Get along with the voices inside of my Head

De vorige ontmoeting met de kleine was goed gegaan, dat had Tallpaw hoop gegeven dat het misschien ooit nog goed zou kunnen komen tussen hem en andere kittens die hem nog niet mochten. Niet dat hij daar heel erg veel zin in had, want sommige kitten waren gewoon eng. -no offence- Met die kittens durfde hij onderhand niet meer te praten, maar dat kon ook aan de dreigementen van de ouders liggen, de ouders waarvan hij inmiddels ook niets meer snapte. Maar ja, Snowy was altijd aardig genoeg tegen hem, dan mocht hij die kleine man toch wel ontmoeten?
Daarom liep de kater in een lichte tred naar de nursery toe, en stak zijn brede kop naar binnen. "Lurking?" Klonk het, niet al te luid omdat het redelijk vroeg in de morgen was. Na deze woorden liep Tall helemaal naar binnen, en ging zitten. Hij werd wel gevonden.

- Lurkingkit + Open

Hij staarde naar het zwakke zonlicht die door de ingang kwam. Hij lag in het warme nest tegen zijn moeder aan. Haar pels was warm, haar lichaam was warm... haar pels was zacht... ja dat was het. Zijn ogen gleden even naar haar contouren en hij bekeek haar even. Toen er opeens een donkere schaduw in het licht verscheen, draaide hij opnieuw zijn kop naar de ingang. Zijn oogleden gingen wat over zijn oogjes heen toen hij ernaar toe keek. De geur kwam bekend voor... Het was die vriendelijke kat geweest die hem zoveel had belooft toen hij nog niks kon zien... Hij haalde even diep adem. Hij wist zelfs niet waarom die kat dat deed... Hij wist zelfs niet wie die kat was... "Lurking?"Hij keek op en stond recht. Beehoedzaam wandelde hij langs zijn sibs heen tot hij bij de rand van het nest was. daar spande hij zijn spieren op en sprong hij op, om even later zachtjes te landen. Hij rende een stukje om zijn snelheid bij te houden, maar vertraagde wat en stopte een paar lengtes voor de tabby. Zijn ogen gleden langs de apprentice en bleven toen staan bij de goudgele ogen van hem. Hij knikte naar de kater. Wat moest hij hebben...

Zoals Tall wel verwacht had kwam de kleine naar de uitgang gelopen, en keek hij Tall aan. Tall staarde op zijn beurt terug, en knikte uiteindelijk. Die kitten zou nog wel eens een interessante apprentice kunnen worden. Alhoewel het waarschijnlijk wel al te lastig zou zijn voor zijn mentor, want veel emoties leek Lurking niet te hebben. Tall besefte ineens dat tegen de tijd dat deze kater een apprentice zou worden, Tall een warrior zou kunnen zijn. Tenminste, technisch gezien, want zijn moeder zou dat dus echt nooit laten gebeuren. Misschien wel goed, de jonge kater was net als een student, en hij wilde nog niet opgroeien, ook al zou het snel moeten. "Kan je praten?"

Het bleef stil, maar Lurk bleef de kater met een achterdochtige blik aanstaren. Wat wilde hij? Nog meer beloftes maken? Starclan please... Hij kon perfect voor zichzelf zorgen... Hij was niet langer zwak. De kit ging zitten en bleef de kater aanstaren. Hij wist zelfs de naam niet van hem, maar hij wel die van hem. Dat maakte hem een beetje onrustig... Het was wel goed dat hij de geur kende, anders was Lurkie niet uit zijn nest gekomen. Toen er nog steeds geen woorden kwamen, rolde hij even met zijn ogen waarna hij zijn poot optilde en het even bekeek. Toen hij zag dat zijn witte teentje onder het stof zat begon hij deze te likken. Waarom was het nu niet proper? "Kan je praten?" Hij richtte zijn ogen op de tabby, maar staakte het likken niet. Na enkele halen staakte hij zijn werk en plaatste hij zijn pootje terug op de grond. Hij knikte en bleef de kater aankijken. Hij kon het best wel, maar wilde het niet.

De stilte bleef, de ander likte de poot en leek verveeld. Hij eindigde het karwei heel simpel en langzaam, en nam de tijd voor het knikken. Tall keek hem even onderzoekend aan, en knikte toen ook. "Mooi," Hierna ging hij weer voor zich uit kijken, eigenlijk had hij niets van de kleine nodig, als die iets over hem wilde weten moest 'ie het vragen.

