That's the thing about pain: it demands to be felt [Moongaze]

Ravenfeather trippelde door het woud, richting Sunningrocks. Hij wilde even nadenken. Sinds de dood van Lostpath was het kamp een beetje te stil. Ravenfeather had zijn woede deels geuit, waardoor er een paar katten waren die afstand van hem namen en kittens die verschrikt wegkropen naar hun moeder. Het maakte Ravenfeather niet zoveel uit. Ooit zou hij wel weer vergeven worden. En sinds wanneer was het verboden om je gevoelens te uiten? Lostpath was een waardig krijger en verdiende dit niet. Ravenfeather had respect voor hem en dat wilde hij laten weten. Wat hij deed was goed, dus hij laat die andere katten maar, hij weet wel beter.
Maar nu voelde hij zich een beetje depri. Het was een beetje té stil, en hij moest het kamp gewoon even uit. Het was een beetje moeilijk om nu nog een praatje te maken met iemand, zoals gewoonlijk als er iemand overlijd in de Clan. Stilte is het geluid wat dan aanhoudt, dag na dag, totdat er iemand opstaat en de stilte wegjaagt met de muziek van zijn stem. En dan gaat het leven weer gewoon door.

Ravenfeather liep gestaag verder. Hij kwam wel vaker bij de Sunningrocks, het was een heerlijke plaats om even te liggen als de zon lekker fel scheen, maar ook om na te denken. Het was er gewoonlijk best stil, afgezien van het gekabbel van de rivier ernaast en het geritsel van het gras door de prooidiertjes die vrolijk van hun leven genieten. En als uitzondering was er af en toe een gevecht tussen de ThunderClan en RiverClan, omdat de RiverClan beweert dat de Sunningrocks bij hun territorium horen. Domme haarballen, de Sunningrocks staan achter de rivier, die de grens markeert. Tuurlijk zijn ze van de ThunderClan. Die rare RiverClanners willen dat alleen niet inzien. Tss.
Ravenfeather bereikte de zonovergoten rotsen. Het was al avond, maar nog lang geen Maanhoog. Het begon net te schemeren en de zon scheen nog fel boven de rotsen, maar het zou niet lang meer duren totdat de maan zijn plaats zou innemen. Een paar muisjes wankelden door het gras, daas en moe. Het was een prachtige dag geweest en de nacht zou mild zijn. Ravenfeather klom over de rotsen. Hij stopte bij de hoogste rots, er zat een salamandertje die zijn weg versperde en pesterig dezelfde kant opging als Ravenfeather bij de andere kant wilde oversteken. Ravenfeather was niet bang voor salamanders, maar hij wilde het risico niet nemen om over hem heen te springen, omdat hij laatst zo hard was tegen rotsen was gesprongen toen hij een muis ving dat hij nog steeds tekenen van een schaafwond op zijn kop had. Ravenfeather keek de salamander pesterig aan, maar toch ook wel met een milde blik. Salamanders konden grappig zijn. Ze werden door de katten niet vaak als prooi gezien, dus hoefden ze niet echt te vrezen voor hun leven. Er waren natuurlijk altijd wel wrede katten die salamandertjes gingen vermoorden, maar zo was Ravenfeather niet. Als het prooi was, dan probeerde Ravenfeather ze altijd te doden, zo niet, dan negeerde Ravenfeather ze gewoon. De salamander vond Ravenfeather's onhandige gewankel blijkbaar erg amusant, hij klom op zijn poot zo zijn vacht in en ging op zijn kop zitten. Ravenfeather zuchtte diep, maar besloot de grappenmaker te negeren en liep door.
Eenmaal op de allerhoogste rots keek hij uit naar de plek waar hij vaak zat, bij de rivier, dicht bij de stenen waar je kan oversteken. Maar tot zijn verrassing zat er al iemand, een poes uit zijn Clan die hem akelig bekend voor kwam. Ze deed hem denken aan iets naars, aan iets wat zo vervelend was dat hij weg was gelopen van het kamp... aan... ja, hij wist het weer. Ze deed hem denken aan de warrior die dapper was gestorven, Lostpath. Logisch, hij was haar broer geweest. Arme Moongaze, zij moest nu wel door een hele moeilijke periode. Ook al afgewezen door haar partner, en nu haar broer... Hij kon wel begrijpen waarom Moongaze vaak somber over kwam. Ook al was Ravenfeather zélf niet echt in een vrolijke stemming, hij kon altijd proberen om haar en zichzelf op te vrolijken. Ravenfeather liep op haar af en ging naast haar zitten. Het was een tijd stil, Moongaze had hem blijkbaar niet zien aankomen. Ze was in gedachten verzonken. Ravenfeather besloot een gesprek aan te gaan. Niet geschoten was altijd mis. "Mooie avond hè, Moongaze" murmelde hij zacht terwijl hij naar de weerspiegeling van de ondergaande zon keek in de rivier. Het was een warme avond, een avond die Ravenfeather blij maakte. Lichtjes, maar toch wel wat blijer. Hij keek Moongaze aan, en glimlachtte mild. Hij hoopte maar dat hij haar niet teveel had laten schrikken. Ze was nogal schrikkerig, wist hij. Geduldig wachtte hij op een antwoord van de poes naast hem.

