Something once yours will never truly be anothers. //OPEN

Met grote passen liep hij af op de Sunningrocks, deze betredend. Met veel zelfvertrouwen ging hij op een rots liggen, een deel van hem vroeg zich af waarom hij dit deed en zei dat hij moest terugkeren en het andere deel voelde zo veel trots. Hij sloot zijn ogen en genoot van het kleine beetje zon, hij had dit zo erg gemist. De geur van Riverclan deed zijn ogen openschieten, waar was hij mee bezig?

Met een kalme tred liep de grijze kater in de zon. Al liet hij het niet merken, stiekem genoot hij van de zon. Zijn poten leidde hem dan ook naar de sunningrocks, nieuw riverclan territorium. Zelf had Rainpaw geen mening over het inpikken van andermans territoria, het maakte hem dan ook niet uit wat Dawnstar deed. Maar hij moest toegeven: Het was fijn om iets anders te hebben dan water onder je poten. De harde grond vertelde hem dat dit de plaats moest zijn. Toch was er iets niet pluis. De apprentice snoof diep. Thunderclan. Niet dat het raar was om een beetje Thunderclan te ruiken, deze plek was tenslotte niet al te lang geleden van hen. Het was de rode kater die op een steen lag te genieten. Met een strak gezicht en langzame pas liep hij de andere kater af. Hij leek te klein voor een warrior. Apprentice? Toen Rainpaw een staartlengte van de kat af stond, opende hij zijn mond. "Wat doe je hier?" Zij stem was toonloos, niet aanvallend. Rain zou zijn energie niet verspillen met vechten, hij zou wel zien waar dit gesprek toe leidde. De kater leek iets ouder, al was het lengte verschil niet al te groot.

De stem van een ander deed hem verstijven. Plots raakte realiteit hem. Dit was slecht. Hij was slecht. Nee! Riverclan was slecht! Hij sprong soepel op, waarna hij de kater even in de ogen aankeek voor hij sprak. "Wat ik hier doe? Dat zie je toch wel? Ik lig te zonnen." Zijn woorden klonken nog altijd vriendelijk, gemeen zou iets zijn wat hij nooit zou kunnen. Daarbij schonk hij hem ook een glimlach, iets wat misschien niet verstandig was.

De rode kater kwam omhoog, en even kruiste er blikken. "Wat ik hier doe? Dat zie je toch wel? Ik lig te zonnen." Waarom klonk de stem vriendelijk? Waarom GLIMLACHTE de kater? Hij kende deze verdomde apprentice niet eens! Met een gezicht van walging sprak Rainpaw: "Sorry to break the news, but this isn't yours anymore." De grijze kater zette een stap naarvoren, en priemde zijn ogen in die van de thunderclanner. Hij bleef een paar seconden staren, maar ging toen rustig liggen. "But I don't give two dungs about Dawnstar, so go ahead." Om eerlijk te zijn kon hij ook wel een beetje zon gebruiken. Maar waarom was de kater zo aardig? Rain vertrouwde het niet. Hij hield daarom gepaste afstand, en nam zijn blik niet van de rode kat af.

De woorden deden pijn, waardoor hij zijn ogen dichtkneep. Maar de woorden die volgden deze ze weer open schieten, ze hadden dus wel iets gemeen. "Waarom? Ik bedoel... Je leider haten? Lijkt me niet zo handig." Hij sprak voorzichtig maar nieuwsgierigheid won het weer eens van al het andere, alsof hij er nooit vanaf zou komen.

Voor een paar seconden sloot de kater zijn ogen. "Waarom? Ik bedoel... Je leider haten? Lijkt me niet zo handig." Rain's ogen vlogen open, met een niet al te geamuseerde blik in zijn ogen. "Ik heb nooit gezegd dat ik haar haatte." Hij kon nu een hele rant gaan houden over wat hij wel van haar vond, maar zo was hij niet. Alleen het noodzakelijke vertellen. Niet meer, niet minder.