Evil {Open}

Hij liet zijn blik langs de contouren van de opening gaan. Hij gromde lichtjes toen hij de geur van die apprentice rook. Hij zou hem op zijn plaats zetten. Maar of hij er was, was een andere vraag. Zijn grauw stierf weg in een afkeurend gesnuif. Stomme apprentice dat hij was, wat dacht hij wel? Dat hij zomaar weg kon komen met Windkit pijn doen? Zou hij ook al aan Ivykit zijn gekomen? Hij sperde lichtjes zijn ogen open toen hij daar aan dacht. Nee, dat mocht dat mormel niet. Hij ontspande zich terug en voelde nu pas dat zijn nageltjes even de aarde in waren gegaan. Hij snoof even lichtjes en liet zijn oogleden ontspannen over zijn ogen hangen. Ongeïnteresseerd stapte hij verder, de donkere den binnen. Daarbinnen leek het heel groot, zeker in vergelijking met de krappe nursery waar het vol lag met kits en queens. Hij haatte het om letterlijk op elkaar te leven met die katten. Hij stapte verder en keek even rond, tot hij de geur van de apprentice oppikte. Met snelle passen stapte hij op het nest af. Met een lege blik staarde hij ernaar. Toen boorde hij zijn tanden in het mos en begon hij het nest aan stukken te trekken. Die mocht vannacht op de grond slapen!

De grijze kater kwam op zijn gemakje het kamp ingelopen. Hij was net terug van een van zijn lange jacht-rondes. Oftewel, hij maakte een grote ronde langs een deel van de grenzen, week daarna af en kwam met een grote boog door het gebied terug naar het kamp. Als hij was rook ging hij het vangen, anders bleef hij op zijn pad. Nu had hij weinig geluk gehad, hij had zichzelf een middagmaal gevangen, en een pad als clanbijdrage. Best jammer, hij had deze route genomen om meer te vangen zodat hij de volgende dag meer tijd kon besteden aan zijn training. Ach, dan ging hij morgen maar een klein rondje maken. Vermoeid door de lange wandeling liet hij het slijmerige beest op de stapel vallen en beende naar de apprentice den. Wat hij daar vond uitte hem niet in een goed humeur. Dat ene snertjong van de heks zat daar zijn nest te vernielen. Nou ja, nest, het was eerder een hoop platgedrukt mos. Maar toch, er waren drie dingen waar je niet aan mocht komen; Zijn fluf, zijn eten, zijn nest. En hier zat ons kleine hoopje zelfvertrouwen een van die dingen te vernielen. Met een diepe grom beende hij naar de kitten en duwde hem ferm, zonder enig medelijden weg. Daarna greep hij het kleintje vast en zette hem bij de den opening, waarna hij met opgeheven staart terug liep naar zijn nest. Die heks moest haar midgets eens op gaan voeden.

Hij trok stukken mos van het nest en klauwde ook kluwen van dezelfde stof uit het nest. Hij keek er wat achterdochtig naar, maar grijnsde toch wel vanbinnen. Dit was zijn wraakactie voor wat dat ding hem had aangedaan. Het was een ding en geen persoon of kat... Het as gewoon een erg gemeen persoon en die moest op zijn plaats gezet worden. Hij sprong omhoog en lande in het nest waarna hij nog meer het nest aan stukken begon te trekken. Deze kater had er gewoon om gevraagd! Opeens werd hij weg geduwd, erg ruw ook nog. Hij lande wat verderop op zijn zij en keek wel meteen op. Het was geen verassing dat het hem was die verschenen was. Het was helemaal geen verassing geweest. Als hij niet gesnapt had willen worden, dan had hij wel een kat meegenomen om een oogje in het zicht te houden. Wind ofzo, een kit die ook wraak wilde op deze stomme kat. Toen liep de kater op hem af en hij zette even zijn vachtje overeind. Toen deze zijn kop neeg om hem op te tillen, sprong Lurk naar boven en beet hij keihard in de neus van de kater. Hij had geen medelijden voor dat beest! Toen hij terug lande, pakte die apprentice hem op en zette hem bij de den opening. Lurk draaide zich meteen om en keek met glimmende ogen van voldoening naar de apprentice. Zozo, die zou wel nog eens nadenken voordat hij aan zijn sibs zou komen.

Nou, eerst zijn nest, nu zijn snuit. Hoeveel ging die kleine demoon nog doen? Wie maakt zulke verschrikkelijke wezens nou? Toen hij het misbaksel eindelijk buiten had gezet kreeg hij een voldaande blik toegeworpen. Vol kleinering en misachting keek hij het misbaksel-demoontje aan. Zo draaide hij zich om, zijn oren plat tegen zijn pluizige nek gedrukt. Nog voordat hij wegliep sloeg hij met zijn staart met een redelijke kracht tegen de kitten aan. Zo, zou hij het eens krijgen. Hij mocht dan wel niet de slimste zijn maar hij ging zich ook niet over laten lopen door een kitten met een iets te groot zelfwaarde. Hmff. Wat mopperend liep hij terug naar zijn nest en duwde met zijn snuit enkele plukken mos terug op hun hoop. Hij was moe, hij was lui, hij wou slapen. Eenmaal een zo goed mogelijke hoop hebbend sprong hij erop en veegde met zijn staart de randen nog wat bij elkaar. Zo, klaar. Nog boos op de kitten legde hij zijn kop weg en ging een gemakkelijke positie liggen. In de wetenschap dat hij de heks-kitten nu op zijn plaats had gezet dommelde hij langzaam weg.