-- waarom heb ik altijd lange posts ;-; --

[Moongaze]

WORDS: 800

Voor de zoveelste keer in vele manen liep ze weer weg van het kamp, de sfeer die er hing was niet te verdragen voor haar. Niet dat het anderen uitmaakte hoe het met haar ging. Zij was alles kwijt wat ze had zonder dat ze iets voor ze had kunnen doen en iedereen leek maar door te gaan met hun eigen leventjes. Ze begreep het nog steeds niet, waarom had StarClan haar broer van haar afgenomen. Hij was de enige bij wie ze had kunnen steunen nu Dangerdance haar alleen had laten staan. Dangerdance, de kater die beloofde dat alles goed kwam en vervolgens haar niet meer aankeek. Zelfs na dit had ze geen ander woord gehoord van de rest van de Clan. Natuurlijk herinnerde ze zich Ravenfeather die met haar mee had gelopen en voor zijn eigen geluk haar niet had geholpen. Zelfs zij wist dat als hij haar had willen proberen te helpen dat ze had uitgehaald naar hem. Ergens voelde ze zich schuldig over het feit dat ze geen enkel van zijn woorden had beantwoord, maar ze had ook niet kunnen weten hoe. Geen enkel ander Clanlid sprak tegen haar en zo was ze het altijd wel gewend. Ze had geen vrienden en had voorheen alleen een zus die haar het leven verder zuur maakte dan dat het al was. Ze vroeg zich niet eens meer af wat er met Morningpaw was gebeurd, het ergste was dat ze er niet eens om had getreurd. Maar waarom zou ze dat eigenlijk moeten doen? De enige om wie zij treurde was haar broer Lostpath, die een lot had moeten accepteren dat hij helemaal niet verdiende. haar broer had veel en veel beter verdiend dan zo in de poten van StarClan te verdwijnen. En hoewel ze wel kon zeggen dat hij beter verdiende wist ze zelf ook niet hoe haar broer daar over had gedacht. De laatste keren dat ze hem had gezien had hij er gewoon slecht uit gezien.
Ze verdiende het niet om eigenlijk nog te lopen. Want zelfs al had haar broer er slecht uit gezien, ze was nooit naar hem toegestapt om hem te vragen of er iets was. Hoe had ze zo'n belabberd zusje kunnen zijn voor hem, ze had moeten klaarstaan om hem te helpen en niet te zwijgen. Ze kon het niet meer bevatten, maar elke keer als ze bereid was alles op te geven en hen achterna te gaan kwam er wel weer iemand om haar te stoppen of te redden. Waarom was zij nou zo belangrijk om te blijven leven. Ze verdiende het nog minder dan een van de misbaksels van de BloodClan. Ze begreep niet waarom anderen dat niet accepteerde, of wilde StarClan haar in leven houden om haar leven alleen maar afschuwelijker te maken. Dat idee klonk haar eigenlijk wel eerlijk in de oren, zij was afschuwelijk voor haar familie dus was het leven afschuwelijk voor haar. Maar toch wist zij ook dat ze dat niet voor eeuwig kon volhouden. De pijn die ze nu op haar hart droeg woog veel te zwaar voor haar.
Waar ze heen ging was de plek waar haar werkelijke ellende echt begon, de dag dat ze haar mentor voor goed kwijt raakte. Crossfire had haar daarvoor altijd beschermd tegen andere apprentices en vooral haar zus. Maar toen hij door haar doen verdronk veranderde alles. En opnieuw besefte ze dat ook zijn dood haar schuld was. Ze had het kunnen voorkomen als ze niet zo stom was geweest om zelf te vallen. Waarom had hij haar toen gered, het was haar eigen schuld geweest. Nooit had ze kunnen vertellen wat de kater voor haar had betekend. Het was de vader geweest die ze nooit had gehad en een van de meest respectable warriors die ze ooit had gekend. Toen ze nog klein was wilde ze zijn pad volgen en net zo worden zoals hij, maar hij was nooit ver gekomen. Zijn partner was niet lang na zijn overlijden verdwenen en nooit is nog wat van de poes vernomen. Zij had hen beide afgenomen wat ze zelf wel had kunnen hebben. Nooit zouden zij bij de warriors zitten en de namen van hun kittens horen terwijl die naar hun mentor liepen. nooit zouden ze samenzijn als twee oude elders. En dat alles was ook haar schuld. Waarom had ze nooit beseft wat voor een walgelijk wezen ze eigenlijk was?
Deze dag zou waarschijnlijk niet veel anders zijn dan alle andere dagen die ze had gespendeerd in haar eentje. Ze zou hier zitten, staren in het water en haar leven weer overdenken tot ze gek werd en gewoon instortte. het verbaasde haar best wel dat ze door zoiets nog nooit echt per ongeluk in de rivier was gevallen. Maar ze had geen keus anders dan hier zitten of ergens anders waar anderen nauwelijks kwamen. Waar ze nu zat was een andere plek dan normaal, ze had gekozen voor de exacte plek waar het ongeluk was gebeurd in plaats van de plek waar ze praktisch gezien onzichtbaar kon zitten. Ze verwachtte toch geen aandacht van anderen dus ze had de gok durven wagen.
Toch had ze hem niet zien of horen aankomen, ze was veel te ver teruggetrokken geweest in haar geest om hem te horen. Toen ze echter plots een stem naast zich hoorde sprong ze letterlijk even op van schrik en haar achterpoten schoven half uit elkaar terwijl ze de kater even verwilderd aankeek. hij zag er een stuk beter uit dan dat zij deed maar dat was niet al te moeilijk. Ze deed niet eens meer de moeite zichzelf te onderhouden, ze zag er de zin niet van in. Gelukkig bedekte haar vacht nog wel haar lichaam waardoor je niet kon zien hoe mager ze eigenlijk was geworden. Ze probeerde na te denken en herhaalde zijn woorden in haar hoofd tot ze ze begreep. Ze was zo ver weggezakt geweest in haar gedachtes dat haar denken gewoon even niet ging. Langzaam ging ze weer zitten maar wendde haar kop af om naar het water te staren maar geen antwoord te geven. Waarom moest hij nu weer degene zijn die naar haar toekwam? Het duurde even tot ze doorhad dat hij daadwerkelijk op een echt antwoord van haar wachtte. Even haalde ze haar schouders op en slikte. ''Wat is nog mooi,'' Fluisterde ze zacht en staarde naar haar reflectie, hem absoluut niet aan durven te kijken. Hoe kon iemand ooit begrijpen dat niks voor haar nog mooi was. ''Dit is niet mooi, zal het ook nooit worden.'' Fluisterde ze nu en sloot haar vroeger nog heldergroene ogen. Ergens wilde ze opstaan en gewoon wegrennen voor de zwartwitte kater naast haar, maar dan zou het schuldgevoel haar helemaal verpletteren. Maar zelfs nu kon ze niet de woorden opbrengen om zich te verklaren voor haar zwijgen die avond dat ze haar broer terugbracht naar het kamp. Hij dacht waarschijnlijk dat ze een hooghartig kreng was dat niks om anderen gaf. Maar zelfs daar kon ze niet zeker van zijn, geen enkel woord vertrouwde ze nog, zelfs niet haar eigen woorden. ''Waarom ben je hier?'' Vroeg ze tenslotte nog fluisterend. Het was niet dat ze nu niet echt wilde praten met hem maar ze durfde niet. Een oordeel kwam bij haar vaak te hard aan, en ze wist dat anderen haar al beoordeeld hadden. Zachtjes zuchtte ze en schudde haar kop terwijl ze haar ogen weer opende en recht in de twee doffe ogen keek die haar weerspiegelde in het water. Waarom had ze nooit als elk ander kunnen zijn?

