But we are alive here in death valley {BUNNYPAW}

We're gonna die, it's just a matter of time
Hard times come, good times go
I'm either gone in an instant
Or here 'till the better end
I'll never know

Maplesyrup liep door de velden die bij het RiverClan territory hoorden. Haar poten maakten grote stappen over het droge gras wat plat lag door de eeuwige wind die bij de Highlands hoorde. Ze kwam hier niet heel erg vaak, alleen 's nachts aangezien prooi hier moeilijk te vinden was. Haar nagels trainen tegen bomen kon hier ook niet bepaald goed, wat geen wonder was omdat hier simpelweg geen bomen waren.
De lucht was droog, maar er hing een dreigende sfeer. Ze ging op een rots staan en keek uit over het landschap. De lucht was een deken van witte wolken, maar in de verte was het diepzwart. Ze kneep haar oogleden iets dichter bij elkaar. Duidelijk een naderende onweersbui. Opeens werd ze opgeschrikt door een smalle hagedis die door een scheur in de rots naar buiten glipte. Ze staarde het groene beestje een tijdje na, maar het liep naar haar toe in plaats van weg te rennen. Het zat een tijdje stil bij haar rechterpoot. Ze keek weer omhoog, en zag dat de wolken snel dichterbij kwamen. Enkele regendruppels die in een minimum tijd een volledige regenbui werden drupten op haar vacht, en de hagedis opende zijn bekje om te drinken. Niet lang erna flitste de eerste bliksemschicht door de hemel. Een gerommel klonk enkele seconden erna, en Maplesyrup besefte dat het beter zou zijn om nu niet op de hoogste rots in de omgeving te gaan staan. Ze sprong eraf, gevolgd door de kleine hagedis. Snel zocht ze een klein soort afdakje van aarde af en ging er onder liggen, met de hagedis aan haar poten.

{Bunnypaw/Jeltje}

Donkere wolken versmolten zich samen boven het Riverclan kamp. Bunnypaw keek naar boven, de wolken weerspiegeld in haar groene ogen. Ze zat voor de Apprentices' Den naar de katten te kijken die rondliepen in de schaduwen van de bomen die hoog boven het kamp een beetje beschutting gaven. Daardoor leek het allemaal nog donkerder in het kamp. Bunnypaw vond het nooit gezellig als het eenmaal donker werd, terwijl dat dan niet eens kwam door de nacht die zichzelf zou verspreiden over de Clans. Ze keek naar de lucht, hoe de wolken samen trokken en hoe ze de eerste druppels zag vallen, die natuurlijk meteen in haar oog terecht kwam. Gefrustreerd knipperde Bunnypaw het water uit haar ogen. Water was leuk, maar van regen hield ze niet echt.
Bunnypaw besloot weg te gaan. Heel even maar, gewoon even weg van het kamp, om nog even te genieten van de laatste witte wolken en de laatste zachte, bleke zonnestralen. Ze keek naar boven. Tot haar verrassing zag ze dat er nog witte wolken over waren, waar af en toe wat licht door sijpelde. Ze hingen boven... de Highlands!! Yes, dacht Bunnypaw, gelukkig horen die bij de Riverclan.
Voorzichtig sloop ze naar de kampuitgang. Ze wilde liever niet dat iemand haar weg zag glippen. Ze was tenslotte nog maar een leerling, en ze wist best wel dat ze toestemming van haar mentor nodig zou moeten hebben. Maar dat kon haar even niets schelen. Nog een klein stukje... Yes, ze had het gehaald. Net nadat ze een poot buiten het kamp zette stormde ze naar de Highlands om de laatste zonneschijn mee te maken. Even keek ze achterom, er was niemand die haar volgde. Het was haar gelukt om het kamp uit te sneaken zonder dat iemand het merkte. Trots trippelde ze verder, op weg naar de Highlands. Dit zou een goede strategie kunnen zijn in gevechten, maar dat gaat nog wel even duren. Ach ja, ze had de eerste stap in ieder geval gemaakt.
Eenmaal aangekomen op de Highlands merkt Bunnypaw dat de lucht er veel droger was dan in het kamp. Dreigende wolken die nu nog boven het kamp hangen komen langzaam haar kant op. Bunnypaw besluit alles eruit te halen wat er nog is, ze rent over de Highlands om de laatste zonnestralen te vangen. Geluk overspoelt haar wanneer het haar lukt om haar vacht te laten glanzen.
Maar dan ruikt ze opeens een erg bekende geur. Ze stopt abrubt met rennen en glijdend komt ze tot stilstand, haar ogen opengesperd van de schrik. Ze hoort pootstappen haar richting uit komen. Shit, was ze gesnapt?
Ze doet haar kaken open om de geur op te vangen... Maplesyrup. Shit. Die kittenhater hoopte ze als laatste tegen te komen hier. Ze kende haar eigenlijk niet goed maar van de kittens had ze gehoord dat ze niet echt aardig was. En dan begint het ook nog eens te regenen! Wat een ellende. Maar Bunnypaw beseft wel dat het niet het moment is om weg te rennen. Verstijft en met bange ogen blijft ze staan terwijl ze de poes bekijkt die op haar af komt...

