Just the water and me [Lynxfang]

Stilte heerste bij de rivier. Het enige dat je kon horen was de stroming en wat vogels die rondvlogen en krijsten naar elkaar. Een cremekleurige poes met een zwarte snuit, zwarte poten en een zwarte staart zat aan de rand van de rivier. Ze staarde naar haar eigen spiegelbeeld in het stromende water. Ze zuchtte diep en keek naar de hemel. Het was hier zo rustig dat ze piekerde over alles. Ze kende niemand, of toch nog niet veel katten. Ze was altijd wel alleen geweest en dwaalde rond. Ze had haar ouders nooit gekend. Misschien wilde ze hen ook niet kennen. Hadden ze verkeerde dingen gedaan en waren ze daarom dood. Dat wist ze ook niet, hoe ze waren gestorven. Waren ze gedood? Vermoord? Hadden ze een ongeluk? Niemand kon haar erover vertellen dus dacht ze er niet meer over na. Moonrose sloeg met haar poot in het water en gromde zacht. Ze mistte het om familie te hebben. Ook vrienden kon ze wel gebruiken. Soms wist ze niet wat ze moest doen. Vele katten die bij elkaar zaten en aan het praten waren, maar de poes durfde er nooit bij te zitten. Ze schudde haar hoofd om de gedachte van haar af te zetten. Piekeren was niet goed voor haar. Ze dacht alleen aan de verkeerde dingen. Niets positief kwam in haar hoofd. Ze likte haar poot af en staarde verder in het water. Deze keer zocht ze naar een sappige vis. Ze had deze ochtend niet gegeten van de prooi die gevangen was. Haar maag knorde luid. Moonrose keek even om haar heen omdat ze iets hoorde. Ze zag niets. De poes trippelde in het water en sloeg een keer met haar poot. Een vis vloog de lucht in en belandde op de grond. Ze sprong uit het water en beet deze dood. Zo lijdde het dier al minder. Ze schudde haar doorweekte vacht uit en begon van de vis te eten. Het smaakte. Ze likte haar lippen af en ging weer op de rand zitten. De zon scheen zacht, maar warm was het niet. Ze hoopte maar dat nieuwblad snel werd zoals ze hoorde te zijn. De poes likte haar poten schoon en wreef over haar oren. Ze waste haar vacht en ging liggen. De zon voelde goed op haar dikke vacht. Ze rolde om en staarde naar de lucht. Ze zou hier de hele dag kunnen liggen tot de zon zou ondergaan en de sterren tevoorschijn kwamen aan de open hemel. Ze sloot haar ogen en uiteindelijk viel de jonge poes in slaap.

& Lynxfang

Lynxfang was blij dat de veiligheid teruggekeerd in zijn clan, nu het water weer gedaald was, maar nog steeds checkte hij vaak het water. Zeker na een regenbui. Maar vandaag was er geen regenbui geweest en vannacht ook niet, nu vertrok hij naar de River om te vissen. Er zal genoeg zijn voor de hele clan, hij moest gewoon zijn best doen. De lichtbruine kat veranderde van richting en liep naar zijn lievelingsstekje toe, een kleine uitsteeksel bij de oever. Toen hij het riet uitstapte, zag hij een poes liggen, naast haar lagen de resten van een vis. Lynxfang fronste, was deze poes al op jacht geweest? Hij wist dat het een taak was van Wolfgaze was, om daarop te letten, maar toch. Lynxfang liep naar de poes toe en herkende haar als Moonrose, "Ik neem aan dat je al voor de clan gejaagd hebt?"vroeg hij en wees met zijn poot naar de resten. Misschien kwam hij streng over voor de poes, maar dat was nou eenmaal hem. Altijd attent op alles en streng. Soms leek het alsof hij niet veel meer vriendelijkheid kende dan dat, maar vaak werden de katten weer verrast door hem.