De poes keek naar haar weerspiegeling in de rivier. Ravenfeather voelde een steek in zijn hart als hij naar haar keek. Ze was niet zoals ze ooit geweest was. Ze was maar een paar moons ouder, maar zag er al veel ouder uit. Uitgeput van verdriet moest ze de waarheid elke dag onder ogen zien, ze had geen broer mee, geen zus, geen mentor, ze had zoveel verloren van wie ze hield, en nu verloor ze haar gezondheid ook nog. Ravenfeather kon heus wel zien dat ze al een tijd lang niet meer gegeten had. Haar vacht bedekte haar magere lichaam, maar niet heel goed meer, zoals eerst.
Zijn hart die eerst al was geraakt door pijn werd wederom geraakt, maar dit keer door spijt. Hij besefte zich opeens dat Moongaze, dapper als ze was, haar broer mee had gesleept naar het kamp. Hij was achter haar aan gelopen en had met haar gepraat. Tenminste, hij had geprobeerd om met haar te praten, want Moongaze had niks teruggezegd. Ravenfeather kon zichzelf wel slaan. Natúúrlijk had ze niks gezegd. Ze was overmand door verdriet, en bovendien erg druk bezig om het lichaam van haar broer mee te slepen. Waarom had hij haar niet geholpen? Dat zou aardig geweest kunnen zijn. Alhoewel.. hij twijfelde of Moongaze dat wel had geaccepteerd. Met haar introverte karakter had ze het misschien zelf willen doen en hem misschien el afgesnauwd. Ravenfeather begreep het wel. Deze poes, deze warrior, die nu niks over had in haar leven dan haar Clan, was de meest sombere kat die hij ooit gezien had. Toch was het speciaal om in haar bijzijn bij de rivier te zitten. Misschien zou het hem lukken om een gesprek te beginnen, wie weet.
Ravenfeather had al lang weer zijn blik afgewend naar de rivier, toen hij opschrok uit zijn gedachten door de zachte stem van de poes. "Wat is nog mooi" zei ze zacht. Ze staarde naar haar reflectie. Ravenfeather kon haar niet gunnen om hetzelfde te doen, hij had haar net al uitgebreid geobserveerd, maar dat scheen ze niet gemerkt te hebben. In plaats daarvan streek hij met een poot over zijn kop, waar hij zijn grappenmakertje vond, de salamander die met hem mee was gegaan. De salamander klom op zijn poot, kroop weer terug naar boven maar ging dit keer tussen de haren van zijn dikke vacht op zijn borst zitten. Hij rolde zich voorzichtig op en deed zijn kleine kraaloogjes dicht. "Dit is niet mooi, zal ook nooit worden" fluisterde Moongaze afwezig. Ravenfeather kromp zacht ineen bij haar woorden, die een beetje hard aankwamen. Maar hij vergaf haar. Arme poes. Hij wou dat ze wist dat hij er voor haar was, als er iets was. Maar dat zou ze nooit accepteren, dacht Ravenfeather pijnlijk bij zichzelf. Waarom was hij zou zo'n stom muizenbrein geweest? Hij kon heus wel zien dat ze het moeilijk had met Lostpath. Arme Moongaze. Ze hadden dan nooit echt gepraat, maar Ravenfeather kende haar al zo lang en had haar worstelend door het leven zien gaan. Zij was het waard om te leven, het leven was het alleen niet waard om haar leven te zijn.
"Waarom ben je hier?" vroeg de zachte stem naast hem. Ravenfeather keek naar zijn eigen weerspiegeling. Hij hoorde elk woord dat Moongaze tegen hem zei, maar hij wist niet wat hij moest antwoorden. Misschien zou de waarheid heel hard aankomen. Maar de woorden die op zijn tong lagen, waren onmogelijk om door te slikken. Hij besloot de waarheid maar te vertellen, en als ballen rolden zijn woorden zijn mond uit. Hij zuchtte diep. "Ik ging naar de Sunningrocks, omdat ik even wilde nadenken over wat er allemaal is gebeurd. Alles is zo snel gegaan. De dood van Lostpath". Hij stopte even. Zijn poot ging naar zijn oog en pinkte een traan weg. Hij kon het niet helpen. Tranen rolden over zijn wangen. Wat een stoere warrior ben ik, wow, dacht hij. Maar hij dwong zichzelf om verder te gaan. "De stilte in het kamp is ondraaglijk. Ik ben daar niet goed in, in stil zijn. Ik wil geluiden om me heen, die mij blij maken. Zoet getjilp van de vogels, die te hoog vliegen om te vangen. Maar zolang hun muziek mij aanstaat, laat ik ze lekker doorgaan met zingen". Hij stopte weer even, om een traan op te vangen met zijn tong. Hij wilde zijn spijt tonen. "Moongaze... Umm.. het s-spijt me zo..." Tranen spatten op de grond. Hij vond het zo naar voor de kattin naast hem. "Ik had meer moeten betekenen gisteren. Ik praat teveel. Ik had gewild dat ik je had geholpen met... je broer. Sorry. Ik... ik ben er voor je...". Misschien was het handig als hij stopte met praten. Hij stopte even met huilen, maar zijn ogen waren nog steeds op sap. Hij kroop ineen met zijn poten onder zijn buik. De kleine salamander klom gauw weer naar zijn kop, terwijl hij zich daar oprolde zijn kraaloogjes wederom dicht deed.

