The best things in life are unexpected

De zon was nog niet op, maar Brightspots was er al op uit. Ze voelde zich beroerd, haar onderbuik deed pijn, als of er een feestje in gevierd werd. Wat was dit? Wat kon dit betekenen? Was ze ziek. Ze wist het niet. Onrustig bleef ze door lopen, haar staart alle kanten op zwaaiend. Ze versnelde haar pas wat maar stopte abrupt bij een stekende pijn. Ze was intussen bij Sunningrocks aangekomen. Vermoeid ging ze op een rots liggen terwijl haar ademhaling versnelde. Ze kneep haar ogen dicht. Wat was dit... wat gebeurde er? Ze kroop wat tegen een grotere rots aan zodat ze wat steun had in haar rug. En toen gebeurde er iets raars. Ze kromp in een... dit was geen gewone buik pijn. Dit waren weeën. Ben ik aan het bevallen? Paniekerig slaakte ze een kreet om hulp, maar die werd onderbroken door een nieuwe wee. "P-Polar... bear!!" En een nieuwe wee. Ze wist dat ze een romantische avond had gehad met haar partner... maar ze had niet verwacht dat dit meteen de gevolgen zouden zijn. Ze was zich bewust geweest van het risico, maar was hier gewoon niet vanuit gegaan.

OOC: Eerste post voor Polarbear, daarna ik weer, én dan mag de eerste kitten geboren worden.

Jagen? Oh ja, jagen! Daar was ie mee bezig, maar zijn aandacht zat volledig ergens anders. Eigenlijk wilde hij gewoon terug naar de nursery, naar Brightspots en bij haar blijven. Maar de warriors hadden hem uit jagen gestuurd omdat hij anders zichzelf helemaal zou gaan opvreten. Iets waar ze best wel eens gelijk in zouden kunnen krijgen. Polarbear zuchtte zachtjes en richtte zichzelf weer op waar hij mee bezig was. Er zat een spitsmuis, niet zo heel ver weg van hem vandaan, zichzelf te wassen. Een mooie kans om hem te pakken te nemen dus.
De witte kater dook in elkaar en sloop in de richting van het muisje, toen een bekende stem hem met een ruk deed omkijken. Brightspots! schoot er direct door zijn kop heen. Zijn aandacht was van de prooi af gehaald en hij zetten direct een sprint in om naar zijn partner te komen. Waarom klonk ze zo angstaanjagend dichtbij? Hij proefde de lucht om zich heen en merkte dat haar geur in de richting van de Sunningrocks ging. Zichzelf afvragend waarom ze daar naar toe was gegaan, rende hij achter de geur aan.
Al snel had hij zijn partner gevonden, liggend, tegen een steen aan. Zijn witte vacht stond alle kanten uit en hij haalde wat gejaagd adem toen hij bij haar aankwam. "Brightspots," miauwde hij, tussen de diepe tuigen in. "Schat, wat doe je hier? Waarom lig je niet in de nursery? Moet ik iemand halen? Of iets halen? Een stok misschien, ja, een stok," Polarbear had duidelijk geen idee wat hij moest doen en raakte een beetje in paniek, voordat hij bijna struikelde over zijn eigen poten en met een plof op zijn achterwerk terecht kwam, waarop hij lichtelijk verbaast eventjes bleef zitten.

Het deed pijn, het was de meest erge pijn die ze ooit gevoeld had. "Brightspots," dat was Polarbear. Mooi, hij had haar gevonden. "Schat, wat doe je hier? Waarom lig je niet in de nursery? Moet ik iemand halen? Of iets halen? Een stok misschien, ja, een stok." Brightspots glimlachte. "Ik had ze nog niet verwacht..." Ze stak haar nagels in de grond. "Een... een stok is goed," miauwde ze in een lichte kreun. Ze kwamen. Ze kromp in elkaar en de persweeën werden erger. "Ze... ze komen!" Hijgde ze. Ze begon te persen, en sloot haar ogen. Ze kroop een stukje naar voren en haar staart tikte hard op de grond. Een harde kreet verliet haar bek toen de eerste helft van de kitten in beeld kwam, het pijnlijkste deel. Het kopje. Ze perste opnieuw, en opnieuw verliet een kreet haar bek toen de kitten op de grond terecht kwam. Bezorgd kwam Brightspots instinctmatig omhoog en begon de kitten met harde, tedere likken schoon te likken. Het velletje ging kapot en die at ze op. Zo ging ze door met likken tot de kitten zo droog mogelijk was. Als het goed is zou de kitten nu instinctmatig naar haar buik toe kruipen. Om op krachten te komen at ze de nageboorte op, wat zo hoorde. Ze legde haar kop op de grond en ademde hard. De eerste kitten was geboren.