Voor de poes belandde in de nachtmerrie die ze steeds vaker kreeg, hoorde ze iets. Ze schrok wakker van een stem. "Ik neem aan dat je al voor de clan gejaagd hebt?" Ze sprong overeind en staarde naar de kater die voor haar stond. Het was iemand van de clan. Even moest ze nadenken wie het was, maar ze herkende hem als Lynxfang. Ze kende hem niet, maar hoorde zijn naam wel vaker. Ze slikte even toen ze de resten van de vis nog zag liggen. Ze wist stiekem heel goed dat ze eerst voor de clan moest jagen en dan pas zelf kon eten, maar ze had zo'n honger. Ze zweeg en staarde naar de grond van schaamte. Kom op, niet zo verlegen. Eerlijkheid is altijd het beste. Ze zuchtte en keek naar de kat. "Het spijt me. Ik heb deze ochtend niet kunnen eten en ik had honger.. Ik kon me niet meer bedwingen." Ze keek even naar hem, maar haar blik gleed naar de rivier. Ze had er altijd veel moeite mee om katten in de ogen te kijken. Zeker als ze een fout had gemaakt, dan schaamde ze haar rot. Moonrose liet haar blik heel even over hem heenglijden. Hij was groter dan haar, niet veel. Ze ging zitten en probeerde te kalmeren. Ze wist niet wat hij zou zeggen of doen. Straks werd hij nog strenger en kwader. Hij was ouder dan haar en dan luisterde ze vaak wel naar die katten. Ze was nog jong en moest nog wel wat leren. Zeker omdat ze weinig van haar ouders had kunnen leren. Ze waren veel te snel heengegaan. Veel te vroeg was de jonge poes achtergelaten.

De poes bleef zwegen en staarde verlegen naar de grond en Lynxfang kon het al raden daardoor. Eindelijk leek ze de moed te hebben verzamelend om wat te zeggen, "Het spijt me. Ik heb deze ochtend niet kunnen eten en ik had honger.. Ik kon me niet meer bedwingen." verteld ze hem en keek toen weer naar de River. Lynxfang fronste en sprak toen, "Het is niet aan mij om jou te straffen, maar ik zou dit toch aan Dawnstar of Wolfgaze moeten vertellen" zei hij. Lynxfang strengheid had wel eens katten in elkaar laten zakken, maar hij bedoelde het goed. De Abbesijn keek de langharig poes aan, toen zij haar blik over hem liet glijden. "Als ik jou was zou ik nu gaan jagen, minder kans dat ik het doorvertel" zei hij, de strengheid in zijn stem was al wat gezakt. Hij liet het aan haar over en liep naar de River toe, om vervolgens in het water te turen, opzoek naar vis.

Een beetje ongeduldig wachtte de poes op een reactie. Ze begon haar stiekem toch te irriteren. Hij richtte zich regelrecht op de krijgerscode en al de rest. Iedereen jaagde wel eens voor zichzelf, dat wist ze 100 procent zeker. Ze snoof zacht en uiteindelijk werden haar woorden beantwoord. Nog steeds was de kater streng. "Het is niet aan mij om jou te straffen, maar ik zou dit toch aan Dawnstar of Wolfgaze moeten vertellen" Ze zuchtte even en rolde met haar ogen. Typisch. Dit antwoord had ze kunnen verwachten. Ze zei niets en schuifelde met haar poten. Haar staart zwiepte zacht heen en weer en ze spitste haar oren toen de kater nog iets vertelde. "Als ik jou was zou ik nu gaan jagen, minder kans dat ik het doorvertel" De strengheid in zijn stem was minder dan daarnet. Ze volgde hem met haar blik terwijl hij naar de rivier liep. Ze schudde haar hoofd en trippelde weer naar de rand. Haar blauwe ogen zochten de rivier af naar vissen. Ze sprong uiteindelijk in het water en sloeg een vis uit het water. Ze liep het water uit, schudde haar vacht uit en doodde de vis. Ze ging naast het dode glibberende dier zitten en staarde naar de kater. Ze was stiekem nieuwsgierig wat hij nu nog zou zeggen. Of moest ze nog meer vissen gaan vangen? Ze had hier eigenlijk helemaal geen zin in. De kater was irritant en streng zonder reden. Ze voelde haar een slaaf, een jonge kitten die niet luisterde. Ondanks dat ze een krijger was, een jonge krijger.

