But you're just a line in a song {GHOSTPAW'}

De roodbruine poes zat bij de uitgang van het kamp, haar blauwe ogen lichtten helder op in de duisternis. Haar lange vacht had door het maanlicht een glans die op zoete honing leek, evenals het gras onder haar poten. De rivier was zachtjes te horen op de achtergrond, het kabbelen kalmeerde haar. Een groot deel van de warriors lag in de dens te slapen, maar enkele katten waren nog wat aan het jagen. Zijzelf was net teruggekomen van een korte borderpatrol, maar had deze middag al een kort dutje gedaan waardoor ze nu niet meer moe was. Ze keek abrupt op toen ze een kleine gestalte zag lopen. Ze probeerde hem of haar te herkennen en kneep haar ogen tot spleetjes.

{Ghostpaw'}

Langzaam ging de zon onder, een koud briesje liet de normaal zo perfect gewassen vacht van de poes bewegen. Een diepe zucht verliet haar snuit, haar blauwe ogen keken rustig rond. Heerlijk, van die natte poten – sarcasme. Maar die waterrat in je bek was prima. Ze was een apprentice tegen gekomen – zo een jonge van 6 manen die denkt dat die heel wat zijn en dus een grote mond geven omdat je zogenaamd ‘zijn prooi weggejaagd hebt’ maar dat die eigenlijk gewoon niet kan jagen – maar zin om te praten had ze niet, dus had ze maar gewoon wat gemurmeld, eigenlijk was het meer “blablajfjsnm” wat ze gezegd had en ze was er vandoor gegaan. Ja, van die apprentices mocht ze gewoon niet. Die moesten haar gewoon met rust laten. Niet dat ze zo een saaie elder karakter had, maar nee. Gewoon te onvolwassen. Zelf was ze ook zo en nu ze eraan terug dacht was ze echt irritant. Logisch dat haar mentor er vandoor ging. Ze had haar naam niet eens gezegd. Ja, moest die het maar onthouden van de ceremonie.
De poes legde rustig haar rat op de prooistapel en draaide ze zich om naar de apprentice den. Snel streek ze haar tong nog over haar vacht, om het weer in model te krijgen, want het zat zo vervelend, als alles zo door de war zat. En als je lang je vacht niet verzorgde leek je net op een gekrulde zwerver, en kreeg je het er n0oit meer uit. Ze zag een poes zitten. Moe was ze niet, dus waarom ging ze niet gewoon praten, right? Met rustige passen liep de poes – die niet moe was en geen honger had, ze was zo handig – naar de rode poes. “Hello~!” sprak ze rustig, het puntje van haar staart ging langzaam heen en weer. De naam van deze poes kwam niet meteen op in de poes. Ze fronste. Als die maar niet ging vragen om haar naam. Waarom wilde iedereen je naam weten? Alsof dat het minder eng maakte om tegen je te praten, alsof je pas een labeltje met een naam kon hebben voordat je werd beschouwt als ‘goed’. Nee, ze moesten het verdienen. Eigenlijk kinderachtig. “Mooie avond ea?” sprak ze rustig, haar oortjes trilde wat, voordat ze naar de heldere hemel keek.

Maplesyrup keek op toen de kleine poes naar haar toe begon te lopen. Ze knikte glimlachend ter begroeting. “Hello~!” zei het katje rustig. Maple keek de grijs-witte poes nadenkend aan. Het was een kleine kat, bijna zoals een kitten. Nee, daarvoor leek de poes te oud. Gelukkig maar, aan nóg een irritante kit had ze nu echt geen behoefte. Ze mocht er misschien niet zo uitzien, maar als er een ding was waar de poes een hekel aan had waren het wel kleine, naïeve kittens. Die irritante wezens die elke keer ongelukken leken te krijgen bij haar in de buurt. Ze fronste kort, nog steeds glimlachend. Dit was waarschijnlijk Ghostpaw, de kat die bij de vorige ceremonie apprentice werd gemaakt. Gelukkig, een apprentice. “Mooie avond ea?” zei Ghostpaw rustig. 'Ja, inderdaad. Het is wassende maan, ik denk dat het binnenkort weer volle maan wordt.' glimlachte de poes terwijl ze naar de maan keek die in haar eerste kwartier was.

'Ja, inderdaad. Het is wassende maan, ik denk dat het binnenkort weer volle maan wordt.' had de poes gezegd, nadat Ghostpaw had opgemerkt dat het een mooie avond was. Ze keek omhoog. "Dat betekend toch dat er weer een gathering komt?" vroeg ze nieuwsgierig. Cool. Dan kon zij ook eens gaan. Dat wilde ze echt al heel lang, en je moest één keer naar de gathering voor je warrior werd ofzo. Of was het de Highstones? Even keek ze over haar schouder naar de kampingang, niet dat je de highstones of de four tree kon zien, maar dat maakt verder niet uit. Toen keek Ghostpaw weer naar de poes. Hoe heette ze ook al weer... "Maplesyrup was het toch?" vroeg ze toen maar, fronsend. De poes kon haar naam weten van de ceremonie, daarin was ze genoemd. De poes keek weer naar de heldere hemel. "Wauw.." sprak ze zachtjes. Een kleine gaap verliet de bek van de poes. Ze wilde niet slapen, maar moe was ze - stiekem - wel.