S.O.N.A

Name: Sona
Past Names: Silentkit; Silentpaw
Future Names: Silentvoice
Age: 16 Moons
Season of Birth: Newleaf
Clan of Birth: Thunderclan
Current Lifestyle: Rogue

Parents: Honeytail & Soothmist
Siblings: Talonflight
Kits: None
Crush: I once had one, but he left
Partner: None

Appearance: Sona is een Mackerel tabby met wit. Wat betekend dat ze een witte buik, pootjes en bef heeft. De rest van haar lichaam is versierd met bruine vacht met dunne cyperse strepen. Haar staart heeft een maki patroon, bruine kringetjes die lopen tot aan haar achterpoten. Haar ogen hadden een heldere blauwe kleur, als het water in een schone rivier. Ze heeft een smal en gestroomlijnd lichaam, waardoor ze snel kan rennen en goed is in ontwijken. Echter zorgt dit er ook voor dat ze niet goed kan vechten en grote vijanden een probleem voor haar vormen.

Personality: Een vrolijk, vriendelijk poesje als je haar leert kennen. Ondanks dat ze een wat minder geslaagde jeugd heeft gehad, zal Sona niet onaardig overkomen. Het duurt wel eventjes voordat ze haar mond tegenover iemand open doet, ze heeft een zekere angst om te spreken, eveneens door dingen die gebeurd zijn in haar jeugd. Sommige zullen denken dat ze verlegen of schuw is hierdoor. Zodra Sona je vertrouwd is ze een vrolijk, avontuurlijk poesje die zichzelf wel eens in de problemen weet te werken. Ze heeft geen haatgevoelens tegenover de clans, ondanks dat ze er niet meer bij hoort, maar vind het niet leuk om erover te praten. Zodra het aan bod komt, zal ze zich dan ook wat terugtrekken en afsluiten.

Geschiedenis: Zestien manen geleden werd Silentkit geboren als dochtertje van Honeytail en Soothmist. Samen met haar broertje Talonkit was ze het eerste nestje van deze Newleaf in Thunderclan. Maar Soothmist was niet blij met haar dochtertje. In tegenstelling tot haar zoontje, die meteen begon te piepen en aandacht opdrong, was haar dochtertje stil en alleen. Soothmist gaf haar zoontje de naam Talonkit, met de hoop dat hij grootse dingen zou gaan doen, terwijl haar dochtertje de naam Silentkit kreeg, een naam gekozen omdat ze stil was en in de ogen van Soothmist een straf van Starclan was. Ze had niets aan een stille kitten, die konden niets bereiken.
Silentkit was stil en dat zou ze ook een tijd lang blijven. Al snel werd bekend gemaakt dat er iets mis was met de jonge kitten. Ze kon niet praten, niet piepen, helemaal niets. Ondanks dat functioneerde ze goed en was ze niet ziek, alleen haar stem wilde niet doorkomen. Soothmist was niet blij met dit nieuws en voedde haar dochtertje met tegenzin op. Talonkit speelde gewoon met zijn zusje en de twee kregen een ontzettend sterke band. Talonkit was dan ook diegene die haar beschermde tegenover de andere, oudere, kittens in de Nursery die Silentkit maar vreemd en irritant vonden. Waarom kon een kitten niet praten?

Dit ging door totdat ze de leeftijd van 6 manen hadden bereikt. Silentkit was de schijtluis van de nursery geworden, ze verschool zichzelf altijd achter haar grotere en sterkere broer Talonkit, maar toen ze gehoor kreeg van het feit dat ze geen apprentice mocht worden totdat ze haar stem had, sloeg ze door. Ze was een redelijk kleine kitten, maar ze was snel en venijnig. Haar moeder was aan het rusten in de nursery, dus daar kon ze haar slag slaan. Silentkit was bij haar moeder gaan zitten, opende haar bek en haalde diep adem, voordat ... ze gilde. Ze gilde de longen uit d'r lijf en sloeg haar moeder letterlijk achterover sloeg. Het duurde dan ook niet lang voordat de hele nursery volstond, kijkend naar wie er zo hard gilde. En daar stond Silentkit dan, zes maanden oud, met haar bek vol tanden. Want een stem? Ho maar. Die ene gil had ze kunnen produceren, maar haar stem weigerde nog steeds. Toch had ze haar leader, die er ook bij was gekomen, weten te overtuigen dat ze apprentice mocht worden en samen met haar broer mocht ze zich dan toch Silentpaw en Talonpaw van Thunderclan noemen.