Lynxfang zag dat ze naar het water liep en keek opzij, hij merkte dat ze er niet mee eens was. Maar elke kat moest zich aan de code houden, dat was de enige manier om te overleven. Hij liet de vissen aan hemzelf voorbij gaan, zodat Moonrose meer kans had. Hij wachtte af en plots sprong ze in het water, zodat Lynxfang de grootste lading over hem heen kreeg. Hij schudde zich uit en keek naar Moonrose die intussen een vis te pakken had. Ze liep het water uit, schudde haar vacht uit, zodat Lynxfang weer nat werd, lange vachten en doodde de vis. Daarna keek ze hem aan en hij zag dat ze nieuwsgierig was, maar ook geïrriteerd. Hij voelde zich wat ongemakkelijk. Ze had gedaan wat hij wou en wou waarschijnlijk dolgraag dat hij haar anders behandelde. Wat moest hij zeggen? Nee,hij ging haar terug pakken. Een vis schoot voorbij in zijn ooghoek en hij sprong het water in, met extra kracht, zodat er veel water opspatte. Met een greep van zijn klauw greep hij de vis en sprong het water met de vis in zijn bek weer uit. Precies naast Moonrose schudde hij zich weer had. Door een van de acties moest ze toch wel een douche hebben gekregen. "Het is goed zo, ik zal niks door te vertellen"antwoordde hij neutraal en glimlachte toen even naar haar, de eerste die hij liet zien. Hij legde de vis bij de hare en begon zichzelf te wassen. "Ik heb mezelf aangeleerd dat enkel de code telt, want wie zich niet aan de code houdt, kan de vreselijkste dingen doen" Lynxfang kreunde kort bij herinnering van zijn kitten-tijd. Zijn zus die met hun ouders was meegegaan en hijzelf was ziek geweest. Ze waren aangevallen en gedood door een Thunderclan-patrouille,ze hadden zich niet de code gehouden. Sindsdien telde enkel de code en de veiligheid van de clan voor hem. "Het zijn de wetten van het woud...Maar de wetten van vriendschap heeft niemand me ooit geleerd"vervolgde hij. Enkel de code had geteld, de code was het enige waar hij op kon vertrouwen.

Haar blauwe ogen gleden heel even over het gebied. Nog steeds was het erg rustig hier, buiten hun gekibbel. Ze richtte haar blik weer op de kater en wachtte nog steeds op een reactie. Hij zei niets, maar sprong in het water en ving een vis. Ze voelde een groot deel water over haar heenkomen toen de kater zich naast haar uitschudde. Boontje komt om zijn loontje, dat kon ze begrijpen. Ze sprong op en schudde haar vacht weer uit terwijl ze naar zijn woorden luisterde. "Het is goed zo, ik zal niks door te vertellen" Ze merkte een neutrale stem op en ook een glimlach. Ze glimlachte zacht terug en keek verlegen naar de rivier. Haar oren waren op Lynxfang gericht want de kater was nog niet klaar met praten. "Ik heb mezelf aangeleerd dat enkel de code telt, want wie zich niet aan de code houdt, kan de vreselijkste dingen doen" Ze schrok even van zijn woorden en haar blik schoot naar hem toe. "Hoe bedoel je? Heb je iets meegemaakt dan? Heb je je eens niet aan de code gehouden?" Toen merkte ze pas op dat hij zich er niet zo goed bij voelde. "Oh sorry misschien wil je er niet over praten.." Ze sloeg haar blik af en luisterde naar zijn laatste woorden, die haar weer raakten. "Het zijn de wetten van het woud...Maar de wetten van vriendschap heeft niemand me ooit geleerd" Haar blauwe ogen werden op hem gericht. Ze zuchtte even. "Ik heb het wel geleerd, maar ik heb het niet nodig. Ik ben vaak alleen, dwaal rond en ga alleen jagen. Ik heb nooit veel met anderen gepraat en ik durf ook nooit bij ze gaan zitten in het kamp. Ik blijf liever alleen.." Ze wendde haar blik af naar de rivier en staarde naar het water.

