It's been so long (+Dangerdance)

Crowpaw stapte in een langzaam tempo door het veld. Lopen deed pijn, maar haar wonden waren tenminste dicht. Die op haar wang kriebelde steeds en ze moest de neiging weerstaan het korstje eraf te krabben. Die op haar buik was ook dicht, maar nog erg kwetsbaar en haar gezicht vertrok iedere keer dat er een grassprietje langs streek, bang dat dat al genoeg was hem weer open te laten gaan. Maar stilzitten in het kamp kon ze nu niet verdragen. Er waren te veel katten, ze moest even alleen zijn.
Er waren wel een paar positieve punten aan haar verwondingen: 1. ze hoefde niet te trainen en 2. ze had niet mee hoeven vechten tegen ThunderClan. Vanuit de medicine cats den had ze even naar buiten gegluurd en gezien dat haar vader er niet bij was. De rest hoefde ze niet te zien.
Ze keek voortdurend schichtig om zich heen. Wat als die rogue terugkwam? Ze had nu tenminste niets bij zich wat de interesse van een eenling zou wekken. Ze kwam aan bij de Vierboom zonder iemand tegen te komen en ze ging voorzichtig zitten op haar vaste plek, in de schaduw tussen de uitstekende wortels van een van de grote bomen. Daar zat ze. En ze wachtte. En ze hoopte. Dat heel misschien vandaag Dangerdance hier langs zou komen. De kans was klein. Hoe vaak had ze hier al niet gezeten? Maar er was altijd een kans. Het was immers al twee keer eerder gebeurd.

Verslagen stonden zijn groene ogen en zijn normaal zo machtige en grote kop hing bijna. Zijn hart was naar zijn poten gezakt. Duststar.. De waarheid lag nog altijd zwaar op zijn hart en langzaam hief hij zijn hoofd op naar de hemel. "Stupid Mousedung.." Mompelde hij langzaam en slikte verslagen.”Brother..” Mompelde hij en schudde zijn hoofd. Na weken had hij eindelijk normaal kunnen ademhalen maar nu voelde hij zichzelf alweer veel verder wegzakken. Langzaam draaide hij zijn hoofd en keek iets op naar waar ooit het Skyclan territorium had gelegen. Hij was de Silverfang gevolgd als een van de vele naar Thunderclan. Silverfang had er alles voor gedaan hun een goed thuis te geven na de dood van Duststar..

Zodra de naam door zijn hoofd schoot slikte hij half en sloot zijn ogen samen met een grauw zijn klauwen in de grond slaand. Waarom was hij die verdomde brand niet ingesprongen inplaats van Duststar? Dan was hij tenminste nog gestorven toen er nog iets recht stond in zijn hoofd. Langzaam likte hij langs zijn lippen en keek even op. En dan was er nog het onderwerp Suntail. Hij had haar misleid en misbruikt en uiteindelijk was ze alleen gestorven. Hij had haar in de steek gelaten en eigenlijk kon hij het zichzelf nooit vergeven. Hij had zo veel fouten gemaakt. En uiteindelijk zijn eigen grootste vijand geworden.

Verdwaast keek hij rond, zijn gedachtegang had hem ver weg gebracht het aanzicht van fourtrees schudde hij zijn hoofd klaar om zich terug te draaien naar Thunderclan kamp maar de geur van Crowpaw liet hem opkijken. "What the." Mompelde hij en sprong naar voren. "Crowpaw?" Riep hij voorzichtig en dronk te lucht op. "Where are ya little girl of mine."

De geur had ze niet opgemerkt tussen al die andere geuren, maar ze herkende zijn stem. "Crowpaw? Where are ya little girl of mine." Crowpaw gluurde over de boomwortel heen om te controleren of ze zich niet vergiste - maar wie kon het anders zijn dan hij?. Ze zag zijn grote gestalte en zijn bruine tabby vacht en ze stond op. Iets te snel, en haar gezicht vertrok even van pijn, maar daarna vormde zich een glimlach om haar mond. "Dangerdance", zei ze. Ze vroeg zich af of ze hem ooit 'papa' zou durven noemen. Het woord klonk ook gewoon te vreemd in haar mond. Vroeger had ze het immers nooit uitgesproken... Ze liep voorzichtig naar hem toe. Ze was blij dat hij niet bij de aanval van ThunderClan was geweest. Nu was het nog makkelijk om hem niet als een vijand te zien. Ze vrieg zich af of StarClan naar haar keek, en of ze boos waren. Dit paste immers niet in hun mooie warrior code. Ze dacht aan haar moeder. De gedachte dat Suntail, Gentlekit en Spottedleaf ook bij die gehate StarClan hoorden, bleef vreemd.

