Surrounded by blood [&CLAW. +OPEN]

De nacht was nu 8 keer gepasseerd, sinds Claw en Moonwhite elkaar voor het laatst hadden gezien. Ergens maakte dat haar niet uit, hij was zelf ook weggegaan, maar toch kon ze het niet uit haar hoofd zetten. Ze wurmde zich tussen de twee planken door, die haar toegang gaven tot de jachthut, en snoof de frisse lucht op. Het was vroeg in de ochtend. De zon was nog maar amper op, of ze verliet haar nest al. Haar poten leidde haar niet perongeluk naar de plek waar ze Claw eerder had ontmoet, nee, dit was een zelfbewuste keuze. Ze versnelde haar pas totdat ze bij de grens van de Bloodclan kwam. Hier hield ze halt, na een kort moment van twijfel zette ze zich erover heen en liep de grens over. Haar oren legde ze automatisch in haar nek toen de geur van bloodclan haar tegemoet kwam. De geur zat overal, waardoor ze niet direct wist of er nu wel een kat was, of niet. Ze opende haar mond om de geuren beter op te vangen. Geen spoor van Claw te bekennen. Ze zakte wat door haar poten en sloop zo verder, toen de Bloodclan geur het sterkste was. Haar hoofd zei haar om niet verder te gaan, dat het kamp hier vlak in de buurt was, maar ze bleef verder gaan. Een sterke geur onderbrak de vuile geur van bloed. Ze sloop ernaar toe en kroop in de sterk ruikende struik, om haar geur te maskeren. Haar ogen waren gericht op een zandpad, dat sowieso gebruikt werd door elke kat. De she-cat was dom bezig, en voor wat?

Tag: 1e post voor Claw, daarna opend

Claw dacht voor de zoveelste keer op rij aan Moonwhite. Hij kon de blik waarmee ze naar de grond had gestaard maar niet van zich afzetten. Hij had haar geraakt, dat wist hij. Maar waarom bleef hij daarmee in zijn hoofd zitten? Hij was een kater die om niks of niemand gaf, die alleen zijn eigen hachje wilde redden en daarmee het wel goed vond. Hij had, net als elke andere dag, gevochten voor het beste plaatsje om te slapen en steeds herinnerde het litteken in zijn schouder hem aan Moonwhite. Hij was diegene die weggegaan was, die haar daar alleen achtergelaten had. In principe kon hij zich daar niet schuldig om voelen omdat ze zich best wist te redden, maar waarom had hij dan dat gevoel dat hij wel bij haar had moeten blijven? Deze emoties maakten hem gek, lieten zijn norse indruk die hij normaal gaf ferm achterwege, zijn muur die hij opstelde naar andere katten toe zodat hij nooit vriendschap zou hoeven sluiten en dus nooit last zou hebben van gevoelens zoals deze. Hij gromde geërgerd en liep toen zuchtend een beetje heen en weer, waarna hij besloot om te kijken of er nog iets te jagen viel. Hij was te koppig om naar de plek te gaan waar hij Moonwhite voor het laatst had gezien. Opeens leek het net alsof hij haar geur rook. Eerst dacht hij dat hij het zich verbeeldde, maar hij zou zich die geur overal kunnen herinneren. Zijn blik ging opzij en opeens zag hij haar witte vacht. Hij wist zeker dat zij het was en drong zich in de struik. 'Moonwhite,' bracht hij verbaasd uit. 'Je moet hier weggaan.' Hij drong haar met zijn schouder wat meer de struiken in zodat voorbij passerende katten hun in elk geval al niet zouden opmerken. 'Het is hier te gevaarlijk voor je. Als Lìtill je ziet of iemand die ook maar een beetje close naar haar toe is...' En zonder dat hij het zelf in de gaten had maakte hij zich groot zodat zijn gestalte Moonwhite beschermende en haar vacht onzichtbaar maakte voor diegenen die langs de struik liepen. Een onoplettende kat zou gewoon denken dat het de schaduw was.

De witte poes bewoog haar ene oor even zenuwachtig op toen een zwart gestalte haar kant opliep. Beide oren legde ze beschaamd in haar nek toen Claw zei dat ze hier niet veilig was. Natuurlijk was ze dat niet, dit was zowat het hart van het Bloodclan territorium. Ze hield zich zo laag mogelijk bij de grond en zette enkele stappen naar achteren toen de kater haar kort naar achteren duwde. Wit viel natuurlijk hard op. Als er één nadeel was aan een witte vacht, was het dat. Zonder verder op zijn opmerkingen te reageren, richtte ze haar blik op haar. 'Het spijt me.' mompelde ze zachtjes. De woorden lagen haar niet echt goed in haar mond. Wanneer had ze dat ooit zelfs gezegd? Nooit. Deze keer liet ze haar blik niet naar haar poten gaan, maar hield ze haar donkere ogen op de kater gericht.