Lynxfang schudde bij de twee zinnen van Moonrose en vertelde verder,"Het zijn de wetten van het woud...Maar de wetten van vriendschap heeft niemand me ooit geleerd". Hij keek opzij en zag haar blauwe ogen op hem gericht staan, ze begon zelf te spreken, "Ik heb het wel geleerd, maar ik heb het niet nodig. Ik ben vaak alleen, dwaal rond en ga alleen jagen. Ik heb nooit veel met anderen gepraat en ik durf ook nooit bij ze gaan zitten in het kamp. Ik blijf liever alleen.." vertelde ze en keek daarna naar de River. Lynxfang ging naast haar zitten en tuurde in het water, "Jammer, maar niet iedereen heeft het nodig"mompelde hij. In zijn kitten-tijd had hij wel een paar vriendjes gehad, maar die hadden hem allemaal in de steek gelaten nadat zijn gedrag veranderd was. Hij keek schuin naar Moonrose, "Heb je dan echt geen vrienden?"vroeg hij

"Jammer, maar niet iedereen heeft het nodig" Ze knikte zacht op zijn woorden. De kater was intussen naast haar komen zitten. Haar blauwe ogen gleden even over hem heen en richten zich weer op de rivier. Een oor richtte ze opzij toen hij een vraag aan haar stelde. "Heb je dan echt geen vrienden?" Zacht schudde ze haar hoofd. Ze keek hem aan met een verdrietige blik. "Ik weet niet veel over mijn verleden, maar ik ben in de clan geboren. Ik was de enige kitten van mijn ouders. Op een of andere manier zijn ze op een dag gestorven. Gedood? Vermoord? Ik weet het gewoon niet. Niemand heeft me er ooit over verteld. Iedereen had zijn vrienden. Kittens die vroeger met elkaar speelden en ik die altijd alleen was. Nu dus nog steeds. Ik ken katten wel bij naam, maar dat is het ook. Je bent de eerste met wie ik praat." Ze keek naar de kater en dan weer naar het water. Het deed wel pijn om te zeggen. Ze was vaak alleen, maar kende dat ook van vroeger. Nu had ze gezelschap en dat voelde zoveel beter dan alleen zijn. Daarom deed het pijn. Misschien wilde hij geen vrienden zoals hij zei. Praten ze alleen maar en dan zou hij vertrekken en haar weer alleen laten. Ze wist het niet, maar ze zou het hem ook niet kwalijk nemen. Moonrose haalde even diep adem, liet een diepe zucht horen en keek weer naar de kater. "En jij?" Ze wilde ook wel meer over hem weten. Behalve als hij daar niet over wou praten natuurlijk.

Ze begon te vertellen en Lynxfang luisterde aandachtig, "Ik weet niet veel over mijn verleden, maar ik ben in de clan geboren. Ik was de enige kitten van mijn ouders. Op een of andere manier zijn ze op een dag gestorven. Gedood? Vermoord? Ik weet het gewoon niet. Niemand heeft me er ooit over verteld. Iedereen had zijn vrienden. Kittens die vroeger met elkaar speelden en ik die altijd alleen was. Nu dus nog steeds. Ik ken katten wel bij naam, maar dat is het ook. Je bent de eerste met wie ik praat." Lynxfang slikte, de eerste waarmee ze praatte? En haar ouders waren jong gestorven, maar ze had geen idee waardoor. Hij wel en hij sprak wel eens met anderen, maar dat was meestal een klein praatje en meer niet. Naast hem hoorde hij dat ze zuchtte en hij keek opzij,"En jij?"Lynxfang zuchtte ook en krabde zijn flank, "Ik heb vlooien als mijn vrienden"grapte hij kort, maar schudde daarna zijn kop weer. "Net als jij heb ik mijn ouders ook verloren, samen met mijn zusje. Ik was nog jong en onze ouders zouden ons meenemen buiten het camp, maar ik kreeg groenhoest en dat was mijn redding. Ze werden vermoord door een Thunderclan-Patrouille, op ons gebied. Iedereen riep dat de katten zich niet aan de code hadden gehouden en toen kwam ik daarmee in de aanraking. Vanaf die dag is de code het enige wat telt voor me. Ik had enkele vrienden, maar ik veranderde, trainingen waren bloedserieus, ik overtrad nooit een regel en ik werd saai en streng tegenover mijn mede-apprentices, ze lieten me vallen"hij gromde bij de laatste zin van zijn verhaal en keek Moonrose weer aan. Wat ze zou nu denken?