WORDS: 833

Ze kon zich niet indenken wat de kater nu dacht, het bracht haar in verwarring. Waarschijnlijk was dat ook de reden waarom ze contact maar gewoon was gaan vermijden. Haar ogen gleden enkel kort naar zijn weerspiegeling waar ze niet veel uit kon opmaken. Haar antwoorden leken hem tot stilte te hebben gebracht, maar het waren woorden die zij geloofde. Zodra hij antwoordde op haar vraag zakte haar oren plat in haar nek. Ze wilde het nu al niet meer horen, de laatste vier woorden deden haar het meest pijn. Haar broer, een van de weinige waar ze ook naar had opgekeken. Zijn volgende woorden drongen niet helemaal tot haar door, ze begreep het niet. Waarom klonken zijn woorden zo eerlijk en naar waarheid. Alsof hij meende wat hij zei tegen haar. Maar het toppunt van haar verbazing kwam pas toen ze een excuses hoorde van de jongere kater naast haar. Met haar oren in haar nek schoot haar kop toch even zijn kant op om hem aan te staren. Niet dat ze dat nu zo heel lang volhield want na een paar secondes wendde ze haar kop toch weer naar het water. ''Nee,'' antwoordde ze eerst enkel en sloot haar ogen. ''Het doet er niet toe, ik heb niemand nodig en ik had geen hulp nodig.'' Het antwoord kwam er botter uit dan dat ze bedoeld had maar ze schudde haar kop. Ze had het ook niet willen hebben, haar laatste dienst aan haar broer en zich dan laten helpen. ''Ik had mijn broer zelf moeten helpen.'' Vervolgde ze maar tilde haar kop om om hem strak aan te staren. ''De vorige die durfde te beweren dat hij er voor me zou zijn heeft me als een blok laten vallen, waarom zou ik dat geloven.'' Antwoordde ze en draaide haar lichaam half van hem af. Ze wist dat ze te ver ging en dit niet zo eruit moest spugen maar ze kon niet anders. Angst liet haar de dingen doen die ze nooit wilde doen. Ze wist wel wat Crossfire zou zeggen als hij haar zou zien. Eerst zou hij haar een flinke mep om haar oren verkopen om vervolgens naast haar te komen zitten om haar te vertellen dat er ook katten zijn met goede bedoelingen. 'Angst is de basis van alles wat ons vaak kapot maakt.' Terwijl ze de woorden herhaalden in haar hoofd leek het net of de grote kater nu achter haar stond en het in haar oor fluisterde.

-omg faail xD

Hij schrok van de poes toen ze heel opeens hem even strak aankeek, met haar oren in haar nek. Ravenfeather keek terug, met grote ogen vol medelijden, maar hij wist niet zeker of hij dat nou wel zou moeten tonen. Gelukkig duurde het aankijkspelletje niet zo lang, want binnen een paar secondes wendde ze haar hoofd weer af naar de rivier. Daarin kon je nog net de laatste stralen van de zon zien, maar de nacht begon nu wel op te komen. "Nee", zei Moongaze opeens. Ze sloot haar ogen. Ravenfeather keek haar voorzichtig aan, hij schrok een beetje van haar reactie. Hij wist wel dat Moongaze een beetje koppig was, maar hij had zijn hulp aangeboden, iets wat hij gedurfd had en wat heel moeilijk was. "Het doet er niet toe, ik heb niemand nodig en ik had geen hulp nodig" vervolgde ze bitter. Niet dat Ravenfeather het zich veel kon schelen, op dit moment vergaf hij haar voor alle dingen die ze zei. Hij zou ook geen hulp willen hebben als zijn broer of zus zou overlijden en hij hem of haar naar het kamp zou moeten slepen. Maar Ravenfeather had sowieso geen broers of zussen, iets wat hij in zijn jeugd erg gemist had. Hij had wel vriendjes in de Nursery en zo, maar hij had niemand die even oud was als hem en die gewoon met hem kon praten.
Naast hem tilde Moongaze haar kop op en keek Ravenfeather weer aan. Hij keek weer terug, hij wilde het helemaal niet, waarom was zij daar zo goed in en hij niet? Maar hij voelde dat hij haar moest aan blijven kijken en kon zich niet verroeren. "Ik had mijn broer zelf moeten helpen" zei ze. "De vorige die durfde te beweren dat hij er voor mij zou zijn heeft mij als een blok laten vallen, waarom zou ik dit geloven". Ravenfeather wendde zijn kop naar het water. Hij wist dat een kater haar had afgewezen, maar hij had nooit geweten wie. Woede welde op in zijn binnenste voor de gevoelloze kater. Hoe kon het dat er een kat kon zijn die meteen je hele vertrouwen in anderen kon verpletteren? Want volgens Moongaze' woorden vertrouwde zij Ravenfeather helemaal niet. Ach, wat maakte het uit. Waarschijnlijk meende ze het niet, maar Ravenfeather besloot toch om niet door te vragen over die gevoelloze kater die haar zoveel pijn had gedaan. "Ik ben niet zoals... die kater" zei hij maar. Hij had geen idee hoe hij heette, misschien was dat ook beter. "Je hoeft me niet te vertrouwen, maar het mag altijd, want ik beloof dat ik niemand zo hard zou laten vallen". Hij zei er maar 'niemand' bij, in plaats van 'Moongaze', want dat kwam volgens hem misschien te opvallend over. Hij wilde niet dat Moongaze hem blind in vertrouwen zou nemen door zijn vriendelijke woorden, wat ze waarschijnlijk ook nooit zou doen. Maar hij wilde er zijn voor haar, want hij vond het zo erg wat zij allemaal had meegemaakt en had diepveel respect voor haar. "Ik vind het heel dapper dat je je broer naar het kamp hebt gedragen. Dat had hij waarschijnlijk heel erg gewaardeerd" besloot hij maar. Hij keek haar even aan en glimlachtte kort, heel kort, waarna hij meteen weer zijn kop door schaamte naar het water wendde. Hij had geen idee hoe ze zou reageren, want tot nu toe had Moongaze vol verrassingen gezeten, maar hij had het geprobeerd en dat vond hij heel dapper van zichzelf. De kleine salamder ging op Ravenfeather's poot zitten terwijl hij, net als de twee katten, ook het water in staarde.

