iets weg van een vriend. Hij had in elk gevall haar vertrouwen.

"Wacht!"
Schreeuwde de kater. "Voordat je weggaat!" Wat voordat ze weggaat? Verward schudde de kater zijn hoofd, ging hij nu opbiechten dat hij verliefd op haar was? "Ik kan wel meejagen, zo'n kleine poes als jij moet niet helemaal alleen in de holst van de nacht lopen!" Met een grijns hield hij haar tegen, per ongeluk gooide hij een flirterige blik naar de poes, maar stapte daarna trots door. "Jij bent niet de enige met een zwarte vacht." Hij greep de poes vast mat zijn grote klauwen en drukte haar strak tegen hem aan. "Niemand heeft een zwarte vacht, muhahaha" Plaagde hij, en samen met de poes sprong hij een laagje modder in, en drukte haar tegen het glibberige oppervlak, maar gleed uit. Zichzelf uitlachend hapte hij modder en keek naar de poes, even bleven zijn ogen hangen, maar hij keek snel weer weg. "We hebben net een enorm konijn opgevroten, no need for hunting." De kater lachte. "En je mag de hond wel nogmaals vermoorden." Nogsteeds in de modder draaide hij zich even op zijn rug, en hield zijn modderige poten in de lucht en gooide zijn hoofd naar achteren. "Ik ben al dood!" Sommige duivelse Bloodclanners hadden ook leuke, lieve en aardige kanten. Not only blood blood blood.

"Wacht!" De zwarte poes draaide haar kop om, enigszins verbaasd. "Voordat je weggaat!" Nu bleef ze staan, en draaide zich helemaal om. Afwachtend keek ze hem aan. "Ik kan wel meejagen, zo'n kleine poes als jij moet niet helemaal alleen in de holst van de nacht lopen!" Ze betrapte Demon op een blik die, naar haar smaak, een tikje flirterig was. "Oh, ik kom niet van je af?" Zei ze plagend. "Jij bent niet de enige met een zwarte vacht." De kater sloeg zijn poot om Mary heen, en ze werd tegen hem aangedrukt. Als eerste instinct probeerde ze zich los te wurmen. Dit was zoals een broer een zusje zou treiteren. "Niemand heeft een zwarte vacht, muhahaha" Me die woorden sprong de kater in een modderpoel, waardoor donkerbruine drab omhoog spatte. Maar de bloodclanner gleed uit, met als gevolg dat hij plat op zijn bek in de modder lag. Hij schaterde het uit, en Mary deed hartelijk mee. Tot ze zijn groene ogen op haar voelde prikken. Misschien was het verbeelding, want toen ze knipperde keek hij ergens anders heen. "We hebben net een enorm konijn opgevroten, no need for hunting." "Are you saying I'm getting fat?" Het was een grapje, maar ze had vrouwelijke rogues serieus horen klagen over hun gewicht. Voordat ze het loodje hadden gelegd door haar. "En je mag de hond wel nogmaals vermoorden." Demon lag nog steeds in de modder, en draaide zich om. Hij gooide zijn kop naar achteren, en riep; "Ik ben al dood!" Grinnikend liep de rogue naar hem toe, en porde hem een paar keer. Toen ging ze boven hem hangen. "Is that so?" Vroeg ze, terwijl ze hem schuin aankeek.

Onderwerp: Re: Well.. We met again? [Mary]