De cremekleurige poes staarde naar de rivier. Ze luisterde naar de stroming en de ademhaling van zowel haar als Lynxfang. Haar ogen richten zich weer op hem toen hij begon te spreken. De eerste woorden waren een grap, maar dan werd het serieuzer. "Ik heb vlooien als mijn vrienden" "Net als jij heb ik mijn ouders ook verloren, samen met mijn zusje. Ik was nog jong en onze ouders zouden ons meenemen buiten het camp, maar ik kreeg groenhoest en dat was mijn redding. Ze werden vermoord door een Thunderclan-Patrouille, op ons gebied. Iedereen riep dat de katten zich niet aan de code hadden gehouden en toen kwam ik daarmee in de aanraking. Vanaf die dag is de code het enige wat telt voor me. Ik had enkele vrienden, maar ik veranderde, trainingen waren bloedserieus, ik overtrad nooit een regel en ik werd saai en streng tegenover mijn mede-apprentices, ze lieten me vallen" Ze keek hem aan en moest even grinniken bij zijn grap. Ze luisterde verder naar zijn verhaal. Ze zuchtte even. Het was ook best een zielig verhaal. Ze keek hem voorzichtig aan en gaf hem een lik over zijn snuit. "Dat is vreselijk om mee te maken. Ik heb nog nooit geweten dat de thunderclan zoiets zou doen. Ik zou eerder denken dat de bloodclan of shadowclan dat zou doen.. Echt vreselijk. Het spijt me voor je." Ze keek de kater voorzichtig aan en hoopte dat hij haar niet zou afsnauwen. Ze wist niet goed hoe ze met anderen moest omgaan omdat ze dat niet geleerd had. Ze dacht maar dat ze hem zo een beetje kon troosten.

Ze moest grinniken bij zijn grapje en luisterde toen verder naar zijn verhaal. Toen hij uitgesproken was zuchtte ze even. Beiden keken elkaar aan en Lynxfang wou net weer naar het water kijken voor nog een vis, toen hij opeens een lik over zijn gezicht heen kreeg. Verbaasd keek hij haar aan, waarom deed ze dat? "Dat is vreselijk om mee te maken. Ik heb nog nooit geweten dat de thunderclan zoiets zou doen. Ik zou eerder denken dat de bloodclan of shadowclan dat zou doen.. Echt vreselijk. Het spijt me voor je."zei ze, toen hij nog in zijn verbazing zat. Hij knikte wat en toen werd zijn kop weer helder. "Andere clans zijn niet te vertrouwen, geen enkele"spuugde hij kwaad, maar niet naar haar gericht. Lynxfang keek weer naar het water en plots sloeg zijn poot in het water, een vis vloog de lucht en landde weer in het water. Mis.

Moonrose merkte op dat hij verbaasd was van de lik. Oeps.. Ze staarde verlegen naar het water. Ze voelde haar nu best beschaamd eigenlijk om wat ze deed. Hij snapte misschien niet waarom ze het deed, maar toch het was troostend bedoeld. Ze wist nog als kitten dat ze ook likjes kreeg als ze bang was en haar nachtmerries kreeg. Plots werd hij een beetje kwaad. "Andere clans zijn niet te vertrouwen, geen enkele" Hij sloeg in het water en raakte een vis, maar die viel weer in het water. De poes dacht aan de apprentice van de thunderclan die ze had ontmoet. Ze zou er maar over zwijgen want hij zou vast kwaad worden dat ze per ongeluk op fourtrees was geweest en met een andere kat. Ze liet haar blik weer even over hem heenglijden. Ze wist echt niet goed wat ze moest zeggen, maar toch wilde ze heel graag wat vragen. "Weet jij misschien hoe je van nachtmerries af kan komen?" Ze keek hem voorzichtig aan. Ze wist zelf geen raad met haar nachtmerries. Ze wilde gewoon dat ze niet meer kwamen in haar droom want de laatste tijd sliep ze enorm slecht.

