Have we met?

Langzame ademhaling weerklonk door het schemerige kamp, een paar vrolijke kreten van wat kittens verstoorden zo nu en dan de stilte en langzaam aan druppelden de warriors binnen. De apprentice zat aan de rand van de open plek, naast de nursery, waar een paar laatste lichtstralen zijn witte pootjes verlichtten en verwarmden. Een zucht weerklonk bij het zien van de kleine stapel prooi aan de andere kant van het kamp, en nog een toen een paar queen hun eten niet aan wilden nemen en het aan wat slecht doorvoede warriors probeerden te geven. Het was niet eerlijk verdeeld door Starclan, alhoewel Shadowclan het vast en zeker nog het beste had van alle clans.

- Sinkit

Het was te warm om normaal te kunnen bewegen, vandaar dat zelfs zijn normaal eeuwig bewegende staart stil op de grond lag. Zijn ogen had de kater uiteindelijk besloten te sluiten, en ook zijn oren bewogen niet. Wel waren die gespitst, want ook al was hij in zijn eigen kamp, het bleef gevaarlijk om niet op je hoede te zijn. "Who are you.." Het was gemompel, waardoor de kater zich afvroeg of het echt was. Tall opende langzaam zijn ogen, en bewoog even langzaam zijn hoofd opzij naar waar het vandaan gekomen was. Een al wat oudere kitten keek hem aan. "Tallpaw," Antwoordde hij, een kleine glimlach rond zijn lippen spelende om het feit dat zelfs in dit weer hij nog een gesprekspartner had weten te vinden. "And who are you, if I may ask," Mauwde hij daarna, beleefd terwijl hij nog steeds duidelijk genoeg had dat hij een rang hoger stond. Naarmate hij ouder werd werden rangen steeds belangrijker voor hem.

Haar toon was wat speciaal naar zijn idee, en haar uitdrukking al helemaal. Maar het was een kitten en kittens waren nu eenmaal anders dan anderen. Ze was een kitten van Darkfire, een kater die hij niet kende, en een poes, welke poes? Disturbing iets ofzo, nou ja, het zou vast niet heel veel uitmaken. "Well, hallo Sinkit," Mauwde hij begroetend, en keek toen weer voor zich uit. Een warrior had besloten wat prooi te pakken, en een elder was het daar niet mee eens, altijd interessant.

Zij draaide zich ook naar de twee, en even was het stil terwijl alletwee de katten luisterden naar de gedempte ruzie. Haar woorden schokten hem niet, het was tenslotte iets wat hen allemaal wel eens dachten op een punt in het leven. Wel was de kater niet tevreden met het feit dat ze dacht dat ze gelijk had. "De elders hebben de clan al gediend, en dus hebben zij hun prooi verdiend," Begon hij, met een strenge blik op de poes. "Wat heb jij gedaan dat je eten verdient? Daar zeurt toch ook niemand over?"

De woorden die haar mond uitkwamen leken vergiftigd zo duister, maar haar verdediging deed hem glimlachen en goedkeurend knikte de knap uitziende kater naar haar. "Oke dan madame," Hij had besloten haar zo te noemen want zij noemde hem 'sir', "Laat maar zien dan," En met deze woorden gooide hij een mosbal hoog op, hopelijk zou ze hem vangen. Anders kon hij haar wel leren hoe.

Hij richtte zich lang op toen de poes het blijkbaar fijn vond hoe ze werd aangesproken, zie je wel, hij kon wel beleefd en netjes zijn. Ze rende achter het balletje aan, en ving hem net niet. In plaats van verslagen te gaan doen pakte ze het snel op, en liep trots zijn kant uit. "Zag je zelf ook toch dat ik het ving? Het heeft echt niet op de grond gelegen ofzo sir." Tall glimlachte met zijn lieve glimlach, "Ja ja, helemaal geweldig," Mauwde hij, 'trots' "Als je hem de volgende keer nóg eerder wil vangen moet je je ogen op het balletje houden, en al gaan bewegen als ik het gooi," Gaf hij haar toen als tip, stak zijn staart in de lucht als teken dat hij ging gooien, en wierp het balletje weer de lucht in, eens zien hoe ze het zou doen.

Hij moest lachen om haar reactie op zijn tips, maar was blij om te zien dat ze serieus was toen ze naar voren schoot om het balletje mos te vangen. Het lukte haar formidabel, en hij knikte goedkeurend met zijn hoofd. "thanks Tallpaw really, this means a lot to me." Plots had het poesje zich tegen hem aangeduwd, en kreeg hij het balletje toegespeeld. "Fijn," Mauwde hij met een warme glimlach, terwijl hij toch een stap opzij deed. Dichtbij, help! "Kijken of je het nu kan zonder dat ik het zeg oke?" Na die woorden wachtte hij even, en gooide toen het balletje weer, dit zou nog lastig zijn.

Het verbaasde hem niet dat ze reageerde op het feit dat hij wegstapte, maar het maakte hem wel een beetje ongemakkelijk. Dus negeerde hij de vraag en ging maar snel door. Ze ving het balletje met veel flair, en ergens was het inderdaad ook wel redelijk knap. Nou moest hij niet vergeten dat ze apprentice zou worden bij de volgende ceremonie. Hij vergat die gedachte even door haar opmerking, en grinnikte ook. "Dan te bedenken dat sommige ouders hun kinderen Dogkit noemen," Grinnikte hij erna. Dat was toch mishandeling haast? Waarom zou een ouder dat zijn kit aan willen doen? Zielig gewoon.

Hij moest lachen om haar reactie, maar een echte lach was het niet echt, het bereikte zijn ogen niet. Dacht de poes dat ze gehaat werd door haar ouders? Zo ja, dan was het de taak van de clan om te zorgen dat ze zich toch nog thuisvoelde. Erg lang voor deze gedachte kreeg hij niet, want wat ze toen zei deed hem even proesten van het lachen, waarna hij zich snel weer oprichtte, zich er akelig van bewust dat dat niet om te lachen was aangezien sommige ouders hun kit echt zo noemde, toch grijnsde hij nog, en keek de poes aan. "Dat is pathetic, dat doet Windclan vast en zeker,"

Hij moest weer lachen door haar reactie, het was een vrolijke, volle lach die ervan getuigde dat hij haast volwassen was. Het maakte hem wel trots, een van de oudste apprentices te zijn, je kon de kleine rondbossen, en de anderen hadden over het algemeen meteen respect voor je. Heerlijk. Zij zou ook haast apprentice worden, misschien de volgende ceremonie al, vandaar dat hij plots compleet van onderwerp veranderde. "Wie zou je als mentor willen? Je wordt al bijna apprentice tenslotte," Vroeg hij haar, met vrolijke ogen. Hij zou misschien zijn moeder wel kunnen vragen, maar ging niets beloven, je wist maar nooit.

- Doe rustig aan (;