[Maplesyrup/Jojo]

De poes keek verbaasd op toen ze pootstappen hoorde. Direct trokken haar wenkbrauwen samen tot een frons toen ze merkte dat de poten duidelijk lichter waren dan die van een warrior. Ze sloeg haar nagels uit, en de hagedis keek verschrikt op bij het geluid van bot op steen. Ondanks het dreigende gevaar van een bliksemflits stond ze op en liep ze onder het afdakje vandaan. De hagedis had zich vastgeklampt aan haar rechter poot met zijn groene poten, maar ze kon lopen zonder hem af te schudden. Ze zag een oranje vlek verschijnen aan de horizon die snel dichterbij kwam. Ze snoof toen ze merkte hoe klein de kat was. Kittens hoorden niet zo ver van kamp te zijn, verdorie! Was ze nergens meer veilig van die kleine rotwezens? Ze liep met uitgetrokken nagels naar de poes toe, en staarde haar intimiderend aan met haar ijsblauwe ogen. Het zou een oudere kitten moeten zijn. Eigenlijk leek ze zelfs wel op een apprentice, maar dan kleiner. Ze pijnigde haar hersens. Dit was... Bunnykit toch? Dus toch een kitten! Ze maakte zich klaar om de kitten toe te snauwen, maar realiseerde zich dat Bunnykit al een tijdje apprentice was. Haar blik werd vriendelijker in een fractie van een seconde. Gelukkig, apprentices waren stukken volwassener dan kits. 'Bunnypaw, wat doe jij zo ver van kamp?' vroeg ze, niet meer met de kwade stem die ze eerst wilde gebruiken maar met eentje die eerder vriendelijk klonk. Zolang ze geen kittengedrag vertoonde mocht de apprentice van haar komen en gaan waar ze wilde. De hagedis klom via haar poot omhoog naar haar kop en bleef tussen haar oren zitten.

Nee, nee, nee... dacht Bunnypaw terwijl ze doodsbang naar de naderende gestalte keek. Nu ze steeds dichterbij kwam kon ze de onmiskenbare kleur van de vacht van Maplesyrup goed onderscheiden. Haar ijsblauwe ogen lichtten op in de mist die zich achter haar voltrok. Haar lange nagels waren uitgetrokken en haar gezicht stond op onweer. Een groene vlek op haar poot bewoog zich langzaam naar boven. Bunnypaw was aan de grond genageld, gedachten vlogen wederom als een tornado door haar hoofd. Ze staarde nog steeds naar de krijger die aan kwam lopen en dook ineen. Plotseling stopte Maplesyrup. Ze gaapte Bunnypaw een beetje aan en volgens haar gezichtsuitdrukking probeerde ze zich iets te herinneren. Bunnypaw ontspande haar spieren en ging iets rechter zitten. Maar ze was nog steeds doodsbang en alles in haar dwong haar om Maplesyrup aan te blijven kijken. Haar poten tintelden van angst en Bunnypaw wilde zo graag wegrennen, maar ze kon het gewoon niet. De donkere wolken ontlaadden zichzelf soms in bliksemschichten die haar vacht deden oprijzen, en daarna meteen weer dalen door de regen die haar vacht doorweekte.Maplesyrups gezicht ging over in een diepe frons en Bunnypaw dook wederom ineen van angst. Ze had echt geen zin in boze krijgers. Natuurlijk mag ze niet alleen naar buiten, laat staan met dit weer, dat begreep ze zelf ook wel. Maar ze wilde zo graag de zon nog even zien... Het gezicht van Maplesyrup verandere van een boze frons tot een milde blik. Ze stond op en liep naar Bunnypaw. Verbaasd keek Bunnypaw haar aan terwijl ze nog verder ineen dook. Hoe had haar humeur zo snel om kunnen slaan? 'Bunnypaw, wat doe jij zo ver van kamp?' vroeg Maplesyrup met een vriendelijkere stem die Bunnypaw verwacht had. De groene vlek, dat blijkbaar een hagedis was, klom naar haar kop en bleef tussen haar oren zitten. Bunnypaw's ogen waren nog steeds opengesperd van angst, maar ze dwong zichzelf om een andere 'formatie' aan te nemen. Het is gewoon een RiverClankrijger die niet eens erg boos klonk! Bunnypaw deed haar ogen dicht, ademde even diep in en daarna weer uit, deed haar ogen weer open en keek Maplesyrup recht aan, terwijl ze probeerde om kalm te blijven. Maplesyrup wachtte kennelijk nog steeds op antwoord. "Uhmm" begon Bunnypaw, "ik wilde uh.. de z-zon nog even z-zien voordat hij w-weg zou z-zijn". De koude liet haar bibberen zodat er niet meer dan gestamel en gestotter uit haar mond kwam. Gegeneerd keek ze omhoog, wachtend op de reactie van de oudere krijger.