Flutje ;3

Teleurgesteld over zijn mislukking, keek de kat weer in het water en besloot om er een grote uit te halen. De kleintjes liet hij voorbij gaan en toen er eindelijk een mooie aankwam, liet hij zijn poot boven het water hangen. Net toen hij uithaalde in het water, klonk Moonrose stem weer, "Weet jij misschien hoe je van nachtmerries af kan komen?" Gestoord door de vraag had hij geen controle meer over de vis en hij zag nog net de staart op hem afkomen. Met een harde klap raakte de vis hem in zijn gezicht met zijn staart en verblind door hetzelfde ding sloeg Lynxfang in het wilde weg, hij voelde zijn klauw tegen iets glimmend aankomen en toen hij zijn ogen weer kon opendoen zag hij de baars naast hem op de grond liggen. Hoe?Hij beet de spartelde vis dood en legde hem bij de andere neer, daarna herinnerde hij Moonrose vraag. Hij keek haar weer aan, "Ik heb niet zo vaak nachtmerries, maar als ik er een heb en ik wordt er waker door, dan ga ik aan leuke dingen denken"vertelde hij, misschien had ze er wat aan.

OCC: Dat van die vis was een ganzenopdracht.

De cremekleurige poes keek naar de kater die weer met een vis bezig was. Het duurde een tijd voor hij een goede vis gezien had. Hij probeerde het te vangen. Moonrose liet haar blik over de omgeving heenglijden en toen ze haar blik weer op de kater richtte, lag de vis dood op de grond. "Mooie vangst" Ze snorde zacht en luisterde toen naar zijn antwoord op haar vraag. "Ik heb niet zo vaak nachtmerries, maar als ik er een heb en ik wordt er waker door, dan ga ik aan leuke dingen denken" Ze herhaalde de woorden even in haar hoofd. Ze zuchtte en haar blauwe ogen staarden onzeker naar de rivier. Heel voorzichtig keek ze hem aan. "Het is te moeilijk om dan aan iets leuk te denken. En ik kan toch niet elke ochtend er aan denken. Ik vind het echt niet leuk meer. Ik heb het al sinds ik klein ben dat ik bijna elke nacht dezelfde nachtmerrie heb." Ze keek Lynxfang aan en wachtte op een reactie van de kater.

Gelukkig had Moonrose zijn onhandige actie niet gezien. Ze luisterde naar zijn raad, voor zover het een raad kon zijn en zuchtte daarna. Weer werd een blik op de River gericht en Lynxfang voelde dat het niet genoeg was. "Het is te moeilijk om dan aan iets leuk te denken. En ik kan toch niet elke ochtend er aan denken. Ik vind het echt niet leuk meer. Ik heb het al sinds ik klein ben dat ik bijna elke nacht dezelfde nachtmerrie heb.". Lynxfang slikte,dat kende hij niet echt. Hij had wel een gehad dat hij droomde over dat de lichamen van zijn zus en ouders het camp binnen werden gebracht, maar dat was maar af en toe. "Ik, ik weet het niet. Ik onderdruk mijn angsten en blijkbaar krijg ik dan ook geen nachtmerries. Ik heb geen verstand van die dingen"mompelde hij en keek naar zijn poten, hij voelde zich vreemd genoeg gekwetst, er waren zoveel dingen waarmee hij kon helpen. Hij was niet geliefd als een vriend, maar zijn loyaliteit aan de clan en de code maakte toch wel dat er katten soms naar hem opkeken. Hij keek weer op, "Ik kan je echt niet helpen, sorry". Of ze waren bang dat hij enkel voor de Riverclan was en een gevaar kon zijn voor het woud. De waarheid?

