Just watching the stars{Caraphernelia}

Haar zwarte vacht voegde zich bij de donkere lucht en haar zilveren ogen bij de sterren toen Sunset tussen de boomtoppen schoot. Behendig flitste ze snel over de takken alsof ze een deel van de nacht was. Verderop stond een kat, Sunset zag alleen haar contour die duidelijk zichtbaar was door de sterren en de maan die het woud nog een klein beetje verlichtten. Ze wendde zich naar rechts, waardoor ze geluidloos recht op de kat af vloog, en een sterke BloodClangeur drong haar neus binnen. Ze stopte bij een boom die een paar vossenlengtes van de poes af stond, en zakte door haar poten; starend naar de poes onder haar. Het was onmogelijk om Sunset te zien, door haar nachtzwarte vacht, en haar zilveren ogen die eruit zagen als sterren. Voorzichtig zette ze haar poot naar voren, maar een vogel had haar opgemerkt en die verschrikt wegsprong. Had ik kunnen verwachten, verdorie!.

note: Beetje kort, Sorry!

De vogel was geschrokken, maar het was niet danzij hem dat ze de aanwezigheid van de andere poes wist. Ze had haar al even opgemerkt, niet gezien, gehoord, maar ze voelde de aanwezigheid en had een vleugje van haar BloodClangeur geroken. Grijnzend zat Caraphernelia gewoon naar de maan te kijken, en keek niet om. "Leer om ervaren katten te besluipen, jonkie." zei ze enkel. Niet veel katten wisten Cara's leeftijd, plus ze zag er jonger uit dan dat ze was. Plots zat ze niet meer op de plaats waar ze zat, maar boven op de andere BloodClanner. "En leer opletten dat andere net zo snel en geruisloos kunnen zijn." Caraphernelia ging van de jongere poes af, en grinnikte. "Wat moey je, Sunset?" Een van haar kwaliteiten was wel dat ze goed was met namen, ooit gehoord, ooit gezien, en ze wist het nog.

"Ik was aan het ronddwalen en ik zag een kat, dus ik dacht: Hi lets visit!" Behendig sprong ze een paar bomen dichterbij, en ging comfortabel op een brede tak liggen. "Jij was... Iemand wiens naam eindingt op Nelia, toch?" Mompelde Sunset, O Starclan wat stond ze voor paal. "En hé ik probeer het tenminste!" In tegenstelling met andere luie Young-Ones! Wilde de poes eraan toevoegen, maar ze hield even haar mond, toen er een raar zoemend beest voor haar neus vloog. Chagrijnig mepte ze hem weg met haar poot. De zwarte poes staarde naar de kat die voor haar stond, ze zou niet wéten hoe oud die moest zijn. "En dat begrijp ik ook, maar ik kan niet beter dan m'n best doen toch?"

"Ik was aan het ronddwalen en ik zag een kat, dus ik dacht: Hi lets visit!" Cara keek de zwarte poes kil en onderzoekend aan. De Young-One deed haar nadenken over de BloodClan. Geen snauwerig antwoord. Wauw. Waar ging het heen met de bloeddorstige Clan? "Jij was... Iemand wiens naam eindingt op Nelia, toch?" De bruine poes knikte, en zwiepte met haar staart. "Caraphernelia, om precies te zijn," ze bekeek Sunset aandachtig. "A broken-heart disease whenever someone leaves you but leaves all their things behind." Ze grijnsde en keek even naar de sterren. "En hé ik probeer het tenminste!" Cara schudde haar hoofd zacht. "Maar niet goed genoeg, anders mislukte het niet." De kilte in haar stem was duidelijk hoorbaar. "En dat begrijp ik ook, maar ik kan niet beter dan m'n best doen toch?" Méénde ze dat? Ze keek de zwarte poes met opgetrokken wenkbrauw en een Fishface face aan. "Je moet altijd, hoor je me, altijd meer dan je best doen of je bereikt niets." beet ze Sunset toe.

"Nou... Bedankt voor de tip dan maar?" Beet Sunset terug, ze was eerst van plan om nog een beetje aardig te doen, niet dus. "zo'n clankat had het anders niet gemerkt." Grijnsde de zwarte poes kil, haar zilvergrijze ogen staarden recht in de ogen van de poes. Ze dacht terug aan toen ze die kittypet en die clankat was tegengekomen. Wacht maar af... Vluchtig sprong de zwarte poes op de bosgrond, wat niet slim was omdat ze enorm klein leek vergeleken met de poes voor haar neus. Maar door haar kleine, slanke lichaam was ze behendig en een van de snelste katten, waardoor ze sneaky kom aanvallen. Ze zou die Caraphernelia wel laten zien wie ze was!