Hij kreeg een totaal tegenovergestelde blik terug, maar dat deerde de jonge kit niks. Hij sloeg enkel simpel zijn staart rond zijn pootjes en liet zijn oogleden wat over zijn ogen zakken zodat hij zijn vertrouwde achterdochtige blik terug kreeg. Toen draaide de kater zich om, maar niet zonder nog iets te doen met die onhandige, stomme staart van hem. Met een harde mep sloeg Acepaw hem weg. Hij verloor even zijn evenwicht en wankelde wat aangezien hij wel wat was wat verder geschoven en even zijn evenwicht was verloren. Man, die staart was sterk. Hij kon zich nog goed herinneren dat de staart het ding was die hem had laten schrikken, toen zijn oogjes nog dicht waren geweest. Niet veel later had hij de staart aangevallen nadat hij Wind aan het huilen had gemaakt. Die staart en Lurk hadden wel al een aardige geschiedenis tezamen. Hij keek terug op toen hij zag hoe het pluizige hoopje zich oprolde in het aan stukken geschuurde mosbed. Lurk herstelde snel zijn houding en bleef hem met diezelfde achterdocht aanstaren. Na enkele minuten waagde hij het recht te staan en naar hem toe te trippelen. Zonder echt een plan trippelde hij geruisloos op de apprentice af. Zijn ogen glansden, wist hij dan niet dat je bij gevaar niet moest indommelen? Hij liep rustig verder tot hij de staart zag liggen. Het pluizige ding lag er -voorlopig- vredig bij. Hij keek er zonder veel interesse naar en wandelde er kalm en voorzichtig naar toe. Toen hij er bijna opstond, ging hij zitten. Langzaam kwamen zijn kleine kittenklauwtjes uit hun hulsels. Scherp, maar nog niet volledig ontwikkeld waren die dingen, maar goed genoeg om die staart een lesje te leren. Opeens schoot zijn open mond op de pluizige staart af. Hij zette zijn tanden in het haar en wel meteen liet hij zijn klauwen ook in het haar wegzakken. Hij beet goed door, dit was vooral niet spelend bedoeld. Hij klauwde zich daarom stevig vast aan de brede staart zodat hij vooral stabiel zou zijn mocht hij iets gaan doen met dat ding of een klauw van hem.

Ace zijn humeur was enorm gezakt. Toch zat het niet in hem om dat ding terug te brengen naar zijn heks. Nee, de kater wou gewoon gaan slapen en alles gewoon vergeten. Morgen was het evengoed weer snel dag hij moest weer gaan trainen. Daarbij was de kater normaal helemaal niet wraakzuchtig of kwaadaardig. Normaal kon hij goed met kittens omgaan en vond ze ook heel leuk. Maar deze, deze tartte zijn geluk tot het uiterste. Hij snapte dat kleine mormel niet, dat ding viel zijn nest aan, hem aan. Hmff, hij mocht nu zelf door die koude nacht teruglopen. Zelf dommelde hij wat, zijn spieren brandde en hij was gewoon kapot. Maar zodra hij bijna weggleed een vermoeide slaap voelde hij ogen op hem gericht worden. Het bekruipende gevoel kroop zowat onder zijn pels. Toch verdachte hij de kitten niet meer, die zou nu toch gaan slapen? Maar niks was minder waar. Na enkele seconden voelde hij steken in zijn staart. Het was niet verschrikkelijk, zijn staart was zo pluizig dat het monstertje meestal alleen en muil vol vacht had. Maar het wat het idee dat hem opliet staan en een krachtige zwiep geven met zijn staart. Toch was dit moeilijk dankzij het toegevoegde gewicht. Dus deed de kater het enige dan hem mogelijk leek zonder achter zijn eigen staart aan te jagen. Hij ging zitten, gooide zijn staart naast zich en gaf met een groot deel van zijn kracht een welgemikte slag tegen de kitten. Zijn klauwen waren ingetrokken en hij mikte naar beneden om te zorgen dat het monster niet heel de den door vloog. Met een doodse blik keek hij naar de kitten. ‘Ben je nu klaar? Want dan zijn er ook nog katten die willen slapen’ De grijze kater liet zich op de grond zakken en keek de ander aan.

Onderwerp: Re: Evil {Open} $Evil {Open} Icon_minitime$