Ze merkte dat hij even van haar schrok maar trok zich er niks van aan. De dood van haar broer had haar te hard geraakt en nu voelde ze zich nog meer verloren als een blindgeboren kit. Ergens had ze iets van medelijden in zijn ogen gezien maar waarom zou iemand medelijden hebben met haar. Er werd toch zo weer over haar heen gelopen, dat was de manier waarop haar leven altijd was gegaan. Ergens diep van binnen scheurde iets haar aan stukken maar ze weigerde zich er aan over te geven. Ze wist niet hoeveel Ravenfeather van haar wantrouwen begreep maar ze zou de uitleg ook niet voor zijn poten uitspugen. Zijn woorden deden iets van woede opkomen en ze sloeg met haar poot in het water. ''En dat zegt iedereen,'' Spuugde ze bijna en staarde naar haar rimpelende reflectie voor ze schrok. Wat was er van haar geworden? Had al het verlies en getreiter haar tot een bitter persoon gemaakt? Ze wist wat hij bedoelde met zijn woorden, maar hoe kon ze een ander nu weer vertrouwen, ze had al genoeg pijn gehad. Wellicht was het beter als ze gewoon met niemand meer omging, dan kon ze ook geen pijn hebben. ''Het zal wel,'' Zei ze enkel en sloot haar ogen voor haar kop iets over de rand zakte. Eens was ze ook hier blindelings ingesprongen in de hoop dat ze zich eens bij haar oud mentor mocht voegen die zoveel meer voor haar betekende dan wie dan ook in de clan. Hij was de vader geweest die ze nooit had gehad en hij had als enige haar beschermd van alle anderen. Natuurlijk had Swiftheart dat ook geprobeerd maar het kleine beetje vertrouwen dat de calico poes had gekregen in de witte poes begon weer te verdwijnen. Ergens was Swiftheart een vreemde voor haar geworden en het deed haar niet zo heel veel. Ze keek op bij het horen van zijn laatste woorden en snoof. ''Wie anders had het gedaan, het is nu niet echt alsof iedereen in een hoekje zit te treuren om hem. En waarom? Omdat hij anders wan dan de rest van ons?'' Ergens kwam er woede in haar op, wat was er zo erg aan geweest dat haar broer anders was. Ze had naar hem opgekeken omdat hij anders durfde te zijn dan alle anderen. ''En ik weet niet of hij het gewaardeerd zou hebben van een waardeloze zus die nooit het lef heeft gehad naar hem toe te stappen en te vragen wat er mis was.'' Snauwde ze bijna en sloot haar ogen voor ze wegkeek. ''En zelfs na alles was dat het enige wat ik voor hem kon doen.'' Zuchtte ze zacht en richtte haar groene ogen even op het kleine diertje op zijn poot voor ze zuchtte.

Ravenfeather begon langzaam zijn geduld te verliezen. Hij had gehoopt dat de poes wat milder zou doen, maar tevergeefs. Toch voelde hij een drang in zich om door te gaan. Hij wilde de poes motiveren om weer iets vrolijker te zijn. Zuchtend staarde Ravenfeather naar het water. Het ging waarschijnlijk toch niet werken, waarom zou hij er dan moeite voor doen? Niets zou deze poes vannacht blij kunnen maken, denk ik, dacht Ravenfeather bedroefd.
Ravenfeather keek op toen Moongaze weer sprak, nadat ze weer zo ontzettend kattig had gedaan. De zwart-witte kater liet het maar gaan, maar het was al vrij moeilijk geworden. Waarom snapte ze niet dat hij geen slechte bedoelingen had? Hij kende haar al zijn hele leven. Waarom drong het niet gewoon tot haar door?
Ravenfeather luisterde naar haar woorden. Ze had helemaal gelijk, hij kon het niet meer eens zijn. De enige die waarschijnlijk om hem treurden waren hij en zij. Hij was anders, oké. Maar dat is juist heel erg dapper. En wat is er in StarClan's naam mis mee om anders te zijn? De kater schudde vermoeid zijn kop, terwijl zijn ogen brandden van woede. Op dit moment haatte hij de katten in zijn Clan, hij wilde wegrennen, naar Fourtrees, naar vrienden uit andere Clans, zoals Riverspring van de RiverClan. Het was gewoon oneerlijk.
Ravenfeather zuchtte even toen Moongaze hem weer iets toesnauwde. Waarschijnlijk deed ze zonder dat ze het echt besefte, en Ravenfeather vergaf het haar nog steeds. Moongaze zuchtte ook eventjes toen ze naar de kleine salamander staarde, die op de poot van de kater zat en inmiddels zijn oogjes gesloten had. Zo zaten ze een tijdje, doodstil, met alleen het geruis van de bomen om hen heen. Ravenfeather haalde even diep adem. 'Weet je, Moongaze, je was wel zijn zus. Jullie waren familie. Natuurlijk hield hij van je' miauwde hij op zijn hoede, want hij wist wel zeker dat de poes weer iets zou snauwen. Ach ja. 'Ik weet niet hoe ik je kan helpen. Ik zou het wel willen maar.. Het is gebeurd en daar kunnen we niets aan doen.. Je broer was erg dapper' besloot hij. Hij wilde niets meer zeggen. Zichzelf opsluiten tussen de varens. Maar, dat kon nu niet meer.