"Nou... Bedankt voor de tip dan maar?" Cara grijnsde enkel. "zo'n clankat had het anders niet gemerkt." De Member barstte in lachen uit, ook al keken de zilveren ogen van sunset in haar oranje/bruine ogen. De poes was kleiner, smaller, minder gespierd, merkte Cara toen Sun op de grond stond. En Cara merkte dat ze haar wou aanvallen. "Waag het niet me aan te vallen of ik bezorg je je ergste litteken in nog geen drie tellen," Ze sprak de waarheid, ze zou die ander zo een enorm litteken geven. "En je bent zelf een Clankat, idioot, van een Elite welliswaar, maar wel van de BloodClan!"

"Ik was ook niet echt van plan om jóú aan te vallen!" geïrriteerd sloeg ze met haar staart en keek naar het vluchtende, eerste dikke konijn dat ze was tegengekomen dit seizoen. "De niet Elite!" Beet ze erachteraan Zo'n stomme thunderclankat! Ze grijnsde "Die littekens heb ik al" Sunset voelde de littekens op haar rug, waar wel al vacht over was gegroeid, maar waardoor ze haar vader nooit zou vergeten. "En ik ben wel slim genoeg dat ik weet dat ik jou niet zomaar aan zou vallen!" Siste ze boos. Ze had het nu al helemaal gehad met die kat!

"Ik was ook niet echt van plan om jóú aan te vallen!" Brave poes. Ze had precies al veel geleerd. Niemand zou haar aanvallen zonder gewond te raken. "De niet Elite!" Nou bah, moest zij ze zich maar beter uitdrukken. "He bijt mijn neus er niet af, kitten!" zei Cara kalm en kil. "En ik ben wel slim genoeg dat ik weet dat ik jou niet zomaar aan zou vallen!" Cara's gedachten vielen in herhaling; Brave poes. Ze had precies al veel geleerd. Niemand zou haar aanvallen zonder gewond te raken. "Wie's je Mentor, Sunset?" vroeg ze daarom maar.

"Ik heb geen mentor." Murmelde Sunset, die een stap achteruit zette. "Ik had een of andere vreemde vader die mijn hele famillie had uitgemoord omdat hij chagrijnig was. Toen was ik gevlucht, als kitten en heb zo wat dingen geleerd van rogues enzo." Legde ze uit, ze schudde de beelden van haar vader weg. De zwarte poes ging even zitten om wat vuil tussen haar poten uit te wassen, met een oog nog op Caraphernelia gericht. "En een kitten ben ik niet, ik ben gewoon klein." Beet Sunset zelfverzekerd, ze mocht dan een angst hebben voor katers, maar poezen? Daar was ze dus echt niet bang voor.

"Ik heb geen mentor." Haar stap achteruit gaf Caraphernelia vlinders van genot in haar buik. Ohh, wat een genot, dat had Sunset geraakt! "Ik had een of andere vreemde vader die mijn hele famillie had uitgemoord omdat hij chagrijnig was. Toen was ik gevlucht, als kitten en heb zo wat dingen geleerd van rogues enzo." Wacht wat? Haar vader was een psychisch gestoorde seriemoordenaar en zij heeft geleerd van Rogue's? "En een kitten ben ik niet, ik ben gewoon klein." Caraphernelia liet haar gemene, harde lach schallen, en beet lachend op haar lip. "Ohh dear." Ze grijnsde enorm breed, en ging anders zitten, sloeg haar staart om haar poten heen. "Rogue's kunnen je niets leren, Sunnybunny, ze kunnen niet jagen, vechten, of enigzins fatsoenlijk dénken." De bijtende bedoeling van de Young-One's laatste zin raakte de poes niet, ze interesseerde zich niet eens echt voor wat die zwarte poes wou. "Dat wist ik, idioot," bitste ze terug. "Je rook niet als kitten." De poes torende best wel boven de ander uit. Cara was best groot, eigenlijk. "Ik wil zien wat Rogue's je geleerd hebben." zei ze kortaf. "val mij aan en laat zien wat je kan. Doe wat je kan, gebruik je klauwen, probeer me maar te vermoorden, zover laat ik het niet komen." Ze richtte haar blik naar omlaag, op Sunset. "Ik duw je wel van me af als ik merk dat je me vermoorden zou."

