Get- Wait what?

Hij glimlachte toen hij zich voor de geest haalde hoe hij waarschijnlijk gekeken had, oke dat was inderdaad wat afwezig en onbeleefd. Misschien niet zo aardig van hem, maar nu was dit een buitenclanse kat, en mocht hij eigenlijk ook niet aardig doen. Wel, missie geslaagd in dat geval. "Kan je vissen?" Het was out of the blue, maar wel een mooie opening. Meteen schudde hij zijn hoofd, en keek wat hulpeloos. Hij zou het graag leren. "Jij?" Domste vraag ooit. Natuurlijk kon ze vissen, soms was hij echt vreselijk.

Ja okay, haar vraag was ietwat random. Naja, ze moest toch iets zeggen. En het was eigenlijk een best wel nuttige vraag voor de poes. Hij schudde zijn hoofd meteen. Oh.. dat was jammer. Ze kon het hem altijd leren, maar zoiets mocht volgens de warriorcode niet, dacht ze. Niet dat ze zich altijd aan de warrior code hield, maar ze was wel loyaal aan haar clan en de StarClan, dus moest ze wel. "Jij?" vroeg de kater toen. De poes moest eventjes moeite doen om haar gezicht in plooi te houden. Hij was echt verschrikkelijk grappig. "Nee, ik kan niet vissen, had net gewoon puur geluk met die vis," grinnikte ze, doelend op de vis die ze gevangen had. "Nee, ik kan wel vissen, heb het mezelf geleerd aangezien ik geen mentor meer heb," legde ze toen op een vriendelijke toon uit, met een kleine glimlach.

Hij lachte om haar grap, en knikte om mee te spelen in het verhaal. "Duidelijk," Besloot de kater uiteindelijk toch, hij begreep het, domme vraag. "Geen mentor?" Herhaalde hij wat verbaasd, "Hebben jullie zoveel apprentices dat er geen mentoren meer over zijn dan?" Vissen naar info was hij dan juist wel weer heel goed in, vissen naar, nou ja, vissen, niet zo. Daarom hield hij het bij dit gesprek en hoefde hij het misschien ook wel weer niet zó nodig te leren, het was mooi meegenomen geweest.

"Hebben jullie zoveel apprentices dat er geen mentoren meer over zijn dan?" vroeg de kater toen verbaast. Ze fronste eventjes. Oh god, had ze nu wat verraden? De poes haalde haar schouders op. "Ook, maar ik moet wachten tot de volgende ceremonie tot ik een nieuwe mentor aangewezen krijg," zei ze rustig. Haar hersenen schreeuwden; Nee stop niet graven ik wil niets verraden, maar haar blik verraadde niet veel. Enkel de glinsteringen van de zon op het water weerspiegelden in haar ogen. "Heb jij een leuke mentor?" vroeg ze toen met een kleine zwaai met haar staart, al legde ze die algauw weer over haar poten.

Nope, ze hapte niet toe, oke dan niet. Hij was moe en met hersen spellen maakte hij het er ook niet makkelijker op voor zichzelf. Al snel stopte hij dus met het overdenken van alles, en knikte hij simpel toen de poes hem een vraag stelde. "Yup," Voegde hij nog toe ter verduidelijking, waarna hij plots enorm gaapte. Verschrokken sprong hij op, en knipperde even met zijn ogen. "Sorry, dat was heel onbeleefd,"

Gelukkig ging de kater er niet verder op door. Ze had net best wel een grote fout gemaakt door misschien wel kritische informatie - waarschijnlijk niet, maar ja, door te vertellen aan een ShadowClanner. "Yup," sprak de kater, waarna hij plotseling luid gaapte. De poes grinnikte eventjes, kijkend naar de kater, met een kleine frons op haar gelaat. "Sorry, dat was heel onbeleefd," sprak hij toen. De poes haalde onverschillig haar schouders op, met een kleine grijns. "Ach, kan soms gebeuren, zo te zien heeft meneer niet goed geslapen," sprak ze simpel, met een grijns op haar gelaat, al keken haar blauwe kijkers de kater vriendelijk aan. De grijze langharige poes stond op en strekte zich uit, waarna ze naar de kater keek. Dat zitten vond de poes soms vervelend als ze te lang zat.

Hij knikte toen ze stelde dat hij niet teveel geslapen had, en gaapte nog eens, haast als bevestiging. Dit zag hij als een teken, net als het feit dat de poes opstond. "Sorry," Mauwde hij nog eens, stond op, en liep richting de rivier. "Ik moest maar eens gaan, voor ik in slaap val," Een nerveuze glimlach sierde zijn gezicht, en ergens lag er wat spijt op zijn gezicht. Niet erg duidelijk, maar het was er.

"Sorry," miauwde hij. De poes had ergens het gevoel dat hij er vandoor ging. Naja, succes voor hem dan. "Ik moest maar eens gaan, voor ik in slaap val," bevestigde hij haar gedachten nog eventjes, waarna ze knikte. "Nou ja, succes met naar huis komen," sprak ze met een glimlach, die algauw in een grijns van vermaak veranderde. "Niet in slaap vallen onderweg," sprak ze breed grijnzend, die algauw weer veranderde in een weer wat serieuzere blik. "Het was een.. interessante ontmoeting, en misschien wel tot ooit!" sprak ze, klaar wakker als zij altijd was, in tegenstelling tot de kater, waarna ze zich omdraaide en terug naar haar territorium liep. Haha. Wat een grappige, slaperige kater.

- Topic uit ~

Hij glimlachte om haar reactie, knikte toen ze zei dat hij niet in slaap moest vallen, en grinnikte over de ontmoeting. "Wie weet," Stemde hij in, draaide zich om en liep toen rustig naar de rivier die hij in vaart overstak. Toen hij omkeek was de poes alweer weg. Grappig, hij was zo moe dat dit alles ook net zo goed een droom had kunnen zijn.