-OOC: sorry voor lang geen post!!

Ergens vroeg de jonge poes zich af of hij het ooit zou begrijpen. De rest van de Clan had het al door gehad maar hun interesseerde het helemaal niks. Maar ergens kwam er iets omhoog in haar, ze wilde ieder die tegen haar had gelogen uit elkaar trekken. Ze hoefde zijn naam niet meer te weten eigenlijk, ze zou hem wegbannen uit haar leven. Maar ook dat zou ze nooit kunnen, waarom had hij haar uit de rivier gesleurd? Ze had allang gelijk kunnen lopen met haar broer en met Crossfire en eigenlijk wel iedereen die daar was. StarClan zou haar ware thuis zijn, de plek waar het voor goed vredig was.
Ze hoorde hem constant zuchten maar trok zich er niks van aan, hij had er zelf voor gekozen hier heen te komen. Langzaam draaide ze haar kop weer weg en sloot haar ogen voor ze haar staart om haar poten krulde. Ze hoorde hem diep ademhalen en bereidde zich alvast voor op zijn stem. Zijn woorden lieten haar oren plat wegzakken op haar kop. ''Waarom moet ik dat geloven, gezien het feit dat ik nooit wat voor hem heb gedaan.'' Antwoordde ze toonloos en liet haar kop toch iets zakken. Zijn volgende woorden deden haar bijna uithalen. Wat probeerde hij te bereiken? ''Waarom wil nu opeens iemand mij helpen, niemand heeft dat ooit gewild of gemeend.'' Blies ze bijna maar slikte om weer even te zwijgen. Ja haar broer was dapper, daar zou ze geen tegenwoord voor durven geven. ''Lostpath's moed is nu van StarClan, waar het niet behoort te zijn.'' Fluisterde ze tenslotte en drukte haar neus even tegen haar eigen poot, niet meer wetend wat ze moest doen.

Hij verloor zijn moed. Hij was er ook wel klaar mee. Hij wilde haar helpen, waarom, in StarClan's naam, begreep ze dat niet? Haar woorden deden de haren in zijn nek oprijzen. Hij moest rustig blijven, kom op, shhh. Haar laatste woorden fluisterde ze bijna, wat hem wat kalmeerde. Maar toch, dit had geen zin. Hij keek naar haar en zag dat ze haar snuit tegen haar poot drukte. Haar lichaam rees en daalde. Ravenfeather kon wel huilen, hij kon het niet aanzien om haar zo verdrietig te zien. 'Luister, alsjeblieft. Ík heb geen kwade bedoelingen. Ik ben een Young Warrior, ik zou zoiets niet doen. Ik snap wel dat je me niet wilt vertrouwen na alles wat er gebeurd is, maar ik meen alles goed' fluisterde hij. Met een snik in zijn stem vervolgde hij: 'Misschien moet ik gaan. Ik denk niet dat jij nog langer wilt dat ik hier ben. Sorry'. Hij keek haar even aan, de tranen stroomden al gauw over zijn wangen. Alles wat gebeurt was, was gewoon zo. Ze konden er niets aan doen. Lostpath was erg dapper geweest.
Hij stond op en sjokte naar een plaatjes verder op bij de rivier, een vossenlengte van Moongaze vandaan. De salamander kroop geschrokken naar zijn kop en lifte mee. Ravenfeather ging zitten en keek in het water. Hoe zou Moongaze reageren? Ze had nog niets gezegd. Zou ze naar hem toegaan? Nee, dacht de kater verdrietig. Dat doet ze toch niet. Waarom zou ze dat doen, als ze zelf al zoveel problemen heeft. Ravenfeather liet moedeloos en hopeloos zijn kop vallen en ging liggen. Zijn achterpoten raakten het water en de salamander ging erop zitten, zodat hij naar zichzelf kon kijken vanaf een geweldige plaats. Zo zaten ze daar, starend naar de maan die langzaam opkwam.

Ze kon ook wel merken dat hij de hoop begon op te geven, en waarom ook niet. Het was nu niet echt alsof ze nu zo erg open en aanspreekbaar was. Ze had gewoon alleen willen blijven om in stilte zichzelf te kunnen veroordelen voor haar daden. Ze luisterde naar zijn woorden en wilde bijna haar mond openen om hem af te snauwen, maar haar verstand zei dat ze genoeg had gezegd. Niet dat ze de woorden zou kunnen vinden om wat te zeggen. Alles wat hij had gezegd had eerlijk geklonken en aar hart gilde bijna om de hulp aan te nemen maar haar geest verdrong het weer. Hij wist half niet eens wat zij had meegemaakt in haar korte leventje maar ze slikte de woorden in. Ze probeerde zijn toon te negeren terwijl schuld over haar heen kroop. Waarom was ze ooit zo geworden? Vanuit haar ooghoeken volgde ze de zwartwitte kater zonder een reactie te tonen. Hoe moest ze dit ooit gaan goedmaken, wat voor een warrior was ze als ze nu al aan stukken brak.
langzaam schudde ze haar kop en hees zich weer op haar poten om zich om te draaien. Zonder een woord te spreken liep ze weg in de richting van de bomen om buiten zicht te blijven staan. Haar groene ogen zoekend naar de kleinste hint van een beweging. Haar bek zakte iets open en ze proefde de geuren op haar tong voor ze in een soepele jachthouding wegzakte. Ze moest en zou haar gedachtes ergens anders op zetten en dit zou werken voor haar. Het muisje was waarschijnlijk niet helemaal slim gezien het nu nog tevoorschijn kwam. Zo geruisloos mogelijk besloop ze het kleine diertje en hield zich even stil, starend naar zijn bewegingen voor ze zich afzette en het diertje tegen de grond pinde. Met een snelle beet doodde ze haar prooi en richtte haar kop naar de sterren om haar voorouderen te bedanken.
Neerkijkend op de muis slikte ze even, zou ze kunnen goedmaken wat ze nu al fout was begonnen? Ze draaide haar kop terug naar de Sunningrocks en zuchtte. Met haar tanden tilde ze het beestje op en liep langzaam toch terug naar Ravenfeather, wetend dat ze hem ook niet zo hard had moeten aanspreken. Haar laatste twijfeling opzij duwend liep ze door tot ze naast hem stond en het muisje met een plof naast zijn kop liet vallen, zou hij het snappen?