+Sun mag haar echt aanvallen, ze zorgt wel dat ze niet vermoord wordt ^^

"Ik duw je wel van me af als ik merk dat je me vermoorden zou." Sprak Caraphernelia, Sunset staarde haar even aan, Ja, sure! De zwarte poes schoot onder de buik van de poes door, waar ze een enorme kras achterliet, gelukkig was ze een van de snelste katten, dus meestal gebeurden haar aanvallen zo snel dat andere katten het niet eens beseften. Nadat ze onder de buik vandaan was, greep ze de staart en trok haar met een ruk naar achteren, en zette zich stevig af, waardoor ze bovenop de poes belandde. Ze zette haar tanden in haar oor, en beet zo hard als ze kon, waarna ze van de rug de boom in sprong. Ik zal d'r wel wat laten zien... Met een krachtige sprong, vloog Sunset richting Caraphernelia, maar expres sprong ze te hoog zodat de poes zou blijven staan. Ze haakte haar achterpoot aan de halsband, en trok de poes omver, vervolgens pinde ze de poes verkeerd om op de grond, zodat ze de kop van de poes op de kop bekeek en haar poten op de grond drukte. Zo, die kon nu niets, hopelijk..

Eerlijk toegegeven, Cara had niet verwacht dat de poes zo snel was. Ze schoot onder de oudere BloodClanner door en maakte een kras op haar buik. Toen voelde ze aan haar staart getrokken worden, en zag Sunset bovenop haar springen. Met haar achterpoten hield Caraphernelia de zwarte poes ver genoeg om niet dodelijk te zijn. Haar tanden boorde zich in haar oor, en ze grimaste toen ze voelde hoe de tanden door haar oor gingen. Maar enkel de hoektanden. Sunset piercte haar oren met haar hoektanden, en toen ze die weghaalde voelde Cara bloed druipen, en merkte ze dat ze twee bijna perfecte rondjes in haar oor had. Die zouden ng wel wat beter helen, bijna niets va, te zien. Sunset was verdwenen, maar het Member van de BloodClan wist al gauw waar ze was toen haar nagels zich achter haar halsband haakte en haar neergooide. Sunset pinde haar tege de grond, en voelde hoop in haar. Caraphernelia liet opnieuw haar lach schallen, en kreeg zich al snel op. Ze duwde de zwarte poes weg, en greens. "Ik heb je onderschat. Goed, die Rogue's zijn misschien nog ooit in de BloodCLan geweest, of hen ouders waren BloodClanners." Ze vond het niet verkeerd op de poes te prijzen. "Blijf nu met je dodelijke klauwen van me af of ik val je aan. Vechten is gedaan." Verwacht altijd het onverwachte. Carapherneia beukte extreem hard tegen de borstkas van Sunset aan, al week ze een beetje af dus was het niet zo hard als ze zou gewild hebben. Met haar nagel snipte ze twee snippen in diens oor, en grijnsde. "Nu echt gedaan, we staan quite."

Sunset voelde haar nagels in haar oor boren. "Nu echt gedaan, we staan quite." Grijnsde Caraphernelia, "Mee eens." Grijnsde Sunset, haar staart zwiepte heen en weer. Haar ogen doorboorden die van de poes. "Was jij ooit een rogue? Of ben je geboren in de BloodClan?" Vroeg Sunset aandachtig, stiekem was ze eigenlijk best trots dat de poes haar zo had geprezen. "En heb je een leerling?" Plakte ze er nog achteraan, hopelijk zou de poes niet gek worden van haar vragen. Hoe oud zou ze zijn? Of zal ze dat maar niet vragen..? Ze had nog veel meer vragen te stellen, maar die hield ze maar in haar hoofd. Aangezien de Bloodclan rogues opneemt, is het dan ook toegestaan vrienden te zijn met een rogue? Mag je eigenlijk vechten tegen andere Bloodclanners? Een brok bleef in haar keel haken toen ze dacht aan Vulture, "Waarom had je me achtergelaten...?" Fluisterde ze, perongeluk hardop. Bijna onhoorbaar wát ze zei, maar wel duidelijk dat ze íéts zei. Hopelijk had Caraphernelia het niet gemerkt, en als ze dat had; hopelijk zou ze het dan niet aan Lítill vertellen als ze Sunset zou gaan ondervragen..