OOC: De eerste kitten mag geboren worden.

Het was een krappe bedoeling geweest de laatste paar dagen en ze wist niet zeker of het zo zou blijven of niet. De kleine kitten had wel andere dingen om haar heen gevoeld, maar ze wist niet zeker wat dat waren. Haar ogen kon ze niet open doen, dus kijken ging ook niet.
Kort daarna werd het weer krapper in de ruimte en ze voelde zich opgesloten en vast zitten, alsof ze maar een kant op kon. Die ging ze dan ook uit, want een andere keuze had ze eigenlijk niet. De grijze kitten drukte zich een weg naar buiten toe. Meteen had ze daar spijt van, want het was koud daar buiten. Ze kroop richting de warmte die ze bij haar kop voelde en rustte zich ertegen aan. Zin om iets anders te doen voelde ze niet, eerst rusten en warm worden.

Zo klein was de ruimte om haar heen niet, het werd alleen krap doordat andere haar tegen de wand drukte. Ze hield zich klein in een bolletje terwijl ze wachtte op iets, geen idee op wat, ze wachtte gewoon. Ze zat hier al een tijdje, zou ze ooit weg mogen. Ze voelde hou de ruimte grote werd om haar heen, het geduw ging weg, lichtelijk dan. Maar na een tijdje was het dan echt weg, had de kleine kitten alle ruimte. Maar helaas duurde dat niet lang. Ze werd ergens heen geduwd. Rustig liet ze het maar gebeuren tot de kou om haar heen kwam. En het werd eigenlijk nog erger toen er een tong over haar heen ging. Geschrokken sloeg ze een piep uit en wou meteen wegkruipen. Weg van die tong, weg van de kou. Maar waar heen. Volgens haar ging ze helemaal niet de goede kant op. Haar maag begon te knorren en ze liet zich op de grond zakken nog een keer hulpeloos piepen. Ze mistte het duwen en de warmte nu al.

Plots was het er, de lucht, de vaste grond onder haar poten, de koude die haar lichaampje overspoelde, haar drang naar voeding, alles. Het ene moment zat ze tegen zijn siblings aangepropt en het andere moment was ze alleen en niemand die haar gezegd had dat het zou gebeuren. De comfortabele warmte, het gezelschap; alles was weggevallen en een onbekende, vastere wereld had hun plaats ingenomen. Met dichtgeknepen oogjes stommelde het kleintje rond. Een instinkt ontwaakte tussen haar slapen en activeerde haar natte neusje. Een heerlijke geur trok haar aandacht en met voorzichtige pootstappen werkte ze zich naar de bron toe. Al snel werd ze ontvangen door iets zachte omgeving waarin ze zich nestelde, het voelde vertrouwt aan. Ze kneedde het warme oppervlak met haar poten en opende haar mond. Alsof iemand het haar voordien vertelt had, vond ze de moedermelk en met gulzige slokken voedde ze zich. De kitten voelde hoe een tong liefdevol door haar haren streek en hield op met drink. Ze draaide haar kopje naar haar moeder toe en liet een dankbaar gesnor horen waarna het poesje in slaap viel.

