Mary, did you know

Geheimzinnige vanuit de schaduwen hielden haar twee zwarte ogen de prooi in de gaten. Het dier was druk bezig met iets wat schoonmaken leek. Hij sloeg zijn ene vleugel uit en pikte aan de veren. Dat vertelde haar genoeg. Ze had zich geruisloos een weg weten te banen naar de eerste de beste tak dus moest het geruisloos sluipen op de duif vast ook wel lukken. De schaduwen van de bomen boden daarbij genoeg camouflage. Het voelde alsof ze aan het jagen was tijdens de nacht. Misschien was dat wel beter geweest. Op dit moment konden enkele zonnestralen je steeds verraden. Maar dat gebeurde niet.

Ze zat dicht genoeg nu bij de duif om hem met en slag van haar poot om te halen. Maar dat deed ze niet. In plaats daarvan sprong ze er bovenop en zette haar klauwen in het beest zijn rug en de tak van de boom om niet te vallen. Het dier krijste nog even, maar werd gauw stil toen het bloed uit zijn nekje langs haar klauwen liep. Even wilde ze het fijne straaltje bloed dicht likken maar bedacht zich dat ze dat misschien beter op de grond zou doen. Ze nam de duif mee naar beneden en dichte de wonde door eroverheen te likken. Het bloed aan haar klauwen liet ze nog even zitten. Die kwamen tijdens het eten toch steeds weer in bloed. Ze beet de restjes van het bot af en begroef het ergens vlak over de grens. Als warrior was het nu toegestaan om het territorium te verlaten zonder toestemming. Dat had ze als apprentice eenmalig gedaan en toen kwamen ze in de problemen door haar.

Ze wandelde nog een eind verder toen ze zich weer op gewaagd terrein bevond. Hier was het allemaal gebeurd. Hier hadden de rogues hun aangevallen. Ze vroeg zich af of er nog steeds van die roguegroep hier rondliepen. Ze wilde het niet weten. Nu was ze warrior geworden en zou ze vast één of twee van hen aankunnen. Geschrokken sprong ze achteruit toen ze een kat niet opgemerkt had en er vol tegen aan liep. "S..Sorry," Goed zo. Ze stotterde. Ze kon zich nu wel voor de kop slaan maar in plaats daarvan herstelde ze haar houding en ging ietwat fier rechtop staan.

Het was alsof ze tegenover haar eigen spiegelbeeld stond. Even was ze te verblufd om te spreken. Maar dat herstelde ze gauw. Ze herhaalde zich de vraag in haar kop en wist dat ze gauw iets moest verzinnen. "Waarom moet ook iedereen altijd weten wie ik ben. Ik ben bekend in dit gebied. Dus je kunt me niets maken." Ze was het beu om altijd als mak lam gezien te worden. Ze had beslist een scherpe tong en die had ze toen met de aanval ook laten horen. Ze werd geïrriteerd door het gedrag maar liet niets blijken. Als de rogue haar ging aanvallen ging ze dit deze keer alleen moeten aanpakken. Maar ze was niet voor niets warrior geworden. "Vertel eerst maar eens wie jij bent." Slender keek haar strak aan. Waar kende ze haar toch van.

In plaats van haar aan te vallen zoals ze verwacht had bleef de kat op haar plaats staan. De geïrriteerdheid die de felheid in haar stem zojuist had mee gebracht verdween weer. Haar staart sloeg enkele keren heen en weer. 'Niet dat het jou iets aangaat, maar 't is Mary.' Wat dat betrof kwam de naam haar niet bekend voor. Wat wel logisch was, ze was ook een rogue. Slender volgde nauwlettend haar bewegingen. Ze wilde niet graag een gevecht uitlokken. Zeker nu niet nu ze zich op rogue territorium bevond. "Slender." Mompelde ze. "Slenderstep." Ze sprak haar naam met trots uit. Net zoals zij gedaan had met de hare.

Ze herinnerde zich dat zolang ze het gesprek gaande hield, er misschien wel geen gevecht kwam. Dus ging ze gauw op zoek achter enkele vragen die ze kon stellen. Ze kon natuurlijk niets over haar mentor vragen. Of wat ze van die laatste roddel over een andere clan had gehoord. Slender zuchtte. "Wat doe je hier trouwens. Je ruikt zo duidelijk dat dit niet jouw territorium is." Ze bleef koel in haar woorden. Ze wilde nog steeds geen gevecht uit lokken.

Alweer een stilte. Slender liet zichzelf toe om uit te ademen en haar ademhaling weer onder controle te krijgen. Haar klauwen stonden nog steeds in de aanslag om gelijk welke aanval uit de weg te gaan. 'Ik heb geen territorium.' Slender trok haar schouder op. Dat was wel duidelijk. Ze vond het maar een vreemde manier van leven. Om elke dag door andermans territorium te trekken. De kattin had vast al enkele gevechten uitgelokt daardoor. Slender schudde haar kop en antwoorde. Nog steeds koel. "Ik wilde alleen weten wat er achter het territorium lag." Ze wierp een keurende blik op de kattin. "Is het leven dan soms niet fijn om op dezelfde plaats te blijven? Het moet toch een eenzaam leven zijn. Dat zwerven." Ze legde met opzet de nadruk op 'zwerven'. Voor haar waren rogues niets anders dan zwervers.