"Mee eens." De ogen van Sunset boorde zich in hare, maar zij wendde haar ogen niet af. "Was jij ooit een rogue? Of ben je geboren in de BloodClan?" Cara verwachtte nog meer vragen, dus luisterde ze in stilte terwijl ze haar staart gelijkmatig op de grond klopte. "En heb je een leerling?" Wat en vragenvuur, hehe. De poes zag eruit alsof ze aan het denken was, en Caraphernelia probeerde haar gezichtsuitdrukking te lezen, maar dat was iets moeilijker dan dat ze verwachte had. "Waarom had je me achtergelaten...?" De bruine tabby wist zéker dat Sunset was zei, maar wat? "Ik ben nooit een Rogue geweest. En ik heb een hékel aan Rogues die moorden alsof ze BloodClanners zijn." Ze walgde van die katten. "Ik ben geboren in de BloodClan. Met twee BloodClan ouders. Toen mijn vader stierf in een gevecht, heeft mijn moeder de BloodClan verlaten." Caraphernelia haalde haar neus op. "Voor een Rogue. Schande!" spoog ze. Ze hààte haar moeder, die verraadster. "Ik heb nog geen leerling, nee. Maar dat weerhoudt mij niet van vechten met Young-One's." Plagend stak ze kort haar tong uit. "Maar wie heeft je achtergelaten? Ik verstond je half, Sunset,"

"Voor een Rogue. Schande!" Sunset rilde, zij haatte rogues niet, sommige niet tenminste. "He wat?" Had ze nou hardop gezegd wat ze dacht over Vulture? "Ehm..." Murmelde de zwarte poes verschrikt, ze wensde dat ze nooit n deze situatie was gekomen. "Niets!" Miauwde ze, "Niemand!" Bang zette ze een paar stappen achteruit, Die vermoord Vulture nog!

Sorry dat ie zo kort is! Maar moet nog heel veel huiswerk maken! D:

"Ehmn..." Wat had die poes gezegd? "Niets!" .. Oké. "Niemand!" Sunset begon bang naar achter te stappen, en dat gaf de doorslag. "Sunset," Caraphernelia stapte korter. "Vertel." Nog een stap. "Het." Weer. "Mij." Haar neus was nu heel kort bij de neus van de poes, die echt bang leek. "Als je het niet vertelt dan haal ik het uit je." Ze meende het, ze zou Sunset de hele Rogue plaats sleuren als die niets zeggen ging.

"Ik had - zoals altijd - die dag weer mijn laag ongeluk gehad. Ik was alwéér bijna geplet door een boom, ik zat in een andere boom toen een tak afbrak en ik in de bramenstruiken denderde. En toen kwam er een Rogue aan en die hielp mij." Het laatste sprak de zwarte poes een beetje bang uit, snel ging ze verder. "Ik bedoel, ik hing op de kop in een enorme berg bramenstruiken, en met mijn grootte..." Beschaamd staarde ze naar haar zwarte poten. "Maar, die rogue die hielp mij dus, daarna begon het alwéér te stormen." Ze rolde met haar ogen. Het was vast al meer gaan stormen sinds Sunset geboren was. "Toen gingen we schuilen, kwam er een hond, beschermde ikhem: en raakte ik like always weer ns gewond." Ze lachte hard. "Het grappige is, alleen mensen in mijn buurt overlijden, of raken zwaar gewond door mijn ongeluk! Mijn ongeluk laat me nooit doodgaan!" Ze grijnsde breed. "Ik ben al 3 keer voor een monster gesprongen, maar die laat mij gewond achter of vecht met andere monsters!" De zwarte poes staarde even naar ver weg, en keek daarna weer terug naar de poes met haar zilveren ogen. "Toen gingen we weer schuilen, voor nóg een storm! Again!" Ze sloeg boos haar nagels uit. "Nou toen kwam er een vos - die ik blind heb gekregen, die ons achtervolgde." Ze onderdrukte even tranen van verdriet. "Toen ik de volgende dag wakker werd, was hij weg! En was ik half opgegeten door die vos!" Spuugde ze woest. Ze liet haar aangetaste staart, rug en buik zien aan de poes. Ze liet het stuk waarbij ze vertelde dat ze van hem hield maar weg. "Well, that's all!" Loog ze bijna onopmerkelijk. "Het spijt me voor mijn niet-boeiende en saaie verhaal."