Goodbye everyone [&Raza&Chikita]

Stilletjes verliet de zwartwitte poes het tijdelijke kamp van haar clan en zonder om te kijken, ze zou ook nooit meer terugkeren. Waar zij heen zou gaan zo niemand haar vinden en wellicht dat haar angsten eindelijk konden verdwijnen. Ze kon niet voor altijd blijven leunen op anderen en zonder haar zus kon ze nergens meer heen. Geen vrienden en geen familie, het was beter als zij weg zou zijn, en dan ook ver weg. haar ogen schoten alert heen en weer voor ze begon te sprinten weg van haar verleden en op naar een nieuw begin.
Haar omgeving vloog aan haar voorbij en ze voelde dat haar poten langzaamaan moe werden en ze vertraagde haar passen terwijl ze opkeek naar Fourtrees. Ergens had ze zich ook nooit thuis kunnen voelen in de RiverClan, maar dat ging nu volledig veranderen. Ze zou een thuis vinden waar ze hoorde en waar ze zichzelf kon worden en kon blijven.
Zacht zuchtte ze en liep verder naar voren voor ze onder de machtige bomen stil bleef staan en zich plantte. haar omgeving was vervaagd om haar heen maar haar oren bleven heen en weer schieten op zoek naar geluid. Maar zelfs al zou er iemand komen, ze zou niet vechten om iets te beschermen. Nee ze zou nu vluchten voor haar eigen bestwil.

Met haar zus aan haar zij liep ze vredig naar de Fourtrees, klaar om iemand even hard aan te pakken. Ze kon het bloed in haar mond al bijna proeven, ze had hier zo'n zin in. Al heel lang had ze niks zoals dit met Chikita gedaan, het was gewoon opwindend. Haar glimlach werd breder toen ze dacht een een clankat met angst in zijn of haar ogen, een clankat die vandaag zijn laatste adem zou laten ontsnappen. Waarom was het gevoel voor een gevecht nou zo een fijn gevoel? Vele Elite katten vonden haar maar raar, ze was zo'n schat tegen hun maar ze kon echt een monster worden tegen clankatten. Toen ze dichter bij de fourtrees kwam werd de adrenaline groter, de blijdschap meer. "Hey Kita, zij daar lijkt me wel geschikt." Grinnikte ze zacht, met het puntje van haar staart wijzend naar een zwart met wit gevlekte kat, die heldere groen-blauwe ogen had.

Met ontspande spieren en een neutrale uitstraling volgde ze de pootstappen van haar grote zus en beste vriendin, Raza. Het weer was prima. Niet te koud, niet te warm, en een licht briesje dat zo nu en dan door haar vacht streek. Haar amberkleurige ogen staarde strak vooruit, en bleven af en toe hangen op een prooidiertje dat weg schoot. Ja, Kita en Raza waren op jacht. Nee, niet op prooidieren. Sinds het waterval incident was haar bloedlust groter geworden, en nu ze Raza terug had was alles weer zoals vroeger. "Hey Kita, zij daar lijkt me wel geschikt." Klonk de stem van haar zus. Kita wierp haar blik op de kat waar Raza op doelde. Een brede glimlach verscheen op haar snoet. Jong, bang, op de vlucht, zo was zij ook. Nu was ze - met een beetje hulp van Escada geworden wie ze was. ''Die daar lijkt me perfect, zussie.'' Zei ze, haar lippen aflikkende.

Haar hart klopte in haar keel en haar ogen schoten open. Hoe stom kon ze zijn, ze kon zichzelf helemaal niet alleen weer op de been helpen. Dat zou haar nooit lukken, ze was en zou altijd een mislukking op poten blijven.
De wind droeg een geur mee die haar vacht overeind deed staan en haar ogen schoten door haar omgeving tot ze vielen op twee katten die ze niet kende maar wist dat ze uit de BloodClan kwam. Ze schoot overeind en keek om zich heen voor ze langzaam achteruit begon te lopen. Ze moest eerst afstand krijgen voor ze kon rennen maar ze moest het ook onopvallend doen. Deze poezen leken nu niet echt vriendelijk maar dat was niemand in de BloodClan. Ergens verbaasde het haar wel dat Dangerdance nooit voor de Bloodclan had gekozen maar de ThunderClan.
Langzaam draaide ze haar kop naar het lege veld achter zich en ze telde de passen die ze moest nemen wilde ze bij de rand zijn. Maar ze was nog vermoeid van haar ren hier naar toe, hoe ging ze dit nu weer oplossen. Ze ademde diep in en draaide zich om om het op een rennen te zetten naar de rand van het gebied. Ze keerde niet terug naar het RiverClan territorium maar wist nog niet waar ze heen ging. "Ik moet weg." fluisterde ze in zichzelf maar voelde hoe haar poten het opgaven en haar tempo steeds langzamer werd.

Zacht grinnikte ze toen de poes hun gezien had, ze leek zo bang, het was bijna mooi om te zien. "Aw, de Riverclanner probeert weg te komen... hoe schattig." Sprak ze bijna alsof ze het meende, haar acteerwerk was zo goed dat het bijna angstaanjagend was. "Leggo." Sprak ze tegen Kita, waarna ze het op een sprint zette. Haar schouderspieren waren duidelijk te zien bij elke stap die ze zette, wat gelijk bekend maakte hoeveel kracht ze in zich had. "Jij neemt haar rechter flank ik de linker, maar herinner je, niet aanvallen, praten!" Ze gaf bijna allemaal bevellen aan haar zus, maar dit hadden ze nou eenmaal afgesproken. Dit keer, op de Raza manier.

Onderwerp: Re: Goodbye everyone [&Raza&Chikita]