Get along with the voices inside of my Head

De kater grinnikte, domme kat, niet wetend wat voor dwaze bedenkingen hij wel niet had. Lurk bleef hem met zijn achterdochtige blik aanstaren. "Keuzes zijn nooit eerlijk, leer ermee leven," Hij snoof lichtjes en opende zijn bek. "Waarom denk je dat ze niet eerlijk zijn?" Snoof hij lichtjes. "Wil je dan gewoon alles om je heen negeren en een saaie kat worden die de regels volgt?" Lurk haalde zijn schouders op en bleef hem koppig aanstaren. "Dat is nog beter dan zo'n kat als jij," snoof hij. "Of zoals al de rest," Hij bleef hem aanstaren, wetend dat hij gelijk had en deze domme kater niets wist. "Ik wens je er veel plezier mee," Toen knipperdee hij even. Opeens schoot hem iets te binnen. "Oké," zei hij zachtjes. "Denk maar eens terug aan je keuzes," murmelde hij kil. "Aan alle daden die je hebt verricht... Alles die fout is gegaan... Enkel en alleen omdat je je gevoelens te sterk waren," Hij vernauwde zijn ogen. "Iemand die je hebt bedrogen, wanneer je wou stoppen omdat dat ene gevoel teveel was... Of zelfs wanneer je iemand aanviel... En misschien wel diegene van het leven hebt ontnomen," Lurk snoof lichtjes. "Zeg me nu eens eerlijk, welke van die dingen heb je met een klare en bewuste ziel gedaan?"

De jonge kitten lach tegen de vacht van haar moeder en haar siblings aan. Ze was veilig hier, dat voelde ze. Met haar mondje maakte ze even een zacht smakgeluidje terwijl ze probeerde om nog niet wakker te worden. Het was zon fijne droom, ookal wist ze nu al niet meer waarover hij ging. maar ze herinnerde zich het fijne gevoel.. Maar door proberen te blijven slapen werd ze alleen maar meer wakker. Uiteindelijk gaf Windkit het op. Ze gaapte eventjes en deed haar oogjes open. Voor haar was het witte lijf van haar moeder, en naast haar de verschillende van haar siblings. Eén zwart-witte vacht ontbrak. Lurking. De tabby keek om zich heen, en zag hem staan. Voor hem stond Tallpaw, haar oom, die ze al eerder had ontmoet en die haar vele geleerd had. Vrolijk drentelde ze op de twee af. Compleet tactloos sloot ze zich aan bij het gesprek, simpelweg door hen allebei te onderbeken en vrolijk een begroeting te mauwen. Al hakkelend probeerde ze iets te vragen: "Waarover.. Praten.. Jullie?"

~(a)

"Geloof me," Lurk bleef hem achterdochtig aanstaren. "Dat waren wel overwogen beslissingen," Toen volgde een staarcontest. Een antwoord was al lang gevormd, maar de gevlekte kit wilde dit even in zich opnemen en snel verwerken. Toen snapte hij het. Deze kat had een kat vermoord, hij zei het... Hij had het gezegd. "Moordenaar," murmelde hij zachtjes. "Jij hebt een kat vermoord hé?" zei hij op een neutrale toon. "Dus je gedachten... Zijn bewust?" Vervolgde hij eerder tegen zichzelf dan tegen de kater. "Dan ben jij een koudbloedige moordenaar, een psychopaat... Jouw gedachten zijn ZIEK," Hij zei het kil, bijna hard, alsof hij een veel hogere rang had dan deze apprentice. "Waarover.. Praten.. Jullie?" Lurk keek naar zijn zusje. "Over een moordenaar," en toen keek hij naar de kater, zijn oogleden wat over zijn ogen getrokken. Dit ging de verkeerde kant op...

Tallpaw negeerde haar, maar op Lurking kon ze wel rekenen. Zoals altijd natuurlijk, hij was haar broer. "Over een moordenaar," zei hij. Een beetje schuin keek Windkit de zwart-witte kater aan. "Welke moordenaar?", vroeg ze weer, niet echt beseffend wat dat eigenlijk inhield, moordenaar'. Ze was te naïef om te beseffen dat katten niet voor altijd bleven leven, en dat er ook katten waren die een einde maakten aan het leven van anderen. Dat leek gewoon zo.. Zo onwerkelijk, als iets wat alleen in een nachtmerrie gebeurde. En alles wat ze al meegemaakt had bewees dat dit gene nachtmerrie was.

"Welke moordenaar?", Wel meteen gleed zijn blik naar zijn zusje en toen sloeg hij zijn opgekrulde staart in de richting van de kater voor hem. Het gebaar toonde haar wie het was en hoe hij eruit zag, woorden waren niet nodig, nu niet. Nog steeds erg kalm keek hij naar de kater toen deze sprak. "Lurking is een beetje in de war, hij ziet niet in dat de clan beschermen, en jezelf en hen in leven houden, de twee prioriteiten moeten zijn in het leven," Hij keek nog steeds achterdochtig in de amberkleurige ogen van de kater voor hem. "Maakt niet uit hoor, je hebt nog tijd genoeg om slim te worden," Hij negeerde de toon en de woorden en krulde opnieuw zijn staartje rond zijn poten. "En, wie was het? Van welke clan of was het iemand van de Shadowclan?" Zei hij kalm en een beetje toonloos. "Wind," Hij keek naar zijn zusje en keek haar met vriendelijkere ogen aan dan dat hij naar de kater had gekeken. "Ken je deze kat?"