- 1600ste RPG post >3

De blik die in de ogen van de kater lag beviel hem niet echt, maar toch bleef Lurkie hem ongeïnteresseerd en leeg aanstaren. Saaiheid. Echt serieus. Waarom was het hier zo saai? Toen de kater na enige tijd ook knikte knipperde Lurking even. "Mooi," De zwarte-witte kit knikte en bleef hem strak aan staren. Man, hij was saai. Toen verbrak deze het oogcontact. De jonge kater bleef even naar de kin staren, waarna hij ook voor zich uit ging kijken en opstond. Met een paar simpele passen paradeerde hij naar de kat toe, week uit tot op het laatste moment naar rechts. Maar net toen hij wilde lande, zette hij zijn achterpoten neer op de grond en schoot hij omhoog, naar links. Hij sprong op en raakte wel meteen de pluizige borst van de jonge kater. Zijn nageltjes zakten weg in de haren van de kater. Met zijn achterpoten begon hij wild te trappen. Kom op... Hij kon het wel... Hij was niet meer zo zwak!

Tall vermaakte zich prima met daar zo zitten de kitten ongemerkt in zich opnemende. Hij had dan ook al lang door dat er op hem gesprongen zou gaan worden zodra de bengel opstond. Oke, daar gingen ze dan, uiterst veel schijnbewegingen die Tall volgde, zodat hij uiteindelijk zijn borst in kon trekken en de kitten alleen maar hing aan zijn haar. Zo deed het de kater geen pijn, dat was positief. Zijn ogen gleden naar die van de kleine, en een grijns verscheen. Niet perse zo'n aardige grijns, maar eerder een 'weet-wat-je-doet' grijns. Ja, want voor de apprentice was het nu dan ook wel echt begonnen. Hij liet zich vallen, rolde wild om om de kitten af te schudden en maakte toen nog, temidden van al die capriolen die hij uithaalde, een achteruit koprol. Tevreden stond hij weer rechtop. 1-0

Hij liet zijn ogen langs de haren glijden en ontmoette al snel die van de kater. De grijns die op zijn gelaat stond, liet een belletje rinkelen bij de kleine kater. Hij spande wel meteen zijn spieren op en begon razendsnel wat naar boven te klimmen. Zijn lichaam bleef in de lucht hangen voor een moment waarna hij zijn klauwen vlug terug in de haren plaatsen. Hij voelde hoe het lichaam werd verplaats en wel meteen zwiepte hij zijn achterpoten de tegengestelde richting in en loste hij. Met een simpele draai in de lucht, hervond hij zijn evenwicht en zag hij hoe hij even door de lucht vloog, waarna hij de grond raakte en daar nog even door gleed. Hij spreidde zijn pootjes ietwat en hijgde lichtjes... het slieren had best wel pijn gedaan en het brandde een beetje aan zijn kussentjes. Hij klemde zijn tanden op elkaar en keek even naar de rollende kater. Toen deze stilviel na een koprol en dus even verward zou zijn, vloog hij naar voren en sprong hij in diens gezicht, die nog laag bij de grond was. Wel meteen boorde hij zijn nageltjes in het vlees, zijn nagels waren scherp en begon hij te sabbelen op de neus van de kater. Zozo, dat had hij mooi terug.

Hoe getraind je ook mocht zijn, katten waren niet gemaakt voor achteruit rollen, dat werd al snel weer duidelijk toen Tall even versuft was. Dat had hij niet moeten zijn, de kitten maakte er gebruik van, en niet veel later was zijn neus weer het favoriete doelwit. Hier had de apprentice echter al heel lang over nagedacht sinds 'het' dus opende hij simpelweg zijn mond, zodat het lichaampje erin gleed. Een kitten in zijn mond, als hij ooit honger had wist hij in ieder geval dat het zou passen. Met de doerak nog in zijn mond liep hij naar een hoge berg mos, waar, met veel speeksel erbij, de kitten weer werd uitgespuugd. Ja ja, wie was hier nou de apprentice?

Hij bleef doorbijten, maar niet echt doorbijten. Hij zorgde ervoor dat hij niet zijn neus in zijn bek zou hebben, want dan zou de kat wel boos kunnen worden en dan zou hij vuil zijn... Oh nee... Alles behalve dat... Alles behalve die horror, please nee... Never! Hij zuchtte even zachtjes, maar verstijfde wel meteen toen hij slijm aan zijn pootjes voelde. De warmte van adem die hij af en toe voelde. Met een achterdochtige blik bleef hij de kater aanstaren. Oh nee he... Hij heeft toch niet... Hij keek naar beneden. Oh ja... Toch wel. Zijn nagels sneden diep in de huid van de kater. Ieuw! Ieuw! Ieuw! WHY? Hij begon met zijn voorpootjes over zijn gezicht te krabbelen, hij wilde eruit! Het was er vuil! Uiteindelijk werd hij uitgespuwd en trok hij wat huid en haar met zich mee. Toen hij de grond raakte, krabbelde hij snel overeind, maar keek de kater toch met nog steeds dezelfde achterdochtige blik aan. Hij tilde zijn pootje op en bekeek zijn met speeksel doordrenkte buik. Ugh... nee he. "Filthy..." Gromde hij zachtjes en met zijn pootje begon hij het speeksel ervan te doen. Zo vuil!