Claw probeerde zijn opluchting te verbergen toen Moonwhite in de gaten had waar ze mee bezig was en een veiligere plek zocht door voorzichtig naar achteren te gaan. Hij wist niet wat hij moest doen als een Clangenoot van hem op zou duiken. Aan de ene kant zou het niet zo vreemd zijn als hij zou vechten, want dat deed hij constant om een goede plaats in het kamp te bemachtigen voor te slapen. Aan de andere kant wilde hij aan Lítill tonen hoe machtig hij wel niet kon zijn en als iemand hem met Moonwhite zou zien en hem zou verklikken, zou ze wel eens hele andere gedachten over hem kunnen krijgen. Hij was tot nu toe altijd zijn eigen weg gegaan, maar hij vond het toch wel belangrijk om een leerling toegewezen te krijgen en hem de voordelen van een BloodClan-cat te zijn. Hij was zo in de war. De woorden van Moonwhite maakten zijn verwarrende gevoelens niet veel beter en de kater merkte dat ze hem recht aankeek in plaats van dat ze naar haar poten staarde zoals ze meestal deed. 'Dat zit wel goed,' antwoordde hij. Hij wist niet wat hij anders moest antwoorden. Hij was niet de kat die zei dat het hem ook speet, of die zijn foute punten van een conversatie begon op te noemen en dat zou hij ook nooit worden. En daar mocht Moonwhite zich zoveel aan irriteren als ze zelf wilde, maar hij vreesde ervoor dat hij nu eenmaal niet de kater ging zijn die ze voor zich wilde hebben. Waarschijnlijk had ze, toen ze hem liefdesdingetjes wilde aanleren, verwacht dat hij stond te springen. Wel, zo was hij gewoon niet. Hij wist niks anders te doen dan even kort haar neus met de zijne aan te raken. Omdat woorden bij hem soms ontbraken, moest hij het maar op een andere manier laten zien. 'Waarom ben je naar hier gekomen? Omdat het je spijt?' vroeg hij vervolgens waarbij hij zijn gebruikelijke afstandelijke houding weer aannam en snel een lik over zijn borst gaf om zijn blijk van emotie die hij haar net had gegeven door even haar neus met de zijne aan te raken te maskeren.

Sunset slenterde door het kamp, ze zwaaide verveeld met haar staart. Een zwarte kater stond tegen... zichzelf? te praten. Sunset draafde naar hem toe. Ze zag een witte poes naast hem staan een rogue! "Hoi!" mauwde Sunset, die naar de kater kwam draven. "Maak je geen zorgen, ik verklik jullie niet hoor!" Vriendelijk wiebelde ze met haar oren. "Het valt alleen wel erg op als je tegen haar praat." Vriendelijk keek ze de witte poes aan. "O, ik ben Sunset!" Ze bedacht nu pas dat het best raar was om als BloodClanner zo aardig te doen, Maar ze was eenmaal ook in love met een rogue; Vulture, die haar in de steek had gelaten. Ze wilde deze katten helpen, want ze kon het niet aanzien als ze uit elkaar gerukt zouden worden. Ze keek om zich heen, het leek nu gewoon alsof de twee zwarte katten alleen waren, en een doodnormaal gesprek voerden.

Zijn aanraking gaf haar een troostend gevoel, waardoor ze zich niet had weggetrokken. 'Waarom ben je naar hier gekomen? Omdat het je spijt?' Moonwhite richtte haar blik terug op Claw. 'Je kwam maar niet opdagen.' mauwde ze zachtjes. De witte poes zette haar vacht op toen een andere bloodclancat verscheen. Grommen of eender ander dreigend geluid hield ze voor zich. Zelfs nadat de poes zichzelf had voorgesteld, keek Moonwhite haar vernietigend aan. Ze moest niet denken dat ze hen allemaal ging vertrouwen.

Claw keek naar Moonwhite toen ze haar woorden sprak. 'En ik zag ook niet echt een reden om dat te doen, wel dan? Je wilde me toch niet in je buurt hebben?' Zijn stem klonk hard en hij wendde zijn kopje af zodat hij niet in haar ogen hoefde te kijken. Hij verstijfde toen hij een geluid hoorde en keek opzij. Hij herkende de poes wel. Hij zuchtte en wendde zijn blik naar Moonwhite. 'Het is goed,' zei hij zachtjes. 'Ik ken haar. Ze probeerde me te helpen toen ik werd aangevallen door ThunderClan.' Hij keek haar aan en gaf een klein knikje naar haar, waarna hij een stap opzij deed zodat zij zich bij hun kon voegen. Hij ergerde zich aan de vrolijkheid van de poes. Het kon gewoon niet passen bij een BloodClan-cat, die waren over het algemeen gemeen, hard en sadistisch. Daar leek deze poes niet aan te voldoen. Aan de andere kant had hij niet veel reden om kwaad op haar te zijn omdat ze wel bereid was geweest om hem te helpen, wat redelijk dapper was geweest gezien ze nog redelijk jong was. Hij betwijfelde echter of de poes ooit in staat zou zijn om iemand echt te vermoorden. 'Sunset,' knikte hij haar toe. 'Ik heet Claw.' En Moonwhite moest zichzelf maar voorstellen, besloot hij.