Blizzardleaf werd gekozen als haar mentor, een prachtige poes die verschillende katers en nestjes had gehad. Niet bepaald een groot voorbeeld voor Silentpaw, maar ze was gewoon al blij dat ze mocht gaan trainen. Blizzardleaf was geduldig met de jonge poes en vond het niet al te erg dat ze niet kon praten, ze snapte elkaar op een ander niveau en Blizzardleaf kwam erachter dat Silentpaw goed was in jagen, maar niet sterk genoeg was om goed te kunnen vechten. Ze besloten hier samen aan te gaan werken en Blizzardleaf leerde Silentpaw technieken die gebruik maakte van haar sterke kanten, haar lenigheid en het feit dat ze slank was. Silentpaw dacht eindelijk een vriend te hebben gevonden in de vorm van haar mentor, maar haar geluk duurde niet al te lang.
Silentpaw was tien manen oud toen ze op een nacht ruw werd wakker gemaakt door haar broer. Die wist haar gehaast te vertellen dat ze moest vertrekken, dat ze moest rennen en niet meer terug moest komen. Silentpaw was verbaast en weigerde eerst, maar de doordringende blik van haar broer zei haar genoeg. Terwijl hij met haar mee rende naar de uitgang legde hij haar uit dat de andere apprentices een val hadden gezet voor d'r en van plan waren haar dood te laten uitzien als een ongeluk. Silentpaw schrok hiervan, maar snapte nu waarom Talonpaw haar weg wilde hebben uit de clan, hij wilde haar beschermen. Bij de grens bleef ze stilstaan en richtte zich op haar broer. Ze gaf hem een kopje, een lik over z'n oor en opende haar mond. "Dank je," was het enige woord dat ze ooit had gesproken, voordat ze zich omdraaide en er van door ging.

Wat er verder in de clan gebeurde en wat Talonpaw de clan zou hebben verteld, wist ze niet, maar ze wist wel dat ze er nu alleen voor stond. En terwijl ze opzoek ging naar een maaltje om te eten, kwam ze een jonge kittypet tegen. Hij stelde zich voor als Leoric en was erg behulpzaam voor Silentpaw. Hij kwam er al snel achter dat het poesje niet kon praten, maar had hier vrede mee. Ondanks dat kon ze zich natuurlijk ook niet aan hem voorstellen, dus besloot hij haar Sona te noemen. Silentpaw vond deze naam wel passen en besloot deze te houden, aangezien ze toch niet meer terug kon naar Thunderclan. Leoric genoot van het gezelschap van Sona en beetje bij beetje begon ze hem te vertrouwen en durfde ze zichzelf zelfs een beetje meer te openen. Leoric begon haar voorzichtig spraaklessen te geven, aangezien ze af en toe wel wat woordjes kon spreken, maar haar stem niet heel goed leek te werken. Ze moest vaak nadenken over woorden en had moeite met grote en lange woorden, maar beetje bij beetje ging het beter. Na enkele maanden kon ze al hele zinnen spreken en ondanks dat haar stem zacht en melodisch was, ze kon spreken. Leoric vond het schattig hoe ze zich gedroeg en Sona betrapte zich erop dat ze verliefd was geworden op de kater die haar hielp. Maar nog steeds had ze zichzelf niet helemaal aangepast aan het rogue zijn, ze voelde zich vaak alleen nu ze haar broer niet meer had en Leoric kon daar niets aan veranderen.

Sona was zestien manen toen ze de moed had verzameld om Leoric te vertellen hoe ze over hem dacht, enkele weken lang had ze stiekem zitten oefenen om alles perfect uit te kunnen spreken, maar toen ze bij zijn schuurtje kwam, was hij weg. Ze wachtte de hele dag, hopend dat hij nog terug zou komen, maar hij leek gewoon verdwenen te zijn. Gebroken door verdriet en bang omdat ze weer alleen was, droop Sona af en verstopte zich in een schuur die ze enkele uren daarna had gevonden. Hier besloot ze te blijven, voordat ze zichzelf genoeg bij elkaar had gerapen om verder te gaan met haar leven.

W.I.P wordt verder uitgewerkt & mooier gemaakt zodra ik alles tot mn beschikking heb.