Het had het gewenste effect, de kitten vond het goor, en zou zich nu wel twee keer bedenken voor hij zoiets weer flikte. Geirriteerd draaide Tall zich om en liep naar de prooistapel, die kit mocht zichzelf schoon gaan maken, zijn mond bloedde nu, maar hij had hem teruggepakt. Dat had die kleine niet verwacht, ergens was 'ie schattiger toen hij klein was, en nog niet kon lopen. Maar het zou nog wel goedkomen, Tall had vertrouwen in zijn broer.

Hij gromde even zachtjes, maar haalde zachtjes met gesloten ogen terug adem. Emoties waren slecht... Nee, niet meer doen... Hij keek op, zijn groene oogjes keken even naar de druppeltjes rood die op de grond lagen. Hij hield zijn kopje even schuin, maar vervolgde al snel weer met het kuisen van zijn vachtje. Hij begon eerst met zijn poot erover te gaan waarna hij zijn tong bovenhaalde en met snelle halen het slijm van tussen zijn haren haalde. Af en toe stopte hij, om even alles uit te spugen. Bleg! Hij herhaalde dit nog een paar keer tot al het slijm weg was. Daarna bekeek hij even zijn resultaat. Hij moest steeds opnieuw denken aan wat hij met Windkit had gedaan. Die had ook rode vloeistof gehad. Hij keek even om, in zijn ooghoek kon hij de druppeltjes zien. Hij stond langzaam op en liep met behoedzame passen erop af. Op een veilige afstand bleef hij staan. Lurking twijfelde even, maar na enige tijd stak hij zijn kopje uit om er even aan te ruiken... Het rook... Anders...

De grote kater draaide zich nog even een keer om om de kleine te bekijken, het was tenslotte zijn neefje, en zag hem naar zijn bloed toelopen. Zacht vloekend kwam Tall iets dichterbij, en bleef op een afstandje staan, "Ik zou daar niet van proeven als ik jou was," Mauwde hij, niet met stemverheffing maar met gezag, zijn ogen stonden streng. Als Lurking het toch nog zou doen zou de kleine opdonder meteen zonder pardon de nursery ingezet worden, en dan zou dit voorval aan Snowy verteld worden. Niet aan Thrush, Thrush mocht hem de laatste tijd niet meer zo.

"Ik zou daar niet van proeven als ik jou was," De stem was streng. Hij keek op, zijn blik achterdochtig. Hij knipperde een paar keer met zijn oogjes en keek toen even naar de vlek. Hij keek toen terug naar de kater en daarna terug naar de vlek. Toen zette hij langzaam zijn pootje naar voren en raakte het aan. Langzaam tilde hij zijn pootje op, het was rood. Opnieuw bracht hij deze naar zijn neusje en rook hij eraan. Het rook hetzelfde... Hij wist het wel! Nu moest hij enkel nog bevestiging hebben. Hij liet zijn tong langs zijn pootje gaan en proefde de metaalsmaak meteen. Wel meteen keek hij de kater aan. "Wind," zei hij snel. "Rood doet Wind pijn," Zijn stem klonk toonloos, bijna niet kittenachtig. Maar dat was waarschijnlijk geen verassing.

De irritatie steeg gestaag bij Tall toen de kleine hem gewoon volop negeerde, ook de schattige toon waarop hij het zei, al was het toonloos en stellend, deed de apprentice niets. Hij liep naar de kleine toe, pakte hem, niet al te hard maar ook niet zacht, op bij zijn nekvel en bracht hem acuut naar de nursery. Die devil! Natuurlijk, op die leeftijd luisterde de kater zelf ook nooit, maar dit was anders, bloed was niet buitengewoon gezond om te drinken, en bovendien hoorde kittens het niet gaaf, leuk of stoer te vinden. Wat Lurking ook dacht. Bij de nursery werd hij neergezet en met een strenge blik aangekeken. "Niet doen, niet gezond," Mauwde Tall, niet meer vrolijk, streng maar zacht.