Daar lag ze dan. Krampen gingen door haar lichaam heen terwijl ze allemaal jonge zieltjes ter wereld bracht. Ja, waarom was ze dan ook het kamp uit gegaan. Anders was dit nu gewoon in de nursery gebeurt. Een kreet verliet haar bek terwijl er nog een kramp door haar lichaam heen sloeg, ze wenste tot Starclan dat dit goed ging komen. Ze waren nog zo jong, zo onschuldig. De eerste kitten was een licht gekleurde kitten met vlekjes. Ze legde de kitten bij haar buik terwijl ze een liefdevolle blik op Polarbear wierp. Vervolgens keerde de weeën terug. Pijnscheuten staken door haar lichaam heen terwijl ze opnieuw begon met persen. Ze haalde diep adem en opnieuw verliet een klagelijke miauw haar bek. De tweede kitten kwam op de grond terecht, en ze deed het zelfde als dat ze bij de eerste had gedaan. Ook dit was een licht gekleurde kitten, net als de eerste kitten, enkel was hiervan het kopje nog wat donkerder. Ook deze legde ze bij haar buik neer, waarna ze nieuwe pijnscheuten haar lichaam alweer vulden. Ze perste, en perste, deze ging makkelijker. Een kreetje verliet haar bek toen ze de dede kitten er uit perste. Instinctmatig kwam ze overeind en begin ze de kitten te likken, net als ze had gedaan bij de anderen. Ze legde de kleinere kitten bij de andere twee kittens neer en het verhaaltje begon opnieuw. Hoe veel gingen er nog komen? Het ging niet makkelijk, en ze merkte ook aan zichzelf dat ze begon te verzwakken. Ze had het benauwd, terwijl het koud om haar heen was. Opnieuw verliet een kreet haar bek en belandde de vierde, tevens de laatste kitten op de grond. Ze hijgde en kwam overeind op de laatste kitten bij de andere drie neer te leggen. Haar kop lande met een plof op de grond en een bonkende pijn ging door haar kop heen. Ze kneep haar ogen dicht en probeerde op adem te komen. Ze krulde haar lichaam om de nieuw geboren kittens heen terwijl ze een gemixte blik van pijn, liefde, blijdschap en bezorgdheid op Polarbear richtte. Hoe gingen ze deze kittens veilig terug naar het kamp brengen? Ze moesten toch echt in de nursery terecht komen. "Sorry, Polarbear," zuchtte ze schuldbewust. Vermoeid hief ze haar kop op terwijl ze naar hun kittens keek. Allemaal mengelmoesjes van Polarbear en zij. Brightspots begon ze stuk voor stuk te likken, ze moesten warm blijven, anders gingen ze dood. "Ze... Ze moeten namen krijgen," miauwde ze zwakjes met een warm glimlachje rond haar lippen, met nog steeds die zelfde blik in haar ogen. "I... Ik wil deze naar mijn moeder vernoemen... Winterkit," snorde ze terwijl ze een blik op Polarbear wierp, hopend dat hij er mee in zou stemmen. Maar plots voelde ze toch nog een beweging in haar buik. Ze wierp een blik op Polarbear. Nee de laatste was nog niet geboren! Ze kromp even in elkaar, nee dit waren geen weeën, maar het kleintje in haar buik was wel onrustig, maar er uit ging het kleintje nog niet komen. Nu wist ze wel wat pers weeën waren, na dat ze deze kittens op de wereld gezet had.

OOC: Het spijt me heel erg voor mijn laatheid, van Quinty en mij mogen jullie de kittens bespelen als kittens van 1,5 moon.

De hele geboorte ging een beetje aan hem voorbij. Hij hielt zijn lichaam dicht bij die van Brightspots zodat ze het warm genoeg zou houden, maar ondertussen waren al zijn zintuigen gericht op de Sunning Rocks en het gebied dat daarachter lag; Riverclan Territory. Zijn blauwe ogen hielden de grens strak in de gate, ondertussen vervloekte hij Starclan waarom Brightspots in hemelsnaam naar deze plek was gekomen. Het was gevaarlijk en ze kon makkelijk gewond raken. Hij zuchtte zachtjes toen Brightspots tegen hem begon te spreken over de namen. Oh ja, namen, die kleintjes moesten namen hebben natuurlijk. "Uhm," sprak hij, duidelijk uit het veld geslagen door het verzoek. "Mistkit, voor dit kleintje," sprak hij zachtjes, maar liefelijk, terwijl hij met zijn neusje een licht gevlekt poesje aantikte.
Een waarschuwende geur liet Polarbear opkijken en hij gromde zachtjes. "Brightspots, we moeten hier weg, nu!" miauwde hij kalm, al ging zijn hart als een razende te keer. "Er komt een Riverclan patrouille deze kant op en ik denk niet dat ze alleen voor de grenzen komen. We moeten Firestar waarschuwen!" De witte kater stond op en pakte twee van zijn kittens op, waarna hij terug liep om zijn partner te helpen. Ze moesten tempo maken, Thunderclan moest zich klaar maken.

[Mhm, volgend topic doen dan maar?]

Mistkit was de naam die Polarbear aan het gris-witte poesje gaf, het poesje dat het meest op hem leek. Een mooie naam, en dat liet ze merken door instemmend te spinnen. Ze was zich er van bewust dat dit niet de ideale situatie was voor het op aarde brengen van kittens, Brightspots had zo dom moeten zijn om het kamp te verlaten. Maar toch, toch voelde dit op de één of andere manier perfect. Enkel bleef die perfectie niet, want al snel klonk Polarbears kalme, maar dringende stem.
Een Riveclan patrouille? Onderweg hier naar toe? Nee, dat kon, dat mócht niet! Ze moest haar kittens in veiligheid houden, en zij zelf was nu niet instaat om hen te beschermen. Ze strompelde zwakjes en op trillende poten overeind, maar de wil om haar kittens te beschermen gaf haar nieuwe kracht om terug te gaan naar eht kamp. Om hun kittens in veiligheid te stellen.

OOC; https://www.warriorcatsnl.com/t20350-it-happened-voor-het-gevecht-met-rc Het vervolg Topic