Ravenfeather keek vanuit zijn ooghoeken naar de gestalte waar hij zojuist naast gezeten had. Ze stond op en liep een eindje. Zou ze weggaan? Ravenfeather hees zijn kop op om naar haar te kijken. Stiekem wilde hij niet dat ze wegging. Natuurlijk waren de Sunningrocks gehuld in een verdrietige stemming, maar hij wilde niet alleen blijven, zeker niet nu het al echt donker was. De poes zakte in een jachthouding. Ze bleef even staan, maar voor Ravenfeather even de andere kant op kon kijken sprong ze naar voren en doodde iets. Ravenfeather hield zijn adem in toen Moongaze het diertje tegen de grond sloeg. Ze zette haart poot terug en richtte zich kort tot de hemel. Ravenfeather wist dat ze haar voorouders bedankte. Het was nu wel Greenleaf en de prooidieren kwamen langzaam terug, maar toch deden ze het erg traag. Het was maar een klein muisje wat Moongaze gevangen had, maar het was toch iets en dat is al genoeg. Ravenfeather schrok even toen hij een plof naast zich hoorde. Hij keek om en zag een dode muis naast zich liggen. Huh, hoe kan dat nou? Is die muis uit zichzelf gestorven of zo? De salamander, die op Ravenfeathers poot zat, schrok op en vluchtte naar de kop van de kater, waardoor Ravenfeathers poot, die boven het water hing, nu in de rivier terechtkwam. Het koude water liet hem rillen en onhandig maar snel trok hij zijn poot terug. Toen keek hij naar boven en zag Moongaze staan, net naast de muis. Ja hoor, dan kwam ze terug en dan was hij erg onhandig gaan doen. Typisch Ravenfeather. Die domme salamander ook. 
Moongaze had het muisje late vallen, werd al snel duidelijk. Ravenfeather keek haar aan, daarna het muisje, en dan weer haar. Wat probeerde ze te zeggen? Langzaam drong het tot hem door. 'Is dat voor mij?' vroeg hij aarzelend. Hij probeerde erachter te komen wat ze bedoelde, maar in haar ogen las hij dat die muis inderdaad voor hem bedoeld was. Hij richhte zich nu volledig op Moongaze en draaide zich om. 'Dank je wel, Moongaze' miauwde hij terwijl hij haar dankbaar aankeek. Hij schraapte het muisje met zijn poot naar zich toe. 'Weet je zeker dat je mij dit wilt geven? Nadat ik zomaar ben weggelopen?' zei hij schuldig. Hij wachtte even met eten totdat de poes geantwoord had. Hij tikte met zijn staart naast zich, als teken dat ze daar kon zitten.

Ze had een hoop kunnen doen maar ze kon niet al haar in frustratie omgezette verdriet uiten op iemand van wie ze doorhad dat hij echt goede bedoelingen had. niet dat ze zich er toe kon zetten om hem te vertrouwen maar hij verdiende het niet om door haar zo behandeld te worden. Ze kon Crossfire nu al horen. Ze wist precies wat de oudere kater tegen haar zou zeggen maar het waren altijd wijze woorden geweest die hij met haar had gedeeld. Zodra ze de muis had laten vallen leek hij haar niet echt op te merken, maar ze trok zich er niet zoveel van aan. Ze keek niet naar hem maar wist dat hij naar haar keek, haar ogen had ze gericht op de maan boven hen. Bijna opende ze haar mond op een sarcastische opmerking te maken als antwoord op zijn vraag maar deed het niet. De enige reactie die ze gaf was een klein beweginkje van haar oor, ze had geen zin meer om echt te antwoorden. Ze negeerde zijn schuldige toon en snoof even zacht voor ze nar de plek keek en toch twijfelend naast hem kwam zitten. ''Een wijze mentor heeft me ooit eens verteld; Als je iets niet met woorden kunt vaststellen, gebruik dan je daden.'' Mompelde ze langzaam en staarde op naar de sterren, wetend dat hij daar tussen zou lopen. Hoe graag ze nu eigenlijk achter haar broer aan wilde had hij haar al eens duidelijk gemaakt dat haar tijd niet was gekomen. Hij was trots op haar zoals hij had gezegd, maar hij was er niet om hulp bij te zoeken nu. Swiftheart had al meer dan genoeg aan haar hoofd en dat waren al haar opties. ''Niemand kan me helpen, ik moet het zelf oplossen.'' Vervolgde ze op een bedeesde toon, zich de woorden van de grote zwarte kater herrinerend. ''You'll be fine young lady, find it in yourself to trust and you will see what a fine warrior you have become. You might not see it yourself but even if I were here I would be damn proud of you.'' Het had toen een hallicunatie kunnen zijn gezien ze toch bijna was verdronken maar het was waar geweest. Om alles op te lossen moest ze bij zichzelf beginnen en zij was de enige die dat kon doen. ''Sorry...'' Fluisterde ze bijna onhoorbaar maar liet haar kop langzaam hangen.

