De zwart-witte kitten had het gehad. Ze had genoeg van opgesloten zitten, luisteren, en met andere kittens spelen. Vooral de poezen. Die waren verschrikkelijk. Altijd klagen, lief zijn, dat wou ze niet! Avontuur! Aurorakit duwde haar pootjes dieper in de modder, en keek naar de voorbijgaande katten. Sommige schonken geen aandacht aan haar, maar andere keken vies. Toen een bekend poesje voorbij kwam, en vies naar Aurora keek, stak ze haar tong naar de kitten uit. Ze stok haar poten terug, die nu diep bruin waren. Als ze liep maakte het een soppend geluid, en ze liet een spoor van bruine pootjes achter.