Let It burn, Thistlepaw

IV liep voor zijn eerste keer door een territory van iemand anders dan de Bloodclan, hij hield zich nu en dan aan de regels die er in de Bloodclan niet waren. Hij verzon maar een paar regeltjes zodat hij ergens aan kon houden, maar wie weet dat ze ooit nog van pas konden komen. Hij stond open voor uitdagingen en voor nu en dan grapjes maar ook andere dingen, hij draaide zijn kop heen en weer om rond te kijken waar hij liep. Het was een van de Clans maar welke zou hij wel achter halen, na een tijdje zou hij het wel weten want wie wilt er nou niet een onbekende kater uit je territory. IV voelde kort het gras tussen zijn poten en de wind langs zijn vacht gaan alleen viel er zo nu en dan regen, kort draaide hij met zijn oor en draaide zich vlak daarna met een ruk om. Kort herinnerde hij het moment, het was warm en een van zijn ogen brandde. Hij wist niet meer wat er gebeurd was alleen wat hij voelde, even kleurde zijn linker oog naar de kleur grijs. IV stak zijn neus fier in de lucht en nam een kort moment om het beter te ruiken, hij wist niet gelijk waar van alles was want deze plek kende hij nog niet. Alleen de geur, de vieze bittere geur. Kort schudde hij zijn hoofd en draaide zich weer naar voren en liep door over een nat pat, tot hij iets zag. Een beek niet ver van hem af, er lagen stenen omheen maar er bleek hier ook veel prooi te zijn.

~Thistlepaw

Ze wist best dat dit niet slim was. Dat ze zich alleen maar kwelde hiermee. Maar toch kon ze het niet laten. Thistlepaw stapte resoluut naar the little creek. Ze probeerde de herinneringen te vergeten, samen met de gevoelens erbij. Maar nu ze er zo dichtbij was, leek het allemaal opnieuw af te spelen. Huiverend boog de apprentice zich voorover en dronk van het water. Een ijskoude vloeistof gleed door haar keel. Ze probeerde zich te ontspannen, maar dat ging onmogelijk op een plak als deze. Ze bleef alert. Al haar spieren spanden zich aan. Thistle zuchtte, en de slanke poes ging liggen. Ze staarde een tijdje naar haar eigen spiegelbeeld in het rimpelende water, tot een scherpe geur haar aandacht trok. Thistle snoof diep. Geen twijfel mogelijk, bloodclan. Snel krabbelde de poes overeind en ging staan in een vechthouding. Ze wist best dat ze niet kon vechten, en nu wenste ze vurig dat ze meer had opgelet bij haar trainingen.

IV liep veder naar het meer van een Clan waarvan hij niet wist welke het was, hij was jong maar klaar voor zijn doel in het leven. Hij merkte op dat er nu ook een poes bij de beek zat alleen aan de overkant, langzaam sloop hij meer naar de poes toe. Hoe dichter hij kwam hoe meer hij wist hoe ze eruit zag, na een kort tijdje zag hij de grijze poes met een iets donkere kopje. IV legde zijn hoofd schuin en staarde haar aan met een vraagende blik aan, hij zette een stap vooruit. Hij kreeg een korte grijns toen de poes vurig opstond, haar spieren waren gespannen en je kon zien dat ze dit bezoek haar niet beviel. IV legde zijn kopje schuin, "aah ben ik hier niet welkom." Miauwde hij plaagend en kwam dichter naar haar toe. Hij staarde haar aan met een rustige blik maar niet alleen dat, je kon ook zien dat er iets van vuur in hem brandde van energie. Hij ontblote zijn klauwen en zijn grijns verscheen, hij hees zijn vacht en blaaste kort. Met een korte blik tuurde hij in het rond of dat ze geen teamgenoten had, want dit beviel hem al redelijk. Deze poes had inzet maar ook een twijfel en wat kon deze twijfel zijn, maar hij maakte daar geen zorge om alleen dat deze poes nogal 'kattig' kon zijn want veel poezen waren dat ook en dat beviel hem voor geen meter. "ben je klaar? Dan kunnen we beginnen met het dansen." miauwde hij kort met een grimas over zijn gezicht heen, zijn linker oog kleurde naar grijs en hij was klaar om dit pat te nemen van zijn leven.