De poes keek Bunnypaw afwachtend aan, en merkte op dat ze erg bang leek. Haar groene ogen waren in angst opengesperd. Maplesyrup herinnerde zich dat ze inderdaad niet erg aardig tegen de poes was geweest toen ze nog een kitten was. Nuja, nu was dat niet meer nodig. De jonge poes slikte zenuwachtig en keek haar aan. "Uhmm.." begon de leerling. "ik wilde uh.. de z-zon nog even z-zien voordat hij w-weg zou z-zijn" Maplesyrup knikte en keek op naar de donkere wolken. Een bliksemflits sloeg in in een taxusstruik in de buurt. Eigenlijk wel goed, nu waren er minder doodsbessen in de wereld. 'De zon is nu wel weg, helaas net zoals de meeste goede dingen in het leven' mauwde ze terwijl ze de regen over haar glanzende vacht liet vallen. 'Maar echt, het is gevaarlijk om in een storm buiten te zijn. Als ik jou was zou ik een schuilplaats zoeken.' Niet dat het haar wat uitmaakte wat Bunnypaw uithaalde, nu had ze tenminste een waarschuwing gegeven. Ze draaide zich om en liep naar het aarden afdakje terug aan de voet van de heuvel. Ze wees ernaar met haar poot zodat Bunnypaw het kon zien en ging zelf in een hoekje zitten. De hagedis ging op haar poot zitten en keek haar nieuwsgierig aan met zijn gele oogjes.

Bunnypaw keek bang naar boven. Haar ogen waren wijd opengesperd. Ze kon het niet helpen. Ze had altijd gedacht dat Maplesyrup niet aardig was tegen jonge katten, en zij had nog maar net haar mentor gekregen!

Maplesyrup knikte terwijl er een bliksemschicht insloeg in een taxxusstruik. Bunnypaw's vacht vloog omhoog, maar door de regen daalde het meteen weer. Misschien wel fijn, anders had Maplesyrup gedacht dat ze misschien vijandig dacht over haar, terwijl Bunnypaw dat helemaal niet wilde bereiken. 'De zon is nu wel weg, helaas net zoals de meeste goede dingen in het leven' miauwde Maplesyrup. Wat bedoelde ze daarmee? Bunnypaw keek haar vragend aan. Het scheen wel dat Maplesyrup net zoveel van de zon hield als zij. Een andere bliksemschicht sloeg in in een boom ver van ze vandaan. De onrijpe appels vielen naar beneden. Zonde, zeg. Bunnypaw had nooit zoveel van appels gehouden, maar als ze rijp waren hadden ze vast heerlijk gesmaakt. 'Maar echt, het is gevaarlijk om in een storm buiten te zijn. Als ik jou was zou ik een schuilplaats zoeken.' ging Maplesyrup door. Ze liep naar een aarden afdakje aan de voet van een heuvel. Waarschijnlijk kwam ze daar net ook vandaan, maar door de mist kon Bunnypaw dat niet goed zien. Bovendien was ze erg geschrokken en had ze haar aandacht er niet op kunnen vestigen. Maplesyrup wees naar de schuilplaats en ging zelf in een hoekje zitten. De hagedis klom weer terug naar haar poot. Bunnypaw keek even om zich heen. Het regende nog steeds erg hard, bliksem sloeg opnieuw in in de taxxusstruik van net, schaduwen wierpen zich over de Highlands terwijl de mist zich verspreidde over het land. Bunnypaw was zo bang, van dit weer hield ze echt niet. Snel rende ze naar de schuilplaats die Maplesyrup had aangewezen en ging gauw naast haar zitten. Even voelde ze de neiging om haar snuit te verschuilen in Maplesyrups dikke vacht, maar toen herinnerde ze zich de vijandigheid van de krijger in haar kittentijd weer en besloot ze het maar niet te doen. In plaats daarvan ging ze liggen en legde ze haar staart - dat eigenlijk als enige droog was van haar hele lichaam omdat ze het van spanning tussen haar poten had gehouden - over haar poten en snuit. Haar vacht raakte wel de vacht van de poes naast haar, maar dat maakte haar niet uit, zolang ze maar warm bleef. Eén vraag teisterde haar geest nog: "Wat deed jíj eigenlijk buiten, Maplesyrup?"

