O- Oh no... (Stormysoul's deathtopic) (Open)

Het gedonder van de waterval vulde haar oren, de kattin had zich laten neerploffen bij de stenen in de buurt van water, hopend tot rust te kunnen komen. De sterke geur van vis drong haar neus binnen, het zou geen kwaad kunnen om nog wat te gaan vangen en daarna terug te keren naar het kamp, dus Stormysoul rechtte haar rug, boog haar een klein beetje naar voren en wachtte stil af. Onder haar neus zwommen diverse kleinere vissen, al wachtte de tabby op de grote soorten, in haar linkerooghoek zag ze een enorme vis en dan zou ze niet overdrijven. Instinctief boog de kattin ietwat naar voren en met uitgestrekte nagels keek ze naar de vis, wachtend tot deze dichtbij genoeg was zodat ze deze het water uit kon gaan scheppen.

Doordat Stormy zo erg lette op de vis en oog voor haar omgeving verloor, maakte ze een fatale fout, gezien de seconde dat zij haar klauw uitstak om de vis aan haar poot te haken voelde ze een klauw tegen haar buik en werd tegen de grond gesmakt, vervolgd door een mengeling van een verraste piep en gespuug. Het beest dat voor haar stond kende ze niet maar als ze het goed had was het een das, het gestalte dat iets kleiner was dan haar, de vuil witte en zwarte vacht, het moest wel. Snel kwam ze overeind en probeerde ze opzij te springen, om een tweede klauw die snel neerkwam te ontwijken. Het dier was sneller dan ze had verwacht, gezien de klauw haar staart maar op een haar na miste waardoor de das een gek geluid maakte dat waarschijnlijk iets betekende als een waarschuwing, al zei dat de tabby niks, gezien zij geen das kon spreken.

Afgeleid door het gekke geluid voelde ze nog een harde klauw tegen haar zij en Stormysoul smakte weer op de grond na een stukje te hebben gevlogen, ze spuugde wat naar de das en rende met uitgestoken klauwen naar het lelijke beest, voorlopig de wond negerend die een bloedigere vlek op haar vacht achterliet, snel zette ze haar af met haar achter poten, maakte een schijnbeweging naar links, terwijl ze deed dat ze naar rechts ging, en haalde uit met haar klauwen. Als ze die dag zou dood gaan door dat vreselijke beest, zou dat niet gebeuren zonder een fel gevecht. Met een strijdkreet stortte de tabby haar weer op de das, die naar haar uithaalde en probeerde te verdedigen tegelijk. Het voelde alsof elke keer de das uithaalde haar wond raakte, en in haar aanvallende mode had ze een keer een glimp kunnen opvangen van haar rug, welke een bloederig hoopje was geworden.

Haar hoofd begon licht te worden, elke beweging werd moeilijker en haar ademhaling werd zwaarder, de eerst klap begon haar tol te eisen, iets wat Stormy helemaal niet kon gebruiken. Een klauw kwam neer op haar hoofd, gevolgd door een beuk op haar rug, haar linker oog kon ze niet meer gebruiken, waar de das haar had geraakt waren nu 2 rode striemen te zien. Nu haar zicht verminderd was leek de das haar voor haar gevoel vaker te raken, zo ze dan nu toch dood gaan? Dood bloeden en wat dan? Haar hoofd werd lichter, haar zicht werd wazig, ze kon het bloed horen gonzen in haar oren, het laatste wat ze merkte was de scherpe, ijzeren smaak van bloed in haar mond en toen werd alles zwart.

Met glimmende ogen staarde de lilac point naar de tabby bij de oever. Die lelijke warrior... Bleh.... Ze snoof even minachtend, maar trippelde toen terug verder. De oudere krijger had namelijk veel belangrijkere dingen te doen, dingen die met wraak te maken hadden. Dus die Stormysoul zei dat een das haar zusje had vermoord? Dat mocht misschien wel waar zijn, maar Maze wilde dat katten har beschuldigden van de dood, want zij had dingen door. Ze moest gewantrouwd worden of verwijderd worden... Het makkelijkste was het tweede... En dat was de kattin ook van plan... In het zwakke licht dat door het jonge bladerdak viel, zag haar pels er gevlekt uit. De geuren die langs haar neusvleugels vlogen waren bekend, op een na. Een geur van een dier, een dier die haar zus had vermoord. En tja, Maze geloofde Stormy's verhaal wel, ze was erbij geweest en wist alles.... Maar daarom moest de rest nog niet de waarheid weten. De Riverclanner zakte door haar poten zodat haar buik bijna de grond raakte. Langzaam sloop de grijze poes naar voren, tot ze door de takken van een struik kon kijken. De grijze pels van het dier glom mooi, het was een prachtig exemplaar, een perfect exemplaar. De kattin grijnsde scheef en schuifelde wat naar voren. Zachtjes streek ze haar flank tegen de takken zodat haar geur bleef plakken, hier en daar op de weg terug had ze ook bomen gemarkeerd zodat niet alleen zij, maar ook haar mooie vriendje de weg terug zou vinden naar die kreng. Toen de das even diep inademende en besloot haar rug naar de kat te draaien, greep ze haar kans en sprong Maze op. Snel haalde de warrior haar nagels langs de randen van de zwarte streep op de rug van het dier voordat ze zich omdraaide en wegsprintte. Met oren die plat tegen haar nek lagen liep ze zo snel ze maar kon, het harde geroffel achter haar bevestigde alleen maar dat de das haar volgde... Goed. Na enige tijd schoot de kattin naar rechts om vervolgens naar links te gaan en opeens een boom in te schieten. Verward stopte de das even, deze had niet verwacht dat de kat opeens heen en weer zou springen. Maze hing doodstil een staartletter boven haar kop... Het grijze beest tilde haar kop, snoof even diep en trippelde toen met luide passen in de richting van Stormy. Op de lippen van de grijze warrior krulde zich langzaam een grijns, dat was een probleem minder op de wereld.