Een zwarte bloodclanner, met blauwe ogen, stapte op haar af. "aah ben ik hier niet welkom." Begon hij op plagende toon. Thistlepaw liet haar haren overeind staan. "Nee, dat ben je niet nee!" Siste ze terug. Wat was het met bloodcln katten? Altijd irritant, vervelend. Toen de apprentice zag dat de kater zijn klauwen ontblootte, slikte ze veven. Bloodclanners waren vechters. Oke, Thistle, adem in.... En uit. Doe alsof hij een prooi is. Dit is gewoon jagen. Jij moet hem vangen. Ontwijken, sluipen. Deze gedachte kalmeerde haar. "ben je klaar? Dan kunnen we beginnen met het dansen." "Ik dans met niemand!" Reageerde ze woest, en keek hem boos aan. Deze kater wist niet waar hij mee te maken had. Ze voelde een vonk, diep van binnen, van die oude, venijnige Thistle. En het voelde goed. Ze voelde zich sterk. "Ik vecht." Vuur leek te branden, en het zou niet meer uit gaan. Ze zou zichzelf bewijzen.

IV keek haar rustig aan er bleek iets kwa pit in deze poes te zitten, ze leek op alle andere. Deze poes maakte geen verschil tussen Bloodclan poezen helemaal dat ze allebei zo 'kattig' zijn, met een korte zucht sloeg hij met zijn staart. "Nee, dat ben je niet nee!" siste de poes, even begon hij kort te lachen en sloot zijn ogen. "Ach kom op, ik ben overal welkom." miauwde IV voor de grap met een kleinere grimas, poezen dollen was geweldig alleen werd het iets moeilijker om tegen deze poes te praten. Hij sprong over de Creek en landde kort in het water na zijn sprong en probeerde aan de overkant te komen door een beetje spartelen, vlak daarna schudde hij even zijn zwarte vacht uit en zette zijn hoofd schuin. Even zette hij zijn poten in het gras neer dan in het mulle zand en draaide zijn kop naar de poes toe, zijn linker oog kleurde nog steeds grijs. Er was iets gebeurt wat hij niet meer kon herinneren, alleen dat er iets gloeiends heet dichtbij was en hij als vierde geboren werd veder herinnerde hij niks mee dan dat. Na die ene dag wist hij dat helemaal niet meer alleen dat hij na die dag iets zocht om te overleven, katten die hem begrepen zoals Bloodclanners. Hij had het gevoel dat hij alleen hun kon vertrouwen maar dat niet helemaal, ze konden ook over je heen lopen en je gebruiken. "Ik dans met niemand!" Riep de grijze poes die op zijn vraag had gereageert en waarschijnlijk niet wist wat hij verteld had. Zijn klauwen waren ontbloot en zijn spieren stonden gespannen, hij wiebelde met zijn oor. "Met dansen bedoel ik vechten, kitty." zei IV makkelijk en om even door te dringen wat hij bedoeld had. Hij zette zich schrap alleen verbaaste hem iets, iets wat dit intressant maakte. "Ik vecht." zei de poes sterk als of er.... Er vuur in haar brandde, wat hij die dag zag en dat hij alles verloor in zijn leven. IV's grijns verdween, zo gauw als dat kon. Vanaf dit moment begon hij het iets serieuzer te nemen en helemaal tegen deze poes, dat vuur maar niet in haar ogen maar echt. Even schudde hij zijn hoofd en nam zijn eerste zet, "laat ik maar beginnen." miauwde hij met een directe aanval die hij al op de poes gericht had. Hij wilde dit snel doen maar ook weer niet, was hij wel sterk genoeg voor deze poes. IV sloeg een paar keer met zijn poten, al gauw liep hij een paar stappen naar achter om een aanloop te nemen en over de poes heen te springen om haar van achter te raken en zo op die manier misschien op de grond te krijgen.

"laat ik maar beginnen." Gelijk begon de kater te meppen met zijn poten, waarvan hij verscheidene keren raakte. Thistle probeerde haarzelf te verdedigen, maar ze liep toch een aantal krassen op. Toen de kater achteruit liep voor een aanval, zag ze haar kans schoon. Net als jagen, net als jagen. Ze sprong opzij, en vervolgens racete ze naar een hoge boom en klom er in. Dit was haar voordeel. Zometeen zou ze op hem kunnen springen, met een beetje geluk had hij niet eens gezien waar ze heen was. De apprentice verstrakte. Ze zou op hem jagen. Als de smerige bloodclanrat die die was. De gedachte maakte haar rustig, maar een steek van pijn kon ze niet onderdrukken. Wolfpaw zou haar leren jagen. Ze had het beloofd.