_2e pagina_

"Ik, ik weet het niet. Ik onderdruk mijn angsten en blijkbaar krijg ik dan ook geen nachtmerries. Ik heb geen verstand van die dingen" "Ik kan je echt niet helpen, sorry" Ze knikte even zacht en keek naar de rivier. Haar blauwe ogen gleden weer even naar Lynxfang. "Maakt niet uit. Het zal vast wel over gaan, hoop ik.." Ze liet haar blik over de omgeving heenglijden. Ze wist niet meer wat ze tegen hem moest zeggen. Ze was sprakenloos. Ze kende hem niet goed dus ze kon niet over alles met hem praten spijtig genoeg. Ook omdat ze amper met anderen een gesprek had, wist ze niet goed hoe ze een stilte moest verbreken. Dit was echt moeilijk. Waarom kon ze niets bedenken? Een vraag of gewoon een gezellig onderwerp. Moonrose zuchtte geïrriteerd. Ze kon zichzelf op momenten als deze echt haten.

Flut ;s

Lynxfang voelde zich nog steeds beschaamd omdat hij de poes niet kon helpen. "Maakt niet uit. Het zal vast wel over gaan, hoop ik.."Lynxfang voelde zich nog slechter, hij wou haar dolgraag helpen, een goede raad geven of gewoon met haar praten. Een stilte viel, geen van beide sprak nog. Lynxfang keek naar de lucht en zag enkele wolken voorbij drijven, die hadden het gemakkelijk, ze mochten met de wind mee en soms liet ze regen vallen of iets anders. Hij moest het allemaal zelf doen, zo voelde het soms. De stilte werd enkel onderbroken door de wind die door het riet waaide. "Zo"mompelde Lynxfang en keek weer naar Moonrose, "Een goede dag gehad?"vroeg hij maar, het klonk wat ongemakkelijk, maar meer wist hij niet.

De crèmekleurige poes zuchtte even. Ze keek om haar heen en richtte haar weer op de kater. Hij vroeg haar of ze een goede dag had gehad. Even moest ze goed nadenken over zijn vraag. Het enige dat deze dag was gebeurd.. De nachtmerrie en dan was ze hierheen gegaan. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. "Moeilijke vraag eigenlijk.. Ik ben weer wakker geworden van een nachtmerrie en sindsdien zit ik hier. Ik ben wel blij dat ik weer geen dag alleen moest zitten en dat is dankzij jou. Ik dacht weer een eenzame dag door te brengen." Ze keek de kater voorzichtig aan en keek dan weer naar de rivier. Het werd al donkerder en al snel zou de zilverpels aan de hemel staan. Haar ouders zouden schitteren als de mooiste sterren.

De schemering viel en Lynxfang verbaasde zich erover hoe vlug te tijd soms kon gaan. Moonrose moest even nadenken over zijn vraag en met geduld wachtte hij af, ze leek al niet al te vrolijk zijn geweest toen hij haar hier tegen was gekomen.Moeilijke vraag eigenlijk.. Ik ben weer wakker geworden van een nachtmerrie en sindsdien zit ik hier. Ik ben wel blij dat ik weer geen dag alleen moest zitten en dat is dankzij jou. Ik dacht weer een eenzame dag door te brengen." zei ze uiteindelijk, Lynxfang voelde kort dat hij begon te blozen, als een kat al 'dankzij jou' zei was dat meestal niet zo vriendelijk bedoeld. Maar wat jammer dat ze zo ruw gewekt werd, hij wou haar dolgraag helpen. Lynxfang liep naar haar toe en gaf een lik over haar oor, ze was er waarschijnlijk aan gewend, dus zou het niet heel veel uitmaken. "Het is me eer"glimlachte hij en keek naar de schemering van de hemel boven hun, de horizon was oranje gekleurd. "Maar het spijt me van je nachtmerrie"fluisterde hij. Om hun heen begonnen krekels geluid te maken en de wind waaide wat harder. "Maar je kunt me altijd wekken als er iets is".

Onderwerp: Re: Just the water and me [Lynxfang]