Na enige tijd klauterde de warrior uit de boom, met een plofte kwam ze neer en trippelde ze zonder om te kijken in de richting van waar de das was verdwenen. De geur van bloed prikte meteen in haar neus en ze richtte haar oren tevreden naar voren. Ze verkorte haar pas en liep rustig de struiken uit. Een voldane glans glom in haar ogen toen ze het bebloede lijf van die warrior zag. Even bleef Maze staan, haar blauwe ogen ijzig gericht op dat stomme dier. Toen liet ze haar blik over de plek gaan. Bloedsporen krulde zich naast het lichaam op en verdwenen in het woud, de das was weg. De warrior zwiepte met haar staart, liet haar blik nog kouder worden en stapte toen met lange, elegante passen op de tabby af. Het lichaam had niet langer nut meer. Iedere pas duurde lang, maar ze genoot zo van jet zien van het afgematte lijf, dat ze jet niet erg vond. Toen ze uiteindelijk naast het lichaam stond, bleef ze opnieuw staan. Met duistere ogen staarde ze neer op de kattin. "Oh Stormy toch," zei ze op een neutrale toon waarna ze haar kop neeg en deze bijna tegen de oor van de dode bracht. "Wat ben je toch een domme kat geweest," toen liet ze haar kop nog wat zakken en klemde ze haar tanden ronde het nekvel, tijd om de dood bekend te gaan maken. En tja, het was ook maar een das geweest.

Lynxfang voelde hoe zijn maag omdraaide bij de geur van bloed,bloed niet afkomstig van een prooi. Hij slikte de opkomende spuug in en zette het op een loopje. De geur van het bloed werd vermengt met een nieuwe geur,een geur die hij herkende. Stormysoul,hij had haar laatst nog gered uit de River. Zij mocht niet degene zijn die zo bloedde,ze was een poes waar hij bijna een band mee had. Lynxfang versnelde zijn pas en voelde hoe zijn poten onder zijn lijf vandaan geslagen werden toen hij er was. Een bloederig hoopje lag op de grond,Stormysoul. Hij zag dat er een andere poes op haar af liep,Mazelock. Maar wat liep ze langzaam,alsof het haar niks kon schelen. Lynxfang voelde een steek van verdriet bij Stormysoul's lichaam en wou net tevoorschijn stappen toen Mazelock sprak. . "Oh Stormy toch," zei ze op een neutrale toon waarna ze haar kop neeg en deze bijna tegen de oor van de dode bracht. "Wat ben je toch een domme kat geweest," Lynxfang voelde een steek van woede en onbegrip voor de poes. "Hé,toon respect"zei hij en kwam toen te voorschijn. Het verdriet was te horen in zijn stem. Hij liep naar het lichaam toe en boog zijn kop over haar heen en likte haar oor. "May Starclan light your path,Stormysoul"

Ze loste de pels toen ze opeens iets hoorde, pootstappen. De grijze kattin keek op en ontmoette de ogen van een medeclankat. "Hé,toon respect" zei de stem. Ze neeg haar kop en knikte even. "Dat weet ik," zei ze op sterke toon. "Maar het punt is dat Stormy en ik elkaar niet zo echt mochten," vervolgde ze. "Het was gewoon... de das die me waarschijnlijk liet terugdenken aan... haar..." Ze liet haar oogleden wat over haar ogen zakken en liet tranen haar ooghoeken uitlopen. Met haar bedoelde ze Rainpaw, haar zusje die vermoord was door een das. Ze slikte even moeizaam. De kater had zich al bij de katten gevoegd om haar te gaan likken. "May Starclan light your path,Stormysoul" zei hij nog. Maze keek met bedroefd gezicht naar de grond... ha, vooral niet voor die grijze rotkat. Maar goed, ze was uit de weg geruimd, een beschuldiging was niet langer nodig.

Elke kat kon het onbegrip in zijn ogen lezen waarmee hij naar Mazelock keek. De verwarrende zinnen, elkaar opvolgend lieten zelfs hem van de wijs brengen. Hij likte zijn bovenlip, wat een teken van zenuwen was en luisterde naar Mazelock laatste zin. De herinnering van een vermoorde Apprentice kwam boven, maar niet sterk genoeg. Lynxfang boog zijn kop over Stormysoul en sprak de bekende woorden. Toen hij wat bijgekomen was, richtte hij zijn blik weer op de poes voor hem. "Wat jullie ook hadden, ze was een ware Warrior en zal met respect worden begraven"zei hij enkel, alsof hij Mazelock vertelde dat ze geen muis mocht hebben.

Onderwerp: Re: O- Oh no... (Stormysoul's deathtopic) (Open)