IV was klaar om te gaan springen toen hij naar haar toe sprong landde hij, kennerlijk was het geen goede zet. De poes was ineens weggeraast, hij begon te grijnze maar staarde een beetje in het rond. In de eerste zetten had hij haar al geraakt maar nu was ze ineens verdwenen. De poes die hij teminsten knap vond, hij schudde zijn hoofd en hij moest deze gedachten weg laten. "Waar ben je, kom er maar uit waar je ook bent." miauwde hij zoekend en sprong even weg, door een vallende tak. Hij staarde omhoog maar kennerlijk was daar geen 'prachtige' poes te bekennen maar het draaide niet om de uiterlijk maar om het innerlijk, zijn linker oog kleurden even naar grijs. Hij staarde kort in het rond en sloop lang de bomen, zonder enige zin staarde hij rond. Hij keek in het rond, de poes had goede jaag kunste en goede verstop punten maar toch moest hij haar toch ergens vinden. Kort maakte hij een rondje, hij moest weten waar deze poes was. Hij had wel iets meer verwacht dan alleen 'hide and seek', hij kon dat spel namelijk nooit. Hij nam een kort moment en stak zijn neus in de lucht en snoof kort, hij stapte vooruit langs het water bij de oever. IV spandde zijn spieren en zocht in het rond, "Kitty..." miauwde hij omzich heen. "Waar ben je?" zei hij er kort erna en spitste vlug zijn oren en keek kort naar zijn ontblote klauwen, waarschijnlijk was de poes allang weg maar hij was niet verbaast dat zou waarschijnlijk iedereen doen of juist niet. Hij staarde nog eens om hem heen, kort zwiepte hij met zijn staart. Elk moment elke tijdstip voelde als een gevaar, dit was iemands anderes territory en hij had niet de kracht om tegen 2 katten op te nemen.

"Waar ben je, kom er maar uit waar je ook bent." Wachten op het juiste moment. Thistlepaw blies zact haar adem uit, en tuurde door de bladeren naar de kater. Ze bleef zitten, en zag de zwarte kat rond lopen. eigenlijk was het best wel komisch. "Kitty..." Al haar sympathie smolt, als sneeuw voor de zon. "Waar ben je?" Met een boze blik wachtte de apprentice tot de kater onder haar liep, en liet zich toen met uitgestoken klauwen vallen. "My name..." Je hoorde haar stem bijna niet door de wind. "Is not kitty!" Thistle landde op de rug van de zwarte kat, en bracht haar bek vlakbij zijn oor. "It's Thistlepaw." Bij deze woorden boorde ze haar nagels in zijn rug, zonder genade. Deze kater zou spijt hebben dat hij hier was gekomen!

IV liep lang het territory van een clan waarvan hij nog steeds niet wist van welke clan deze territory was, zijn oren spitste. Hij hoorde iets, iets zachts. Iets liefs of zo kon je het dan beschrijven, kort tuurde hij in het rond en fluite een kort deuntje door pure verveling. "Kom nou, ik ben slecht in verstoppertje zo kom met mij dansen." miauwde hij op een zeurende toon en hij had al inmiddels zijn spieren ontspand door dat dit wel eeuwen leek te duren, hij hoorde iets en keek kort omhoog tot er een poes boven op hem landde. Hij keek kop en een korte grom ontsnapte uit zijn bek en de poes kwam met haar mond dichter tot zijn oor met de woorden, "It's Thistlepaw." Met die woorden voelde hij haar klauwen in zijn rug boren. Hij gooide zich omver en ging op zijn rug liggen, op Thistlepaw als ze er dan nog op zat. Eindelijk wist hij haar naam, dat was in ieder geval een begin. Hij fluisterde terug naar Thistlepaw, "je bent zo schattig als je vecht en zo naivé." zei hij en ontblote zijn klauwen en stond met een ruk op. "alleen pech voor jouw ben ik geen muis die door een sprong of klauw dood ga." zei hij met een grijns en sloeg met zijn klauwen naar haar toe, hij moest haar geen moment geven om zich klaar te maken dus ging hij aanvallen naar haar gezicht toe en haar voor poten. Hij sprong naar voren en wilde voor de grap in haar staart beiten omdat hij zich nogal verveelde door haar style van vechten, "en wanneer ga je best doen?" sprak hij plaagend naar Thistlepaw. Hij probeerde met zijn klauwen haar klauwen te pakken, zo hij draaide zich om en begon met zijn achter poten te trappen net zo als een paard. Hij draaide zich weer vlug om en stond klaar voor zijn volgende aanval, maar wat zou hij doen om haar een goede klap te geven wat niet al te pijnlijk is..

