{ S P T } Roar { W h i t e l i o n }

Honeyblossom zat in een hoekje van het kamp haar vacht te wassen. Ze zocht nog iemand om samen mee te tongen, maar vond niet meteen iemand. Wanneer haar voorpoten gewassen waren stond ze op en liep ze op Whitelion af. Hij stond bekend als een vreselijke kater, maar hij had vast ook een goede kant, toch?

+ Eerste post voor Whitelion

Hij zat in een plekje schaduw zichzelf te wassen. Het was tijd om samen te tongen, maar op dit moment had Whitelion niet echt behoefte aan gezelschap. Jammer genoeg voor hem kwam er een poes bij hem staan. Hij herkende haar als Honeyblossom, die bijna een jaar jonger was dan hem. De grote kater knikte haar eventjes begroetend toe, en ging verder met het wassen van zijn gezicht.

Wanneer Honey de kater naderde, was de enige reactie die hij gaf een kort knikje. Vervolgens ging hij verder met het wassen vann zichzelf. Hij was dus niet onaardig, maar ook niet bepaald aardig... "Hallo! Whitelion, toch?", mauwde de poes. "Hoe gaat 't ermee?" Er speelde een vriendelijke glimlach op haar lippen. Ze ging naast White zitten en en plooide haar staart over haar voorpoten.

"Hallo! Whitelion, toch?",, zei Honeyblossom. Whitelion keek haar even achterdochtig aan en knikte toen. "Hoe gaat 't ermee?" De grote kater zuchtte en stopte met zichzelf te wassen. het leek er niet op dat hij nog rust zou krijgen vandaag. "Gaat wel", antwoordde hij ietwat nors, maar hij deed geen poging om het gesprek verder te laten gaan.

De kater staarde haar even wat achterdochtig aan. Hij zuchtte en stopte met het wassen van zichzelf. 'Gaat wel', klonk hij nors. Honey glimlachte. "Ah, goed zo!", probeerde ze een gesprek op gang te brengen. Whitelion was namelijk niet erg spraakzaam...

"Ah, goed zo!", antwoordde de poes. Ze leek vastbesloten om een gesprek te beginnen. Whitelion zuchtte en likte een keer over zijn borst. Hij gaf verder geen antwoord. zelfs als hij er wel op uit was om een gesprek te beginnen, zou hij niets zinnigs weten te zeggen.

De kater was toch maar een saaie haarbal... Hij had helemaal niets te zeggen... niets! Maar ja, het was nu ook wel niet zo dat Honey zoveel wist te zeggen... "Euh, mag ik me erbij zetten?", vroeg ze waarna ze op stond en al een tikkeltje dichterbij schoof.

"Euh, mag ik me erbij zetten?", vroeg de poes. Geïrriteerd keek hij weer op, maar de poes zette zich al dichterbij nog voor hij antwoord gegeven had. "Tuurlijk", mompelde hij sarcastisch. Zijn blik gleed over het camp en de boodschap in zin ogen was duidelijk. Als iemand deze idiote poes na zou doen, zou hij niet meer instaan voor zijn daden.

Whitelion keek geïrriteerd naar haar op. 'Tuurlijk', mauwde hij op een sarcastische toon. Hij liet zijn blik even over het camp glijden. Ze ging naast hem zitten en plooide opnieuw haar staart over haar poten. "Zèèèg, mopperkont!", plaagde ze hem. "Sorry..", bood ze al snel haar excuses aan, beseffend dat dit Whitelion was. Hij had namelijk niet de beste reputatie...

"Zèèèg, mopperkont!", plaagde de poes hem. Whitelion keek weer naar haar. Zijn blik was onweer en zijn vacht stond rechtovereind. De idiote poes leek snel te begrijpen dat dat een fout was geweest. "Sorry..", zei ze al snel. Nu was zijn humeur helemaal verpest. Hij stond op en schudde even het zand uit zijn vacht. "heb je niets beters te doen dan katten lastig vallen?", vroeg hij, te geïrriteerd om vriendelijk te blijven.

De witte warrior stond op en schudde het zand uit zijn vacht, waarop Honey een paar stapjes achteruit deinsde. 'heb je niets beters te doen dan katten lastig vallen?', vroeg hij met een geïrriteerde toon in zijn stem. De kattin schudde haar hoofd. "Om eerlijk te zijn.. nee." Meer zei ze niet; Ze wachtte af of hij op een aanval zou overgaan, of vriendelijk zou blijven...

"Om eerlijk te zijn.. nee.", antwoordde de poes. Whitelion zuchtte geïrriteerd. Hij boorde zijn verschillend gekleurde ogen in har groene. Zijn blik was kwaad. "Misschien moet je dan iets verzinnen in plaats van katten lastig te vallen", snauwde hij. Geïrriteerd sloeg hij zijn klauwen in de aarde voor hem. Als ze alleen waren geweest had hij vast allang aangevallen, maar midden in het camp kon hij dat niet maken. Hij was geen idioot.

Whitelion opende zijn mond zachtjes voor een geïrriteerde zucht. Hij staarde haar aan met een verschrikkelijk kwade blik. 'Misschien moet je dan iets verzinnen in plaats van katten lastig te vallen', snauwde de kater haar af. Op een geërgerde manier sloeg hij zijn klauwen in wat aarde voor hem. Opnieuw zette Honey een aantal stappen naar achteren, waardoor ze al zo'n 8 vossenlengtes van hem verwijderd stond. "Well, ik kan gaan jagen?", mompelde ze tegen zichzelf. Ze stond klaar om elk moment weg te kunnen rennen als een gek!

"Well, ik kan gaan jagen?", mompelde de poes. Whitelion draaide zich om. "Ja, doe dat", gromde hij, waarna hij met woeste passen naar de uitgang liep. Zijn staart zwaaide geïrriteerd heen en weer. "Waardeloze poes", mompelde hij nog tegen zichzelf, voor hij het camp uit liep en een sprintje trok.

De warrior draaide zich al snel om en gromde: 'Ja, doe dat.' Vervolgens liep White in de richting van de uitgang van het camp, en in de verte hoorde ze hem nog wat mompelen. 'Waardeloze poes', kon ze nog net uit zijn gemompel opmaken. Vervolgens sprintte hij het camp uit. Honeyblossom besloot dat het maar beter was dat ze in het camp bleef! Ze vertrouwde dat niet; Zo alleen in het territory terwijl Whitelion in de buurt was, en misschien wel niemand anders...

-Honeyblossom uit-