Het leek er op dat de kattin nogal kwaad werd. Slender grinnikte onhoorbaar. Als ze nou al kwaad kwam, wat zou het dan geven als iemand haar aanviel? Ze wilde er niet bij nadenken, maar het bleef wel iets om over na te denken. 'En het woord eenzaam ken ik niet. Ik heb niemand nodig.' Slender schudde haar kop even. Waarschijnlijk had ze een heel stuk van wat ze zei gemist.

De kattin kwam dichter bij haar staan en dat gaf haar de kans om haar even beter te bekijken. 'Geen vrienden, geen clan,' Slender dacht even diep na. 'Geen familie.' Dat was het! "Jij bent niet als rogue geboren. Jij komt uit een clan. Beter zelfs. Je familie staat hier recht voor je. Beatingpaw." Opeens herinnerde ze het zich weer. Het was lang geleden. Maar ze wist het zeker. Beatingpaw; die zichzelf nu Bloody Mary noemde; was haar verloren zusje. Slender wilde een stap naar haar zetten, maar herinnerde zich dat dit misschien wel een schok voor haar kon zijn en bleef dus staan.

Het leek ook tot haar door te dringen. Slender keek haar zusje aan die even voor zich leek uit te staren. Waar zou ze aan denken? Aan de tijd die ze in de clan had door gebracht? Ze twijfelde zelf nog even of het wel zo was maar eigenlijk was er geen twijfel mogelijk. Ze leek als twee druppels water op haar. Afgezien van haar rode ogen dan.

'Slender...?' Ze knikte ter bevestiging. Wat toen gebeurde had ze niet zien aankomen. De kattin dook ineen en twijfelend bleef Slender even staan. Ze beet op haar lip en stapte toen onzeker op haar af. "Beat.. Um Mary gaat het?" Ze stond op een veilige afstand om geen klap te kunnen ontvangen, maar wel dicht genoeg om haar zusje te helpen.

Even sloeg onzekerheid toe. Wat nou als ze een plan aan het bedenken was om haar aan te vallen? Dan was zij hier in het nadeel want zij had niemand om haar te helpen deze keer. Maar wat maakte het haar ook uit. Ze was warrior en sterk genoeg om een rogue in haar eentje aan te kunnen. Haar gezichtsuitdrukking bleef serieus maar keek de poes ongeloofwaardig aan. Alsof ze verwachtte om elk moment toch een klap te ontvangen. Blijkbaar was haar idee van een rogue zoveel slechter dan dat het echt was. 'Tell me.' Slender keek haar vreemd aan. 'Tell me the story, Tell me about our family, and I'll tell you mine.' Ze besloot het maar te laten zoals het was. Misschien wilde de kattin haar zelfs niet aanvallen. "Voor zover ik me herinner was jij als Beatingkit geboren. Ik geloof volgens het sterke kloppen van je hart. Ma en pa hadden nog andere kits. Van een eerder nest geloof ik. We hebben nog een broertje, Forestrain. Hij kwam uit hetzelfde nest als ons. Toen wij apprentices werden verdween jij opeens en niet veel later verdwenen ook ma en pa. Alleen forest en ik bleven over." Ze haalde even diep adem en zuchtte. Haar hele leven had ze al familie verloren. Maar ze was blij dat ze haar zusje nu terug had. Ze keek Mary aan. "Nu jij,"

Het leek haar moeilijk om op deze vraag te antwoorden. Slender slikte even om iets te zeggen toen haar zus begon te praten. Ze luisterde aandachtig. Alsof een elder een verhaaltje aan hen vertelde toen ze nog kits waren. De poes ging liggen en legde haar staart netjes naast haar lichaam. Ze bleef luisteren alsof ze nog het één en ander verwachtte, maar dat kwam niet. Ze ging weer overeind staan en ging naast haar zus staan. "Wat gebeurde er toen met ma en pa? Ik nam aan dat ze achter jou aan gingen." Ze legde even haar oren in haar nek. Misschien wist Innerghost of Shrewstar hier meer over. Maar wilden ze het gewoon nooit vertellen. "Jij blijft sowieso altijd mijn kleine zus." Klein was ze nou ook niet en ze kwamen uit hetzelfde nest, maar het was meer als liefkozing bedoeld. Ze legde haar staart over haar zus haar schouder heen en keek haar aan alsof ze iets ging zeggen.

Er leek iets in de sfeer veranderd te zijn. De kille houding die haar zus had in het begin leek helemaal verdwenen te zijn. Deze keer kon ze ook een minder geforceerd glimlachje tonen. Ook haar angst was helemaal verdwenen. Misschien was dit uitje naar het rogue territorium zo slecht nog niet. 'Ik heb ze nog nooit gezien.' Ze schudde haar kop. Ergens klopte dit niet. Ze kon zich hun ouders ook niet meer helder voor de geest halen, maar wist zeker wel nog van hun bestaan af. "Ma en pa zijn..." Ze slikte even. "Dood..." Het was hun nooit verteld geweest, maar het was vreemd dat sinds hun eerste ceremonie al het contact verbroken was. "Ik denk dat de clan het verzwegen heeft." Toch was het vreemd dat sindsdien ze nooit hun lichamen nog heeft terug gezien.

Ze moest lachen om haar zus haar uitdrukking. "Jij was altijd de kleinste, weet je wel?" Ze giechelde nog wat waarbij ze haar poot achter haar oor bracht en krabde. "Zal ik doen! Als hij tenminste het territorium durft te verlaten." Ze giechelde wat om haar broer. Zij waren goeie vrienden. Maar elkaar plagen deden ze graag.