De kater rolde om, iets waar ze niet op voorbereid was. "je bent zo schattig als je vecht en zo naivé." Thistle siste, ze was woedend, maar te machteloos om er iets aan te doen. De kater stond op, en ze kreeg weer lucht. De apprentice krabbelde hijgend overeind, niet in staat iets te zeggen. "alleen pech voor jouw ben ik geen muis die door een sprong of klauw dood ga." De kater hapte naar haar pluizige staart, en Thistle sprong krijsend opzij. als ze nou maar kon vechten. Als Wolf nou... Nee. Niet aan denken. "en wanneer ga je best doen?" De kater begon heel debiel te trappen, dat ze bijna moest lachen. Als ze zich niet vreselijk had gevoeld. Thistle ontwijkte soepel, tot de kater zich weer omdraaide. "Laat me met rust!" Gilde ze in zijn gezicht, en ze stond op punt van instorten. In een wilde actie probeerde ze hem in the little creek te duwen, al wist ze dat ze daar de kracht niet voor had. Vervolgens sprong ze achteruit, en zakte tegen de boom. "Laat me met rust..." Het was sterk en vijandig bedoeld, maar het klonk meer als een snik. De seal-point beet op haar lip tot ze bloed proefde, en sloot haar ogen. als ze vermoord werd door een bloodclanner, liet hij het dan snel doen. Ze gaf een schietgebedje aan starclan, en hoopte stiekem dat er nog iemand zou opdagen. Natuurlijk ging dat niet gebeuren.

IV keek naar de poes genaamd Thistlepaw, het was een mooie naam als je Paw weghaalden vond hij. Ze leek een beetje te lachen of minstens het in te houden, hij glimlachte terug naar haar maar dit was eerder geen gevecht geworden helemaal toen Thistle op hol sloeg. "Laat me met rust!" Gilde Thistle hard, hij sloeg zijn oren vlug in zijn nek en nam een paar stappen naar achter. Ze probeerde hem te duwen maar hij schoof een beetje weg niet heel ver, alleen leek ze naar achter te springen. IV keek verbaast op en zette zijn oren van verbazing omhoog, ze leek weg te zakken tegen een boom aan en zei vlak daarna "Laat me met rust..." IV staarde haar aan en stapte naar haar toe en nu niet meer met een glimlach maar met een ongeruste blik, hij keek haar aan en zette een stap dichter naar haar toe. Hij kwam zo dichtbij dat hij recht voor haar stond, hij tilde zijn poot op en wreef over haar hoofd heen. Hij kreeg een vriendelijke glimlach en voelde zich net even een vader, kort schudde hij zijn hoofd. "G..g.." zei hij en kreeg het woord niet uit zijn mond, "Gaat het?" miauwde hij ineen keer goed. Dit woord heeft hij bijna nooit meer gezegt dus hij zei het expres nog een paar keer, hij had zijn poot nog op de hoofd van het poesje maar haalde die er weer af. IV had wel weinig gevoel maar ook in zijn verleden is er veel gebeurd, heel veel. "Ik laat je pas met rust als je me verteld wat er is gebeurd." miauwde hij stand vast en een beetje laat. Hij ging zitten en sloeg zijn staart om zijn poten heen en keek haar uitdagend aan maar ook geïntresseerd, zijn linker oog kleurde naar grijs. "Hey Thistle, waarom heet je geen kitty?" vroeg hij voor de grap en fluisterde het haar, "niet dat het mooier is of zo." zei hij er vlak na.

OCC: zijn oog kleurt grijs als hij iets intressands lijkt, hij is aan het nadenken over iets of door uidagen (bv. gevechten)