Lurking sloeg met zijn staart richting Tallpaw, als om aan te duiden dat hij het was. Maar dat kon niet, dat druiste in tegen alles wat Windkit wist of dacht te weten. Ze wou iets vragen, maar de katers praatten al verder. "Lurking is een beetje in de war, hij ziet niet in dat de clan beschermen, en jezelf en hen in leven houden, de twee prioriteiten moeten zijn in het leven," Windkit snapte niet alle woorden, maar het klonk alsof Lurking dom was, en ook dat druiste tegen alles wat ze wist in. "Maakt niet uit hoor, je hebt nog tijd genoeg om slim te worden," Nu ging de tabby kitten voor haar broertje staan, als om hem te verdedigen. Ook al wist ze dat hij dat niet nodig had. "Lurking is slim!", piepte ze vastberaden, op een toon die geen tegenspraak duldde. Dat ze dat al als kitten kon bewees maar hoe ze later zou worden.. "En, wie was het? Van welke clan of was het iemand van de Shadowclan?", ging Lurkingkit verder, alsof hij haar niet gehoord had. Mar toen draaide hij zich om, tot hij in haar groene oogjes keek. Zijn blik stond vriendelijk, zoals altijd. Er was geen verandering in de manier waarop hij met haar omging, wat goed was. Toch? "Wind", vroeg hij, "Ken je deze kat?" Enthousiast knikte de jonge kitten, meteen vergeten dat ze het hier over een "moordenaar" hadden. Althans volgens Lurking. "Tuurlijk!", antwoordde Windkit met haar hoge stemmetje, "Dat is oom Tallpaw!"

Zijn zusje ging beschermend voor hem staan, maar dat had hij helemaal niet nodig. De kit kon zich perfect verdedigen als het op mondig vlak was en ook op fysiek vlak was hij bij zijn leeftijdsgenootjes een stapje voor. "Lurking is slim!" zei ze. "Waarom doet hij dan zo onaardig tegen mij?" Nu stond Lurk op en hij ging naast zijn zusje staan. Hij was kleiner dan haar, maar ergens leek hij imposanter door zijn houding en ijzige blik. "De manier waarop ik omga met katten is niet gelinkt aan mijn intelligentie," zei hij simpel. "Zelfs de domste rat zou dat moeten weten," Hij snoof even lichtjes. Hij begon genoeg te krijgen van de manier waarop hij soms sprak. Op zijn vraag werd een gelach hoorbaar. "Ben jij een kat die graag leden van zijn eigen clan vermoord, want dat zal ik dan nu meteen aan Shrewstar melden," Hij bleef hem aankijken en knikte kort naar hem. "Zelfs leden van je eigen clan kunnen duistere gedachten dragen, zelfs clanleden kunnen verraders zijn," Hij knipperde even kort met zijn ogen. Hij vond dat deze kater wat te simplistisch was en nogal eenvoudig en kortzichtig was. Er liepen veel zo'n katten rond op deze wereld zoals hem, dus zo erg was het niet. "Tuurlijk!" Zei Wind op zijn vraag die hij had gevfraagd aan haar. "Dat is oom Tallpaw!" Oom? Zoals familie. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. "Zoon van Shrewstar," zei hij kort en krachtig. Hij liet zijn blik even lang hem gaan. "Hmmm, familie?" Murmelde hij zachtjes. Hij kreeg ergens een benauwd gevoel vanbinnen en snel stond hij op. Met snelle passen wandelde hij weg. Snel begon hij de emoties weg te duwen en begon hij ze te vervangen met verdrietige gedachten en moeilijke raadsel die zijn kop steeds pijnigden. Maar toch dreigde de emotie te komen. Daarom liep hij steeds sneller weg van het paar, tot hij de nursery uit was. Hij keek snel rond, vond een kalle braamstruik en trippelde er snel naar toe. De kleine, gevlekte kit keek met droevige ogen naar de dorens, wetend dat het benauwde gevoel bewondering was geweest. Hij wist maar al te goed dat als hij de emoties toe zou laten hij waarschijnlijk wel op de kater zou lijken. Hij wilde dat niet. Met een simpele sprong werkte hij zich tussen de stekelige takken van de struik en kroop hij steeds verder. De takken pakten steeds dikker op elkaar, maar Lurk was klein genoeg om zich erdoor te wurmen. Uiteindelijk kwam hij bij een open plekje tussen de dorens. Daar ging hij liggen en met een droevige blik staarde hij naar de open plek. Hij wilde niet voelen wat zou komen en hij wilde alles behalve dat voelen voor die kat...

Lurkingkit murmelde nog iets onverstaanbaar en liep snel weg. Windkit keek hem na. Haar oogjes gleden weer naar Tallpaw, maar zonder een woord te zeggen volgde ze haar broertje. "Lurking!", piepte ze. "Wat is er?" Ze snapte er niets van, wat duidelijk te horen was in haar stem. hij leek zo stoer, en nu liep hij gewoon weg? Wat vreemd, maar hij had er vast een goede reden voor. Dat had hij altijd.

"Hij wilt even alleen zijn", zei Tallpaw. Windkit keek hem even aan, haar ogen zonder de gebruikelijke vrolijkheid. Uiteindelijk haalde ze haar schouders op. Het zou wel weer goed komen. Met een kleine zwiep van haar staart draaide ze zich om en liep soepel weg. Langzaam plooide de naïeve glimlach zich weer om haar snuitje, haar oogjes keken nieuwsgierig rond op zoek naar iets interessant.

~Topic uit