{Rouw topic} We lost a nobel warrior

De waterval was verder weg van het kamp wanneer je een lichaam dragen moest. En door het verlies van Lionclaw voelde zijn eigen lichaam ook tien keer zo zwaar. De zon was begonnen met zijn reis naar beneden toen hij in het kamp aan kwam met de zwart witte warrior. De birmaanse kat liep door naar de open plek waar hij het lichaam van Lionclaw van zijn schouders af liet glijden. "May Starclan light your path, Lionclaw," murmelde hij terwijl hij op de overleden warrior neer keek. Zoveel katten had Riverclan al verloren de laatste paar moons, wanneer hield het op? Had Riverclan iets verkeerds gedaan waar door Starclan hun strafte? Nee, dat kon niet zo zijn, Starclan zal nooit warriors van hen afnemen als straf. Hij keek naar de leaders den waar Dawnstar zich bevond. Zij zal straks wel komen en vragen wat er gebeurd was.

OOC: Ik vond dat Lionclaw toch nog wel een waardig afscheid verdiende (:

De stem van Dawnstar weerklonk door de drukke menigte om Lionclaw's lichaam heen. De stemming was droevig, geschokt, en kil. Weer een warrior die zijn leven aan Starclan had moeten geven. En dat in een hele korte tijd van een hoop andere overledene in de clan. Stormwise, Smoketear, Cinderfall, te veel. Veel te veel. Dawnstar boog zich over het koude, natte lichaam van Lionclaw heen en luisterde of er nog een teken van leven was. Maar het was duidelijk dat hij niet meer tot de levende behoorde. ”Kun je me alsjeblieft vertellen wat er is gebeurd? Jij hebt hem binnengebracht of niet?” Vroeg Dawnstar. Shademask knikte. "Ja, ik heb hem binnen gebracht," klonk zijn stem beheerst. "Ik trof hem aan in het water bij de waterval," begon hij. Een diepe ademzucht verliet zijn bek. "Niet heel veel verder van zijn lichaam vandaan lag een dode hond, duidelijk bevochten door een kat. Ik vermoed dat hij van de waterval is gevallen met de hond," sprak hij. Langzaam verliet zijn blik die van Dawnstar en vond zijn blik de overleden warrior weer. Weer een dode, in zo'n korte tijd. Hij verplaatste zijn blik terug naar Dawnstar, en merkte op dat het haar ook zeker dwars zat, al wist hij natuurlijk niet wat er precies door haar kop heen ging. Rustig legde hij zijn staart als een teken van steun op haar rug. Had dit met Starclan te maken? Was Starclan kwaad op hun? Maar waarom dan? Ergens kon hij het niet geloven dat Starclan daadwerkelijk kwaad op hen zouden zijn, nee. Begrijpen dat Dawnstar dat wel dacht kon hij dus wel.

Haar blik zei bedankt, en dat deed hem goed. Dawnstar was voor hem ook maar gewoon een kat, dan wel droeg ze de rang leader, maar ook zij had gevoel. ”Voor de katten die het niet hebben gehoord, Lionclaw is waarschijnlijk in gevecht geraakt met een hond.” Klonk haar stem. Die waarschijnlijk was een zeker weten, maar natuurlijk moest het eerst door meerdere katten zelf gezien worden. Vervolgens beval Dawnstar dat iedere kat goed op wilde honden moesten gaan letten. Het viel hem op dat de rossige leader het moeilijk had met de dood van de warrior. Er waren ook al zo veel warriors gestorven. Vervolgens vertelde ze dat de dichte nabestaande de rest van de tijd door konden brengen met de overleden warrior, en deed ze zelf wat stappen bij hem vandaan. Shademask volgde haar voorbeeld. De birmaanse kater was zich er van bewust dat Dawnstar nu als troost gelden moest, maar ze kon zich zelf natuurlijk ook niet gaan opofferen. Deze dood was er nog één, nog één na vele. "Dawnstar, als je wilt, kunnen we er samen wel even uitgaan..." stelde hij voorzichtig voor. De clan had wel genoeg aan elkaar, tevens was Wolfgaze er ook nog.