I dont wanna be here! [Open]

Willowpaw

I would react badly to the slightest hint of hesitance
He’d bend awkwardly to suit my mood
No word from his defense
Sang songs for deaf ears

Haar gejaagde ademhaling leek te weerkaatsen tegen onzichtbare wanden, twee Cyaanblauwe ogen raasden razendsnel van de ene plek naar de ander. Nog maar enkele ogenblikken geleden had een onmogenlijke pijn haar lichaam overgenomen in het heetst van de strijd. Ze was kermend en roggelend op de grond gevallen, had getrild over haar hele kleine lijfje. Haar keel was niet aan te zien geweest, aan flarden gescheurd en rood van het bloed. Met een trillende poot voelde Willowpaw aan haar nek, maar er was niets te voelen dan haar doodgewone vacht. Met onzekere ogen keek ze omlaag, geen bloed.. niet eens een wondje. Ze had op de grond gelegen, de grote rosse Thunderclankrijger Lostdream over haar heengebogen en de Thunderclanploes Iciclespirit aan de rand van hun gevecht. Toen had de fatale beet in haar nek plaatsgevonden, Willowpaw wist niet meer precies wat er verder was gebeurd.. enkel de pijn zat in haar gehuigen gegrift, toen de pijn het ergst was werd het plots met een schok minder. Op dat moment was het beeld van Lostdream naar wie ze vol haat had gestaard tot het einde verdwenen en plaatsgemaakt voor een groot wit licht. En nu was ze hier? Waar was ze eigenlijk? De zilvergestreepte poes zette voorzichtig een poot vooruit, en draaide een kort toertje. Het voelde vertrouwd, het voelde troostend hier.. rustig en vredig. Starclan, de gedachte kwam spontaan in haar op en ze begon over haar hele lichaam te trillen. "Everstar!" gilde ze terwijl haar zoute tranen langs haar zilvergestreepte wangen omlaag drupten. "Carrotpaw!" dit kon niet waar zijn. Dit had ze nooit gewild! "Dyingblack!" gilde ze hees van de tranen. De jonge poes zakte door haar poten en viel als een hoopje ellende op de grond. "Stonerain, mama!" gilde ze wanhopig, zonder enige hoop probeerde ze een bekend gezicht te vinden. Eén kleine gedachte kwam in haar op, mischien zal ze hier haar echte moeder vinden, de moeder die stierf bij haar geboorte. Ze had van Stoneraind, haar pleegmoeder, te horen gekregen dat haar echte moeder in de starclan zat. Maar die gedachte werd verduisterd, haar mama zal haar niet meer herinneren.. "Risepaw! Brokenpaw! Iemand!" haar stem galmde terug en ze bleef bang trillend liggen "I dont wanna be here!" Snikte ze.

Notes; Open voor andere (starclan) katten, eventueel mag ze ook verwelkomd ofzo worden? tags; Starclan words; x

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS

Zijn twee amberen ogen verschenen vanuit de duisternis van de sterren, neerkijkend op het jonge poesje dat zich bij hen had gevoegd. Hij schudde zijn grijze kop en stapte langzaam naar voren, haar paniek begrijpend. ''Geen van hen is hier jonge Willowpaw,'' Sprak hij langzaam en bleef naar haar toelopen, zijn pels glanzend tussen de sterren. Hij was een tijd geleden teruggekeerd naar zijn voorouderen en had er vrede mee gesloten. Het monster dat hem het leven had gekost en zijn lichaam had vernield was hij alweer vergeten. Hier in StarClan heerste er vrede tussen ieder ander. hij zag er weer uit als de dag dat hij net warrior was geworden, jong en vol trots. Hij ging naast haar zitten en drukte zijn neus zacht tegen de schouder van het kleine poesje. ''Not many of us actually wanted.'' Zei hij zacht en van de chagerijnige kater die hij ooit was geweest was niks meer terug te zien. ''Toch wil ik je verwelkomen Willowpaw van WindClan, ookal zal je mij niet kennen.'' Vervolgde hij en keek de jonge poes aan voor hij even om zich heen keek. ''Don't be sad now, it will all be okay.'' Murmelde hij en keek het jonge poesje aan.

OOC: whew dat was ff inkomen xD

Toen een grijze kater kwam traagjes naar de zilvergestreepte poes gestapt, en bang zonk ze in elkaar. Haar pels recht omhoog en haar staart die onbehaagenlijk dik heen en weer zwiepte 'Geen van hen is hier jonge Willowpaw' De jonge poes blaasde gemeen naar de kater en ontblote haar tanden "Ik ben niet in de starclan! Ik ben niet dood!" spuugde ze vastbesloten terwijl haar tranen over haar wangen gleden, zachtjes klauwde ze met haar poten in het niets tot ze nog eens wild naar de kater blaasde. Bah! Katers! Ondankbaar stelletje schurftkoppen, nooit hadden ze iets voor haar gedaan! Haar staar zwiepte nog heviger, de kater kwam enkel dichterbij. Tot deze kater naast haar zat, zachtjes raakte hij met zijn neus de poes haar schouder aan en bang trok ze hem weg en keek een andere kant op met betraande Cyaanblauwe ogen, waarom was ze hier? Ze wou het einde van het gevecht zien! Ze wou warrior worden en Dyingblack pesten! Maar geen van haar vrienden was hier. Willowpaw knikte verslagen bij de verwelkoming van de kater, hij had gelijk dat ze hem niet kende. "Van welke clan kom jij dan?" vroeg ze, nog steeds met haat en bangheid in haar trillende stem.

Hij had haar reactie eigenlijk wel verwacht. De jongere generaties accepteerde hun reis naar Starclan niet allemaal gemakkelijk. Ze hadden vaak nog een heel leven voor zich en wilde dat niet opgeven. Natuurlijk had hij er geen moeite mee gehad, hij was alles meer dan zat geweest. Als het jonge poesje hem zo behandeld had in de tijd dat hij nog een echte ShadowClan kater was dan had hij haar werkelijk uit elkaar getrokken, maar Starclan had zelfs hem veranderd naar wie hij was voor alles fout was gegaan. Bij haar woorden sloot hij zijn ogen even en zuchtte zacht. ''Het spijt me om degene te zijn je mee te delen dat je zojuist toch echt in de poten van Starclan bent beland.'' Antwoordde hij langzaam. Zodra ze naar hem blies haalde hij even diep adem en schudde zijn forse kop.
Haar angst was niet te missen maar ook hij kon geen verandering brengen in de stand van zaken. Haar vraag deed een lichte glimlach op zijn snuit verschijnen, iets wat nauwelijks nog iemand van hem kende. De massieve kater neeg zijn kop iets en sloot zijn ogen. ''Ik ben Earthquake van de ShadowClan, maar al vele manen bega ik hetzelfde pad als vele anderen van alle Clans.'' Antwoordde hij rustig en keek haar aan. ''Waar ben je bang voor? Ben je bang voor je voorouderen?'' Vroeg hij maar kon half ook wel raden waar ze bang voor was.

Onderwerp: Re: I dont wanna be here! [Open]