Maplesyrup zag hoe Bunnypaw lichtelijk in paniek onder het aarden afdakje schoot. De jongere poes ging zitten en sloeg haar staart rond haar poten, rillend van de kou. De gouden poes richtte haar diepblauwe ogen weer op het noodweer buiten. De regen was koud, maar ze was het gewend. Ze hield eigenlijk wel van de regen, maar natuurlijk meer van de zon. Regen én zon was haar perfecte weer. Plotseling leek het alsof de apprentice naast haar iets wilde zeggen. "Wat deed jíj eigenlijk buiten, Maplesyrup?" Ze keek terug naar de kleine poes en was een paar seconden stil alvorens te antwoorden. 'Ik moest even weg van de drukte van het kamp. Na de overstroming is alles nog een beetje rumoerig, en katten in het kamp hadden mijn hulp nodig.' mauwde ze. 'Met het passen op kittens. Ik ben niet heel goed met katten onder de 6 moons' Ze sloeg haar staart over haar poten, en de hagedis nestelde zich in haar warme vacht.

Maplesyrup keek Bunnypaw aan. Bunnypaw keek terug, met een ietsjes kalmere blik dan eerst, wachtend op het antwoord. Ze moest zichzelf toegeven dat ze eigenlijk brandde van nieuwsgierigheid. Wat deed ze hier eigenlijk? Het geïmproviseerde kamp heeft haar, en alle andere katten, meer nodig dan ooit. De overstroming had veel verwoest en het kamp moest nog steeds opdrogen. Haar blik wendde af, ze was in gedachten verzonken, maar ze schrok op toen Maplesyrup antwoordde. 'Ik moest even weg van de drukte van het kamp', miauwt ze, 'na de overstroming is alles nog een beetje rumoerig, en katten in het kamp hadden mijn hulp nodig'. Ja, duh. Het kamp heeft inderdaad hulp nodig. Er is verdorie een hele overstroming geweest! Bunnypaw zuchtte even, maar waarschijnlijk had de warrior naast haar haar niet gehoord. 'Met het passen op kittens. Ik ben niet heel goed met katten onder de 6 moons' Bunnypaw zuchtte van verlichting. Daar hoorde zij dus niet bij, zij was een apprentice. Wanneer ze geen kittengedrag zou uitvoeren, was er geen spoor vijandigheid tussen haar en de oudere poes. 'Dat snap ik' miauwde Bunnypaw. 'Ik wilde zelf ook even aan de drukte ontsnappen. Maar ik denk dat het beter is als we zo weer teruggaan, want-' Een bliksemschicht sloeg in in een boom, dit keer heel dichtbij. Bunnypaw rilde. '-want het regent wel heel erg hard, het onweert en bliksemt, en ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik hou daar helemaal niet van' vervolgde ze. Ze schrok van haar woorden, zonder dat ze het besefte had ze erg brutaal geklonken. Ze was nog niet zo lang een leerling, en Maplesyrup was veel ouder. Ze hadnet geklonken als een oudere warrior. Bunnypaw dook weer ineen, van schaamte, maar ook van de koude. Haar poten tintelden van energie, wegrennen wilde ze, ontsnappen van de kou en de regen, terug naar haar warme nest.