Een wijze mentor... Ravenfeather herinnerde dat hij, als Ravenpaw, Moonpaw had zien rondlopen met haar mentor. Ravenfeather had veel respect voor haar gehad. Hij was net zelf mentor geworden en ook al had hij Nimblepaw nog niet vaak gezien, hij wist dat hij het erg moeilijk zou hebben als zij plotseling zou overlijden. Moongaze bedeesde toon waarmee ze haar verhaal mee vervolgde liet hem haar aankijken. Hij voelde veel medelijden voor de poes. Ze keek naar de sterren en lette niet op de kater. Het laatste woord, dat ze vrij opeens, maar erg zacht, bijna fluisterend, zei, verrasste hem een beetje. Moongaze liet haar kop hangen. Ravenfeather ging naast haar zitten en legde zijn staarte ven kort op de hare, als teken dat het oké was. 'Het is goed' miauwde hij vriendelijk. 'Ik snap je wel. Ik vind je erg dapper, weet je. En trouwens, de muis is erg lekker'. Hij nam nog een hapje en schoof daarna het beestje een eindje naar haar toe. 'Wil je ook wat?' vroeg hij.

De woorden van Crossfire hadden haar altijd bij gestaan en op de meest ongewenste momenten werden ze in haar hoofd herhaald waardoor ze toch weer een ander pad koos dan dat ze op wilde gaan lopen. Het was dan wel haar mentor geweest maar voor haar was hij een vaderfiguur geworden. Haar groene ogen boorden bijna gaten in haar poten voor ze even opkeek en haar ogen op die van Ravenfeather richtte. Bij zijn antwoord kon ze haar oren niet tegenhouden om onzeker heen en weer te wiebelen. Ze gaf geen antwoord maar bleef hem zwijgend aankijken voor ze har hoofd iets neeg. ''Dat is mooi dan,'' Zei ze zacht en draaide haar kop langzaam weer vooruit voor ze hem schudde. Ze hief haar poot langzaam en schoof het diertje met een zachte beweging terug naar Ravenfeather. ''Nee, ik eet wel als ik het kamp weer binnenkom. Heb de laatste tijd gewoon weinig eetlust.'' Haar stem bleef rustig en langzaam drong haar besluit tot haar door. Ze had besloten nu te beginnen met een nieuwe start in haar leven en Ravenfeather zou de eerste zijn waarmee ze begon. Het werd voor haar tijd om de rest achter zich te laten en te leven zoals zij hoorde te leven. Haar snorharen trilde even voor ze haar kop terugdraaide en de kater naast zich aankeek. ''Geniet ervan.'' Zei ze en zwiepte met haar staart even over de muis heen.

Ze schoof het beestje terug naar Ravenfeather. 'Nee, ik eet wel als ik het kamp weer binnenkom. Heb de laatste tijd gewoon weinig eetlust' miauwde ze rustig. Ravenfeather knikte. Hij haakte de muis aan zijn nagels en beet er wat van af. De heerlijke smaak van warme muis en van bloed vervulde zijn mond. Genietend sloot hij zijn ogen. Hij slikte het vlees door, legde het vlees dat nog over was neer en keek weer naar Moongaze, die op hetzelfde idee was gekomen en hem ook aankeek. 'Geniet ervan' zei ze, haar staart zwiepte over de muis. 'Dank je wel' miauwde Ravenfeather dankbaar. Hij nam nog een hapje, en nog een, en nog een, totdat de muis op was. Voldaan ging hij op zijn zij liggen. 'Dat was erg lekker' zei hij tevreden. 'Zal ik ook iets voor jou vangen? Als tegenprestatie?' Aarzelend keek hij haar aan.

-OOC: beetje kort >o<

Ze zag hem knikken en staarde weer voor zich uit, geen enkel woord had ze daar gelogen. Ze had gewoon geen eetlust meer door de leegte die zich in haar huisde. Zelfs de geur van prooi stond haar niet meer aan. Natuurlijk at ze wel, ze had geen keus ze moest haar Clan kunnen blijven dienen. Vanuit haar ooghoek keek ze toe hoe hij de muis opat en liet haar kop langzaam hangen, luisterend naar haar omgeving. Ze gaf geen antwoord op zijn dank, dat was nu niet echt nodig. Maar zijn volgende woorden deden haar afwezig knikken. ''Dat is mooi dan.'' Mompelde ze zacht voor ze langzaam haar kop schudde. ''Dat zou zonde zijn, het zou voor de rest van de Clan lekkerder zijn als het zo vers mogelijk was in plaats van dat het al een tijd voor mijn poten heeft gelegen.'' Antwoordde ze zacht. ''Ik hoef er niks voor terug, echt niet.'' miauwde ze zacht en sloot haar ogen. Ze zou nooit iets terugvragen van anderen, en zeker nu was het niet nodig. Dit was haar verontschuldiging voor haar gedrag daar wilde ze niks voor terug.

'Oké' miauwde Ravenfeather. Ja, hij snapte het wel. Tja, je moet ook niet iemand er tot toe dwingen om iets te eten, ook al kan dat wel de gezondheid van diegene op een goede manier beïnvloeden. Als nog was het niet nodig, Moongaze was een pittige poes en het was vast geen goed idee om haar daar tot toe te dwingen. Hij schudde onopmerkelijk zijn grote kop. Hij knipperde met zijn ogen. Het was al bijna Moonhigh en Ravenfeather was doodmoe. Hij keek even naar de poes naast zich. Zou ze het erg vinden als hij weg zou gaan? Raven was echt doodop, hij wilde zo graag naar zijn warme, comfortabele nest om daar in een diepe slaap te vallen. 'Moongaze?' vroeg hij. 'Het is al bijna Moonhigh en ik ben heel erg moe. Morgen moet ik weer jagen..' Ik ga het niet vragen, ik ga het gewoon zeggen, dacht hij. Hij geeuwde. 'Ik ga naar mijn nest, Moon. Bedankt voor de prooi en je aanwezigheid'. Hij liep naar haar toe en gaf haar een zachte lik tussen haar oren. 'Tot snel' miauwde hij zacht. Hij keek haar aan, knikte haar toe en liep toen terug naar het kamp. Waarschijnlijk zou iedereen slapen. Hij zou in ieder geval nog wakker zijn als Moon de Warriorden zou betreden.

- Ravenfeather out

-OOC: aaaaargh sorry voor het lange wachten!! ;-; ik was te druk whoops sorryyy

-topic uit-