Sunset besefte dat het misschien raar was dat ze als BloodClankat zo aardig deed, ze was niet zo gemeen en hard tegen Claw, maar dat kwam puur omdat ze zelf verlieft was op een rogue. "Ik snap het als je me raar vind omdat ik jullie nu niet verklik maar juist help." Moest ze vertellen waarom ze dat deed? Ze keek de zwarte kater met grote ogen aan, hij was zeker wel een stuk groter en ouder. Zal hij een apprentice hebben? Ze schudde de gedachte weg; ze wilde absoluut geen kater als mentor; ze was doodsbang voor katers! Haar blik viel op de witte poes die in de bosjes was gedrukt door de kater. Vriendelijk zwaaide ze met haar staart, en wendde haar grijze blik weer naar de grote, zwarte kater.

Note: Verkeerd account! Oops

Dat is inderdaad raar. Dacht de poes in zichzelf en richtte zich vervolgens terug op Claw. Moeite om zichzelf voor te stellen deed ze niet. Moonwhite had nu wel wat anders aan de hand. Ze had gezegd wat ze wilde en kon nu misschien best terug weg zien te geraken, zonder dat een andere Bloodclan kat haar zag. 'Ik moet terug.' Mompelde ze toen en richtte haar blik op Claw. De andere kat, Sunset, negeerde ze volledig. Haar vacht liet ze wel zakken, aangezien ze dan ook kleiner leek en minder zou opvallen.

Sunset merkte dat de witte poes haar volledig negeerde. Dan niet. "Ik moet terug." mompelde de rogue, die haar vacht had laten zakken en haar blik op Claw richtte. Ze snapte wel waarom de witte poes haar negeerde, Sunset was nou eenmaal Bloodclan en was midden in hun gesprek erbij gesprongen. Om ze te helpen! Waren de twee wel verlieft? Of waren ze gewoon friends? En Zal ze Claw vertellen waarom ze hen niet verklikte, voordat hij haar zwak zou vinden? Ik zal eerlijk antwoorden als hij het vraagt. Besloot Sunset.

Claw voelde de blik van Sunset op zich en voelde zijn vacht ongemakkelijk warm worden. Hij wist dat hij een bepaald ontzag uitstraalde op sommige jonkies, maar zo'n ontzag had hij nu ook weer niet verwacht. En hij wilde ook eigenlijk niet weten wat Sunset's gedachten waren over hem en Moonwhite. Dit zag er misschien wel uit als een romantische bijeenkomst, maar dat was het niet. Ze was niet veel anders komen doen dan haar excuses aanbieden, right? Hij draaide zijn kop naar Moonwhite toen deze iets zei. Hij merkte dat ze Sunset volledig negeerde en vroeg zich af waarom, maar dat waren zijn zaken niet. 'Je hoeft niet te gaan, dat weet je,' sprak hij kalm. 'Niemand kan ons hier vinden.' Hij dacht even na, waarna hij aarzelend het volgende sprak: 'En niemand zal je iets aan kunnen doen. Toch niet zo lang ik bij je in de buurt ben.' Hij wist niet waar dat op sloeg, maar goed, hij had de woorden gesproken en kon deze niet meer terugdraaien. Hij draaide zijn kop naar Sunset. 'En van jouw had ik eigenlijk wel verwacht dat je wat gemener zou zijn, zoals elke BloodClan-cat. Wat houdt je tegen?' Zijn stem klonk niet al te vriendelijk, maar ook weer niet erg onvriendelijk. Het was gewoon neutraal. Hij draaide zijn oortje naar Sunset om te horen wat ze te zeggen had, maar richtte zijn kop naar Moonwhite om te zien hoe ze zich voelde.

OOC: Angie, volgende keer even wachten tot ik gepost heb graag, anders raak ik de kluts kwijt Razz

xx

Moonwhite had haar oortjes wat naar achteren gelegd. Nu haar vacht gezakt was, waren haar oren het teken dat ze Sunset niet helemaal vertrouwde. Bloodclan was eigenlijk ook niet te vertrouwen. Ze had eerder al een poes ontmoet, die haar gewoon voorbij liep, zonder aan te vallen. Wat was er mis met die kat? Ze draaide haar kopje terug naar Claw. 'Zij vond ons.' mompelde ze en wenkte kort naar Sunset. 'En ik wil je status niet in gevaar brengen, niet voor mij.' voegde ze er nog aan toe. Moonwhite trok zichzelf al wat recht. Ze had gezegd wat ze moest zeggen. Daarvoor was ze hier. Haar excuses waren dan ook aanvaard, en dat was het doel dat ze wilde bereiken. Waarom nog langer blijven?

Onderwerp: Re: Surrounded by blood [&CLAW. +OPEN]