Opeens liep Tall op hem af. Lurk snoof even toen deze hem volkomen negeerde. Hey! Hij had een vraag gesteld -soort van- en wilde nu echt wel een antwoord hoor! Voor het eerst dat hij zichzelf eens wat afvroeg, brak deze kater hem af. Opeens tilde de kat hem op en bracht hem zo terug naar het hol waar hij net uit was gekomen. Nee he! Hij wilde niet terug naar die den. Hij was al even erg als die grijze kater, die had hem ook al overal opgepakt en rondgedragen. Opeens werd hij neergezet en een streng paar ogen staarde hem. Hij keek achterdochtig terug. Serieus wat is er mis aan dat spul? "Niet doen, niet gezond," Het klonk streng, maar toch zacht, dus hij meende het vast niet. Hij was vast gewoon boos omdat hij zijn neus had open gehaald. Zie je wel dat emoties je acties beheersten! "Emoties zijn niet gezond," zei hij op een neutrale toon. "Waarom doe jij ze wel dan?"

Zoals hij al wel verwacht had was de kleine niet blij met het feit dat hij nu in de nursery stond. Een diepe zucht verliet de mond van de apprentice toen de kleine het wederom weer eens niet eens wilde zijn met wat er gezegd werd tegen hem. Hoe hield Snowy het uit met zo'n klein duiveltje? Ach wat, Tall begon er inmiddels aan te wennen, en dus hield hij zich rustig toen de kleine brutale vlegel zijn mond opendeed voor verweer. Alleen was het geen verweer wat eruit kwam, nee, eerder een vraag. "Waarom doe jij ze wel dan?" Even hield Tall zijn kop schuin, toen glimlachte hij. Wat een vreemde vraag voor een kitten. "Hoezo zijn emoties slecht dan?" Vroeg hij, nieuwsgierig naar de drijfveer van deze opstandige koter, geen kitten zei iets zonder reden.

De kater hield zijn kop schuin en lachte even naar hem. Lurk bleef hem nog steeds met die achterdochtige blik aanstaren, wat dacht hij wel niet? Hij reageerde erop alsof hij onzin uitkraamde en dat deed hij vooral niet. "Hoezo zijn emoties slecht dan?" Vroeg de kater. Lurk snoof even lichtjes en knipperde een paar keer met zijn ogen waarna hij een koele uitdrukking in zijn gezicht kreeg. Zijn oogleden ging wat over zijn ogen heen zodat hij er ontspannen uitzag, maar ook erg ongeïnteresseerd. "Is het dan niet duidelijk?" Begon hij op die toonloze manier. "Emoties beïnvloeden ons doen en hoe we reageren op dingen. Ook onze keuzes worden er door bepaald, elke keer opnieuw," Zijn stem klonk weer zo abnormaal volwassen, maar dat kon hem niks schelen. "Denk maar eens goed na, steeds opnieuw zijn ze er om het leven dat ietsje moeilijker te maken. Alsof het nog niet moeilijk genoeg was," Hij zuchtte even. "En daarom vind ik iedereen werkelijk dom. Ze aanvaarden zo en denken niet na... waarom denkt men er niet over na?" Hij keek even langs de kater heen, recht voor zich uit, naar Starclan wist waar...

Een hele redevoering bracht hem het antwoord, alhoewel Tall slechts met zijn ogen rolde. "Waarop wil jij je keuzes dan gaan baseren?" Mauwde hij, lichtelijk onder de indruk, al was dat niet te zien of horen. De apprentice ging er maar eens bij zitten, en besloot dat dit nog interessant kon gaan worden, waarom zou je ooit zo tegen emoties zijn? Het was goed dat ze keuzes beïnvloedden.

De kater rolde met zijn ogen en Lurk vond het maar dom van hem. hij snapte hier duidelijk niks van... Stomme kat. "Waarop wil jij je keuzes dan gaan baseren?" Lurk tilde even zijn pootje op en likte even vluchtig over de haren. Daarna keek hij terug op naar de apprentice, die inmiddels was gaan zitten voor zijn neus. "Vrij simpel," begon hij opnieuw. "Feiten en regels," zei hij. "Dan zijn keuzes tenminste eerlijk," Hij knipperde een paar keer zodat het even kon inwerken. "En het zijn niet alleen keuzes die aan dat moeten lijden..." Vervolgde hij. "Maar ook hoe je reageert op dingen en dat komt veel vaker voor," Hij knikte even. Al sinds dat hij kon horen, dacht hij zo. Want hij had het al zoveel gehoord en gezien, dat het voor hem gewoon zo duidelijk was geworden.

Onderwerp: Re: Get along with the voices inside of my Head