IV keek naar Thistlepaw, hij was ongerust om wat er met haar was gebeurd. Hij had wel gevoel en zou iedereen helpen die in nood zou zijn, alleen leek dat Thistle druk zat aan het vechten was met zichzelf. Hij zag hoe Thistle hem aan keek met een kwade giftige blik en haar ogen verwerkt tot spleetjes, ze leek kwaad en verdrietig te gelijk. Ze leek helemaal niet meer te veroeren, zou ze dood zijn? dacht hij verward. "Denk jij dat het gaat, als je niet kan vechten? als je geen bloodclanner kan vechten, en dus faalt als apprentice bij de clan?" miauwde Thistle kil en keek hem nog steeds aan met die blik, voor nu deed het hem niks maar hij sprak nog niks en wilde haar uit laten praten. "Denk jij dat het gaat, als iemand je beloofd had te leren vechten, en dan je hart breekt?" zei ze veder en het leek of ze helemaal uiteen ging spatten op dat moment. "Denk jij dat het gaat als je je leeg voelt, depressief, en dan komt er een starclanverdomme bloodclanner zich ermee bemoeien?" Zei Thistle super kwaad en leek tegen hem te blazen. Hij keek haar aan met een vriendelijke blik, alleen richte al haar woeden op hem af. "Ga toch weg!" Siste Thistle kwaad, "Jij weet niet wat pijn is." IV keek naar de grond en tilde zijn poot op naar zijn rechter oog, "Qwintten." miauwde hij zacht. Hij keek haar vlug aan en schudde zijn kop en kwam naast haar liggen, want ze lag tegen een boom aan. Hij sloeg zijn staart om de poes heen en keek haar aan en fluisterde "Jij hebt mij een geheim verteld... Dus ik heb er ook een voor jouw." zei hij zacht op een lieve toon. Hij had erg veel medeleiden met haar en begon zachtjes te vertellen, "Vroeger leefde ik met mijn fammilie ik had 5 broers." begon hij rustig en keek haar aan. "Of wil je niet meer luisteren Thistle?" vroeg hij gelijk erna, "Ik zal het kort houden dat beloof ik je." zei hij er vlug na alleen zou zij dit waarschijnlijk niet wille weten. Hij voelde hoe zijn ogen weer brannde net zo op dat moment.

IV staarde haar aan met een vriendelijke blik maar ook een bezorgde blik, wat was er met Thistle wat haar dit erge gevoel gaf. Ze had hem niet alles verteld maar in haar ogen leek iets te branden, haat en verdriet. Hij herinnerde zich haar woorden die ze sprek tegen hem, het was niet om eerlijk te zeggen iets wat hij zou doen. IV lag tegen de poes aan die Thistle heten, het was een prachtige naam. Zijn naam was hij vergeten en noemde zich IV om een reden, hij wist om welke maar hij wilde die pas later veraden aan deze prikkelbare poes. Thistle leek te zuchten maar in plaats daarvan zei ze, "Nee, nee, vertel maar. Vertel dan ook gelijk je naam." Hij keek haar liefde vol aan eerder door respect die zij toonde. IV knikte op haar antwoord en staarde naar de lucht en legde zijn poot op zijn rechter oog en voor de grap ook op Thistle's rechter oog, "Op een dag werd mijn oudste broer ziek en ik moest voor deze keer iets halen waar van ik niet wist wat ik moest halen." zei hij kort. Om het in ieder geval kort te houden moest hij zijn hele verhaal in korten maar voor hem was het geen moeite, zo leek het dan. Hij keek haar aan en ging veder: "Ik kwam terug en bracht het naar hem, toen ik voor de tweede keer ging en terug kwam bleek mijn oudste broer dood te zijn aan het wat ik hem gaf. Mijn broer Qwintten had verteld dat het death berry's waren, wat ik gebracht had. Zo hij gaf me een litteken aan mijn rechter oog." Hij legde zijn poot op zijn rechter oog en staarde naar de lucht. Zijn linker oog kleurde grijs waarna hij naar de wolke keek en even dat moment weer voorstelde, hij schudde zijn kop naar dat hij het had voorgesteld en focuste zich naar Thistle. "zo door schaamte ging ik weg, alleen rookte ik iets al vanaf het hol alleen wist ik nog niet wat. Zo ik begon toen ik ver genoeg was achter me te kijken waar iets warms op mijn gezicht voelde en brannde, het was vuur wat ik achter me zag." miauwde hij en zuchtte even kort, misschien was dit verhaal niet bedoelt voor Thistle of wel lag eraan. "Het is beter dat ik niet veder ga met het verhaal." lachtte hij moeilijk en wreef met zijn poot achter zijn oor, even schrok hij. Hij was het helemaal vergeten om zijn naam nog op te noemen en begon rustig "mijn naam is IV (four) maar spreek het uit als Ijve, ik heb mijn naam zelf bedacht dat is het enigste wat ik vergeten ben door die tijd hehehe. Ik was ook die vierde die geboren werd." glimlachte hij onzeker, heel stiekem schaamde hij zich en je kon het ook goed merken aan hem. "Maar hoe ben jij aan zo'n mooie naam gekomen zoals Thistle?" miauwde hij en keek haar aan met een glimlach waar aan zijn schaamte nog te zien was.