Hey man

De grijze apprentice lag heerlijk te slapen in zijn nets, deze had hij pas vervangen waardoor de bos geur nog vers was. Echt heerlijk. Waar zijn dromen over gingen wist hij niet meteen, ze wisselde snel af. Een over jagen, in een prachtig naaldbos. De bomen waren hoog en reikte naar de blauwe hemel. Hijzelf leek er maar klein onder. De kleuren waren feller als normaal en het wemelde er van prooi, vooral rode eekhoorns. En hoewel ze snel waren kreeg hij ze keer voor keer te pakken. Al met al, een fijne droom. Maar er waren er meer, een over het monster dat hem aangereden had. Een fel licht, een streep blauw, donkerder dan de lucht maar lichter dan de nacht, en dan zwart. Het werd gevuld met een licht gevoel van angst, al was het vooral een uitzitten. Nog een, een van het grensgevecht. Deze keer niet met de Windclan kater, nee, met andere. Een met zijn beste vriend, deze was nog groter als normaal, en ze vochten. Ze wouden elkaar dood, woede vulde de droom en er waren meer katten, al waren hun gezichten niet helder genoeg. De kater drong zijn ogen open, om tot de ontdekking te komen dat de wereld al licht was. Muffig bleef hij zitten en liet zijn helder groene ogen langs de andere apprenticejes gaan. Sommige sliepen, andere dekte hun nest op en weer andere werden weggeroepen voor training of kwam weer terug. Hmmf, hij wou niet meedoen aan vandaag. Kon hij vandaag niet overslaan? Hij zou alles morgen wel doen. Ineens doemde een klein wezentje op, oftewel, een kitten. Het kleintje keek omhoog, ze was zwart-wit met groene oogjes, en sprak netjes; "Hallo meneer." Verassend goed voor een kitten. Even mompelde hij wat en wou de kitten wegwenken. Ineens drong wat tot hem door; dat kleintje mocht hier niet zijn. Leuk, een rede om zijn nest uit te komen. ‘Hoi’ mompelde hij slaperig, een geeuw onderdrukkend. ‘Je mag nog niet de Nursery uit kleine’ vervolgde hij toen, terwijl hij rechtop ging zitten. Pff, wat was opstaan vermoeiend.

De kitten ging in een ander protest als hij had verwacht. "Wablief? Waarom niet? Wat is dat voor onzin?" Ace word al helder in zijn kop en keek terug. ‘Jij bent een kitten, de Nursery is voor kittens. Dit is de appentice den, dit is dus voor apprentices’ Legde hij rustig uit. Waarom moeilijk doen, zo vroeg? Hmmf. "Vrijheid van menings...uiting, weet je wel." Hij trok een wenkbrauw op. Die woorden gebruikte hij nu al niet. ‘Maar je moet je wel aan de regels houden’ ging hij verder. ‘Maar van mijn pacht blijf je’ met een plof ging hij weer liggen, nu op ooghoogte van de kitten.

Blijkbaar had Ace de kitten op haar punt gewezen, deze was wel aardig. Opzich. Al was zijn beeld van kittens een stuk achteruit gegaan dankzij die van Trushdive en Snowynight. Maar het zou wel aan de ouders liggen. Gelukkig leek deze kitten niet snel uit haar doen te brengen want ze begon al weer vrolijk te brabbelen. "Watte is uw... naam?" De kater grijnsde, zijn helder groene blik vriendelijk gezind op de ander gericht. Zo waren die kleine monstertjes nog wel schattig. ‘Ik heet Acepaw, en jij?’ vroeg hij toen, geïnteresseerd.