Een glimlach gleed over zijn lippen toen hij haar slanke lichaam zag en sprong naar haar toe om zijn brede kop tegen de hare aan te duwen. "It has been a long time my daughter." Fluisterde hij en settelde zichzelf haar onderzoekend aankijkend. "You've grown Crowpaw, you became such a fine young lady." Spinde hij en likte haar over haar oor. "Im proud to see you so big and strong how's your training?" Hij glimlachte zacht wetend dat zijn Clan windclan had aangevallen maar hij had niet bij de aanvalsgroep gezeten waar hij maar wat blij mee was. Hij had vreemd genoeg de clan waar zijn dochter zich veilig in voelde niet willen aanvallen.

"It has been a long time my daughter", miauwde Dangerdance. Crowpaw vond zijn zware stem mooi. Hij had iets geruststellends, al kon ze zich ook voorstellen dat hij heel boos en hard kon klinken. "You've grown Crowpaw, you became such a fine young lady", spinde hij en likte haar over Crowpaws oor. "Im proud to see you so big and strong how's your training?" Crowpaw was even stil. "Wel goed", mompelde. Ze was niet zo'n beste leugenaar. Ze had eigenlijk nog niet zo heel veel trainingen gehad. Nu de laatste dagen had het natuurlijk ook niet gekund. Ergens was ze daar wel blij mee, maar op dit moment schaamde ze zich voor hoe weinig ze nog maar geleerd had. Ze ging voorzichtig zitten, al deed zelfs die beweging haar buik alweer pijn. Als ze Dangerdance niet tegen was gekomen, had ze er nu spijt van gehad dat ze zo ver gelopen had en had ze vooral tegen de terugweg opgezien. Maar daar kon ze nu niet aan denken. Haar vader nam alle spijt van die tocht wel weg.

Hij glimlachte zacht kijkend naar zijn dochter. Voor eens in de zoveel tijd voelde hij eindelijk weer wat rust. De zachte geur van haar vacht. De blik in haar ogen en het geluid van haar stem. Het deed hem goed zijn dochter te zien. En wellicht waren alle ideeen die hij ooit had gehad wel compleet van de baan gesmeten. Nu hij haar zo zag wist hij dat hij haar nooit tot iets zou kunnen dwingen. Ze was zijn dochter zijn schat. Nee hij zou voor haar vechten maar haar nooit laten vechten in een gevecht dat hij ooit in zijn hoofd had willen afspelen.

De stekende gedachte van zijn broer liet zijn hoofd langzaam iets zakken en hij likte over haar hoofd. "Have I ever told you about my family well yours too?" Mompelde hij vragend en glimlachte wat zwakjes. De gedachte alleen liet nogsteeds de rook prikken in zijn neus en hij kneep zijn ogen samen om de felle vlammen buiten te sluiten. Zijn broer.. Hoe lang hij Duststar wel niet gehaat had. En in een keer was het over. Een gesprek. Ze waren dichter bij elkaar geweest dan in al die jaren en nu was hij weg.. voor altijd weg.

Dangerdance leek haar leugen niet op te merken. Evenals haar wonden, die niet zo opvielen onder haar zwarte vacht. Ergens was ze daar blij mee, maar tegelijk stelde het haar een beetje teleur. Ze probeerde altijd te verbergen dat ze haar training haatte, en nog wel veel meer, maar ergens hoopte ze soms toch ook dat iemand het zou merken en ernaar zou vragen. Dat gesprek met Tallpaw was best fijn geweest. Eigenlijk nam ze hem die stomme grap niet een smeer zo heel kwalijk. Ze had goed met hem kunnen praten, gewoon kunnen uitspreken wat ze voelde. En hij was het nog met haar eens geweest ook. "Have I ever told you about my family well yours too?" vroeg Dangerdance haar. Hij leek een beetje in gedachten verzonken. Crowpaw schudde haar hoofd en spitste haar oren geïnteresseerd. Wat meer te weten komen over haar familie zou leuk zijn, al zou ze er vast niet veel aan hebben.

DANGERDANCE

Zijn ogen werden langzaam maar zekerder wat zachter en hij likte over haar oor. "Al kan je ook vrij weinig vertellen dat ik je vader ben." Grinnikte hij zachtjes ergens het wel amusant vinden dat hij in zo'n situatie zat. Misschien was het beter geweest als hij voor Windclan gekozen had. Maar hij had het simpelweg niet gekund. Als hij naar windclan was gegaan had hij elke dag tegen de waarheid aan moeten kijken. De waarheid dat hij een kattin had bezwangerd en haar in haar eentje had laten stikken. Er nieteens voor haar geweest was toen ze stierf. Nee hij zou zichzelf nooit kunnen vergeven voor die fouten.

Langzaam haalde de rosbruine kater diep adem en keek naar zijn dochter. "Jouw oom.. Mijn broer heette Duststar. De leader van mijn clan." Mompelde hij zacht. "Hij was een kater die zo veel meer was dan ik ooit had kunnen worden. Hij was een kat die ik verachtte omdat hij alles had gekregen wat ik nooit had. Maar hij had geen idee dat wij broers waren en toen ik hem het vertelde.. Nam hij me op zonder enig gemaar. Ik was een outcast geweest tot ik hem in mijn hart sloot en twee manen daarop.. Verbrandde hij levend omdat ik niet in het vuur was gesprongen voor hem." Zijn stem brandde van verdriet. "Je moet iets voor mij doen.. Ken je de kat Slatebreath?" Mompelde hij zacht en keek haar met zijn indringend groene ogen aan.

