H-hi Flow [med den]

Het levenloze lichaam van Autumnleaf stond nog in haar geheugen gegrift en bezorgde haar rillingen over haar hele lijf. Waarom? Waarom vlak voor haar eigen ogen? De calico Apprentice beet op haar lip en besloot het voor nu maar even van zich af te zetten. Ze zou haar zusje opzoeken, nu meteen. Dan had ze tenminste afleiding. Van een dode kat ging ze nu naar een gewonde.
Voorzichtig kwam ze de Den binnen, een klein visje tussen haar kaken geklemd en drukte haar oortjes zachtjes tegen haar nekje aan. "Fwow ..?" Vroeg ze zachtjes, waarna ze in het schrale licht een bekende vorm zag liggen in een mosnest. Quietpaw versnelde haar zachte pas en liet het visje vallen, waarna ze gelijk een hardhandig kopje gaf aan haar zusje, maar een geschrokken geluidje slaakte. Oh nee! Straks had ze wonden opengehaald. Haar ademhaling versnelde zich paniekerig. "Heb ik je pijn gedaan?!" Jammerde ze nerveus.

Daar lag ze dan, moeizaam, ze was verveeld. Alleen, zo alleen. Ondanks de zorg van Honeypaw en Nightstream voelde ze zich zo alleen. Hoelang lag ze hier nu al? Haar oor, haar oor deed zo'n pijn. Hoe zag haar oor eruit? En rond haar oog, het brandde zo.. Haar kopje lag tussen haar twee poten in, haar ene poot opgevouwen, de andere gestrekt. Haar lichaam was gebroken, haar lichaam nog magerder dan dat ze al was. Langzaam keek ze op toen ze een geur rook en pootstappen hoorde. "Fwow ..?" Quiet... Flow keek naar Quiet, de wond boven en onder haar oog duidelijk zichtbaar. Ze had geluk dat ze op dat moment haar oog had gesloten... Haar gele ogen echter, stonden vol pijn. Haar hele lichaam deed pijn. Quiet versnelde haar pas, liet het visje vallen en gaf Flow een ietwat hard kopje. Meteen schrok Flow van het geluid wat Quiet opeens maakte. De ademhaling van Quiet versnelde, het leek wel of ze meteen weer in paniek schoot. "Heb ik je pijn gedaan?!" Jammerde ze dan ook nerveus. Flow schudde haar kopje heen en weer. "Nee Quiet, maar..." begon ze zachtjes. "Ik heb jou meer dan pijn gedaan Quiet..." murmelde ze zachtjes en sloeg haar gele ogen neer. "Het spijt me dat ik... ik je niet eerder heb verteld over... jeweetwel." murmelde ze zachtjes, doelend op de pesterijen. "En.. dat ik je onderschat heb... En ik voor Tall's kant koos toen daar... E-en... Dat ik... tegen je geschreeuwd heb..." miauwde ze meteen. "Ik meende het niet Quiet... Echt niet..." murmelde ze zachtjes, en richtte haar ogen naar haar. "Toen ik... bewusteloos werd... dacht ik dat ik ging sterven... Maar, jij en mam hieldden me in leven. Jullie stemmen, hielden mij vechten... Na alles wat ik had gedaan wou je nog dat ik leefde? Kijk naar me Quiet! Ik ben niets meer dan last voor de Clan!" miauwde ze waarna ze haar ogen afwendden en haar ogen dichtkneep. "Ik ben een nietsnut, ik kan niet eens jagen of vechten. Nu moet ik jullie voedsel opeten en de kruiden opmaken, lekkere apprentice." Ze was zo, zo diep gezakt. Ze voelde zich een nietsnut, ze was in een depressie gezakt. "Neem die vis ook maar mee, die heb ik toch niet nodig." miauwde ze ietwat bot. Ze was niks meer dan een grote nietsnut, een last voor de Clan. Niemand had haar nodig, ze bezorgde toch alleen maar problemen.

https://i.servimg.com/u/f39/17/46/20/66/flow_i10.png
OOC: Wow, dit had ik aan t begin echt niet verwacht. Sorry Quiet *hugs*

Flow werd wakker en Quietpaw kon opgelucht ademhalen toen ze hoorde dat haar zusje geen pijn had gehad van haar domme actie. Stil luisterde ze naar de woorden van haar zusje en ook al wilde ze er iets tegen in brengen, toch hield ze haar kaken nog op elkaar. Totdat.. "Ik ben een nietsnut, ik kan niet eens jagen of vechten. Nu moet ik jullie voedsel opeten en de kruiden opmaken, lekkere apprentice." Haar heldere groene ogen werden groot van verbazing en haar calico vacht schoot overeind. Nee toch ..? "Neem die vis ook maar mee, die heb ik toch niet nodig." Quietpaw begon wild met haar kopje te schudden, maar wist dat ze niet ver zo komen. Flowpaw dacht.. dacht nu raar.
"Stop Flow!" Begon ze, de botte toon van haar zusje nog lang niet uit haar kop gezet. "Zo ben je niet. Je denkt alleen maar zo, je denkt alleen maar.. aan jezelf." Haar groene ogen schitterden fel. "Je denkt alleen maar dat je zwak bent, alleen maar. Nooit praat je ergens anders over. Denk je dat ik daar zonder problemen mee leef? Nee! Je moet accepteren dat een kat niet overal goed in is en als je maar blijft denken dat je niets kan, eindig je straks als een vroegtijdige Elder." Haar stem werd steeds luider en het begon steeds meer als gejammer te klinken. De stress schitterde in haar houding en alles van de afgelopen Moons kwam er nu uit.

Bijna had ze op het punt gestaan om uit te vallen tegen haar zusje. De houding was er al. Een gekromde rug en een vurige blik, haar nagels in de grond geboord, maar toen zag ze opeens de tranen over het gezichtje van haar zusje rollen. Maar de woede ebde niet zomaar weg, nee, die bleef nog met een bittere nasmaak in haar maag branden. Niets kon ze zeggen, geen enkel woord schoot haar te binnen. Dan was er maar een uitweg. Zwijgend duwde ze de vis nog in de richting van haar zusje, met een rillende voorpoot en ze draaide zich daarna om, om uit de Den te lopen. Ze had er gewoon geen woorden meer voor. Aan de ene kant had ze medelijden met haar zusje, met wat er allemaal gebeurd was in hun Apprenticetijd. Maar dan was er dat gevoel.. dat woedende gevoel dat Flowpaw niet wijzer had gehandeld door hulp in te schakelen en nu zo lag te mokken over dingen, waar ze met een beetje extra training vanaf geholpen kon worden. Dus zou het beter zijn als.. als Quiet maar even wegging uit die Den. Met de nare herinneringen.

Bijna had ze de uitgang van de Den bereikt, toen ze de stem van haar zusje hoorde en haar oortjes tegen haar nek drukte. Oh, dus Flowpaw dacht ook nog aan iets anders dan al haar minpunten? Dat was een verandering. Toch draaide de calico zich niet om, dat kon ze niet meer. "Goed, maar ik denk dat ik nu weer verder moet aan mijn taken." Murmelde ze bijna onverstaanbaar.