Just the water and me [Lynxfang]

De poes keek naar de kater. Hij kwam naar haar toe en gaf een lik over haar oor. Ze glimlachte naar hem. Dat voelde goed. Het voelde troostend aan, net zoals haar ouders vroeger deden als ze haar pijn gedaan had. "Het is me eer" "Maar het spijt me van je nachtmerrie" "Maar je kunt me altijd wekken als er iets is" Ze knikte zacht en gaf hem een lik terug. "Dankje, Lynxfang. Dat betekent echt veel voor me. Nu voelt het weer dat ik niet meer alleen ben en dat ik eindelijk een vriend heb." Haar blauwe ogen straalden. Ze vond het fijn om gezelschap te hebben. Ze waren nu ook wel vrienden geworden en dat was leuk. Ze keek om haar heen en haar ogen gleden naar de hemel. Weldra stonden haar ouders op haar neer te kijken Ze sloot even haar ogen en voelde een zachte bries door haar vacht. Ze zwiepte zacht met haar staart en richtte haar aandacht weer op Lynxfang. Veel konden ze niet meer doen want ze zouden zometeen nog terug naar het kamp moeten gaan.

Hij kreeg een lik terug, "Dankje, Lynxfang. Dat betekent echt veel voor me. Nu voelt het weer dat ik niet meer alleen ben en dat ik eindelijk een vriend heb."zei ze. Lynxfang keek haar aan en zag haar blauwe ogen stralen, een mooie kleur wel. "Ik vind het ook fijn om een vriend te hebben, na al die tijd"antwoordde hij terug. Ze keek naar de hemel en hij volgde haar blik, het begon steeds donkerde te worden en de Starclan zou zo op hun neerkijken, met zijn familie en de hare. Even alsof ze weer allemaal samen waren. Maar ze moesten terug naar het Camp en het vredige tafereel kon niet voor altijd aanhouden, hoewel hem dat geweldig leek.

"Ik vind het ook fijn om een vriend te hebben, na al die tijd De cremekleurige poes glimlachte naar hem. Eindelijk had ze een vriend. Nu moest ze niet altijd alleen gaan slapen, jagen en in het kamp zitten. Als er iets was kon ze bij hem terecht. Ze keek om haar heen en ze merkte op dat ook hij naar de hemel keek. Ze waren bijna samen met hun familie. Ze vond het heerlijk om naar de Zilverpels te kijken. Ze kon uren ergens zitten staren naar de sterren. Ze mistte haar familie heel erg en dat besefte ze steeds als ze de sterren zag. Ze wou soms wel een medicine cat zijn om met haar familie te kunnen praten in dromen. Ze keek naar de kater. "Het is bijna tijd om terug te keren denk ik." Ze vond het niet leuk om te zeggen, maar het was wel de waarheid spijtig genoeg. Ze zou hier nog de hele nacht kunnen zitten samen met Lynxfang. Beiden denkend aan hun familie die op hen neerkeek. Haar blauwe ogen gleden even naar de twee vissen die ze nog voor de clan hadden gevangen. Ze mochten deze zeker niet vergeten mee te nemen. Moonrose likte haar poten schoon en keek weer naar de hemel. Een paar kleine sterren kwamen al tevoorschijn.

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

Lynxfang sloot zijn ogen en genoot van de wind en de geluiden om hem heen, naast hem was Moonrose ook stil geworden. Moonrose, zijn eerste vriend in tijden, en het voelde alsof hij al tijden met haar omging. Toen hij zijn ogen opendeed zag hij dat de eerste sterren in het water werd weerspiegeld en hij knikte er naar, de Starclan was dicht bij hun. "Het is bijna tijd om terug te keren denk ik." zei Moonrose opeens. Lynxfang was normaal gesproken een kater die graag vlug naar het camp ging om daar zijn gevangen prooi af te geven, maar nu had hij daar geen behoefte aan. Toch had ze gelijk. Hij zag haar blik naar de vissen gaan, die moesten mee. Misschien waren er zelfs wel katten die zich afvroegen waar ze waren, aangezien ze hier al een tijdje zaten. "Ik ben bang dat je gelijk hebt"mompelde hij en keek omhoog, Silverpelt kwam op, alsof ze hun wouden zeggen om nog even te blijven.