"Al kan je ook vrij weinig vertellen dat ik je vader ben", grinnikte Dangerdance, maar toen werd zijn blik weer serieus. "Jouw oom.. Mijn broer heette Duststar. De leader van mijn clan", mompelde hij. Duststar. Haar oom. Dat meende hij niet. Haar oom was Duststar? Hij was de leider van een andere clan? En... en hij was dood. Crowpaws blik werd bitter. Maar natuurlijk. Hoe kon het ook anders. Dat ze een hele tak van de familie had die ze nog niet kende, betekende niet dat ze nog zouden leven. Het lot zou veel te aardig voor haar zijn als ze zouden leven, en dat kon niet, hè? Het was ook gewoon niet mogelijk dat iets even goed zou zijn.
"Hij was een kater die zo veel meer was dan ik ooit had kunnen worden. Hij was een kat die ik verachtte omdat hij alles had gekregen wat ik nooit had. Maar hij had geen idee dat wij broers waren en toen ik hem het vertelde.. Nam hij me op zonder enig gemaar. Ik was een outcast geweest tot ik hem in mijn hart sloot en twee manen daarop.. Verbrandde hij levend omdat ik niet in het vuur was gesprongen voor hem." Crowpaw kon het verdriet horen in zijn stem en ze keek naar de grond. Haar ogen waren vochtig. Niet huilen! Intussen moet je hier toch wel aan gewend geraakt zijn? Ze knipperde de tranen weg voor ze konden gaan stromen en ze keek op toen ze haar vaders indringende blik op zich gericht voelde. "Je moet iets voor mij doen.. Ken je de kat Slatebreath?" vroeg Dangerdance. Crowpaw knikte aarzelend. "Nou ja, kennen... Ik weet wie ze is." Wat wilde Dangerdance van haar?

DANGERDANCE

Een lichte glimlach gleed over zijn lippen blij dat Crowpaw wist over wie hij het had en pluisde even zijn vacht op in een lage snor. "Zou jij iets voor mij willen doen in betrekking tot haar Crowpaw?" Mompelde hij. "Haar leven is niet makkelijk geweest en ze vertrouwd heel weinig katten. Zij.. was Duststar's partner. Samen hebben ze een kitten. Zou jij voor je tante en nichtje/neefje(nog niet bedacht xd) kunnen zorgen? Ze hebben iemand nodig met wie ze kunnen praten. Vertel Slatebreath maar wie je werkelijk bent. Bij haar kun je je geheim kwijt. Ze zal blij zijn nog iets van Duststars familie dicht bij zich te hebben." Hij glimlachte warm en likte haar oor. "Weet je hoe dierbaar jij mij bent Crowpaw.."

"Zou jij iets voor mij willen doen in betrekking tot haar Crowpaw?" mompelde haar vader. Crowpaw keek hem afwachtend aan. Wat wilde hij dat ze deed? "Haar leven is niet makkelijk geweest en ze vertrouwd heel weinig katten. Zij.. was Duststar's partner. Samen hebben ze een kitten." Of ze voor ze wilde zorgen? Hoe moest zij, kat die niets kon, voor iemand zorgen? Een warrior en haar kitten nog wel! "Ze hebben iemand nodig met wie ze kunnen praten. Vertel Slatebreath maar wie je werkelijk bent. Bij haar kun je je geheim kwijt. Ze zal blij zijn nog iets van Duststars familie dicht bij zich te hebben." Hij glimlachte warm en likte haar oor. Crowpaw keek naar de grond. Kon ze die poes echt alles vertellen? Tante, tante. Familie. Misschien geen bloedverwant, maar toch bijna familie. In haar eigen clan nog wel. Ze kon het haast niet geloven. Ze hoopte dat ze Slatebreath aan zou durven spreken. Wat als de poes helemaal niet zo zou reageren als Dangerdance zei? "Weet je hoe dierbaar jij mij bent Crowpaw.." zei haar vader. Crowpaws blik bleef op haar poten gericht, licht beschaamd. Dierbaar. Hij kende haar nauwelijks. Als hij haar écht kende, zou hij dan ook zo over haar denken? Ze was laf. Ze had die rogue niet kunnen verjagen en ze was ook niet van plan zoiets nog eens te proberen. Zul je je clan met je leven beschermen? Werd aan iedere apprentice die warrior werd gevraagd. Crowpaw dacht niet dat zij die vraag met een 'ja' zou kunnen beantwoorden. Als Dangerdance haar écht kende zou hij haar niet vragen voor wie dan ook te zorgen. "Ik zal wel met haar praten..." miauwde ze. Ze wilde haar vader nog niet teleurstellen. Maar ooit zou hij toch beseffen hoe waardeloos zijn dochter was?

Onderwerp: Re: It's been so long (+Dangerdance)