Where wolf?

Hij liep niet, hij kroop niet hij bewoog geen centimeter, en toch kreeg hij de prooi. Opnieuw, het was een spin, dat wel, maar oefenen was altijd goed, en zijn intense stilte ging er voor zover het kon nog steeds verder op vooruit. Tevreden keek hij naar de van de pijn in elkaar krimpende spin, mooi gedaan al zei hij het zelf. De koude ogen verlieten uiteindelijk het creperende beest, en verplaatsten zich naar de prooistapel, hij wilde prooi. Alsof hij het hardop gezegd had kwam er een kitten langs met een muis in de bek, ruw trok Echo die eruit, en grinnikte enkel sadistisch toen het mormel begon te huilen. Nu wel wegwezen anders kreeg hij een boze queen op zijn dak.

- Mothpaw

Een kat verscheen achter hem, hij had het net op tijd doorgekregen waardoor hij niet schrok van de stem. Alles draaide om imago, en dit had het even voor nu nog gered. "Ik weet het Mademoiselle," Hij sprak het spottend uit, met een glimlach rond zijn lippen die de bedoeling duidelijk maakte, 'I don't care'. Het straalde van hem af, en gaf hem een bepaalde charme. Als hij zeker was van zijn zaak was de kater op zijn eigen manier zeker knap. Een fijn gebouwd hoofd, een trotse houding, en een lichaam wat er perfect bijpaste. Zo ook nu. Maar de poes mocht er ook wel zijn, ze intrigeerde hem wel. Maar niet genoeg nog om aardig te doen. Dat privilege kregen alleen katten die hij mocht. Zijn broer dus.

Ze was een vreemde poes, keek hem niet aan met de gebruikelijk vreemde blik als hij praatte en ze zijn stem hoorde, en schold hem niet uit voor zijn gedrag. In plaats daarvan voelde hij hoe ze hem in haar opnam, en ergens maakte het de kater even niet uit. Ze had nog niets misdaan, dat was goed. "Wauw, die Queen zou nu zeker van streek zijn," De stem van haar was zoeter dan die van hem, niet echt hoger, wel zoeter, en de grinnik aan het einde deed de jongeling even positief verbaasd omkijken naar haar. "Vast wel ja," Mauwde hij, zijn stem een beetje afwezig klinkende door zijn verbazing. De abnormale toonhoogte klonk daardoor nóg hoger. Ze was een vreemde poes, dat zeker.

Ze dacht ergens aan, hij kon het zien. De kater had het snel door als anderen er niet helemaal bij waren als ze met hem praatten. Ze had het recht op geheimen, net zoals hij dat had, dus knikte hij alleen maar dat, waar ze ook aan dacht, hij het niet hoefde te weten. Daarna rekte hij zich uit, en keek eens rond. "Voel jij je hier thuis?" Klonk zijn stem, waar ze tot nu toe nog niets over gezegd had. Dat maakte de kater wel vrolijk, het maakte dat hij graag naar de poes luisterde en met haar praatte, maar haar persoonlijkheid zorgde daar ook voor. Dus keek hij haar aan met een glimlach en bekeek hij even de uitgang, zou ze willen jagen? Niet met hem, wel met zijn broer, niet met hem. Katten wilden niet met hem jagen, dat wilden ze gewoon niet.