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Moonrose keek naar de kater. Het was heel stil, maar dat was heerlijk. Ze sloot even haar ogen en voelde een zachte bries door haar vacht. Ze opende haar ogen toen de kater mompelde dat ze gelijk had. Ze knikte zacht, maar ze wou eigenlijk niet opstaan. Ze wou nog niet weg. Moonrose keek naar de sterren en genoot er nog even van. "We kunnen dit vaker doen, het is wel leuk. Al denk ik dat het echt tijd is, ze zullen ons misschien zoeken." Ze keek hem voorzichtig aan en stond op. Ze zuchtte even. Ze pakte de vis op die ze gevangen had en wachtte op Lynxfang om verder te gaan. Ze konden ook naar het kamp gaan en daar verder genieten van de nacht. Ze zwiepte zacht en uitnodigend met haar staart richting hem. Haar blauwe ogen straalden van het licht van de maan.

Damn flut!

Lynxfang

Can you stay with me?

Standing in the Hall of Fame.
And the world's gonna know your name.

"We kunnen dit vaker doen, het is wel leuk. Al denk ik dat het echt tijd is, ze zullen ons misschien zoeken."zei Moonrose naast hem. Lynxfang zuchtte en glimlachte naar haar, "Dat is goed, beiden"zei hij met zijn vriendelijk doch wat harde stem, maar zijn stem was altijd hard van toon, tenzij hij fluisterde. Moonrose pakte de vis op en leek op hem te wachten. Lynxfang knikte enkel en pakte toen zijn vis op, die hij wat onhandig moest vasthouden door zijn grootte en stekels. Hij was wel blij met zijn vangst, en besloot om het aan de Queens te geven, die konden dat altijd wel gebruiken. Moonrose zwiepte met haar staart en Lynxfang keek in haar ogen, het licht van de maan was er in te zien en ze straalden als gekken. Zijn groene ogen konden enkel glanzen, en dat deden ze nu ook. Met een vis in je bek viel moeilijk te praten, dus liep hij naar haar toe en gaf haar een kopje. Gewoon zo'n kopje die katten elkaar gaven als ze iets duidelijk wouden maken. In dit geval dat hij het fijn vond. Daarna wachtte hij op haar.

@ by AngelOfTheLord from Kickstart

Hij vond het goed en de poes glimlachte. Even keek ze in de groene ogen die glansden. Ze voelde dat ze begon te blozen. De kater gaf hem een kopje en ze snorde zacht, wat niet simpel was met de vis. Ze sloot even haar ogen en tikte met haar staart tegen hem aan. Ze stapte met de vis in haar bek richting het kamp. Ze had een heerlijke dag gehad en misschien zou die nog niet eindigen. Ze wist niet wat hij nog van plan was in het kamp. De poes wandelde rustig naar het kamp toe. Eenmaal aangekomen legde ze de vis op de hoop. Ze ging even zitten en likte haar vacht schoon. Haar blauwe ogen gleden weer naar Lynxfang. Ze legde haar staart om haar poten en ze keek om haar heen. Nu ze weer in het kamp was en bedacht aan de komende nacht, werd ze onrustig. Ze hoopte dat ze niet weer een nachtmerrie zou krijgen. Ze wilde dat het stopte en dat ze eens goed kon slapen. Al was ze niet meer alleen en zonder vrienden. Nu had ze een vriend en voelde ze haar goed. Misschien dat geluk hielp om een goede en leuke droom te hebben. Ze sloot even haar ogen, maar zodra ze pootstappen hoorde opende ze hen weer. Haar blauwe ogen werden weer op Lynxfang gericht. Ze glimlachte dan ook vriendelijk naar hem.

Onderwerp: Re: Just the water and me [Lynxfang]